Chapter .2 **มหาอำนาจตัวเอ้** 2/3

“เอามันออกไป!!... ถ้าใครยื่นมือเข้าช่วย ลาออกไปพร้อมมันเลย ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวอีก!!”

ชายหนุ่มยกมือขึ้นเท้าที่เอว และตวาดเสียงก้อง บัญชาการลงไปทันที ไม่ฟังคำแก้ตัวใดใดอีก เมื่อมันไม่ได้ช่วยให้อะไรเปลี่ยนแปลง...มีแต่แย่ลง จะให้ไว้ใจคนที่ทรยศต่อองค์กรได้อย่างไร...ถึงจะเป็นคนเก่าคนแก่...แต่คนทรยศก็คือคนทรยศ

“คุณแองเจลโร่ครับ ได้โปรด?” สเตฟาโน่ร้องเสียงหลง เขาผิดจริง แต่ความผิดของเขาร้ายแรงถึงขั้นไล่ออกเชียวหรือ?

“ออกไป!!” ชายหนุ่มตะโกนสุดเสียง ไม่เอาลูกปืนยัดปากให้เป็นของแถมก็บุญเท่าไรแล้ว

“คุณจะเสียใจที่ไล่ผมออก...”

ชายสูงวัยลุกขึ้นยืน ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดงฉาน เขาเค้นเสียงออกมาจาก้นบึ้งของหัวใจ วันหนึ่งข้างหน้าหากมีโอกาสเขาจะตอบแทนแองเจลโร่ให้สาสม...

“ฉันกลับดีใจเสียอีก สเตฟาโน่... ดีใจด้วยซ้ำที่สามารถกำจัดเห็บ ไร ที่อาศัยเกาะสูบเลือดสูญเนื้อโรเรนโซ่มานานออกไปได้สำเร็จ” ชายหนุ่มยิ้มเย็นๆ เขาตอกหน้าชายสูงวัยอย่างไม่ไว้หน้า เมื่อคิดถี่ถ้วนดี ไม่ต้องมาคอยระแวงกลัวว่าเขาจะโดนหักหลังซ้ำ...

เสียงโวยวายดังก้อง เคล้าบอดี้การ์ดหุ่นนักมวยปล้ำ รีบเข้ามาหิ้วปีกสเตฟาโน่ออกไป โดยที่แองเจลโร่ยืนกัดฟันกรอดๆ ป่านนี้ไอ้ห่าคริสเตียนมันคงหัวเราะเขาจนฟันโยก เมื่อสามารถเจาะคนของเขา เข้ามาล้วงความลับภายในออกไปได้ แม้เขาจะรู้ตัวก่อนก็เถอะ!! แต่มันเป็นการเสียหน้าครั้งแรก...

“ไอ้ลูกหมาคริสเตียน เล่นสกปรก!! สักวันพ่อจะลากมันมาเหยียบซ้ำ ให้จมตีน...” ชายหนุ่มกระแทกเสียงก้อง เดินกลับไปกระแทกตัวนั่งหลังโต๊ะบัญชาการตัวใหญ่ เพื่อลงมือทำงานที่ค้างคาต่อ สารพันปัญหารุมเร้ามีมากมาย จนเขาจมอยู่กับงานและงาน จนไม่ได้เจอะเจอลูกชายวัย5 ปีมาร่วมเดือน

ตื้ดๆ...

เสียงโทรศัพท์ส่วนตัวกระพริบดังเตือน มันสั่นอยู่เป็นนานสองนาน แต่กลับไม่ได้รับความสนใจ เมื่อเครื่องนี้มีแต่ลูกชายของเขาเท่านั้นที่รู้เบอร์ และวินเซ้นต์โทรศัพท์เข้ามาวันๆ หนึ่งนับครั้งไม่ถ้วน และหากมันเป็นเรื่องด่วน!! เรื่องสำคัญจริงๆ ลูก้าบอดี้การ์ดที่เขาส่งไปคอยอารักขา คงส่งข่าวมาบอกเอง แต่นี่ไร้วี่แวว... แสดงว่าเป็นการโทร. มาอ้อนเหมือนเดิม

“พ่อของวินเซ้นต์ทำไมไม่ยอมรับโทรศัพท์นะ!!? งานยุ่งมากเลยเหรอไง? เขาทำงานอะไรน่ะ?” มณีรินกดโทรศัพท์จนมือแทบหงิก ไร้วี่แววการตอบกลับหรือรับสาย ปลายสายเงียบฉี่...

เธอกดปลายนิ้วที่แป้นคีบอร์ด...พิมพ์ชื่อเสียงเรียงนามของแองเจลโร่ โรเรนโซ่ลงไป ก่อนจะกดEnterเพื่อสืบข่าวความเป็นไปของบิดาวินเซ้นต์คร่าวๆ ในการเริ่มต้นเชื่อมความสัมพันธ์ของเด็กชาย ตามที่รับปากเอาไว้ ดวงตาของเขาไว้ใจและเชื่อฟังเธอ เพราะฉะนั้นมณีรินจึงทุ่มเต็มที่ เพื่อจะพูดคุยกับอีกฝ่ายให้เข้าใจ...เด็กต้องการการดูแลอย่างใกล้ชิดจากพ่อแม่ และหากเลี้ยงแบบปล่อยปละละเลย อนาคตของเขาจะเป็นอย่างไรล่ะ...โตมาแบบแห้งแล้ง...ไร้ความอบอุ่น จิตใจของเด็กก็จะกร้าวกระด้าง...แข็งแกร้าวและใช้แต่อารมณ์

โห๊ะ!! เธออ้าปากค้างเมื่อกดEnter รูปของแองเจลโร่เด้งขึ้นมาเต็มหน้าจอ เขาเปรียบประหนึ่งเทพบุตรชัดๆ หล่อเหลาสมกับเป็นหนุ่มอิตาเลี่ยน นัยน์ตาคมกริบสีน้ำตาลเหลือบทอง ผมสีดำสนิทยักโศกนิด ล้อมกรอบหน้าคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหนาหยักได้รูป ไรเคราจางๆ ที่ปลายคางส่งให้ใบหน้าของแองเจลโร่คมเข้มยิ่งขึ้น

เห้อ!! ภาพต่อๆ ไปของเขายิ่งทำให้มณีรินถอนลมหายใจเฮือกๆ รอบตัวชายหนุ่มมักจะมีผู้หญิงรุมล้อมไม่เคยขาด... งาน...นี่คือสิ่งที่เขาอ้างกับวินเซ้นต์ว่าทำงานหรอกรึ!! นี่คือสิ่งที่ทำให้พ่อคนหนึ่งห่างจากบุตรชาย ไม่แม้แต่จะโทรศัพท์ถามข่าวคราว แต่ที่เธอเห็นเขาก็เป็นแค่ผู้ชายเจ้าชู้ชีกอคนหนึ่ง เห็นผู้หญิงอื่นดีกว่าลูกของตัวเอง ไม่แปลกเลยที่ครอบครัวของชายหนุ่มแตกแยก ชีวิตสมรสอับปางลงเพราะความไม่รู้จักพอของผู้นำครอบครัว