บทที่ 19 เริ่มต้นยั่วยวน

"ทะท่านจะทำอะไร"

เขาเพียงยิ้มเย็นบางๆ พานางย้ายร่างโดยพลันพริบตาทั้งคู่ก็โผล่มาที่สุสานต้องห้าม ฮวาเย่ห์หยวนกะพริบตาปริบๆ รวดเร็วนักข่าวที่นางฝากอาเซี่ยนไป

เขาใช้กระบี่โลหิตกรีดเลือดของนางอย่างว่องไว ฮวาเย่ห์หยวนไม่ทันตั้งตัวจึงได้แต่ถอนหายใจออกมานางทำอย่างที่เคยทำผสมเลือดของนางไม่กี่หยดลงในน้ำแล้วเอามารดดอกไม้พวกนั้น กลิ่นอายเซียนลอยละล่องทั่วท้องอากาศทันทีที่ดอกไม้สวรรค์สัมผัสกับน้ำผสมเลือดของนาง

ฮวาเย่ห์หยวนค่อยๆ รดน้ำรอบหลุมศพ นางก้มๆ เงยๆ อยู่ตรงหน้าเขา จอมมารมองนางนิ่งไม่วางตาก่อนจะทอดสายตาออกไปทางอื่นเมื่อนางรดน้ำเสร็จ

"เห็นหรือไม่ว่าเพียงท่านมาดอกไม้เหล่านี้เบ่งบานงดงามเพียงใด"

ดูเหมือนว่ากลิ่นหอมของดอกไม้จะทำให้นางผ่อนคลายและหายหวาดกลัวเขาไปบางส่วน

จอมมารหาได้ตอบอันใด เขายังคงเคร่งขรึมและกอดอกรอคอยนางเงียบๆ ทุกครั้งที่นางขยับร่างผ่านร่างของเขาฮวาเย่ห์หยวนกลับรู้สึกคล้ายกำลังโดนกลิ่นของคนผู้นั้นดึงดูด กลิ่นความตายที่น่าหลงใหลเช่นนั้นหรือ

ฮวาเย่ห์หยวนพยายามหาวิธียั่วเขาดั่งตำราบอก ครานี้นางก้มลงพรวนดินให้ต้นไม้เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้มองมาที่นางจึงดึงสายรัดเอวให้เกี่ยวกับกิ่งไม้แล้วขยับคอเสื้อให้กว้างคล้ายไม่รู้ตัวนางก้มตัวลงนึกถึงภาพวาดที่จื่อชิงนำมาให้ ภาพวาดวังวสันต์ยั่วยวนบุรุษก็มีลักษณะเช่นนี้

ทำอย่างไรก็ได้ให้เขาเห็นเรือนกายที่งดงามอย่างไม่ตั้งใจ แล้วอย่างไม่ตั้งใจคือทำยังไง เช่นนี้หรือ ฮวาเย่ห์หยวนดึงอาภรณ์ให้รุ่ยลงอีกว่ากันว่าบุรุษชอบที่สตรีผมยาวสยายนางจึงแสร้งทำปิ่นปักผมหล่นปล่อยผมยาวงดงามลงมาเคลียไหล่ กรอบใบหน้าเล็กงดงามดูยุ่งเหยิงไปด้วยเส้นผมที่นางคิดว่ามันคงดูยั่วยวนตาไม่น้อย

ฮวาเย่ห์หยวนบอกตนเองว่าเท่านี้คงยังไม่พอ จอมมารต้องเห็นร่างกายของนางวับๆ แวมๆ เพื่อกระตุ้นอารมณ์มากขึ้น นางกระแอมเรียกความสนใจพยายามให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด นางค่อยๆ โน้มกายลงจนเห็นร่องอกขาวอวบทะลักออกมา

จอมมารหันมามองตามเสียงกระแอมพบว่าผ้าคาดเอวของนางเกี่ยวกับกิ่งไม้และเห็นร่องอกอวบสีขาวพลันเกิดอาการสำลักน้ำลายกระทันหันเขาไอออกมาหลายทีจนหน้าแดงก่อนที่จะทำคิ้วขมวดพร้อมกับตวัดนิ้วเบาๆ ผ้ารัดเอวของนางก็กลับมาอยู่ที่เดิม

ไม่รู้ว่ามีอาภรณ์มาจากที่ใดห่อหุ้มร่างกายของนางเอาไว้ราวดักแด้ ผมของนางที่ปกคลุมหน้าตาทำให้นางมองไม่เห็นสิ่งใด ด้วยมือนั้นถูกห่อไว้แน่นหนาจนไม่อาจขยับจึงไม่อาจปัดผมออกจากใบหน้าได้ นางเสียหลักแล้วล้มลงข้างๆ แปลงดอกไม้เสียงดังโครมใหญ่ เจ็บไปทั้งตัว

ครานี้นางไม่เหมือนดักแด้แค่ในความคิดแต่นางกำลังเป็นดักแด้ที่ถูกอาภรณ์ห่อรัดร่างกายอย่างสมบูรณ์ ได้แต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาดูแล้วอนาถนัก

"จะจอมมาร ท่านทำอะไรข้า" หลังจากกลิ้งไปมาอยู่หลายทีฮวาเย่ห์หยวนก็ถามขึ้นด้วยเสียงอันดัง

"ฮึ ข้าควรถามว่าเจ้ากำลังทำอันใดในดินแดนที่หนาวเหน็บจนหิมะตกคิดจะถอดอาภรณ์กลางลานกว้างเช่นนี้ ข้าคิดว่าเจ้าคงสติวิปลาสไปแล้วจึงหวังดีห่อหุ้มร่างกายให้"

ฮวาเย่ห์หยวนหน้าแดงขายหน้าที่ไม่สามารถบรรลุความต้องการได้หนำซ้ำยังถูกคนผู้นี้ดักหลังเข้าอีก คราหน้านางต้องให้เขาไม่รู้ตัวคนอย่างนางไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาดแต่ก่อนอื่นนางต้องร้องขอเขาก่อน ค่อยคิดแผนการต่อไป

"จอมมารท่านได้โปรดปล่อยข้าเถิด ทุกสิ่งข้าล้วนไม่ตั้งใจเพียงแต่อาภรณ์โดนกิ่งไม้เกี่ยวจึงเป็นเช่นนั้น"

ฮวาเย่ห์หยวนส่งสายตาเว้าวอน ใช่ สายตาเช่นนี้เหมือนในหนังสือวังวสันต์อีกประเดี๋ยวจอมมารย่อมใจอ่อนเป็นแน่ ยิ่งนางเห็นเขาหันมามองตนภายในนั้นลิงโลดนัก จอมมารในที่สุดก็หันมามองนางแล้ว

เขามองร่างของนางแล้วเดินมาใกล้ๆ ก่อนจะแบกนางขึ้นบ่าแล้วเอ่ยขึ้น

"หิมะตกแล้วอยู่เช่นนี้สร้างความอบอุ่นให้ร่างกายจนถึงรุ่งสาง เจ้าจงถือว่าเป็นความกรุณาจากข้า"

ฮวาเย่ห์หยวนน้ำตาตกอยู่ภายใน ความกรุณาบ้าบออะไรเจ้าคนเลว ปล่อยข้านะ ปล่อยข้า จวบจนถึงรุ่งสางฮวาเย่ห์หยวนก็ถูกจอมมารจับมัดอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่แล้วทิ้งไว้ข้างเตียงโดยไม่เหลียวแลนางอีกกระทั่งจื่อชิงมาพบนางในตอนเช้า ในเวลานั้นคาถาที่จอมมารใช้รัดร่างของฮวาเย่ห์หยวนจึงคลายออก