บทที่3.อยากมีเวทมนต์เพื่อสาปใครบางคนชะมัด

ไฮน์เนอร์ทรงตัวขึ้นยืน “ไม่ปฏิเสธครับ”

สองหนุ่มเดินตามกันออกมานอกห้องทำงาน คริสเตียน ขมวดคิ้ว ในห้องประชุมตรงข้ามห้องทำงานของเขามีใครบางคนกำลังนั่งหน้าเคร่งเครียดอยู่ตรงนั้น แรงกระตุกชายเสื้อจากเพื่อนทำให้คริสเตียน หยุดเดิน

“เอ้...นั่นว่าที่พี่เมียคุณไม่ใช่เหรอคริสเตียน ”

คริสเตียน เม้มปาก สอดมือล้วงกระเป๋ากางเกง มองเขม็งไปที่ห้องประชุมนั่น

“พราว...คุณญาณินมาที่นี่ทำไมเหรอ?” คริสเตียน ชะโงกหน้าถามเลขานุการส่วนตัว พราวพิศชะเง้อมองห้องฝั่งตรงข้ามแล้วก็ตอบเสียงใส “อ้อ...เหมือนจะมาต่อรองเรื่องราคาวัตถุดิบที่เราต้องส่งให้นะคะ เหมือนกับว่าใบเสนอราคานั่น มีข้อผิดพลาดนิดหน่อย”

“ไม่ใช่ใบสั่งซื้อครั้งแรกสักหน่อย ทำไมยังพลาดได้”

ไฮน์เนอร์อมยิ้ม เขาเดินตามคริสเตียน ไปห่างๆ เมื่อเพื่อนรักเปลี่ยนเส้นทางดื้อๆ และมุ่งหน้าไปที่ห้องประชุมแทนการออกไปดื่มตามที่ตกลงกัน

บทที่3.อยากมีเวทมนต์เพื่อสาปใครบางคนชะมัด

“ขอโทษที่เสียมารยาท แต่หากบริษัทคู่ค้ามีปัญหาบ่อยๆ แบบนี้ ครั้งหน้าไม่ต้องส่งเอกสารมาให้ผมพิจารณาเลยนะ” เสียงทุ้มๆ กับกลิ่นประจำตัวที่ญาณินจำได้ขึ้นใจ เธอยกมืออังใต้จมูก กลั้นลมหายใจชั่วครู่

คริสเตียน สีหน้าเปลี่ยน ดวงตาของเขาหรี่ลง แววตาดำทะมึนนั่นทำเอาชายชาญใจเสีย เขาไม่เคยเห็นคริสเตียน โกรธใครเท่ากับการเผชิญหน้ากับผู้หญิงตรงหน้าเลย หากลำดับญาติกันจริงๆ ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนี้ควรแน่นแฟ้นกว่านี้ ในเมื่อญาณินกำลังจะเป็นว่าที่พี่สาวภรรยาของเจ้านาย

“ขอโทษล่วงหน้าค่ะ แค่ฉันคิดว่าเราควรเจรจากันได้ อนาคตยังต้องทำงานร่วมกันอีกนานนี่คะ”

คริสเตียน ยิ้มเย็น ทิ้งตัวลงนั่งและลากแฟ้มที่วางอยู่ตรงหน้าคนของเขามาเปิดอ่านคร่าวๆ “ของล็อตนี้ราคาสมเหตุสมผลที่สุดแล้วนะ ในฐานะคนค้าขายเหมือนกัน คุณเองก็น่าจะรู้นี่”

ญาณินเม้มปากนั่งคอแข็ง...หากคนตรงหน้าไม่เข้ามาแทรก การเจรจาครั้งนี้ก็บรรลุผลสำเร็จเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์

“ฉันทราบค่ะ แต่หากคุณตรึงราคาเท่านี้ ฉันก็คงต้องหาเจ้าอื่นที่ราคาถูกลงหน่อย”

รอยยิ้มแบบนั้นญาณินแค่นว่าในใจ แววตาเจ้าเล่ห์นั่นด้วย ชายตรงหน้ารู้ว่าที่ญาณินเกริ่นไปทั้งหมดก็เพื่อให้เขายอมลดราคาให้ ไม่มีบริษัทค้าส่งที่ไหนราคาถูกกว่ายูเนี่ยนฟู๊ดแล้วล่ะ

“คุณสะดวกแบบนั้น ก็แล้วแต่เลยนะ”

ครานี้ญาณินเป็นฝ่ายกระวนกระวายเสียเอง วัตถุดิบตัวนี้สำคัญกับสายการผลิตมากๆ เธอไม่มีเวลาต่อรองกับบริษัทส่งสินค้าเจ้าอื่นหรอก ทั้งหมดนั่นก็เพื่อให้ชายตรงหน้าลดราคาให้อีกหน่อย

“เดี๋ยวค่ะ” ญาณินกลั้นใจรั้งคริสเตียนไว้

รอยยิ้มสมใจแต้มมุมปาก ญาณินทำได้แค่กำมือวางไว้เหนือหน้าตัก เธอสูดลมหายใจลึกๆ รีบข่มอารมณ์เดือดระอุในใจไว้สุดตัว เธอมาเพื่อ ‘ขอร้อง’ ไม่ได้มาเพราะต้องการทะเลาะ ชายตรงหน้าเป็นคนเดียวที่จะทำให้งานในหน้าที่เธอราบลื่น

“ฉันรู้ว่าคุณสามารถปรับราคาลงได้ โดยที่บริษัทของคุณยังได้กำไรอยู่”

คริสเตียนถูปลายนิ้วหัวแม่มือใต้ปลายคาง มุมปากกดโค้งลงพลางคิดในใจ มันก็จริงอย่างที่หญิงตรงหน้าพูด

“ใบเสนอราคานั่น ทางคุณเป็นฝ่ายตกลงเองนะ” เสียงทุ้มเย็นชา แววตานิ่งๆ นั่น ญาณินก้มหน้าลง นั่นคือความผิดของเธอที่สะเพร่า โดยไม่ได้ตรวจทานตัวเลขให้ดีก่อน หากการเจรจาไม่สำเร็จ อาจส่งผลทำให้เธออาจถูกไล่ออก

“ค่ะ ฉันยอมรับว่าตัวเองเลินเล่อเอง ฉันขอความกรุณาได้ไหมคะ มันหมายถึงอนาคตของฉันเลยนะคะ”

นี่เป็นครั้งแรกมั้งที่หญิงตรงหน้าพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแตกต่างไปจากเดิม แววตาอ่อนสร้อยนั่นทำให้หัวใจของคริสเตรียนอ่อนยวบลง

เธอแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกันได้ และมีความเป็นผู้ใหญ่มากพอที่จะยอมรับความผิดตัวเอง

“ชายชาญ” คริสเตียน หันไปพูดกับคนของตัวเอง “คุณมีความเห็นยังไงบ้างล่ะ”

ชายชาญยิ้มแหยๆ “จากใบเสนอราคาใหม่ที่ทางคุณญาณินทำมาให้ ก็ไม่ได้แย่นักหรอกครับบอส”

“เราจะสูญเสียกำไรที่ควรได้ไปเท่าไหร่ล่ะ”

“ก็เยอะอยู่ครับ แต่...”

“ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายนะ ถ้ามีครั้งหน้าอีกครั้ง ผมคงยอมให้คุณไม่ได้อีก ผมถือว่านี่เป็นเพราะผมเห็นแก่หน้าดานะ ไหนๆ ผมก็กำลังจะเกี่ยวดองเป็นคนในครอบครัวของคุณแล้ว”