บทที่ 3 ยกคู่หมั้นให้น้องรอง

บทที่ 3 ยกคู่หมั้นให้น้องรอง

"นางกล้ามาก กล้าทำร้ายคู่หมั้น" อวี้อ๋องมิคิดว่าเขาจะได้มาเห็นอะไรดี ๆ เยี่ยงนี้ เขาแอบตามหนานเกิงมา ในตอนเเรกติดว่าเเม่ทัพใหญ่ มาทำไมที่วัดนางชี ที่แท้มาหาสตรีนี่เอง ได้ข่าวว่าหมั้นหมายกับคนพี่แล้ว แต่ชอบคนน้อง เวยซินก็ร้ายเสียจริง กล้ายกชายในดวงใจให้น้องสาว

"นางช่างน่าสนใจนัก" อวี้อ๋องที่ยืนอยู่บนต้นไม้กับอาปี้ข้ารับใช้คนสนิท

"ท่านอ๋องพวกเรารีบไปเถอะขอรับ" อาปี้กลัวว่าจะถูกจับได้เสียก่อน ชั่วพริบตาเดียวทั้งสองคนหายไปจากต้นไม้ใหญ่

เวยซินมาเยี่ยมเวยเซียงที่เรือนพำนักทั้งยังสั่งให้เสี่ยวจือไปต้มน้ำแกงอุ่น ๆ มาให้น้องสาวดื่ม เพื่อให้ร่างกายอบอุ่นจะได้ไม่เป็นหวัดเอาได้

"พี่ใหญ่ข้า"

"น้องรอง ในเมื่อมันเป็นเยี่ยงนี้ ข้าจะคุยกับท่านแม่เอง"

"ข้าละอายใจยิ่งนัก"

"ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอก วันพรุ่งเราจะออกเดินทางแต่เช้า"

คล้อยหลังเวยซิน เวยเซียงหัวเราะอย่างมีความสุข ที่พี่สาวนั้นโง่มาก ถึงขนาดจะยกคู่หมั้นให้นาง

เวยซินยังไม่ไปไหน นางหยุดหน้าประตู ที่แท้น้องรองอยากได้ หนานเกิงจนตัวสั่น

สารเลวสิ้นดี!!!

ยามอรุณรุ่งรถม้าของพวกนางทั้งสองได้เคลื่อนออกจากวัดนางชี เวยซินมองเวยเซียงที่หลับไป ในชาติก่อนตอนที่เดินทางกลับจวนเวย ในระหว่างทางพวกนางได้เจอหมอเทวดาหยาง เวยเซียงได้เป็นที่รักหมอเทวดาหยาง เพราะตาแก่นั่นทำทีเป็นขอทาน ในตอนนั้นเวยเซียงมอบขนมเปี๊ยะให้ ขอทานผู้นั้น ไม่กี่วันต่อมา ขอทานผู้นั้นมาตามเวยเซียงที่จวน เพื่อรับนางเป็นศิษย์

ชาตินี้อย่าหวังว่าเรื่องราวดี ๆ เยี่ยงนั้นจะเกิดขึ้นกับเวยเซียง

รถม้าเกิดหยุดกะทันหัน

"เกิดอะไรขึ้น" เวยซินถามสาวใช้เสี่ยวจู

"ขอทานนอนขวางถนนเจ้าค่ะ"

"นำขนมเปี๊ยะกับเงินไปให้เขา" เสี่ยวจูรับคำเจ้านาย

"บอกว่าคุณหนูใหญ่เวยเมตตาเขา"

เพียงไม่นานขอทานเฒ่าก็หลบหลีกจากถนน เวยซินมองเวยเซียงนอนอย่างสบาย มุมปากเผยอยิ้ม ชาติก่อนเจ้าทำร้ายข้า ชาตินี้ข้าจะค่อย ๆ เอาคืนทีละเล็กทีละน้อย

กลับมาถึงจวนก็พลบค่ำพอดี เวยซินรีบไปที่เรือนใหญ่ของเวยฮูหยินทันที

"ท่านแม่"

"ซินเอ๋อร์มาเเล้ว" คนเป็นมารดาเริ่มเเข็งแรงเเล้ว เวยเซียนกอดมารดาทั้งน้ำตา นางดีใจที่ได้พบมารดาอีกครั้ง ชาติก่อนตอนที่นางตายด้วยเงื้อมมือคนชั่ว เวยซินไม่ได้มีโอกาสกอดมารดา

"ข้าหายดีเเล้วเพราะเจ้า"

"ท่านแม่ หนานเกิงรักน้องรอง ข้าจะถอนหมั้น ให้พวกเขาได้สมหวังกัน"

เวยฮูหยินได้ยินกระนั้น แทบจะกระอักเลือดออกมา บุตรสาวของนางต้องการถอนหมั้นกับแม่ทัพหนานเกิงรึ ตระกูลหนานเป็นตระกูลที่ดีที่สุดเเละคู่ควรกับบุตรสาวของนาง

"เจ้าว่าอะไรนะ"

เวยซินเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวัดนางชีให้มารดาฟัง เวยฮูหยินสีหน้าเรียบ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เห็นทีต้องยกเวยเซียงให้หนานเกิงเสียเเล้ว

ห้องโถงใหญ่ในยามนี้เวยฮูหยินเรียกอนุซิวเข้ามาคุยเรื่องคุณหนูรอง

อนุซิวคำนับเวยฮูหยินอย่างนอบน้อม

"นั่งลงเถอะ" อนุซิวก่นด่าเวยฮูหยินในใจทำเป็นวางมาด เมื่อไรจะตาย ๆ ไปเสียที

"ฮูหยินมีอันใดให้คนไปตามข้ามาเจ้าคะ" เวยฮูหยินส่งสายตาไปทางแม่นมหยง

ฝ่ามือหนาสะบัดเข้าไปใบหน้างามอนุซิวอย่างเเรงจนมุมปากเลือดออกมา

"นี่ท่าน"

"นี่สำหรับการสั่งสอนคุณหนูรอง เจ้าสั่งสอนนางให้แย่งคู่หมั้นพี่สาวตัวเองรึ" เวยฮูหยินพูดเสียงดังฟังชัด แม้เวยซินจะเล่าว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่คนอาบน้ำร้อนมาก่อนท่านหญิงอันเล่อจะมิรู้รึว่านี่คือแผนการ ของของคน ที่เสี้ยมสอนบุตรสาว ให้เเย่งของของคนอื่น

"ข้าไม่ทราบนะเจ้าคะ" เรื่องนี้อนุซิวรู้ดีเลยล่ะ

"เจ้าจงอย่าได้มาให้ข้าเห็นหน้าอีก คุณหนูรอง นางได้แต่งกับหนานเกิงแน่ แต่แต่งในฐานะอนุ"

"ท่าน"

อนุซินตัวสั่น จากนั้นเดินกระทืบเท้าออกไป เวยฮูหยินมิคิดว่า เรื่องราวจะเป็นเยี่ยงนี้ ตระกูลหนานเป็นตระกูลของเพื่อนรักนางอย่างหนานฮูหยิน

ก่อนที่นางจะสิ้นใจไป นางได้ขอหมั้นให้บุตรชายกับบุตรสาวของท่านหญิงแต่งงานกัน เห็นคราวนี้ ท่านหญิงมิอาจให้มันเป็นเช่นนี้ได้

แม่นมหยงข้ารับใช้เก่าจากวังอ๋อง คังอ๋องพระบิดาของท่านอ๋องอันเล่อได้สินใจไปนานเเล้ว ในตอนนั้นนางจึงต้องแต่งเข้ามาในจวนราชครู เพราะสมรสราชทาน ทำให้ท่านหญิงอันเล่อต้องแต่งงาน กับเวยเจิง ในตอนนั้นเวยเจิงก็มีคนรักอยู่เเล้ว นั่นคืออนุซิว

เพราะสมรสราชทานทำให้นางไม่ได้รับความรักจากเขา อันเล่อรู้สึกเสียใจ แต่จะทำอย่างไรได้

ข่าวการถอนหมั้นแพร่ออกไปทั่วจวนเวย จากคุณหนูใหญ่มาเป็นคุณหนูรอง มีแต่คนสงสารเวยซินที่โดนน้องสาวเเย่งคู่หมั้น

เจ้าตัวนอนในเรือนแกะเมล็ดเเตงโมกินอย่างสบายใจ ที่สลัดคนหน้าหม้อหลายใจอย่างหนานเกิงไปได้

"ซินเอ๋อร์" เวยฮูหยินเข้ามาในเรือนของบุตรสาวเห็นนางแทะเมล็ดแตงโม ในใจคิดว่า บุตรสาวคงตัดใจจากหนานเกิงได้จริง ๆ

"ท่านแม่"

"แม่ให้นางหมั้นกับหนานเกิงแทนเจ้า แต่เเต่งเข้าไปเป็นอนุ"

มารดาช่างทำได้ดีจริง ๆ

"ในเมื่อเรื่องมันเป็นเยี่ยงนี้ น้องรองต้องขอบคุณท่านแม่เเน่นอน"

เรือนโซ่อันเรือนของอนุซิว เวยเซียงดีใจในตอนเเรกที่นางได้หมั้นกับหนานเกิง แต่ทว่าต้องเสียใจ นางได้เป็นเพียงอนุของเขาเท่านั้น

สารเลวจริง ๆ เวยเซียงโยนของใช้แตกอย่างไม่มีชิ้นดี

"ข้าไม่ยอม ท่านแม่ ท่านแม่"

"อย่าพูดเเรง"

"เรื่องนี้ ข้าจะหาทางคุยกับพ่อเจ้าเอง" เพียงได้ยินว่าคนเป็นมารดาจะคุยกับบิดา จึงทำให้เวยเซียงสงบสติอารมณ์ลง