ตอนที่ 1 หลินเล่อเจิน สตรีน้อยแห่งเรือนหลัง1

เหตุการณ์เรื่องรอยร้าวฉานเกินประสานล่วงรู้ถึงหูนายท่านผู้เฒ่ากับฮูหยินผู้เฒ่าในเวลาต่อมาซึ่งแน่นอนว่ามันสายเกินไป

วิธีแก้ปัญหาของพวกท่านก็คือห้ามผู้ใดแพร่งพราย  เหตุการณ์เลวร้ายจึงดำเนินอย่างเงียบเชียบแค่ในเรือนหลังของหลินหานเจ๋อเท่านั้น

เวลาดำเนินไปอย่างช้าๆ จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นแรมปี

หลังจากถูกภรรยาหย่าร้างกลายเป็นบุรุษถูกทิ้งขว้างอย่างไร้ทางยับยั้ง หลินหานเจ๋อมักใช้เวลากับถานเจียซิน  เขามอบความโปรดปรานให้นาง เพื่อรับความรักจากนาง หมายทดแทนสตรีใจร้ายนามกัวรั่วหลาน

ถานเจียซินเองก็ไม่คิดว่าสวรรค์จะเข้าข้างถึงเพียงนี้ เดิมทีนางเพียงคิดว่าเพื่อลูกชายของเรา สามีเขาที่นางจะเอาเป็นของตัวเอง ต้องแย่งชิงอย่างเหน็ดเหนื่อยสาหัสเสียอีก แต่ที่ไหนได้ ยังไม่ทันคิดแผนชั่วร้ายอันใดเลยแท้ๆ ช่างง่ายดายนัก หญิงสาวจึงซ่อนยิ้มร้าย เผยเพียงยิ้มหวาน คอยเอาอกเอาใจหลินหานเจ๋ออย่างที่สุดไม่เว้นวัน

“ท่านพี่เป็นข้าที่ผิดเอง ท่านควรตามฮูหยินกลับมา โปรดให้ข้าออกไปเถอะ ทุกอย่างจะได้คลี่คลายเจ้าค่ะ”  นางเอ่ยเสียงเบา ก้มหน้าหลุบตาลงอย่างสำนึกผิดจากใจ

“ไม่ เจ้าไม่ผิด เจ้าอย่าคิดมาก ต่อไปเจ้าก็อยู่ที่นี่ ทำตัวดีๆ ดูแลบุตรชายของพวกเรา ตกลงไหม?”

ถานเจียซินถอนหายใจ สุดท้ายก็ยอมจำนนแต่โดยดี “ท่านพี่ อย่าได้ห่วง ข้าจะตั้งใจปรนนิบัติท่านเจ้าค่ะ”

หลินหานเจ๋อมองนางอย่างพึงพอใจ โดยซ่อนงำความเจ็บช้ำเอาไว้ให้ลึกสุดใจ พยายามย้ำตลอดเวลาว่า  คนตรงหน้าเขายามนี้ไม่ใช่สตรีคนเก่าอีกแล้ว

“เจียซิน เจ้าเป็นสตรีที่ดีจริงๆ”

หลินหานเจ๋อพูดจากใจ อาจเพราะทิฐิบังตา เขาจึงค้นพบว่าถานเจียซินเป็นสตรีที่งดงามทั้งกายใจจากเนื้อแท้ มิได้ปรุงแต่งแม้สักนิด ผิดกับใครอีกคนที่ไร้เหตุผลสิ้นดี

เมื่อสตรีคนใหม่เรียบร้อยอ่อนหวานกว่าภรรยาเก่าที่มีนิสัยผ่าเผยเถรตรงไม่ค่อยสำรวมกิริยาวาจา บุรุษผู้หนึ่งซึ่งได้เชยชมความงามเลิศล้ำบาดตาบาดใจนี้ทุกคืนวัน ได้รับการออดอ้อนเอาใจพร้อมคำพูดหวานหูวาจาที่ดีทุกราตรี ย่อมหยุดจดจำ หยุดฝังใจกับคนเก่าเป็นธรรมดา

หลินหานเจ๋อคิดการณ์เช่นนั้น ทุกคืนจึงเผยท่าทีหลงใหลสตรีอีกคนหนึ่ง เพื่อวาดหวังเหลือเกินว่าจะสามารถหลงลืมสตรีอีกคนที่ทิ้งเขาไปได้ในที่สุด

หลินหานเจ๋อจึงเอาใจใส่ถานเจียซินอย่างเต็มที่ และแล้วก็เหมือนจะได้ผล ภาพสตรีอีกคนค่อยๆ เลือนราง ในเมื่อนางงี่เง่าเอาแต่ใจไปไม่กลับ เขาจะจดจำด้วยเหตุใด

หลินหานเจ๋อค่อยๆ ลืมกัวรั่วหลานออกจากใจ หลังเรือนจึงมีภาพชายหญิงรักใคร่ลึกซึ้งมากขึ้นทุกวัน

“เจียซิน ข้าคิดว่ารักเจ้าเข้าเสียแล้วล่ะ”

คนถูกบอกรักเอียงอาย “ท่านพี่...ข้าเองก็รักท่าน  รักมานาน และรักมากกว่าใคร” เขาต้องลืมนังนั่นไปสิ้น! นางย้ำว่า “ที่สำคัญบุตรชายของเรา รักท่านที่สุดเจ้าค่ะ”

หลินหานเจ๋อฟังคำหวานระรื่นหูมีหรือไม่หวั่นไหว “จวนหลินของข้ามีบุตรชายสืบสกุลแล้ว แต่นี้ข้าจะดีต่อเจ้า ไม่มีทางทำผิดพลาด จะไม่แต่งภรรยาคนใดเข้ามาเพิ่มอีก”

“โอว...ดีเหลือเกินเจ้าค่ะท่านพี่”

ทั้งสองพูดคุยหวานหู นั่งอิงแอบมองตะวันอัสดงอย่างหวานชื่น ตัวอ่อนตัวโยนยิ่งกว่าน้ำหยดลงหินจนกร่อนเสมือนลำเทียนใกล้ไฟ

เพราะบิดามิได้แข็งแกร่งดุจหินผาและถานเจียซินก็มิได้อ่อนไหวเหมือนสายน้ำ แต่กระนั้นพวกเขาทั้งคู่กลับเสมือนสามารถละลายหลอมรวมเป็นคนเดียวกันตลอดเวลา

ภาพนั้นตกอยู่ในสายตาของหลินเล่อเจินทุกวัน

เด็กหญิงจึงตัดสินใจขั้นเด็ดขาด ก้าวเท้าน้อยๆ เข้าห้องหนังสือบิดาอย่างอุกอาจ

กลิ่นหอมของกระดาษและหมึกซึ่งเดิมทีมักทำให้คนรู้สึกผ่อนคลาย ยามนี้นางจะทำให้คนร้อนรุ่มดังไฟสุมทรวง

“ท่านพ่อ ข้ามีความจริงบางประการมาบอกเจ้าค่ะ”

ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มฉายแววขึงขัง ย่อมทำคนต้องฟังอย่างมิอาจปฏิเสธได้ หลินหานเจ๋อตวัดพู่กันเส้นสุดท้าย  ในที่สุดก็ถอนสายตาจากกระดาษขึ้นมองบุตรสาวตัวน้อย

“เจินเอ๋อร์มีสิ่งใดจะบอกพ่อหรือ?”

“ท่านพ่อ สาเหตุที่ท่านแม่ใจร้ายกับท่าน แท้จริงมิใช่เพราะใจดำไม่ฟังเหตุผล แต่คนผู้หนึ่งจะทนได้อย่างไรกัน ในเมื่อทุกครั้งที่ออกไปเดินตลาดก็มักจะเจอสตรีผู้หนึ่งเสมอ สตรีผู้นั้นชอบแสดงตัวว่าหมายมาดสามีของนางตลอดเวลา ทำทีพูดจาคลุมเครือว่าบุรุษรักใคร่ทะนุถนอมยิ่งกว่าใคร ใส่ใจยิ่งกว่าภรรยาร่วมผูกผม”

หลินเล่อเจินขยับเข้าใกล้บิดา สุ้มเสียงจริงจังมากขึ้น

“ท่านพ่อ สตรีผู้นั้นก็คืออนุถาน”

หลินหานเจ๋อชะงัก “เจ้าว่าอะไรนะ”

“อนุถานเจ้าค่ะ ภายใต้ท่าทีอ่อนหวานบริสุทธิ์ แลดูจิตใจดี ทั้งยังทำตัวอ่อนแอบอบบางต่อหน้าท่านนั้น นางทำทุกทางเพื่อประกาศกร้าวให้ท่านแม่ได้รับรู้เรื่องของท่านพ่อไม่พอ ยังพูดจาทำร้ายจิตใจท่านแม่บ่อยครั้ง”

เด็กหยิงสีหน้าจริงจังยิ่ง “เพียงแต่ท่านแม่ไม่เคยเชื่อว่าท่านพ่อหมดรักเหมือนกับที่อนุถานพูดพร่ำย้ำเตือนให้ฟัง ท่านแม่เพียงรอฟังคำปฏิเสธจากปากท่านพ่อมาโดยตลอด นางรอที่จะอภัยให้ท่าน”

พูดไปพูดมาน้ำตาก็เอ่อคลอ “ทว่าท้ายที่สุดท่านพ่อกลับพาอนุถานมาเหยียบย่ำท่านแม่ถึงเรือนด้วยความจริงที่เคยได้ยินจากปากอนุถานทุกประการ”

หลินหานเจ๋อสูดลมหายใจ ขณะที่เด็กหญิงมิอาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ นางเสียงสั่นเครือ

“เช่นนี้จะมิให้ท่านแม่รู้สึกถูกเหยียดหยามได้อย่างไร โทสะของท่านแม่ที่เผยต่อท่านพ่อในวันนั้น ล้วนอยู่ในแผนการชั่วช้าของสตรีอ่อนหวานนามอนุถานเจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น โต๊ะหนังสือพลันถูกตบดังปัง พู่กันหักระเนระนาด หลินหานเจ๋อเพิ่งกระจ่างว่าสตรีแสนดีที่เขานึกเอ็นดูกลับเป็นปีศาจจิ้งจอกที่ชั่วร้ายที่สุด

ที่แท้ ถานเจียซินคือต้นเหตุที่ทำครอบครัวของเขาพังพาบย่อยยับ

ทำเขาถูกภรรยาอันเป็นที่รักเกลียดจนต้องหย่าร้าง!

หนทางคืนดีช่างมืดมนไร้ความหวังอย่างสิ้นเชิง หลินหานเจ๋อรู้ดี สตรีอย่างกัวรั่วหลานฆ่าได้แต่หยามไม่ได้!

ชายหนุ่มกำหมัดแน่นจนกล้ามเนื้อสั่นเกร็ง

หลินเล่อเจินจับมือบิดาเบาๆ ไม่พูดอะไรต่อจากนั้น เรื่องที่เล่าแม้ไม่จริงทั้งหมดแต่ก็นับว่าสมเหตุผล ไม่โทษว่าคนตาดีเกินไป แต่หญิงผู้นั้นเคยเผยตัวให้มารดาเห็นจริงนี่นา การเชื่อมโยงและนำมาแต่งเรื่องจึงไม่ยากเลยว่าไหม

ช่างน่าเจ็บใจยิ่งนักที่นางไม่ทันฉุกคิดแต่งเรื่องเล่านี้ก่อนหน้าตอนที่มารดายังไม่ไป เฮ้อ...พลาดแล้ว

เด็กน้อยหรี่ตา วาจายังคงร้ายกาจต่อเนื่องว่า “ท่านพ่อ เดิมทีที่ไม่พูดเพราะไม่คิดว่าเรื่องราวจะบานปลาย  ที่ไม่บอกกล่าวเพราะคิดว่าสุดท้ายท่านก็คงไปตามง้อท่านแม่ สามีภรรยาย่อมกลับมารักใคร่กลมเกลียวมิใช่หรือ ทว่าท่านกลับหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี เลือกวิธีตัดใจโดยการรักใคร่เอ็นดูถานเจียซิน หมายใช้คนใหม่มาแทนที่คนเก่าไปเสียได้ เช่นนี้สตรีที่เปี่ยมสุขไยมิใช่สตรีแพศยาแซ่ถานหรอกหรือเจ้าคะ เจินเอ๋อร์จึงไม่อาจทนให้หญิงชั่วลอยนวลเจ้าค่ะ”

หลินเล่อเจินเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองจะเป็นเด็กชั่วปานนี้

แต่ช่างเถอะ! อนุถานสมควรถูกจัดการเสียที

ท้ายที่สุด ถานเจียซินก็ถูกขังไว้ในเรือนท้ายจวน นางปรารถนาออกมาตบสั่งสอนบุตรีอดีตฮูหยินปานใด  มีเพียงฟ้าเท่านั้นที่รู้

“นังเล่อเจิน นังเด็กเหลือขอ คิดว่าเป็นคุณหนูใหญ่รึ ฮึ! ข้าจะแก้แค้นเจ้าให้จงได้...”

หลินเล่อเจินคือศัตรูอันดับหนึ่งของถานเจียซิน!