บทที่ 2 สวรรค์ให้โอกาสข้า

บทที่ 2 สวรรค์ให้โอกาสข้า

เปลือกตางามค่อย ๆ ขยับขึ้นมา เวยซินมองไปโดยรอบ เห็นเสี่ยวจูสาวใช้คนสนิทใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา

"เสี่ยวจู ข้าเป็นอะไรไป" เสี่ยวจูเช็ดหน้าเช็ดตามองเจ้านาย

"คุณหนูฟื้นเเล้ว คุณหนูรองพาคุณหนูไปเก็บดอกบัวที่สระบัวท้ายวัด เรือล่มเจ้าค่ะ"

เสี่ยวจูพูดมาเยี่ยงนี้ ทำให้เวยซินนึกขึ้นได้ หญิงสาวปรายตามองมือของนาง ที่แห่งนี้คือวัดนางชี ที่เวยซินมาถือศีลภาวนาโดยมีเวยเซียงมาด้วย นางย้อนเวลากลับมาเเล้วจริง ๆ

สวรรค์ให้โอกาสนางเเล้ว นางย้อนกลับมาในตอนที่ท่านเเม่ป่วยหนัก การป่วยหนักในครั้งนี้ เวยซินได้ติดทบทวนดูแล้ว น่าจะเป็นแผนการของอนุซิวมากกว่า ดวงตางามมีน้ำตาล้นออกมา

"คุณหนู"

เสี่ยวจูตกใจที่เห็นเจ้านายร้องไห้

เวยซินไล่สาวใช้ไปยกสำรับเย็น คล้อยหลังสาวใช้ เวยซินยืนขึ้น นางตัวเล็กหน้าอกยังไม่มี ตอนนี้นางคงอายุสิบสี่ปี อีกหนึ่งปีโศกอนาฏกรรมร้าย จะเกิดขึ้นกับนาง

เวยซินจะไม่มีทางให้เกิดขึ้นเป็นอันขาด ดวงตางามลุกโซนไปด้วยเปลวไฟ

เวยซียง อนุซิว ท่านแม่ทัพ พวกเจ้าสามคนเตรียมตัวได้เลย ข้ากลับมาแก้เเค้นเเล้ว

มุมปากงามหยักยิ้ม ย้อนเวลาในตอนอายุสิบสี่ นางจะไม่มีทางให้ซ้ำรอยเดิมเป็นอันขาด ในเมื่อเวยเซียงกับท่านแม่ทัพรักกัน นางจะให้สมหวังเอง

"พี่หญิงฟื้นเเล้ว" เวยเซียงช่างตายอยากเสียจริง เวยซินมองน้องสาวคนงามย่างกรายเข้ามาหานาง แล้วนั่งลงข้างเตียง

"..." เวยซินเงียบ

"พี่หญิงโกรธข้ารึ เจ้าคะ ข้าขอโทษ ข้ามิดีเอง"เวยเซียงร้องไห้ราวกับเต่าเผาขน

เวยซินมองน้องรองช่างเเสดงละครงิ้วเก่งเสียจริง เวยเซียงร้องจนตาแดงก่ำ

"เอาล่ะพี่ไม่โกรธเจ้าหรอก เพียงแต่ข้าเหนื่อย เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ"

เวยเซียงได้ยินกระนั้นรีบเช็ดน้ำตาเเล้วกอดพี่สาวคนงาม

ชาติที่เเล้วก็กอดเวยซินเยี่ยงนี้ ทำให้นางเชื่อสนิทใจ น้องสาวเป็นคนดี ที่แท้คืออสรพิษร้ายเเว้งกัดพี่สาวเยี่ยงนาง

เวยเซียงมองใบหน้างามพี่สาว รึนางจะตาฝาดไปเวยซินมีเเววตาเย็นชาใส่นาง กระนั้นนางจึงมองอีกครั้ง ดวงตาพี่สาวคนดีมองนางยังคงมีความอ่อนโยน คนอย่างเวยซินโง่จะตาย

เวยเซียงเดินออกไปแล้ว ดวงตาเวยซินลุกโชนเป็นประกายไฟมากกว่าขึ้น เกือบไปแล้ว นางเกือบทำให้อีกฝ่ายจับได้

ยามอรุณรุ่งหลังจากสวดมนตร์ยามเช้าเสร็จ เวยซินก็พลันขอตัวมากวาดลานวัด น้องสาวคนงามเห็นพี่สาวคนดี ทำอะไร เวยเซียงมักจะเสนอหน้าทำด้วย

เวยซินมีความอดทนสูงมาก ชาติที่เเล้วนางอ่อนแอเกินไปมองคนไม่ออก ตอนนี้ นางกลับมาแก้ไขอดีตเเล้ว อันดับเเรก นางต้องค้นหาคนที่วางยามารดาของนาง

"เรียนคุณหนูทั้งสองท่าน ท่านแม่ทัพหนานเกิงมาเจ้าค่ะ" เสียวจือสาวใช้ของเวยเซียงเข้ามารายงาน

เวยเซียงดวงตาทอประกาย แต่ก็มิอาจรอดพ้นสายตาของเวยซินไปได้

ในศาลาดอกบัวบรรยากาศช่างร่มรื่นนัก เหล่าวิหคบินว่อนไปมาทั่วท้องฟ้า

หนานเกิงเเม่ทัพเเห่งแคว้นหนาน มองสาวงามทั้งสอง เขาพึงใจเวยซินนัก แต่ก็แอบมีใจให้เวยเซียง

"คุณหนูใหญ่ ข้าได้ข่าวว่าท่านมาขอพรให้เวยฮูหยินหายจากการป่วยเลยมาเยี่ยมท่านที่วัดนี้"

เวยซินยิ้มให้เขาตามมารยาท ทำไมนางจะไม่รู้เล่า ว่าเหตุผลที่แท้จริงของเขา ไม่ได้มาเยี่ยมนางแต่มาหาเวยเซียงต่างหากเล่า

แม้ปากจะพูดกับเวยซินแต่หางตามองเวยเซียง ชาติที่แล้วนางไม่สังเกตเลยเเม้แต่น้อย บัดนี้เเจ้งใจเเล้ว เวยซินทำทีขอตัวไปเวจ ปล่อยให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันในศาลาดอกบัว

"คุณหนูปล่อยคุณหนูรองกับท่านแม่ทัพหนานเกิงอยู่ด้วยกันจะดีรึเจ้าคะ" เหมือนกับฝากปลาย่างไว้กับเเมวชัด ๆ เสี่ยวจูไม่เข้าใจคุณหนูของนาง

ภายในศาลา หนึ่งบุรุษ หนึ่งสตรี ที่อยู่กันตามลำพัง เวยเซียงใบหน้าแดงราวกับลูกพลับนิ่ม หนานเกิงไม่ต่างจากนาง ใบหน้าแดงไปถึงรูหู

ในที่สุดเขาก็ได้อยู่กับนางตามลำพังเสียที

"ท่านแม่ทัพ"

"คุณหนูรอง ข้าชอบเจ้า"

"แต่ท่านจะเป็นพี่เขยข้าในอนาคตนะเจ้าคะ"

"ข้าไม่ยอมแต่งกับพี่สาวของเจ้าหรอก" หนานเกิงไม่พูดเปล่ารวบร่างงามเข้ามากอด

เวยเซียงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เวยซินที่ไม่ได้เดินไปไหนไกล นางอยู่หลังภูเขาจำลองกับเสี่ยวจู สาวใช้ตกใจจนพูดไม่ออก

เวยซินกระจ่างใจเเล้ว ชาติที่เเล้วพวกมันสองคนก็พลอดรักกันเยี่ยงนี้นี่เอง

ในระหว่างที่ทั้งสองจุมพิตกันในศาลาอย่างดูดดื่ม หนานเกิงพลันโดนอะไรบางอย่างที่หัวเขา ทำให้ทั้งสองร่างเซลงไปในสระบัว

สองนายบ่าวหัวเราะคิกคัก เวยซินมิคิดว่าเสี่ยวจูจะโยนก้อนหินเเม่นขนาดนี้

"เกิดอะไรขึ้น" เวยซินทำมีวิ่งมาในศาลาพบว่าหนานเกิงอุ้มเวยเซียงขึ้นมาบนฝั่งสภาพน่าเวทนา

"เร็วเข้า หาพาผ้ามาห่อให้น้องรอง" นางทำตัวเป็นพี่สาวที่แสนดี

หนานเกิงกลัวคุณหนูใหญ่จะว่าเขา

"ท่านแม่ทัพ พวกท่านตกน้ำลงไปด้วยกันเยี่ยงนี้ อีกอย่างน้องรองของข้าเป็นสตรีที่ยังมิออกเรือน หากเรื่องนี้แพร่งพายไป มันจะมิดี"

เวยเซียงห่มผ้าเเล้วจามออกมาตั้งหลายครั้ง

"คุณหนูใหญ่ พูดเยี่ยงนี้หมายความว่าอย่างไร" หนานเกิงมองใบหน้างาม

"ในเมื่อพวกเจ้าตกลงไปในน้ำด้วยกัน ข้าเห็นว่าท่านควรจะหมั้นกับนางเถอะ"

"พี่ใหญ่"

"เจ้าไม่ต้องพูดเเล้ว เรื่องนี้ข้ากลับไปจะเรียนท่านแม่"

หนานเกิงไม่เอ่ยอันใด ในใจดีใจลิงโลด ไม่นานก็จากไป

"พี่ใหญ่"

"พาน้องรองไปเรือนพำนัก" นางไล่สาวใช้เสี่ยวจือให้พาเวยเซียงไป

เมื่อทั้งสองไปไกลเเล้ว

"คุณหนูเหตุใดท่านจึงยกท่านแม่ทัพให้คุณหนูรอง"

"ในเมืองพวกเขารักกัน ข้าก็จะทำให้สมปรารถนา ข้าจะเป็นเฒ่าจันทราให้พวกเขา อีกอย่างแตงที่ฝืนเด็ดจากต้นย่อมไม่หวาน ในเมื่อเขาไม่รักข้า ข้าจะไปบังคับเขาทำไม ในเขาอยู่กับน้องรอง" ชาตินี้ ข้าจะทำให้พวกเจ้าสมหวัง