Chapter .2 **มหาอำนาจตัวเอ้** 3/3

“อี๋!! รสนิยมชอบพวกเนื้อ นมไข่ ดูมๆ ใหญ่เท่าลูกมะพร้าว...ไม่ไหวล่ะ คงต้องคุยกันยาว” เธอส่ายใบหน้า เอื้อมหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ที่เกือบจำได้เกือบขึ้นใจ เพราะตลอดช่วงบ่าย เธอกระหน่ำโทร. ออกไม่ยั้ง แต่เขากลับไม่ยอมรับสาย...และไม่เคยโทร. ย้อนกลับมาหาสักครั้ง ให้มันรู้ไปสิว่าการตื้อของเธอจะไม่ได้ผล...

ตื้ดๆ...

แองเจลโร่เหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์ วันนี้มันกระพริบเตือนบ่อยครั้งเกินไป... ไอ้ลูกชายตัวแสบนึกอะไรขึ้นมาล่ะ ถึงได้กระหน่ำโทร. หาเขาตลอดช่วงบ่าย...เบอร์ไม่คุ้น และเป็นเบอร์นี้เบอร์เดียวที่เป็นสายเรียกเข้า ไม่ใช่เบอร์ส่วนตัวของวินเซ้นต์ ใคร? ปลายนิ้วเรียวสวยกดรับสายโทร. เข้า เขายกโทรศัพท์รุ่นล่าสุดบางเฉียบขึ้นแนบใบหูเสียงถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ๆ ฝ่ายตรงข้าม ตามด้วยเสียงหวานๆ ของผู้หญิงคนหนึ่ง เอ่ยแนะนำตัวสั้นๆ

“สวัสดีค่ะคุณพ่อของวินเซ้นต์ ดิฉันชื่อมณีริน!! เป็นครูประจำชั้นของวินเซ้นต์ค่ะ”

มณีรินแทบจะกระโดด ทันทีที่ปลายสายกดรับ เธอแนะนำตัวง่ายๆ

“อืม...มีอะไร? ทำไมไม่บอกบอดี้การ์ดพวกนั้นมาล่ะ ฉันไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า”

เสียงเขาห้วนจนเธอแอบเบ้ปาก...

“เดี๋ยวค่ะ...อย่าพึ่งวางนะคะ... ดิฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณสัก 10 นาทีได้ไหมคะ? เรื่องของวินเซ้นต์ล้วนๆ” เธอรีบย้ำให้ชายหนุ่มรับรู้ เริ่มหงุดหงิดกับความเฉยชาของผู้ชายปลายสาย เมื่อตัวเองไม่คิดจะเดินเข้าไปสานสัมพันธ์กับเขาในฐานะอื่น เธอเป็นแค่คุณครูประจำชั้น!!

“เชิญ!! แค่10 นาที หากเกินฉันจะวางโดยไม่บอกล่วงหน้า ตอนนี้ฉันเริ่มจับเวลาแล้วล่ะ”

หางตามณีรินกระตุกยึก!! หัวคิ้วเธอขมวดแน่น เธอโทรศัพท์หาเขาเพราะเป็นห่วงเรื่องความประพฤติของวินเซ้นต์ ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่คิดจะโทรศัพท์หาเขาหรอก มันเปลืองสตางค์!! แต่มันอยู่ในความรับผิดชอบของเธอ!! แต่หมอนี่กลับทำน้ำเสียงเบื่อหน่ายใส่เธอ มันทำให้ต่อมความหมั่นไส้ของหญิงสาวเริ่มทำงาน

โธ่!! พ่อคนหลงตัวเอง นึกว่าหล่อเหลาปานเทพบุตรแล้วเธอต้องระทวยศิโรราบให้อย่างนั้นรึ?...รู้จักมณีรินน้อยไปสะแล้ว...

“วินเซ้นต์มีพฤติกรรมก้าวร้าว เขาชอบอาละวาดขว้างปาสิ่งของตอนที่โดนขัดใจ และมักจะร้องไห้...กลับบ้านทุกครั้งหากถูกดุหรือถูกขัดใจ ข้ออ้างของเขาคือการกลับไปหาผู้ปกครอง...และนั่นก็คือคุณพ่อ...ดิฉันได้ปลอบประโลม พูดคุยกับเค้าบางส่วน... จนได้รู้ว่า คุณ!! ห่างเหินกับเค้ามาก...นานๆ จะได้เจอหน้ากันสักที ซึ่งสิ่งนี้ดิฉันไม่เห็นด้วยอย่างแรง!! เด็กๆ ต้องการความอบอุ่น และเท่าที่รู้...ฐานะอย่างคุณก็ไม่จำเป็นต้องทุ่มเททำงานหามรุ่งหามค่ำ เพื่อให้ทุกคนในครอบครัวมีกินมีใช้ คุณเป็นถึงมหาเศรษฐีติดอันดับต้นๆ ในโรม!! และความเห็นของดิฉันคือ...ให้คุณช่วยลดๆ อาการบ้างาน...ช่วยหันมาให้ความใส่ใจวินเซ้นต์ให้มากขึ้น จะดีไหม? คะ!!” มณีรินร่ายยาว เธอซัดชายหนุ่มแบบลืมหายใจ เสียงที่พูดออกไปแฝงความไม่พอใจเต็มที่

“หมดเวลาพอดี...บายคุณครู” ชายหนุ่มบอกลา เขากดสายโทรศัพท์วางสายดื้อๆ

“เดี๋ยวสิ!! อะไรว้า...ยังพูดไม่รู้เรื่องเลย ตกลงจะเอายังไง...ไอ้หมอนี่กวนประสาทชะมัด...คนอะไรเย็นชาเหมือนน้ำแข็งขั้วโลก มีหัวใจบ้างหรือเปล่านะ หรือแค่ซากร่างกายที่ไร้จิตใจ”

มณีรินแทบดิ้นพล่าน ตกลงบิดาของวินเซ้นต์จะจัดการกับตัวเองอย่างไร เธอยังไม่ได้คำตอบจากเขาเลย...ไอ้หมอนั่นก็กดวางสายไปเฉยๆ โดยไม่คิดจะอธิบายอะไรให้เธอเข้าใจสักอย่าง...หึ้ย!!

หญิงสาวเก็บของใช้ส่วนตัวลงกระเป๋าสะพาย เธอตัดสินใจจดที่อยู่บริษัทของแองเจลโร่ไว้ในกระดาษแผ่นเล็กๆ วันนี้เธอต้องได้คำตอบจากเขา?!! ว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไป? ไม่ใช่ปล่อยให้เธอแก้ปัญหาคนเดียว...วินเซ้นต์ต้องการความอบอุ่นในครอบครัว แม้ครอบครัวของเขาจะแตกแยก ก็ไม่ได้หมายความว่าความรักในครอบครัวจะต้องเหือดแห้งไปด้วยนี่