ตอนที่ 5 เข้าตาจน 1/2

ตอนที่ 5

เข้าตาจน

รถตู้สีขาวขับลัดเลาะเข้ามาในทางเล็ก ๆ ทั้งมืดและเปลี่ยว แดนดินที่ซุกตัวอยู่มุมหนึ่งทั้งหวาดกลัวและเสียขวัญ

แต่หนุ่มน้อยก็พยายามครองสติ และมองหาทางเอาชีวิตรอด

“พวกพี่จะพาผมไปไหน?”

ชายชุดดำเพียงปรายตามอง ก่อนที่มันจะรับสายจากนายของมัน

“ครับเสี่ย”

เสียงแว่วของเสี่ยโจดังเล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์ แต่ก็ฟังไม่ได้ศัพท์ว่ามันสั่งลูกน้องว่าอย่างไร

“จอดตรงนั้น”

รถตู้หยุดกึกอยู่บนจุดโค้งบนสะพานข้ามคลอง แล้วพวกมันสองคนก็ช่วยกันลากแดนดินลงมายืนข้างราวสะพาน

อั่ก!

หมัดหนักถูกซัดเข้าที่ท้องของคนตัวเล็ก เสียงร้องของแดนดินดังเพียงแผ่วเบาเพราะเด็กหนุ่มจุกจนร้องไม่ออก น้ำตาเริ่มไหลอีกครั้งเพราะเริ่มหมดทางรอด

“นี่สำหรับที่มึงตีหัวเสี่ยจนต้องเย็บสิบกว่าเข็ม”

หนึ่งในนั้นบอกเหตุผลที่แดนดินต้องเจ็บตัว ก่อนที่มันจะยึดหัวไหล่ข้างหนึ่งของเขา แล้วผลักลำตัวไปเบื้องหน้า

ลำตัวช่วงบนของแดนดินยื่นไปกลางอากาศ เบื้องล่างเป็นน้ำในคลองที่กำลังเชี่ยวกราก เพราะประตูระบายน้ำเพิ่งถูกเปิดจนสุด

“และนี่คือของฝากจากเสี่ยโจโทษฐานที่มึงไม่ยอมเข้าไปกราบขอโทษ”

ชายร่างสูงออกแรงผลักจนเท้าของแดนดินลอยขึ้นจากพื้นสะพาน แต่มันยังไม่ปล่อยให้ร่างเล็กร่วงลงไปในคลอง

ทันใดนั้นแสงสว่างจากไฟหน้ารถคันหนึ่งก็สาดเข้ามา ตามด้วยเสียงตะโกนคุ้นหู

“ดิน!”

แดนดินเบิกตากว้างอย่างดีใจ ในที่สุดเหนือนทีก็ตามมาช่วยเขา แต่ไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะร้องเรียกรุ่นพี่ ร่างของเขาก็ถูกผลักจนเสียหลักพลัดตกลงไปในน้ำ แล้วชายชุดดำสองคนก็รีบขึ้นรถตู้ขับออกไป

แม้จะว่ายน้ำเป็นแต่สายน้ำก็แรงมาก และร่างกายของเขาก็บอบช้ำจากการถูกต่อย แดนดินจึงผลุบ ๆ โผล่ ๆ ไปตามกระแสน้ำ

เหนือนทีและมีฟ้ารีบกระโจนลงไปในน้ำ ส่วนอิงครัตกับชวกรก็วิ่งตามอยู่บนแนวตลิ่ง คอยตะโกนบอกว่าข้างหน้ามีสะพาน ให้พยายามลอยตัวไปให้ถึง

กว่าจะช่วยแดนดินขึ้นมาจากน้ำได้ก็ทุลักทุเลกันทั้งสามคน

“น้องดินเป็นอะไรไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

“ดินโอเคครับพี่เหนือ”

แดนดินรีบตอบ แม้ร่างกายจะปลอดภัย แต่แววตาหวาดกลัวก็ยังฉายออกมาอย่างชัดเจน ทั้งเหนือนที มีฟ้า ชวกร และอิงครัต ต่างพากันจ้องมองรุ่นน้องอย่างสงสัย

“ตกลงน้องดินไปมีเรื่องกับใคร ทำไมพวกมันถึงต้องทำขนาดนี้ นี่มันกะจะเอาถึงตายเลยเหรอ?”

“นั่นสิ นี่ใช่ไหมที่ดินบอกว่ามีเรื่องจะปรึกษา นี่ใช่ไหมปัญหาของดินในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้น บอกพี่มาเดี๋ยวนี้” เหนือนทีคาดคั้นอีกคน

“คือ ดิน…”

เมื่อถูกคาดคั้นหนักเข้า แดนดินก็อึก ๆ อัก ๆ แม้ก่อนหน้าตั้งใจจะเล่าให้เหนือนทีฟังอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้อยากให้รุ่นพี่คนอื่น ๆ รับรู้เรื่องนี้ด้วยโดยเฉพาะมีฟ้า

แดนดินช้อนตาขึ้นมองเหนือนที ก่อนจะมองเลยไปที่มีฟ้าที่จ้องมองเขาอย่างสงสัยและจับผิด แดนดินกัดริมฝีปาก สีหน้าขบคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา

ระหว่างทางที่ทั้งห้าคนเดินย้อนกลับไปขึ้นรถของเหนือนทีที่จอดทิ้งไว้ที่สะพานแรก แดนดินก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน

“บ้านของดินกำลังจะโดนยึด ดินก็เลยอยากหาเงินให้มาก ๆ เพื่อเอาไปไถ่บ้านคืนมา เพราะอารมณ์ชั่ววูบแท้ ๆ ดินถึงได้ตัดสินใจทำแบบนั้น ดินไม่ได้เอาเงินของเสี่ยโจมานะครับ แต่มันคงแค้นที่ดินตีหัวมันจนเลือดอาบ ได้ข่าวว่าเย็บไปหลายสิบเข็ม”

“มันคงเสียหน้าและแค้นมาก” เหนือนทีให้ความเห็นด้วยน้ำเสียงกังวล และเริ่มเป็นห่วงความปลอดภัยของแดนดิน

“พวกที่จับดินมามันบอกว่า ถ้าดินไม่ยอมเข้าไปพบเสี่ยโจ พวกมันจะฆ่าให้ตาย”

“โหดฉิบหาย” ชวกรทำท่าขนลุก ยกสองมือขึ้นถูต้นแขนของตัวเอง “มันไม่เกรงกลัวกฎหมายบ้างหรือไง”

“พวกมีอิทธิพลก็แบบนี้” อิงครัตขมวดคิ้วมุ่น พอจะเคยได้ยินกิตติศัพท์ในทางเสีย ๆ ของเสี่ยโจมาบ้าง

“แล้วทีนี้น้องดินจะเอาไงต่อ บอกพ่อเรื่องนี้หรือยัง?” เหนือนทีหันไปถามแดนดิน

“ให้พ่อรู้ไม่ได้นะครับ”

“แล้วไอ้เหนือมันจะช่วยอะไรน้องดินได้” ชวกรถามอย่างสงสัย

“อย่างน้อยชื่อเสียงของวรภัทรก็น่าจะทำให้เสี่ยโจเกรงใจบ้าง” แดนดินหันไปมองหน้าเหนือนทีด้วยสายตาอ้อนวอน “พี่เหนือช่วยรับดินเป็นแฟนได้ไหมครับ ถ้าดินเป็นคนของวรภัทร เสี่ยโจจะได้ไม่กล้ามาทำร้ายดินอีก”

“เดี๋ยว ๆ ๆ ๆ” มีฟ้าได้ยินดังนั้นก็รีบขัดขึ้นทันที “มึงเอาสมองส่วนไหนคิดเนี่ย?” เขาแทรกตัวเข้าไปเดินคั่นกลางระหว่างเหนือนทีกับแดนดิน สองมือยกขึ้นมาเกาะแขนเหนือนทีอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ

แต่แดนดินที่คิดว่าตัวเองนั้นไม่มีทางเลือกอื่น ก็ยังยืนยันว่านี่คือทางออกที่ดีที่สุด

“นะครับพี่เหนือ ดินไม่รู้จะพึ่งใครจริง ๆ มีแต่พี่เหนือคนเดียวที่จะช่วยดินได้ อย่าใจร้ายกับดินเลยนะครับ” แดนดินเสียงเครือเหมือนจะร้องไห้ พลางส่งสายตาอ้อนวอนเหนือนทีอย่างคนหมดหนทาง

เหนือนทีมีสีหน้าหนักใจ เขาเหลือบมองหน้ามีฟ้าสลับกับแดนดิน ก่อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“เรื่องไถ่บ้านพี่จะลองปรึกษาป๊าดูว่าพอจะช่วยอะไรได้บ้าง ส่วนเรื่องเสี่ยโจพี่ว่าควรใช้กฎหมายจัดการ”

แดนดินหน้าเศร้าลงในทันที แต่ก็ไม่เซ้าซี้เหนือนทีอีกต่อไป เด็กหนุ่มนั่งเงียบอยู่ในรถมาตลอดทาง ระหว่างที่รุ่นพี่ทั้งสามคนต่างก็พยายามหาทางช่วย ส่วนมีฟ้านั่งฟังอยู่เงียบ ๆ ซุกร่างกายเปียกชื้นอยู่ข้าง ๆ เหนือนที แดนดินเผลอมองเป็นระยะ แม้จะเจ็บปวด แต่ก็พยายามจะตัดใจ

ไม่นานอิงครัตที่รับหน้าที่คนขับก็พารถมาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง