ตอนที่ 1 หลินเล่อเจิน สตรีน้อยแห่งเรือนหลัง2

หลินหานเจ๋อนั้น นับเป็นบุรุษรูปงาม ผิวขาวสะอาด เครื่องหน้าคมคาย บุคลิกสง่างามแฝงกลิ่นอายปัญญาชน หน้าตาหล่อเหลาของเขาเรียกได้ว่าโดดเด่นหาตัวจับได้ยาก หากไร้ภรรยาเอก สตรีย่อมเข้าหายาวเท่าถนนในเมืองแน่

ด้วยเหตุนี้ หลินเล่อเจินจึงมีความคิดอันลึกล้ำ

นางต้องการอยู่เป็นตัวแทนของมารดากับน้องสาวอย่างที่ตั้งใจโดยไม่บอกใคร ให้รู้ไว้เพียงน้องสาวคนเดียว

นางทำทุกทางเพื่อมิให้บิดาลืมมารดาได้เลยสักวัน แม้จะค่อนข้างลำบากมาก  แต่นางก็ไม่หวั่น

และก็ได้ผล เพราะว่าทุกคราที่หลินหานเจ๋อมองหน้าบุตรสาวคนโต หัวใจของเขาก็เอาแต่เพรียกหากัวรั่วหลาน

หลังเรือนไม่อาจขาดฮูหยินใหญ่คอยจัดการดูแล แต่ถานเจียซินที่แม้เก่งกาจมากมารยาปานใดกลับไม่อาจขึ้นเป็นเอกได้ ด้วยเพราะตัวนางเข้าเรือนอย่างไม่ถูกต้องเท่าใด ที่สำคัญยังมีความผิดร้ายแรง แต่จะถูกเปิดโปงมิได้เด็ดขาด เพราะนั่นย่อมหมายถึงชื่อเสียงที่เสียหายของสกุลหลิน

ถานเจียซินที่มีความชอบด้วยการให้กำเนิดบุตรชายจึงไม่ถูกขับไล่หรือขายออกแต่อย่างใด

นางเพียงถูกละเลยหมางเมินไม่เป็นที่โปรดปราน  กลายเป็นแค่อากาศธาตุเรือนหลัง คล้ายไร้ตัวตนนับแต่นั้น

นายน้อยของจวนหลินยามนี้จึงไร้ฮูหยินเอกข้างกาย

ปัญหาขาดคนดูแลหลังเรือนนี้ทำให้หลินหานเจ๋อต้องตบแต่งสตรีเข้ามาอีกคนเป็นภรรยาเอกตามคำสั่งประกาศิตของนายท่านผู้เฒ่า

แม้หลินเล่อเจินจะออกตัวคัดค้านปานใดล้วนไร้ผล เด็กหญิงตัวน้อยจึงทำได้เพียงยินยอมไปตามเนื้อผ้า

เจ้าสาวคนใหม่เหมาะสมยิ่ง นางมีนามว่าเหอรั่วซี หญิงสาวเป็นคุณหนูลูกขุนนางแต่มีชื่อเหมือนภรรยาเก่าอยู่หนึ่งอักษร ลักษณะนิสัยยังซุกซนเอาแต่ใจคล้ายคลึงกัน

หลินหานเจ๋อยังไม่เคยเห็นนางแต่สะดุดใจตรงชื่อจึงพยักหน้ายอมรับ หรือต่อให้ปฏิเสธก็เกรงว่าต้องจำยอมอยู่ดี เพราะครั้งนี้ทั้งนายท่านผู้เฒ่าและฮูหยินผู้เฒ่าไม่ใจอ่อนแล้ว

การแต่งงานครั้งที่สองผ่านพ้นไปได้ด้วยดี

คืนเข้าหอหลินหานเจ๋อให้รู้สึกราวกับถูกมนต์สะกด

ภาพของกัวรั่วหลานพลันปรากฏซ้อนทับเหอรั่วซี ทั้งดวงตาและรอยยิ้มรวมถึงท่าทีขัดเขินสะเทิ้นอายซึ่งแฝงความร้อนแรงนี้ช่างน่ารักน่าชังประหนึ่งเป็นคนเดียวกัน ใบหน้านวลเนียนและดวงตาสุกสกาวล้วนไม่มีสิ่งใดแตกต่าง ชายหนุ่มมองนางอย่างตื่นเต้น

คืนมงคลครั้งแรกนั้น กัวรั่วหลานก็มีกิริยาเช่นนี้ นอกจากน่ารัก กัวรั่วหลานยังจิตใจดี และกล้าหาญเกินสตรี

ภายในห้องหอ กลิ่นกำยานคุ้นเคยอย่างประหลาด ทั้งม่านปักลาย แจกันดอกไม้ เครื่องเรือนเครื่องใช้ที่เห็น ล้วนเป็นแบบเดียวกับที่เคยใช้กับคนในอดีต

ชายหนุ่มก้มมองเจ้าสาวในคืนมงคลครั้งที่สองนี้นิ่งๆ แววตายิ่งนานยิ่งเผยความคิดลึกซึ้ง

ทว่าในห้วงภวังค์กลับปรากฏเงาร่างของสตรีที่ฝังลึกในห้วงคะนึง ท่าทีเกรี้ยวกราดมิผ่อนปรน วาจาตัดรอนที่คาดไม่ถึงยังคงติดตรึงไม่เสื่อมคลาย

สุดท้ายหลินหานเจ๋อที่เดิมทีกำลังผลักร่างนุ่มหอมของเจ้าสาวกดลงบนเตียงนอนกลับผละออกลุกขึ้นเดินโซเซออกจากห้องหออย่างเงียบงัน

เพราะความเหมือนนี้กำลังตอกย้ำทุกความเจ็บช้ำที่มี หลินหานเจ๋อเดินออกจากเรือนหอคล้ายวิญญาณล่องลอย

เมื่อประตูเรือนถูกเปิดออก เสียงเล็กๆ พลันดังขึ้น

“ท่านพ่อ...”

คือหลินเล่อเจินที่ยืนอยู่หน้าเรือนหอของบิดา

สาวน้อยสะอึกสะอื้นพุ่งตัวกอดบิดาเอ่ยเสียงเครือ “ท่านพ่อ ข้าคิดถึงท่านแม่เจ้าค่ะ คิดถึงเหลือเกิน”

หลินหานเจ๋อย่อตัวลง โอบกอดบุตรสาวแน่น

“พ่อก็คิดถึงเช่นกัน...”

หลินเล่อเจินยกยิ้มอ่อนหวานทว่าซ่อนนัย

หลังจากวันนั้น

หลินหานเจ๋อก็เพียงปฏิบัติต่อเหอรั่วซีอย่างให้เกียรติสมฐานะฮูหยินเอกทุกประการ

เพียงแต่เพราะรูปโฉมที่เหมือนภรรยาเก่ามากเกินไป เขาจึงไม่เคยร่วมหอกับเหอรั่วซีอีกเลย แต่เลือกไปหาถานเจียซินในบางครั้งที่เกิดอารมณ์จนทนไม่ไหวแทน

นั่นจึงทำให้ถานเจียซินได้ใจลุกมาเชิดหน้าอีกครั้ง ทั้งยังหมายมาดในการรังแกหลินเล่อเจินเพื่อระบายแค้นเก่า

หลินเล่อเจินมีหรือจะไม่รู้ เดิมทีนึกว่าสงครามจะจบกลับต้องพบว่าหลังเรือนไม่เคยสงบจริงๆ เลยสักครา

เช่นนั้นอย่าหาว่านางใจร้ายก็แล้วกัน

มีความจริงอยู่หนึ่งประการคือในตอนที่กำลังคัดเลือกฮูหยินคนใหม่เข้าจวนหลิน หลินเล่อเจินห้ามมิได้จึงแอบเป่าหูท่านย่าแทนว่าให้เลือกเหอรั่วซี

“ท่านย่า สตรีผู้นี้เหมาะสมกับท่านพ่อทุกประการ ไม่ว่าชาติกำเนิดหรือนิสัยใจคอเจ้าค่ะ”

“ดีหรือ? หึ! เหมือนแม่เจ้าเกินไปกระมัง ข้าไม่ชอบ”

“โธ่! ท่านย่า นางย่อมมีดีแน่นอนเจ้าค่ะ”

“เจ้าพูดเหมือนรู้จักนาง”

“แน่นอนว่าข้าเคยเจอนาง”

“เช่นนั้นเจ้าก็ลองพิสูจน์ให้ย่าเห็นว่านางมีดีอันใด”

กว่าท่านย่าจะยอมคล้อยตามไม่ง่าย ยังต้องจัดฉากวีรสตรีนางน้อยช่วยหญิงชราในตลาดถึงสองครั้ง

ครั้งแรก นางเสนอพาท่านย่าไปเดินตลาดตามที่ลอบนัดแนะกับเหอรั่วซี นางวิ่งเล่นไม่พักจนท่านย่าเป็นลม เหอรั่วซีจึงเข้ามาช่วย

ครั้งที่สองห่างจากครั้งแรกไม่มาก นางเป็นไข้ลมแดด เปิดโอกาสให้เหอรั่วซีแสดงน้ำใจ จากนั้นนางก็หายป่วยทันที เรียกได้ว่ากินแรงเด็กหญิงผู้หนึ่งมากพอควร แต่ก็คุ้มค่า

สุดท้ายก็ได้แต่งอีกฝ่ายเข้ามาเป็นฮูหยินเอกและเป็นพวกเดียวกับนางที่เป็นบุตรสาวคนโต แต่กลับกลายเป็นได้ผลจนเกินไป ผลประโยชน์กลับไปตกที่ถานเจียซินเสียได้

ท่านพ่อหลบเลี่ยงเหอรั่วซีตามแผนนาง โดยการไปค้างแรมกับถานเจียซิน!

ดังนั้นหลินเล่อเจินจึงจัดการเป่าหูท่านย่าในอีกครา

“ท่านย่า ข้าคิดว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา เหตุใดท่านพ่อที่แลดูชื่นชอบฮูหยินคนใหม่ปานนั้นถึงกลับไปหาถานเจียซิน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ท่านพ่อหมดความโปรดปรานไปแล้วแท้ๆ  ไม่แน่ว่านางอาจมีของดีที่คาดไม่ถึงเจ้าค่ะ บางทีอาจเป็นเครื่องรางต่ำช้า”

เด็กหญิงพูดโน้มน้าวจนผู้เฒ่าเริ่มคล้อยตาม นางเองก็เคยมีเครื่องรางที่ว่านั่น แน่นอนว่ามันใช้ได้ผลกับสามีตน

“ไม่อันตรายหรอกหลานย่า”

“กับผู้ใหญ่อาจไม่เป็นไร แต่กับเด็กเล่าเจ้าค่ะ”

ผู้เป็นย่าชะงักเล็กน้อย

หลินเล่อเจินพูดอีก “เพื่อป้องกันทายาทผู้สืบทอดถูกปีศาจร้ายครอบงำจิตใจ สมควรยกบุตรชายของอนุถานขึ้นเป็นบุตรของเหอรั่วซีเสียจึงจะดีเจ้าค่ะ”

แน่นอนว่าได้ผล ผู้เฒ่าคนชราล้วนเชื่อเรื่องผีสาง หลังจากวันนั้นถานเจียซินจึงได้รู้ซึ้งว่าควรสำรวมตนเช่นไร

หลินเล่อเจินคือสตรีนางน้อยที่หน้าหวานตาใส แต่แอบจัดสรรอำนาจเรือนชั้นในให้จวนหลินอย่างคาดไม่ถึง

เพราะวิธีแยบยลของนางสามารถกำราบหน้าเชิดๆ ของถานเจียซินลงได้ถนัดตา

เมื่อมิอาจครองตำแหน่งฮูหยินเอกยังต้องเสียลูกชายให้ฮูหยินคนใหม่ ถานเจียซินจึงตรอมใจจนหมดความงาม ยังไม่ทันได้แก้แค้นคุณหนูใหญ่กลับพ่ายแพ้ยับเยินในพริบตา มารยาแพรวพราวขั้นสูงก่อนหน้าที่นางสามารถชกชิงดึงตัวหลินหานเจ๋อกลับมาหาได้พลันเปลี่ยนเป็นมารยาทต่ำตม

ถานเจียซินมิอาจหยุดยั้งอารมณ์ นางจึงเอาแต่ด่าทออย่างขื่นขมถึงความลำเอียงแล้งน้ำใจของหลินหานเจ๋อที่ยกบุตรชายคนสำคัญของนางไปให้ฮูหยินคนใหม่ ยิ่งไม่สามารถควบคุมตนให้รักษาจริตมากมารยาได้อีกต่อไป

“เพราะท่านมันไร้ความสามารถ หานเจ๋อ!”

“เจียซิน!”

“เอาลูกข้าคืนมานะ”

“สามหาวนัก! เจ้าก็อยู่ในเรือนร้างต่อไปเถอะ”

“เจ้าคนชั่ว กลับมาเดี๋ยวนี้ ไม่นะ! ปล่อยข้า...”

หลินหานเจ๋อไม่ไปหาถานเจียซินอีกเลย

ส่วนเหอรั่วซีก็ให้นึกเกรงใจหลินเล่อเจินหลายส่วนด้วยรู้ดีว่าทั้งหมดเป็นฝีมือผู้ใด

ฝ่ายถานเจียซินเองก็สิ้นลายไร้ความสามารถเอาคืน ทำได้เพียงฝืนยิ้มรับชะตากรรม ทำตัวสงบเสงี่ยมเจียมตน ไม่กล้างัดข้อกับหลินเล่อเจินอีก หลังเรือนจวนหลินยามนี้ ใครเลยจะรู้ว่ามีเพียงแม่นางน้อยผู้หนึ่งลอบกุมบังเหียนขับเคลื่อนเรือนหลังแทนอดีตฮูหยินใหญ่ที่อยู่ห่างไกล...