บทนำ

เมษายืนแทบไม่ติดพื้นยามได้ข่าวจากนางสมนึกคนดูแลนางนวลฉวีว่าพี่สาวถูกหามส่งโรงพยาบาล ใจของเขาร้อนรน ยืนเฝ้ามองร่างของนางนวลฉวีอยู่ปลายเตียงคนไข้ ใบหน้าเข้มเคร่งขรึมกลัดกลุ้มเจ็บหน่วงๆ ร้าวรานหัวใจที่สุด ดวงตาสีนิลจับจ้องมองร่างบางเพรียวเล็กของพี่สาวที่นอนหายใจติดขัดเรียวตาตี๋ปลายหางตาตกที่โบราณเขาเรียกว่าเรียวตาปลาดุกนั่นขยับขึ้งลงมองสำรวจใบหน้าเรียวรูปไข่ ถึงจะมีริ้วรอยเหี่ยวย่นก็ตามแต่นั่นก็ยังคงไว้ความสวยงามและคล้ายคลึงใบหน้าของใครอีกคนหนึ่งที่เขาเฝ้าคิดถึงถวิลหาทุกลมหายใจเข้าออก

“กะ…กะ…กั้งลูกแม่ ลูกอยู่ไหนกลับมาหาแม่นะลูก มาหาแม่นะลูก…อึกก” ร่างของคนป่วยที่นอนพูดละเมอ เนื้อตัวสั่นไหวเพราะแรงสะอื้น ปลายหางตามองเห็นได้ชัดเจนว่านางนอนร้องไห้ทั้งที่ยังหลับสนิท แรงของการสะอึกและถอนหายใจนั่นโรยรินยิ่งนัก

“พี่นวล…” เมษาตื่นจากพะวง แล้วรีบขยับเท้าเดินเข้าไปหา แล้วหยุดยืนตรงปลายเตียงคนไข้ ยามได้เห็นร่างของพี่สาวขยับดิ้นไปมาบนที่นอน มือของนางยกขึ้นไขว่คว้าอะไรบางอย่าง

“อย่าไปลูกกลับมา” นางนวลฉวีได้แต่ฉุดรั้งเอาแขนล่ำกำยำของน้องชายเข้ามาโอบกอด เสียงของนางกระซิบกระซาบแผ่วเบาเปรยเรียกหาลูกสาวคนเดียว แต่นั่นก็ยังทำให้ชายหนุ่มได้ยินอย่างชัดเจน

“พี่นวลครับ” เมษาปล่อยให้นางนวลฉวีฉุดรั้งต้นแขนอยู่อย่างนั่น ใบหน้าสีเข้มตรงข้างแก้มและเรียวคางนั่นเต็มไปด้วยเคราสีดำเป็นตอๆ ได้ก้มมองใบหน้าของพี่สาวมันมีแต่คลาบน้ำตาไหลอาบหางตาหยดย้อยเปียกแฉะใบหมอนที่หนุนอยู่ หัวใจอันแข็งแกล่งนั่นหวิวๆ ขึ้นมาทันทียามได้ยินพี่สาวพร่ำเพ้อถึงใคร

“มะ…เมฆ?...” นางนวลฉวีขยับเปลือกตาอันพร่ามัวอย่างยากลำบากหนักหน่วงตาเหลือเกิน พยายามกระพริบตาสะลึมสะลือปรับให้เข้ากับแสงสว่างของแดดที่ส่องมาตามหน้าต่าง แววตาสั่นไหวมองหน้าน้องชาย เปรยเสียงแผ่วหวิว พร้อมทั้งพยายามพยุงตัวเองให้ลุกนั่งในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน

“พี่นวลเป็นอย่างไรมั่งครับ” เมษายังยืนชิดขอบเตียงด้านข้าง เรียวแขนอันแข็งแกล่งช่วยโอบพยุงพี่สาวให้ลุกนั่ง เขาปรับด้านหัวของเตียงให้ยกสูงขึ้นแล้วใช้หมอนหนุนไว้ด้านหลังของพี่สาว

“แค๊กก…พี่หลับนานแค่ไหน?” นางนวลฉวียกมือปิดเรียวปากอันแห้งเกละ แล้วชำเลืองสายตามองหน้าน้องชายคนเดียว นึกเห็นใจชายหนุ่มอยู่ไม่น้อย

“ดื่มน้ำก่อนนะครับ” เมษาเดินอ้อมไปยังอีกฝังของเตียงนอน เขาหยิบเยือกน้ำที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง แล้วเทน้ำใส่แก้วยื่นให้พี่สาว แล้วเลื่อนเก้าอีกข้างเตียงเข้ามานั่งลงตรงขอบเตียง

“ขอบใจเมฆมากนะที่มาเฝ้าดูแลพี่ทุกวันแบบนี้…”

“ผมต้องมาดูแลพี่สาวคนเดียวของผมอยู่แล้วนี่ครับ” เมษาเงยหน้ามองเสี่ยวหน้าของหญิงชราผู้มีพระคุณ มองเห็นริ้วรอยความทุกข์ของพี่สาว

“พี่ป่วยแบบนี่ทำให้เมฆไม่เป็นอันทำงานทำการเพราะพี่…อึกก” ยกเรียวมือขึ้นปิดปากหวังกลบเกลื่อนเสียงสะอื้น พร้อมทั้งเบือนสายตาอันร้าวรานหันไปมองทางอื่น ไม่อยากให้น้องชายเห็นน้ำตาที่มันคอยแต่จะไหลยามนึกถึงลูกสาวคนเดียว ถ้าเธออยู่ปานนี้คงจะมานอนเฝ้าและคอยดูแลนางเป็นแน่

“พี่นวล !!” เมษาเงยหน้ามองพี่สาวที่นั่งตัวสั่นเพราะแรงสะอึกสะอื้น เขาก็ปวดใจใช่น้อยยามได้เห็นนางนวลฉวีเป็นแบบนี่

“ถ้ายัยกั้งอยู่เมฆคงไม่ต้องลำบากมาดูแลพี่” เปรยเสียงอันสั่นเครือแผ่วๆ ไม่อยากให้น้องชายมารับรู้ความในใจของตัวเองมากนัก

“พี่นวลอย่าร้องไห้เลยครับ” รีบขยับตัวลุกออกจากเก้าอี้แล้วเข้าไปนั่งบนขอบเตียง ใช้วงแขนอันกำยำโอบกอดร่างเพรียวน้อยของพี่สาวไว้

“มะ…เมฆพี่คิดถึงลูก ป่านนี่ยัยกั้งจะเป็นอย่างไรนะ?” ใบหน้าเหี่ยวย่นซบลงบนอกแกล่ง พร้อมทั้งส่งเสียงอันสั่นเครือพึมพำหาลูกสาวสุดดวงใจ

“กั้งสบายดีครับ พี่นวลไม่ต้องเป็นห่วง” เสียงเข้มนุ่มฟังดูอบอุ่นแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดร้าวรานใจเอ่ยบอกพี่สาว หวังให้นางหยุดทุกข์โศกเศร้า

“พี่อยากเจอลูก…อยากเห็นหน้าหลาน…”

“ครับ…” เมษาเอ่ยรับคำพี่สาว แต่แววตาของเขานั่นสั่นไหวยามได้ยินคำว่าหลาน มันช่างกัดกินหัวใจอันช้ำเเหลือเกิน มันไม่ต่างจากเขาเอาเสียเลย หัวใจอันแข็งแกล่งดวงนี่ก็คิดถึงและเฝ้าฝันหาแต่พวกเธอทั้งสองไม่แพ้กัน

“เมฆไปตามยัยกั้งให้พี่ได้ไหม?” นางนวลฉวีผลักใบหน้าอันเต็มไปด้วยน้ำตาออกจากอกแกล่ง แล้วเงยมองหน้าน้องชาย ส่งแววตาอันปวดร้าวรานเข้าไปในดวงตาสีเข้ม หวังให้ชายหนุ่มรับรู้ว่านางขอโทษที่ทำให้เรื่องต้องเป็นแบบนี้

“พี่คิดถึงลูก…อยากเห็นหน้าหลาน” นางนวลฉวีได้แต่พึมพำเปรยเสียงกระซิบแผ่วเบาหาลูกหาหลาน ใบหน้าของนางยังซบบนอกแกล่ง

“ครับ ผมจะไปตามยัยกั้งกลับมาครับ” แววตาสีนิลก้มมองใบหน้าของพี่สาวผู้มีพระคุณ เขาพร้อมที่จะทำตามคำบัญชาของนางนวลฉวีทุกอย่าง พอเสียทีกลับการที่ต้องทนรอคอย จะไม่ขอเจ็บปวดทรมานหัวใจอีกต่อไป พร้อมแล้วกับหัวใจช้ำๆกลัดหนอง พร้อมที่จะไปตามเอาหัวใจของตัวเองกลับคืนมาเสียที และจะไม่มีวันปล่อยให้เธอหนีหายไปไหนอีกเป็นแน่……