บทที่ 17 อาเซี่ยนผู้แสนดี

"ที่นี่เป็นสุสานของผู้ใด"

ฮวาเย่ห์หยวนเอ่ยขึ้นขณะลงมือพรวนดินและรดน้ำดอกไม้สวรรค์ พวกมันดูร่าเริงและต้อนรับนางอย่างดี

"จื่อชิงทราบเพียงว่าเป็นสุสานของผู้ที่มีความสำคัญต่อจอมมารเป็นเพราะเติบโตมากับสุสานแห่งนี้แต่บ่าวไม่รู้ว่าเป็นสุสานของผู้ใด นี่เป็นครั้งแรกที่จอมมารอนุญาตให้ผู้อื่นเข้ามาเจ้าค่ะคงเป็นเพราะนายหญิงสามารถทำให้ดอกไม้สวรรค์ที่จอมมารเฝ้าปลูกมาหลายร้อยปีเบ่งบานขึ้นมาได้"

จื่อชิงเจื้อยแจ้วไม่หยุดตามประสาคนที่ไม่มีเพื่อนคุยมาเนิ่นนาน

ฮวาเย่ห์หยวนดูแลสุสานมาหลายวันแล้วดูเหมือนว่าดอกไม้จะเหี่ยวเฉาลงไปอีกแม้นางจะพยายามใช้เลือดของตนเองผสมน้ำรดเพียงใดก็รู้สึกว่าดอกไม้สวรรค์เหล่านี้ไร้ชีวิตชีวานัก ครุ่นคิดอยู่หลายวันนางก็คิดสิ่งใดออก

ฮวาเย่ห์หยวนอดชื่นชมในความเฉลียวฉลาดของตนเองไม่ได้ การจะเข้าพบจอมมารได้ต้องอาศัยหวังจิ่นอีเป็นคนส่งสารแล้วหวังจิ่นอีอยู่ที่ใดกันเล่า นางคิดไม่ออกจึงนึกถึงอาเซี่ยนเขาบอกว่าหากต้องการพบเขาเพียงท่องคาถาที่เขาสอนแล้วเอ่ยชื่อเขาสามครั้งเขาจะมาปรากฏอยู่ตรงหน้านางทันใด

ฮวาเย่ห์หยวนมองซ้ายขวา การเรียกอาเซี่ยนมาเห็นว่าที่อื่นคงไม่เหมาะ หากพาเขามาที่นี่ก็ลับหูลับตาคนหน่อยนางจึงตั้งจิตมั่นร่ายคาถาและเอ่ยชื่อของเขาสามครั้ง

"เจ้าอย่าเรียกข้าส่งเดชเช่นนี้สิ"

พลันที่นางลืมตาก็พบอาเซี่ยนถือยันต์ที่ยังเขียนไม่เสร็จอยู่ในมือ เขาส่ายหน้าแล้วยัดยันต์เข้าไว้ในอกเสื้อ

"ท่านรู้หรือไม่ว่าข้าพบจอมมารแล้ว"

"ยินดีด้วยเจ้ายังรอดปลอดภัย"

เขาหัวเราะไม่แปลกใจเหมือนรู้เรื่องแล้วเห็นว่าหวังจิ่นอีคงเป็นคนรายงาน

"ข้าก็เกือบวิญญาณสลายไปแล้วหากหัวหน้าหวังมาไม่ทัน"

"ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเจ้าจะไม่เป็นอะไรแน่นอน"

"แต่ที่น่าขันคือพบเขาวันนั้นแล้วไม่ได้พบอีกเลยจนข้าเริ่มท้อเสียแล้ว"

"เจ้ามีแผนใช่หรือไม่จึงเรียกข้ามา"

"แผนหรือจะเรียกว่าแผนก็ได้แต่อีกอย่างเพราะดอกไม้ในสุสานพวกนี้" นางชี้ไปยังดอกไม้สวรรค์ต้นเล็กๆ ที่เหี่ยวเฉาต้นหนึ่ง

"พวกมันน่าจะขาดจอมมารไม่ได้ แต่ประหลาดนักเมื่อสักครู่เหมือนมันเหี่ยวเฉาอยู่เลยเพียงท่านมาก็เบ่งบานขึ้นมาได้"

"ไม่ใช่เรื่องดีหรือข้าไปที่ใดที่นั่นย่อมเบ่งบาน" เป็นอาเซี่ยนที่เลิกคิ้วถามแย้มยิ้มคำโอ้อวดของเขานั้นเป็นจริงจนฮวาเย่ห์หยวนไม่อาจคัดค้าน

ฮวาเย่ห์หยวนมองอาเซี่ยนดวงตากลมโตกลอกไปมาครุ่นคิดก่อนเอ่ยปากถาม

"ข้าขอถามตามตรงท่านกับจอมมารมีความสัมพันธ์อันใดกันแน่"

"เขาและข้าหรือ" ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มพร้อมบอกให้จื่อชิงออกไปดูต้นทาง

"ใช่น่ะสิ แม้แต่จื่อชิงก็รู้จักท่านและยังนอบน้อมต่อท่านอีกทั้งสถานที่แห่งนี้เป็นเขตหวงห้ามของจอมมารท่านก็สามารถเข้าออกได้อย่างง่ายดาย"

"จะบอกเย่ห์หยวนอย่างไรดีล่ะ เอาเป็นว่าเราเป็นคนคุ้นเคยที่เติบโตมาด้วยกันบังเอิญว่ามีความเห็นต่างจนเกลียดขี้หน้ากันเลยหลีกเลี่ยงที่จะพบหน้า คำอธิบายเท่านี้เพียงพอหรือไม่"

ฮวาเย่ห์หยวนยิ้มพยักหน้า นางจะคาดคั้นสิ่งใดได้อีกรู้เพียงเท่านี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว พวกเขาไม่น่าจะใช่คู่รักกันหรอกนะอาเซี่ยนหล่อเหลาแสนดี ส่วนจอมมารก็น่ากลัวร้ายกาจนางคิดไม่ออกว่าพวกเขาจะอยู่ร่วมกันได้อย่างไร

"ความจริงข้าไม่อยากรบกวนท่านมากแต่ไม่รู้จะส่งสารถึงจอมมารได้อย่างไร ข้าอยากจะบอกเขาว่าการดูแลดอกไม้นี้ต้องอาศัยพลังเซียนของข้ากับความเอาใจใส่ของเขาสองคนร่วมใจถึงจะทำให้ดอกไม้สวรรค์เติบโต หากเขาหายหน้าไม่มาดูแลพร้อมข้าเห็นทีว่าลำพังข้าคนเดียวจะไม่มีความสามารถมันอาจเหี่ยวเฉาจนตาย หากดอกไม้ตายเขาต้องลงโทษข้าเป็นแน่คงเป็นข้าที่เป็นศพต่อไป"

ฮวาเย่ห์หยวนทำเสียงน่าสงสาร นางเบิกตากว้างรับลมไม่นานดวงตาก็แดงก่ำ เรียกคะแนนสงสารจากอาเซี่ยนได้มากโข

"เจ้าพูดจริงหรือ"

"แม้ข้าอยากจะหลอกล่อเขาเพียงใดแต่เรื่องนี้คือเรื่องจริง ข้าเติบโตกับพืชพรรณมาตั้งแต่ยังไม่เป็นเซียนในคืนนั้นที่จอมมารอยู่กับข้าดอกไม้เบ่งบานงดงามนัก แต่เพียงข้าอยู่ลำพังมันเติบโตแต่ดูไม่มีชีวิตชีวาเอาเสียเลย ข้าจึงคิดว่าหากเขาอยู่ด้วยจะเป็นการดีกว่าดอกไม้สวรรค์ทุกดอกล้วนมีชีวิตมันคงคิดถึงจอมมาร" นางใช้นิ้วเรียวไล้กลีบดอกเล่นเบาๆ

"นับว่าเจ้าฉลาดและช่างสังเกตนักจากที่เจ้าพูดเห็นว่าอาจจะเป็นจริง"

"เช่นนี้แล้วท่าจะช่วยข้าได้หรือไม่"

"ได้สิข้าจะส่งสารให้เอง" อาเซี่ยนผู้น่ารักรับปากอย่างง่ายดาย

"ขอบคุณอาเซี่ยน" ฮวาเย่ห์หยวนกระโดดกอดแขนเขาด้วยความดีใจ อาเซี่ยนลูบศีรษะนางอย่างเอ็นดู

ถึงเวลาที่อาเซี่ยนต้องขอตัวกลับ ฮวาเย่ห์หยวนดูแลต้นไม้เสร็จก็กลับตำหนักมารอย่างลิงโลด จื่อชิงพานางมาพำนักยังห้องด้านข้างไม่ห่างจากห้องของจอมมารนัก ตำหนักนี้ใหญ่โตไร้ผู้คนดูช่างโดดเดี่ยวยิ่งนัก

ฮวาเย่ห์หยวนนั่งลำพังด้านหน้ามีอาหารเจที่จื่อชิงนำมาให้ เวลานี้ตะวันตกดินแล้ววันนี้ทั้งวันนางยังไม่พบหน้าจอมมารเลย ฮวาเย่ห์หยวนกินอาหารอย่างเหงาหงอยตอนอยู่ด้านล่างอย่างน้อยนางก็มีเพื่อนมารคอยพูดคุยไม่ขาด คิดถึงมารอ้วนจอมตะกละแล้วสิ