ตอนที่ 12 เศร้าหมอง1

โรงยาเจี้ยนคัง

“วันนี้ตลาดคึกคักยิ่งนัก ผู้คนขวักไขว่จับจ่ายใช้สอยคล่องมือเหลือเกิน โดยเฉพาะร้านเหรินซินฝั่งตรงข้ามที่ขายเครื่องประทินโฉมกับร้านชุ่ยเหยาที่ขายเครื่องประดับ” หลินซิงเยียนเอ่ยอย่างแปลกใจ

ติงยวี่ถิงนั่งฟังพลางคัดแยกสมุนไพร เสร็จแล้วค่อยลุกมานั่งจิบชากับสหาย มองผู้คนจากโถงด้านหน้าด้วยกัน

“ข้าอยู่เมืองหลวงตลอดย่อมคาดการณ์ได้แม่นยำ ตลาดเมืองหลวงคักคักแค่ช่วงนี้เท่านั้นแหละ”

“หืม?” หลินซิงเยียนฉงน “ทำไมเล่า?”

อีกคนสรุป “เพราะคุณหนูที่เห็นพลุกพล่านในวันนี้ ล้วนต้องการงดงามโดดเด่นยามไปรวมตัวกันที่งานเลี้ยงในตำหนักเหลียนเฟย พองานเลี้ยงผ่านไปย่อมกลับมาปกติ ไม่ได้ขายดีเท่าวันนี้” พูดไปพูดมาก็ถอนหายใจรำพึงรำพัน “เฮ้อ...เหตุใดพวกนางถึงคิดแต่เรื่องแต่งตัวแต่งหน้า ใส่ใจแค่รูปโฉมภายนอกนะ ไฉนไม่คิดบำรุงความงามจากภายใน โรงยาของข้ามีสมุนไพรบำรุงผิวพรรณไม่ใช่แค่รักษาโรคนะ”

หลินซิงเยียนทำท่าครุ่นคิด ครั้นจิบชาหมดถ้วยค่อยคิดออก นางตบเข่าฉาดก่อนเอ่ย “ถิงถิง สมุนไพรที่ข้าหามาจากหุบเขาไป๋ซานยังมีอยู่เต็มคลังกระมัง?”

สหายพยักหน้า “อย่าบอกนะว่าเจ้าจะไปถอนมาอีก เท่าที่มีคงหมดหุบเขาแล้วกระมัง ปล่อยให้มันงอกใหม่บ้าง ที่ยังไม่โตก็ปล่อยให้เจริญเต็มวัยไปก่อนเถอะ”

ที่หุบเขาไป๋ซานมีสมุนไพรล้ำค่าหายากมากมาย ทุกต้นล้วนหามิได้ในหุบเขาใกล้เมืองหลวง ติงยวี่ถิงให้รู้สึกเกรงใจสหายแทบตายแล้ว

หลินซิงเยียนเอ่ยพร้อมรอยยิ้มร่าเริง “ไม่ไปถอนๆ เดี๋ยวกลับมาร่วมงานเลี้ยงตามคำสั่งท่านย่าไม่ทัน”

นางจ้องหน้าสหาย ดวงตากระจ่างใสเปล่งประกาย

“ถิงถิง เจ้าเก่งกาจเรื่องคิดค้นยาแปลกรูปแบบต่างๆ ยังเคยทำดินเหนียวทาหน้าให้ข้าก่อนนอนนี่นา”

“ย่อมใช่ แต่สิ่งนั้นไม่ได้เรียกดินเหนียว”

“อ้อ...เรียกว่าโคลนกระมัง?”

“ไม่ใช่ๆ” ติงยวี่ถิงอธิบายจริงจัง “เขาเรียกว่าครีม”

“หะ!” หลินซิงเยียนมักงุนงงกับคำพูดสหายเสมอ “เรียกโคลนเถอะนะข้าขอร้อง โคลนทาหน้าเรียกง่ายกว่า”

ติงยวี่ถิงยิ้มแห้ง “เรียกขี้ผึ้งทาหน้าได้ไหม?”

“อือ...หรือเรียกน้ำมันหอมทาหน้าดีกว่า”

ติงยวี่ถิงเห็นด้วย “ก็ได้ๆ น้ำมันหอมทาหน้า”

“อืม...นั่นแหละๆ มันใช้ดีมากเลยนะ ทาก่อนนอน ตอนตื่นขึ้นมายังรู้สึกได้ว่าผิวนุ่มเนียนกว่าเดิมมาก”

“เฮ้อ...ของดีเช่นนั้นมีเพียงเจ้าเท่านั้นที่เห็นค่า”

“สหายรักเจ้าอย่าเพิ่งน้อยใจไป เอาแบบนี้ดีหรือไม่? ข้าออกแรงช่วยเจ้าบุกน้ำลุยไฟไปสรรหาวัตถุดิบทั้งหลาย ส่วนเจ้าคิดค้นและผลิตเครื่องประทินโฉมสมุนไพรเพื่อสุขภาพและความงามล้ำเลิศออกมา อย่างเช่นแป้งชาดสำหรับแต่งหน้าและบำรุงผิวแก้มให้เปล่งปลั่ง ชาดทาปากบำรุงริมฝีปากให้อวบอิ่มน่ากดจูบ น้ำมันหอมที่หยดลงน้ำเวลาอาบ นอกจากทำให้ตัวสะอาดยังบำรุงผิวแบบหัวจดเท้า ทั้งยังมีกลิ่นติดกายหอมกรุ่นตลอดทั้งวัน เจ้าลองดูสิ สมุนไพรชนิดใดนำมาทำแป้งผัดหน้า น้ำมันหอมบำรุงผิว ทำขี้ผึ้งทาปากได้บ้าง เจ้าแปรรูปตามที่ถนัด  ส่วนข้าจะช่วยทดลองใช้เพื่อคัดอีกทีว่าสิ่งใดใช้ได้ไม่ได้ ตัวไหนดีหรือไม่ดี ชนิดใดใช้แล้วผิวเกิดแพ้มีผดผื่นขึ้นมา”

ติงยวี่ถิงพยักหน้า สักพักส่ายหัวยิก “อ๊ะ! ไม่ได้ๆ หากผิวเจ้าเกิดแพ้มาก ประเดี๋ยวเสียโฉมเอานะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ข้าแข็งแรงจะตาย ไม่นานก็หาย”

ติงยวี่ถิงตาโต “สหายรัก เจ้าช่างรู้ใจ เริ่มเลยไหม?”

“ได้ เริ่มวันนี้เลย”

“อืม...ตกลงตามนี้” สักพักติงยวี่เริ่มเครียดอีก “อา..ข้าสามารถคิดค้นและทำออกมาได้หลากหลายก็จริง แต่จำนวนอาจได้ไม่เยอะ เงินทุนน้อยนิด จะเพียงพอวางขายหน้าร้านรึ?”

“ไม่เป็นไร เจ้าทำออกมาแค่แบบละอันสองอันเป็นตัวอย่างก็พอ”

“อ้อ สั่งผลิตตามออเดอร์ อืม แล้วมีโปรโมชั่นไหม? จัดให้มีเซตด้วยเป็นอย่างไร?”

มีคำแปลกๆ อีกล่ะ หลินซิงเยียนขมวดคิ้วนิ่วหน้า พยายามทำความเข้าใจวาจาพิลึกพิลั่นนั้นของสหาย

ติงยวี่ถิงซึ่งลืมตัวพูดภาษาต่างโลกอีกแล้วรีบอธิบายอย่างลุแก่โทษ “เจ้าอย่าเพิ่งท้อแท้ที่มีข้าเป็นสหายเชียว!  คืออย่างนี้ ข้าหมายถึงหากใครสนใจก็แค่ทำสินค้าออกมาตามรายนามที่สั่งจองไว้ โปรโมชั่นคือราคาพิเศษ ส่วนลด แล้วก็ เซต คือการจัดสินค้าที่เป็นชุดๆ”

หลินซิงเยียนย่อมทำความเข้าใจได้ง่ายดาย “อืม… ข้าชอบความคิดเจ้า เอาสินค้าสี่ฤดูขายแยกและรวมชุด ย่อมทำยอดได้เพิ่มขึ้นแบบหลากหลาย ส่วนราคาพิเศษมีก็ดี เช่นนี้พอมีคนติดใจหาซื้อใช้เพิ่ม เดี๋ยวค่อยขึ้นราคาทีหลัง เอาแบบกินกำไรระยะยาวดีไหม? เฮ้อ...ดีนะที่ข้าฉลาดมาก มิเช่นนั้นพวกเราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง แต่เจ้าไปเอาคำพวกนี้จากที่ใดหรือ? มีหนังสือกับตำราสอนกระมัง? ข้าเรียนบ้างได้หรือไม่?”

ติงยวี่ถิงพยักหน้าถี่รัว สหายช่างฉลาดปราดเปรื่อง ชอบเรียนรู้และมีใจเปิดกว้าง

สักพักนางฉุกคิดได้อีกถึงปัญหาที่อาจมีตามมา “แล้ว...เจ้าไม่ต้องเตรียมตัวไปร่วมงานเลี้ยงหรือ? หากเจ้าเอาเวลาทั้งหมดมาช่วยข้าเช่นนี้ ไม่ดีกระมัง”

หลินซิงเยียนกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “ข้าไม่ไปก็ได้นี่นา แกล้งป่วยกะทันหัน ต้องเก็บตัวอยู่แต่ในเรือน แล้วแอบหนีออกมาช่วยงานเจ้า”