บทที่ 4 บุรุษแปลกหน้า

บทที่ 4 บุรุษแปลกหน้า

ค่ำคืนนั้นเวยฮูหยินทะเลาะกับราชครูเวยเจิง เพราะเรื่องให้เวยเซียงเป็นอนุหนานเกิง เวยเซียงไม่ยอม กระนั้นทำให้เวยเจิงโกรธมากจึงลงมือตบเข้าไปที่ใบหน้าเมียเอก

เรื่องนี้ได้ยินไปถึงหูเวยซินในตอนนั้นนางกำลังจะนอน แต่บ่าวรับใช้อย่างเสี่ยวจูมารายงานเจ้านาย ทำให้เวยซินสาวเท้ามาที่เรือนมารดา

"ท่านแม่" เวยซินมองใบหน้ามารดาที่บวมราวกับหูหมู ตาแก่เวยช่างร้ายนัก มารดาเพิ่งจะหายป่วยกลับมาทำร้ายมารดาของนางเสียเเล้ว

"แม่ไม่เป็นไร"

"เจ้าค่ะ แม่นมหยงดูแลท่านแม่ด้วย" พอนางกลับมาถึงเรือนเล็ก ในใจก็ก่นด่าบิดา เห็นอนุดีกว่าภรรยาเอก ชาตินี้นางตัดสินใจเเล้วจะไม่แต่งให้บุรุษใดทั้งสิ้น

จู่ ๆ ร่างหนาในชุดสีดำเต็มไปด้วยโลหิตเข้ามาทางหน้าต่าง เวยซินตกใจไม่น้อย

"แม่นางช่วยข้าด้วย" เวยซินมิรู้ว่าจะทำเยี่ยงไรดี ระหว่างนั้นที่หน้าประตูมีคนบุกเข้ามา เสี่ยวจูขวางไว้

"นี่พวกเจ้าบ้าไปแล้วรึ จะมาค้นห้องของคุณหนูในห้องหับ"

"ข้าตามคนร้าย เห็นชัด ๆ ว่าคนร้ายเข้าไปในเรือนหลังนี้

รองแม่ทัพยืนยันชัดเจน เขามีป้ายคำสั่งจึงเข้าจวนราชครูได้ เสี่ยวจูเห็นท่าไม่ดีจึงส่งสายตาไปทางสาวใช้อีกคนหนึ่ง เพื่อศักดิ์ศรีเจ้านาย นางจะให้บุรุษนับสิบเห็นเรือนคุณหนูมิได้

"หลีกไป ถ้าเจ้าไม่อยากตาย"

"ใครกล้าอวดเก่งในจวนนี้" เวยฮูหยินเดินมาพร้อมกับเเม่นมหยงประคองนาง

"คารวะเวยฮูหยิน"

"นี่มันเรือนนอนคุณหนูใหญ่ เจ้าจะมาค้นอันใด" อันเล่อมองนางทหารไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง หาคนร้ายใยมาหาที่เรือนบุตรสาวของนาง

"ข้าได้รับอนุญาตจากท่านราชครูแล้วขอรับให้ค้นได้ทุกเรือน"

"นางเป็นสตรีที่ยังไม่ออกเรือน ส่วนเจ้าเป็นทหารกล้าค้นรึ ข้ามศพข้าไปก่อน"

เวยฮูหยินก็ไม่ยอมเหมือนกัน ถ้าเรื่องนี้เเพร่งพรายออกไป บุตรสาวของนางแต่งไม่ออกเเน่

"นั่นเจ้าจะทำอะไร" ราชครูเวยเดินมาพร้อมอนุซิวคนโปรด

"หึ ท่านให้ทหารพวกนี้มาค้นที่เรือนบุตรสาวเรา ท่านคิดว่าถูกต้องรึ ท่านราชครู" เวยฮูหยินเอ่ยถามอย่างเนิบช้า

เวยเจิงมิคิดว่า ทหารพวกนั้นจะเข้ามาค้นเรือนบุตรสาวคนโต

"เจ้าไปค้นเรือนอื่นมิได้รึ"

"คนร้ายมันเข้าไปในเรือนนี้จะให้ข้าไปค้นเรือนอื่นได้อย่างไร"

สถานการณ์ตอนนี้ตึงเครียดนัก

"เอาอย่างนี้ ข้าจะเข้าไปค้นเรือนบุตรสาวของข้าเอง พวกเจ้าว่าอย่างไร"

"เอาตามนี้เเล้วกัน" ราชครูเวยลึก ๆ ก็ห่วงบุตรสาวคนโตเช่นกัน นางยังมิออกเรือนต้องโดนบุรุษอื่นมาค้นเรือน มันชักจะยังไงอยู่

เวยฮูหยินเข้าไปด้านในเรือนของบุตรสาว เวยซินมองมารดาเดินเข้ามาในยามนี้

"ท่านแม่เกิดอะไรขึ้น"

"มีคนร้ายบุกเข้ามาเรือนของเจ้า คนพวกนั้นจะตรวจเรือนเจ้า แต่ข้าไม่ยอม" เวยฮูหยินไม่พูดเปล่าพร้อมกวาดสายตาไปโดยรอบ พบว่าไม่มีความผิดปกติอันใดจึงรีบออกไป

"ไม่มีผู้ใดทั้งนั้น"

"ในเมื่อเวยฮูหยินพิสูจน์แล้ว พวกข้าก็ขอตัว" รองแม่ทัพยอบกายคำนับคนทั้งสองแล้วสาวเท้าออกไปกลุ่มทหารออกจากจวนเวยชั่วพริบตาเดียว

เวยซินที่อยู่ในเรือนได้ยินเสียงด้านนอกสลายไปนางโล่งอกขึ้นมาทันที

นางลุกขึ้นเปิดช่องลับใต้เตียง ชายหนุ่มคนนั้นลุกขึ้นมาทันที

"ขอบคุณแม่นางมากที่ช่วยข้า"

ในชาติที่เเล้วไม่เคยมีเหตุการณ์เยี่ยงนี้เกิดขึ้นกับนาง หรือว่า ชาตินี้ทุกสรรพสิ่งได้เปลี่ยนไปแล้ว ชาตินี้นางต้องเกี่ยวข้องกับบุรุษชุดดำ

นางยังไม่ทันได้เอ่ยอันใด เขาวางป้ายหยกให้นางจากนั้นก็หายตัวไปทางหน้าต่าง

หญิงสาวรีบปิดหน้าต่างลง คืนนี้กว่าจะผ่านพ้นไปได้ เกือบตายจริง ๆ

ยามอรุณรุ่งเวยซินกินข้าวเพิ่งอิ่ม วันนี้ นางจะออกไปเดินเล่น สองวันมานี้ นางรอให้หมอเทวดาหยางมาหานางที่จวนไม่เห็นเขาจะมา ทำให้นางคิดหนัก หรือชาตินี้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป

"คุณหนูเจ้าคะ มีขอทานมารอที่หน้าประตู บอกว่าอยากตอบแทนคุณหนู" สาวใช้อีกคนรายงาน

"คุณหนูหรือว่าจะเป็นตาแก่คนนั้น" เสี่ยวจูนึกขึ้นได้ในตอนเดินทางกลับ พวกนางเจอขอทานคนนั้น

เวยซินได้ยินกระนั้นรีบสาวเท้าไปที่หน้าจวนเวยทันที

พบว่าขอทานคนนั้นหน้าตาสะอาดสะอ้านนั้นคือหมอเทวดาหยาง แต่นางต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้จัก

"ไม่ต้องคำนับข้า" นางเห็นว่าขอทานคนนั้นกำลังจะคำนับนาง

ขอทานคนนั้นมองใบหน้างาม

"มิทราบว่า ท่านพอจะคุยกับข้าได้รึไม่ที่หอน้ำชาเฟิง" เสี่ยวจูมองเจ้านาย แล้วมองตาแก่คนนี้ วันนี้แต่งตัวไม่คล้ายขอทานเอาเสียเลย

หอน้ำชาเฟิงในยามนี้ เวยซินมองตาแก่ขอทานในชุดสีขาวผ้าฝ้ายหยาบ ๆ ช่างสมถะเสียจริงหมอเทวดาหยาง

"ขอบคุณแม่นางที่ช่วยข้าให้หายกระหิวอาหารในวันนั้น ที่จริงข้าแค่อยากหาศิษย์สักคนเเล้วถ่ายทอดวิชาให้"

ชาติที่เเล้วในวันนั้น เวยซินก็เห็นเวยเซียงออกจากจวนไปพบ ขอทานผู้นี้

"..." เวยซินนิ่งหยั่งเชิง

"ข้าคือหมอเทวดาหยาง ที่ใต้หล้าใคร ๆ ก็ต้องการตัว แม่นางเวยจะเป็นศิษย์ข้ารึไม่"

"ตกลงเจ้าค่ะ ข้าเวยซินขอเป็นศิษย์หมอเทวดาหยาง" กล่าวจบนางลุกขึ้น แล้วนั่งลงกับพื้นโขกศีรษะให้หมอเทวดาหยาง

ตาแก่หยางมองว่าดี

"ข้าขอมอบเคล็ดวิชานี้ให้แก่เจ้า" หมอเทวดาหยางล้วงตำราเล่มหนึ่งออกมา เวยซินรับมาไว้แนบกับตัว