Chapter .1 **ทายาทอสูรตัวร้าย** 2/3

หญิงสาวทอดสายตามองอาการงอแงของเด็กชาย ที่เธอคิดว่าเขาน่ารักที่สุดเท่าที่เคยพบเจอเด็กๆ มา ใบหน้ากลมป้มแหยเก ดวงตากลมโตขุ่นจัด ปากเล็กๆ นั้นแบะเบี้ยว พร้อมกับพ่นคำพูดไม่น่าฟังออกมา จนเธออยากจับไปอบรมใหม่ คราบน้ำตานองหน้า แต่กลับดิ้นรนทุรน ทุรายเพื่อให้ได้ในสิ่งที่เจ้าตัวต้องการ

เธอคิดว่าเอาอยู่ กับการพยศของเด็กชายคนนี้!!

“ทำไมไม่อยากเรียนคะ อยากเป็นคนโง่เหรอ? คนโง่ถูกหลอกง่ายๆ และต้องทำงานใช้แรงงาน เหนื่อยจะตายแต่ได้เงินนี๊ดเดียวเองนะ” เธอพูดเสียงเรียบและแอบสังเกตปฏิกิริยาของเด็กน้อย เขาหยุดชะงักไปนิดก่อนจะเริ่มต้นตะแบงเสียงใหม่อีกครั้ง

“ช่างสิ!! ไม่อยากเรียนกับเด็กผู้หญิง จะกลับบ้านหาแด๊ด!!”

“เป็นลูกแหง่เหรอไง? เป็นเด็กผู้ชายนี่...ทำไม่ติดพ่อล่ะจ้ะ...มาโรงเรียนแล้วร้องแงๆ กลับบ้านไม่อายเพื่อนเหรอไงเล่า” เธอถามเสียงอ่อนๆ มองสบดวงตาเล็กๆ ที่พราวฉ่ำด้วยน้ำใสๆ

“เค้าไม่ได้เป็นลูกแหง่...แต่ไม่ชอบเสียงเด็กผู้หญิง รำคาญ!!” ปากจิ้มลิ้มนั่นขยับพูด เขาหยุดร้องไห้แบบอัตโนมัติ และค่อยๆ ลุกขึ้นยืน มือเล็กๆ นั่นปาดน้ำตาบนใบหน้าตัวเองลวกๆ

“ไม่ชอบ...แล้วทำไม่ต้องอาละวาดแบบนี้ล่ะ บอกกันดีๆ สิ เดี๋ยวครูก็จัดการให้เอง”

“ก็บอกแล้วไม่มีคนฟังนี่!!” ริมฝีปากยื่นออกมานิดๆ เหมือนกำลังงอนเต็มที่

“ทีหลังบอกครูนะ ครูจะจัดการให้ และวันนี้เราต้องช่วยกันเก็บของที่เธอทำรก โอเค!!”

“ไม่!!”

“มันก็มีทางเลือกแค่สองทาง...1.เก็บของแล้วครูจะไม่ทำโทษ กับ2.ครูจะลงโทษหนู ที่สร้างเรื่องวุ่นวาย เอาแบบไหนดีล่ะจ้ะ”

“กล้าเหรอ? ตัวไม่รู้เหรอว่าเค้าเป็นใคร? กล้าทำอันตรายเค้าเหรอไง...” เด็กชายกระตุกยิ้ม ทำท่าทางกวนโอ้ยแต่เด็ก จนมณีรินตัวกระตุกมือคันยิบๆ อยากจะฟาดก้นงอนๆ นั่นสักที ที่แสดงท่าทางไม่น่ารักสมกับน่าตาน่าเอ็นดูนั่นสักนิด

“พูดกับครูที่เป็นผู้ใหญ่ ใช่คำพูดแบบนี้ไม่ได้หรอกนะคะ... และทำไม? ครูจะไม่กล้า ในเมื่อครูเป็นครูของหนู”

“เค้าเป็นลูกใครตัวยังไม่รู้เลย...คงไม่อยากถูกไล่ออกหรอกมั้งคร๊าฟครู ทางที่ดีอย่ามายุ่งกับเค้าจะดีกว่านะ” มณีรินยิ้มย่อง แหนะๆ ไอ้เด็กนี่ยังกวนโทสะเธอต่อ ปากจิ้มลิ้มนั้นยกยื่น มันน่าจับฟาดก้นและกระหน่ำฟัดเสียเหลือเกิน เด็กอะไรทั้งน่ารักและน่ากระทืบในคราเดียวกัน สงสัยพ่อแม่ตามใจจนเคยตัวล่ะสิ...เดี๋ยวมณีรินคนนี้จะปราบเสียให้สิ้นพยศ

“ทำไมครูต้องรู้ด้วยล่ะว่าวินเซ้นต์เป็นลูกใคร? เมื่ออยู่ในโรงเรียน...ครูใหญ่ที่สุด และหากเราทำผิดก็ต้องถูกลงโทษ ที่นี่คือโรงเรียนไม่ใช่บ้าน!!”

“กล้าเหรอ กล้าทำก็ลองดูจะฟ้องแด๊ด!! ให้แด๊ดจัดการครู” หน้าเล็กๆ นั่นลอยหน้าลอยตายั่ว นางฟ้าใจดีในตัวเธอ...ถอยหลังกลับไปซุกอยู่มุมห้อง...ปล่อยให้แม่มดใจร้ายออกมาทำงานแทน เพื่อปราบอาการพยศของเด็กชาย ที่กำลังยืนกอดอกปากยื่นอยู่ตรงหน้า ให้รู้เสียบ้างว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร!!

“ครูให้เวลาวินเซ้นต์ตัดสินใจ5 นาที ถ้าหากเก็บของที่ถูกปาเกลื่อน ครูก็จะไม่ทำโทษ... แต่ถ้าไม่...ครูก็จำเป็นต้องทำนะจ้ะ” มณีรินเดินไปคว้าไม้บรรทัดที่วางอยู่ตรงโต๊ะทำงานตัวเอง เธอถือไว้ในมือและเดินย้อนกลับมากลางห้องอีกครั้ง แววตาไหววูบของเด็กชายมันทำให้เธอกระหยิ่ม นี่แค่การขู่หากเขาไม่ยอมทำจริงๆ เธอก็จำเป็น

“ตัวจะตีเค้าเหรอ?”

ดวงตาคู่เดิมมีแววไม่แน่ใจ เมื่อเงยหน้ามองสบนัยน์ตากับคุณครูคนสวย

“ใช่!! ครูจะตี...หากวินเซ้นต์ยังดื้อ”

หญิงสาวแสร้งตีสีหน้าเคร่งๆ

“เค้าจาฟ้องแด๊ดนะ ตัวไม่กลัวแด๊ดเค้าเหรอ?”

เด็กชายพยายามแย้ง แม้จะแอบกลัวนิดๆ

“ไม่กลัว? ทำไมต้องกลัวล่ะคะ บอกแล้วที่โรงเรียน...ครูใหญ่สุด!! แด๊ดวินเซ้นต์ก็มาสั่งห้ามครูไม่ให้ทำโทษวินเซ้นไม่ได้”

“ตัวไม่รู้จักแด๊ดเค้าสิ!! แด๊ดเค้าน่ากลัวนะ”

ใบหน้าเล็กๆ เชิดขึ้น มือป้อมๆ ยกขึ้นกอดอก ทำท่าทางหยิ่งทนงให้มณีรินเห็น

“ไม่เห็นจะกลัว และครูจะลงโทษแด๊ดวินเซ้นต์ด้วยตัวเอง ที่เขาทำให้วินเซ้นต์เป็นแบบนี้...ไม่รู้จักสั่งสอนลูก...ปล่อยให้เอาแต่ใจตัวเองและไร้เหตุผล”