บทที่ 4

“ยังไงแน็ตออกไปกับตรีก็แล้วกัน พี่จะสรุปงานให้กับคุณเอก สำหรับลูกค้าที่รับมางานพรีเซ้นของแน็ตไม่ต้องแก้อะไรแล้ว”

มัญชุภาปิดแฟ้มงานที่รินพรนำมาให้ รินพรแทบจะถอนหายใจแรงๆ ด้วยความโล่งอก

“พี่ลูกหว้าจะไปทานข้าวด้วยกันไหมฮะ จะได้พาน้องใหม่ของเราไปทานข้าวด้วย”

“ไม่ดีกว่า แน็ตพาไปเถอะ พี่ไม่ค่อยหิวไว้บ่ายๆ ค่อยไปหาอะไรกิน”

“งั้นแน็ตไปก่อนนะฮะ”

“จ้ะ”

มัญชุภายิ้มให้รินพร เมื่อคล้อยหลังเธอแล้ว มัญชุภาก็ถอนใจ เอนหลังพิงกับเก้าอี้ หล่อนหลับตา ความรู้สึกที่กดอัดไว้ตั้งแต่เห็นหน้าสักทองเริ่มหลั่งไหลเข้ามา เป็นความทรงจำที่เจ็บปวด แต่ก็แฝงไว้ด้วยสิ่งที่แม้จะปฏิเสธกับตนเองว่า มันเป็นเพียงสิ่งหลอกลวง แต่มันก็มีความสุขแกมเจ็บปวดเมื่อนึกถึง

หล่อนไม่อยากจะเชื่อ ว่าจะมาพบเจอกับคนใจร้ายอย่างสักทองอีกครั้ง โลกช่างกลมและโหดร้ายกับหล่อนจริงๆ ที่ทำให้เขาโคจรมาเจอกับหล่อนอีกครั้ง เชียงใหม่กับกรุงเทพมันไม่ได้ใกล้กันเลย เขายังจะอุตส่าห์มารู้จักกับเจ้านายหล่อน และตามมาเป็นลูกน้องหล่อนอีกด้วย…

ความทรงจำเหล่านั้น ยังแจ่มชัดอยู่เหมือนเกิดขึ้นมาไม่นาน ทั้งที่ผ่านมาเกือบจะห้าปีแล้ว...

‘คุณชื่ออะไรครับ ผมชื่อไม้สัก’ ชายหนุ่มหน้าตาคมคาย นัยน์ตาขี้เล่น ที่ถูกรุ่นพี่สาวๆ เรียกไปแกล้งเหลือเกิน ตอนนี้ถูกผูกข้อมือติดกับสาวน้อยตากลมใส ในวันรับน้องถามอย่างเป็นกันเอง

‘ไม้สัก คนอะไรชื่อไม้สัก’ มัญชุภาเผลออุทาน ขณะที่เขาหัวเราะ

“ก็เป็นชื่อที่พ่อตั้งให้นี่ครับ แปลกไหม? เวลาตามหาตัวก็ตามหาง่ายด้วย ไม่ค่อยมีคนเหมือน อาจารย์เรียกใช้บ่อยที่สุดด้วย เพราะชื่อผมมันแปลกหูแล้วจำง่าย จำใครไม่ได้ผมโดนเรียกทุกที’

‘เราชื่อลูกหว้า’ สักทองยิ้ม แล้วชวนเธอคุย

‘เป็นคนเหนือหรือเปล่า?’

‘เราเป็นคนกรุงเทพแต่มาเอ็นท์ติดที่นี่’

‘อย่างนี้ก็บ้านนอกเข้ากรุงนะสิ !’ มัญชุภาเลิกคิ้ว

‘อะไรของนาย ?’

‘ก็ลูกหว้าก็เหมือนคนบ้านนอกไง เพราะมาจากต่างจังหวัด เราเป็นคนเหนือชินพื้นที่มากกว่า มีอะไรถามพี่ได้เลยนะน้อง พี่จะพาแอ่วเหนือเอง’

‘บ้าจริงๆ นายนี่’ หล่อนอดหัวเราะขำไปกับเขาด้วยไม่ได้ ความประทับใจแรกในการที่เจอกัน ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นไปด้วยดี ในฐานะเพื่อนเพราะเรียนคณะเดียวกัน ห้องเดียวกัน

มัญชุภาเป็นคนหน้าตาน่ารัก เลยมีแต่หนุ่มๆ มาเพียรจีบ ซึ่งก็ไม่สำเร็จสักราย ยิ่งเมื่อหล่อนเรียนปีสาม พ่อกับแม่ของหล่อนเสียชีวิต มัญชุภาก็เริ่มหางานพิเศษทำมากขึ้น เพื่อจะได้เรียนต่อให้จบ ทำให้เป็นคนไม่สนใจที่จะมีความรักยิ่งกว่าเดิม จนเกิดการพนันขึ้นในกลุ่มหนุ่มๆ โดยที่หล่อนไม่รู้ตัว ว่ากลายเป็นความท้าทาย และเป้าหมายของเดิมพันไปเสียแล้ว แม้แต่สักทองก็ไม่เว้น พวกเพื่อนๆ พนันกันว่าใครจะจีบมัญชุภาสำเร็จ และท้าทายสักทองเพราะสักทองเป็นคนเดียวที่มัญชุภาคุยด้วยมากที่สุด

‘มึงจะกล้าหรือเปล่าวะไอ้ไม้สัก’ พงศ์เทพเพื่อนในกลุ่มเริ่มท้า

‘ไม่ดีล่ะมั้ง’ สักทองยังลังเล

‘ดีสิว่ะ ลูกหว้าน่ารักแถมเป็นดาวของคณะเรา ถ้ามึงได้ควงเขาล่ะก็ยืดสุดๆ ไปเลย’

‘เอางี้ มาพนันกันว่ามึงจะจีบลูกหว้าสำเร็จไหม กูว่ามึงฝ่อว่ะไอ้ไม้สัก ไม่แน่อย่างนี้หมดลายเสือหมดนะโว้ย’ เพื่อนอีกคนพูดเหมือนจะเหยียดๆ

‘พนันอะไรล่ะไอ้โก้ กูแน่อยู่แล้ว’ สักทองเริ่มของขึ้น ก็เล่นมาปรามาสกันถึงขนาดนี้ กิตติยักคิ้วให้กับพงศ์เทพเป็นนัยว่าสำเร็จแล้ว คนอย่างสักทอง ไม่ยอมเสียเหลี่ยมเพลย์บอยประจำมช.ไปง่ายๆ หรอกน่า เขาจีบใครก็ติดทุกรายและเมื่อได้ควง เขาก็จะไปหารายใหม่อย่างรวดเร็ว ไม่มีใครที่จริงจัง ไม่อย่างนั้นเสียชื่อหมด

‘ถ้ามึงจีบลูกหว้าติด กูยอมยกเกมที่เพิ่งซื้อมาใหม่ ให้มึงไปเลย’ กิตติใจป้ำ

‘กูก็ยอมเลี้ยงเหล้ามึงให้เมาปลิ้นไปเลย’ พงศ์เทพเสริม

‘ถ้ากูแพ้ล่ะ’

‘มึงต้องยอมนอนให้กูกับไอ้พงศ์เตะคนละที แล้วก็เลี้ยงเหล้า แล้วอีกอย่างมึงต้องยกน้องดาวกับน้องน้ำหวาน เด็กที่เรียนปวช. พาณิชย์ ที่มึงคั่วอยู่ให้พวกกูด้วย’

‘เออ ได้เลยกูทำได้อยู่แล้ว ภายในสามเดือน ถ้ากูจีบลูกหว้าไม่ติดถือว่ากูแพ้พนัน’ สักทองประกาศ แล้วทั้งสามคนก็จับมือกันเป็นคำมั่นสัญญา

สักทองเริ่มตั้งต้นแผนของตนเองอย่างไม่ยอมแพ้ มัญชุภามักจะรับงานพิเศษ เช่นงานแปล หรืองานออกแบบเล็กๆ น้อยๆ มาทำ สักทองก็อาสาช่วยหล่อน และยังหางานมาให้ จนมัญชุภาเริ่มสนิทกับเขามากขึ้น เขาทำดีกับหล่อนสม่ำเสมอ ทำให้มัญชุภาเริ่มเผลอใจให้เขา เปิดประตูหัวใจที่ปิดมานานให้กับสักทอง ไม่รู้สักนิดว่าเขาเข้ามาหาหล่อนเพราะมีจุดประสงค์อะไร

หล่อนก็แค่ของเดิมพันสนุกๆ ที่พวกเพื่อนคะนองของเขา ใช้พนันกันเท่านั้น แต่ยิ่งใกล้ชิดกับมัญชุภามากขึ้น สักทองก็เริ่มรู้สึกผูกพันกับมัญชุภา จนกลัวใจตัวเองมากขึ้น ว่าจะเผลอไปรักหล่อนเข้าจริงๆ ถ้าเป็นแบบนั้น มันก็เสียเหลี่ยมหนุ่มเพลย์บอยหมด และอีกข้อที่สำคัญเพื่อนของเขาทั้งสองคน เอาเรื่องของสักทองและมัญชุภา ไปพนันกันเป็นวงกว้างเป็นที่สนุกสนานและคึกคะนอง เขากลัวหล่อนจะรู้เข้าแล้วเสียใจ สักทองไม่อยากให้มัญชุภาต้องเสียใจ ถ้ารู้เรื่องราวทั้งหมด ดังนั้นเขาต้องเคลียร์กับหล่อน ก่อนที่ความจะแตกขึ้นมา

‘ลูกหว้า เราเลิกกันเถอะ’ สักทองกัดฟันบอกกับหล่อนในวันหนึ่ง เขานัดหล่อนมานั่งริมแม่น้ำปิง มัญชุภามองหน้าเขาอย่างคิดไม่ถึงและตกใจ ที่จู่ๆ คนที่บอกว่ารักหล่อนหมดหัวใจและทำให้หล่อนฝันถึงอนาคตที่มีเขา เมื่อหล่อนเรียนจบ พังทลายลงไปต่อหน้าต่อตา

‘อะไรนะ ไม้สัก นายพูดอะไร? เรางงไปหมดแล้ว’

‘เราไม่เหมาะกับหว้า คือ...เราคงรู้สึกผิดมากๆ ถ้าเกิดว่าเราหลอกหว้าต่อไป’ สักทองก้มหน้า หลบนัยน์ตาตัดพ้อที่ส่งมาให้เขา มัญชุภาบีบมือแน่น และเม้มปาก

‘นายหมายความว่าอะไร?’

‘เราเอ่อ... ที่เรามาขอหว้าเป็นแฟน ก็เพราะเราพนันกับไอ้โก้และไอ้พงศ์ไว้ แต่...’

เพี๊ยะ !

ก่อนที่สักทองจะพูดจบ ฝ่ามือบางของหญิงสาว ก็ตวัดใส่หน้าเขาทันที ดวงตากลมโต ตอนนี้เอ่อไปด้วยหยาดน้ำตา

‘นายเห็นเรามีค่าแค่นั้นน่ะเหรอ ไม้สัก !’

‘เดี๋ยวก่อนสิหว้า...เราแค่... คือว่าเรา...’ สักทองรีบอธิบาย

เขารีบคว้าแขนมัญชุภาไว้ ก่อนที่หล่อนจะเดินหนีเขาไป ตอนนี้อย่างน้อยๆ แค่อยากให้มัญชุภาเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดก่อน เขาอยากจะคบหากับหล่อน แบบไม่มีชนักติดหลัง ให้ระแวงแคลงใจอีกต่อไป เลยต้องเคลียร์กับมัญชุภาก่อน

‘ไม่ ! เราไม่อยากฟังอีกต่อไปแล้วไม้สัก นายไม่ต้องมาเจอเราอีกต่อไป ! เราเกลียดนาย !’ มัญชุภากระแทกเท้าลงบนเท้าเขา สักทองตกใจจนต้องปล่อยมือหล่อน มัญชุภาถือโอกาสนั้นวิ่งหนีเขาไปอย่างรวดเร็ว สักทองพยายามวิ่งตาม แต่ก็ไม่ทันเพราะมีเพื่อนนักศึกษาด้วยกันขับมอเตอร์ไซค์มาทางนั้นพอดี และมัญชุภารีบเรียกไว้ และนั่งซ้อนหนีเขาไปทันที ทิ้งสักทองไว้กับความรู้สึกผิดมากกว่าเดิม ที่ทำให้คนดีๆ อย่างมัญชุภาเสียใจ เขาทำร้ายหล่อนไปเพราะความคะนองแท้ๆ

‘เราไม่มีใครแล้วล่ะไม้สัก พ่อกับแม่เราเสียไปหมดแล้ว’ มัญชุภายังจำได้ ตอนที่หล่อนเคว้งคว้างที่สุด และมีเขาคอยปลอบใจ สักทองบีบมือหล่อนไว้แน่น

‘ทำใจดีๆ ไว้นะลูกหว้า อย่างน้อยๆ ลูกหว้าก็มีเรานะ’

‘เราต้องหาเงินเรียนให้จบด้วยตัวเอง เพราะไม่มีใครช่วยเลย ญาติพี่น้องของพ่อกับแม่ เขามางานศพแล้วก็รีบกลับกันไปเลย เขาบอกให้เราเลิกเรียนเถอะ เพราะเรียนแล้วลำบาก ป้าเราก็บอกให้เราหาแฟนรวยๆ แล้วแต่งงานไปเสียดีกว่า’

‘เราจะช่วยหางานพิเศษให้ทำนะ อืม พ่อของลูกหว้าทำงานราชการเขามีเงินบำเหน็จให้ไม่ใช่เหรอ อย่าท้อนะลูกหว้า กลั้นใจเอาอีกไม่กี่ปีก็จบแล้ว’

‘ก็ใช่สินะ’ มัญชุภายิ้มกับเขาทั้งน้ำตา สักทองส่งผ้าเช็ดหน้าให้หล่อน แล้วลูบผมยาวสลวย ที่ตอนนั้นหล่อนปล่อยให้มันยาวถึงกลางหลังเบาๆ

‘ขอบใจมากนะ ไม้สัก’

‘เราต้องให้กำลังใจสิ ก็เราเป็นแฟนลูกหว้านี่นา’

‘ใครเขาไปตกลงด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่?’

‘ตกลงตอนนี้ก็ได้” สักทองยิ้มให้ สายตาเป็นประกาย ทำเอามัญชุภาต้องหลบตาเพราะเริ่มเขิน

‘บ้า !’ หล่อนตีแขนเขาแก้เขินเบาๆ ชายหนุ่มก็หัวเราะก่อนจะรวบมือหล่อนไว้ทั้งสองข้าง...

ความหลังที่หลั่งไหลมาดั่งสายน้ำ ทำให้มัญชุภาน้ำตาคลอ หัวใจหล่อนเต้นแรงจนเจ็บไปหมด เมื่อคิดถึงความหลังที่มีทั้งความทรงจำที่ดี และเจ็บปวด ระหว่างเธอและสักทอง

“โอ๊ย!”

มัญชุภาสะบัดหน้าไล่ความทรงจำเหล่านั้นไปเสีย ก่อนจะยกมือปาดน้ำตา มันจะเป็นน้ำตาหยดสุดท้าย ที่เธอจะมีให้กับผู้ชายคนนี้

“ลืมเสียทีสิ มัญชุภา คนบ้าๆ อย่างนั้น จะไปคิดถึงทำไม ตอนนี้เขาก็เป็นแค่เพื่อนร่วมงาน เป็นลูกน้อง ใช่สิ...เป็นลูกน้อง ที่เราจะสั่งยังไงก็ได้ ดี!”

รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฎขึ้นที่ริมฝีปากอิ่มเรื่อ แม่มดหน้าหวานกำลังคิดแผนการร้าย ที่จะจัดการกับศัตรูตัวเอ้ ที่โผล่เข้ามาในชีวิตเธอ

“นายต้องได้รับการแก้แค้นเล็กๆ น้อยๆ จากฉันแน่ๆ นายไม้สัก”