[ตอนที่ 8 ยาจากกองทัพ]

ลิขิตรักพลิกชะตาร้าย

[ตอนที่ 8 ยาจากกองทัพ]

"น่าจะเป็นองครักษ์เงา ตอนนี้ข้าไม่เห็นเขาหรอก แต่เห็นตอนที่ท่านอ๋องเรียกเขาออกมา คงจะให้จับตาดูเจ้า เกรงว่าเราจะคุยกันไม่สะดวกนัก ข้าขอไปสืบความก่อน แล้วค่อยคุยกันตอนเจ้ากลับเข้าห้อง"

"ก็ดี! เอาแบบนั้นก็ได้ เธอไปสืบข่าวเถอะ" อิงอิงตอบรับ

วิญญาณของจางเซี่ยวอิงหายไปสืบข่าวครู่หนึ่งแล้ว ทว่าในขณะที่อิงอิงกำลังใช้ความคิดอยู่นั้น ตรงหน้าเธอก็มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาปรากฏตัวขึ้น เพราะการมาของเขาค่อนข้างเงียบเชียบเธอเลยไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงฝีเท้าของเขา

"เอ่อ…" อิงอิงได้แต่อ้ำอึ้ง ทำไมหนุ่มหล่อตรงหน้าถึงทำสีหน้าเป็นกังวลขนาดนั้น เขาเป็นใครกัน

"แม่นางเซี่ยวอิงเจ้าดีขึ้นแล้วรึ เหตุใดถึงออกมานั่งตากลมเช่นนี้" น้ำเสียงทุ้มออกจะแหบห้าวแสนมีเสน่ห์เอ่ยถาม ท่าทางมาดแมนแฮนด์ซั่มแบบนี้ สวมชุดคล้าย ๆ แม่ทัพเหมือนในซีรี่ส์จีนย้อนยุค หรือว่าเขาจะเป็นหนึ่งในผู้ชายที่ไปมาหาสู่กับจางเซี่ยวอิง

"ท่านเป็นใครหรือเจ้าคะ" อิงอิงเงยหน้าขึ้นสบสายตากับเขา เธอตีบทสมองฟั่นเฟือนใส่อีกฝ่ายทันที

แม่ทัพเซี่ยเฟิ่งอวิ๋นถึงกับเรียวคิ้วขมวด ข่าวที่ว่านางกำนัลน้อยจางเซี่ยวอิงความจำเลอะเลือนหลังจากฟื้นคืนสติน่าจะมิใช่เรื่องโกหก สายตาของนางที่มองเขา ราวกับคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน หากนางแกล้งทำสายตาของนางไม่น่าจะหลอกลวงเขาได้

"ข้ามีนามว่าเซี่ยเฟิงอวิ๋น เป็นแม่ทัพใหญ่ประจำแคว้นฉิง แม่นางจำข้าไม่ได้รึ" แม่ทัพเซี่ยแนะนำตัวอีกครั้ง หวังว่าชื่อของเขาจะติดค้างอยู่ในความทรงจำของนางบ้าง

อิงอิงได้ยินดังนั้นจึงลุกขึ้นยืน เธอยอบตัวลงเล็กน้อยอย่างให้ความเคารพ

"บ่าวมีตาหามีแววไม่ ทำกิริยาไม่ดีต่อหน้าท่านแม่ทัพเสียแล้ว ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ"

แม่ทัพเซี่ยคลี่ยิ้มจางหาได้ถือโทษนางไม่ สาวน้อยช่างมีมารยาทยิ่ง เห็นนางลุกยืนไหวเขาก็เบาใจ สายตาคมจึงเผลอสำรวจร่างกายของนางอย่างมิอาจห้ามใจได้ รอยแผลบวมแดงที่โผล่พ้นอาภรณ์ ทำให้แม่ทัพหนุ่มกำหมัดแน่นโดยมิรู้ตัว

"แม่นางรับยานี่ไปเถิด มันช่วยลดอักเสบและสมานแผลได้ดียิ่งนัก" แม่ทัพเซี่ยยื่นขวดกระเบื้องเคลือบสีขาวส่งให้เธอ แต่อิงอิงไม่กล้ารับนัก

"บ่าวไม่กล้ารับเจ้าค่ะ นำยาดีเช่นนี้มาให้บ่าว ต่อไปถ้าท่านแม่ทัพบาดเจ็บจะใช้ยาที่ไหนล่ะเจ้าคะ บาดแผลของบ่าวเดี๋ยวก็หายเอง ไม่ได้สำคัญอะไร"

อิงอิงยังไม่อยากรับน้ำใจของเขา ยิ่งมีคนพัวพันมากก็ยิ่งลำบาก และถ้าเขาเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ การเข้ามาพูดคุยกับนางกำนัลเล็ก ๆ แบบนี้มันดูไม่ค่อยเหมาะสม เธอยังไม่อยากมีปัญหาเพิ่มตอนนี้

เซี่ยเฟิงอวิ๋นรู้ว่านางมีน้ำใจต่อผู้อื่น และความเกรงใจก็เป็นทั้งข้อดีและข้อเสียของนาง

"แม่นางคิดมากไปแล้ว กองทัพมีคนนับแสน จะมียาขวดเดียวได้อย่างไร ในฐานะที่แม่นางเคยมีน้ำใจต่อเหล่าพลทหาร การหยิบยื่นของตอบแทนหาได้ลำบากอะไรไม่ แม่นางโปรดรับน้ำใจข้าไว้เถิด" แม่ทัพเซี่ยช่างเจรจา พูดจนสาวน้อยไม่กล้าปฏิเสธ

'ช่างชักแม่น้ำเก่งจริง ๆ พ่อคุณ ถ้ารอบนี้ไม่รับเขาก็คงหาข้ออ้างอื่นอยู่ดี'

"บ่าวขอบคุณน้ำใจของท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ" อิงอิงตอบ และรับขวดยามาถือไว้ สีหน้าที่ค่อนข้างกังวลของสาวน้อยทำให้แม่ทัพหนุ่มต้องยอมล่าถอยไปก่อน

"ข้าเพียงมาตรวจความเรียบร้อย คงอยู่นานไม่ได้"

"บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ เชิญท่านแม่ทัพทำธุระของท่านเถิด" อิงอิงลอบถอนใจอย่างโล่งอก โดยที่ไม่รู้เลยว่าองครักษ์เงาของท่านอ๋องได้นำความไปทูลแล้ว

เมื่อแม่ทัพหนุ่มจากไป อิงอิงก็นั่งลงอีกครั้ง เธอมองขวดยาในมืออย่างพิจารณา แม่ทัพเซี่ยมีน้ำใจต่อนางกำนัลเล็ก ๆ ในตำหนักอ๋อง สายตาที่เขามองมาไม่ต่างกับเด็กหนุ่มที่กำลังตกหลุมรักหญิงสาว อิงอิงรู้สึกว่าเรื่องมันชักจะเยอะไปแล้ว

'ไม่คิดว่าจางเซี่ยวอิงจะมีเสน่ห์ขนาดนี้ ต่อไปหวังว่าจะไม่มีใครมาเพิ่มอีกนะ ไม่งั้นฉันคงปวดหัวแย่'

ขวดยาในมือถูกอิงอิงโยนเล่นแก้เซ็ง ในขณะที่สมองก็กำลังใช้ความคิดไปด้วย ถึงเที่ยงคืนก็ครบหกชั่วยามแล้ว เธอจะทำอย่างไรให้จางเซี่ยวอิงพ้นผิดได้นะ

หมับ!

ขวดยาที่ลอยคว้างอยู่ในอากาศถูกมือใหญ่ของบุรุษเบื้องหน้าคว้าเอาไป ทำให้อิงอิงรีบลุกขึ้นทันที เธอยอบตัวให้เขาก่อนจะเอ่ย

"ท่านอ๋อง!"

"นี่ไม่ใช่ยาจากกองทัพรึ" โม่หยางหมิงเอ่ยถาม ไม่คิดว่าแม่ทัพเซี่ยจะนำยาชั้นดีที่ฝ่าบาทพระราชทานให้มามอบให้นางกำนัลของเขา

"เพคะ เมื่อครู่มีแม่ทัพผ่านมาที่ตำหนัก ท่านได้มอบยานี้ให้บ่าวไว้ บอกว่ามันช่วยลดอักเสบได้" อิงอิงพยายามตอบแบบไม่สื่อถึงความสัมพันธ์ของจางเซี่ยวอิงและแม่ทัพเซี่ย

"เขาให้เจ้าก็รับ เจ้ารู้จักแม่ทัพของแคว้นด้วยรึ" น้ำเสียงท่านอ๋องเจื่อไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

"บ่าวจำไม่ได้เพคะ ท่านแม่ทัพบอกว่าบ่าวมีน้ำใจต่อเหล่าพลทหารของท่าน จึงให้ยานี้ตอบแทนน้ำใจเพคะ" สายตาของท่านอ๋องช่างกดดันเธอไม่น้อย ทำไมเขาต้องทำหน้าดุเหมือนเพิ่งไปกินรังแตนมาแบบนี้นะ

มิว่าจะความจำเลอะเลือนหรือเป็นเช่นแต่ก่อน โม่หยางหมิงล้วนเห็นว่านางช่างมีน้ำใจต่อผู้อื่นเสมอ ท่านอ๋องชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าแม่ทัพเซี่ยต้องการเพียงตอบแทนน้ำใจนาง หรือเพราะเขาคิดเป็นอื่นกับนางกันแน่

'เสี่ยวอิงซื่อ ๆ เช่นนี้ นางจะตามลูกเล่นแพรวพราวของชายหนุ่มที่เข้ามาหาได้อย่างไรกัน'

"ท่านอ๋อง...บ่าวขอยาคืนได้หรือไม่เพคะ" อิงอิงถามอ้อมแอ้ม