บทที่3 รุก

วันต่อมา..

ติ้ง! ติ้ง! เสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันไลน์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้เจ้าของโทรศัพท์อย่างของขวัญที่กำลังนั่งอ่านหนังสือบนโต๊ะใต้ตึกคณะต้องละสายตาจากหนังสือล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเป้ขึ้นมาเปิดหน้าจอดู

เธอจะถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่เมื่อเห็นข้อความจากหนุ่มรุ่นพี่โชว์หราบนหน้าจอ

เขาเฝ้าส่งข้อความหาเธอตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้เปิดอ่านหรือตอบกลับ และคิดว่าเขาคงจะไม่ทักมาอีกแล้วแต่ที่ไหนได้เขายังคงทักมาเหมือนเดิมทั้ง ๆ ที่เธอไม่ตอบกลับเลยด้วยซ้ำ

"พี่อคินส่งข้อความหาอีกหรือไง" พลอยเอ่ยถามอย่างรู้ทันเมื่อเห็นเพื่อนสาวทำหน้าเซ็ง ๆ

"อือ" คนถูกถามตอบแบบขอไปที ก่อนกดปิดหน้าจอแล้วเก็บไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิมเพราะเธอไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องคุยกับเขา อยากสนใจแค่เรื่องเรียนอย่างเดียว และอีกเหตุผลก็คือเธอไม่รู้ว่าหนุ่มรุ่นพี่มีจุดประสงค์อะไรกับเธอกันแน่

"ทำไมแกไม่ตอบพี่เขากลับบ้าง พี่เขาเฝ้าส่งข้อความหาแกตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ แกอย่าใจดำนักเลย" พลอยได้แต่ส่ายหน้าไปมากับการกระทำของเพื่อนสาว

"ช่างเถอะมหาลัยตั้งกว้างเราคงไม่ได้เจอพี่เขาแล้ว ทักมาแล้วเราไม่ตอบเดี๋ยวพี่เขาก็เลิกทักเองแหละ" ของขวัญตอบไปตามความคิดพร้อมกับไหวไหล่ให้เพื่อนสาวจากนั้นก็ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อโดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกำลังเดินตรงมาหาเธอทางด้านหลัง

"ฮึ" พลอยถึงกับเค้นหัวเราะในลำคอเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรุ่นพี่หนุ่มที่กำลังเดินตรงมายังโต๊ะของพวกเธอโดยที่เพื่อนสาวยังพูดไม่ขาดคำ

ก่อนเอื้อมมือไปจับหน้าเพื่อนสาวให้หันไปมองทางด้านหลัง "แกคงจะได้เจอพี่อคินในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้แหละ"

"บ้าจริง" ของขวัญตาเบิกกว้างด้วยความตกใจรีบหันหน้ากลับมาขอคำปรึกษาจากเพื่อนสาวด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึก "ทำไงดีพลอยเราไม่อยากเจอพี่เขา"

"ทำใจจะเพื่อนสาว หนีตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วพี่อคินเห็นแกแล้ว" พลอยยิ้มแห้งให้เพื่อนสาวพร้อมยื่นมือไปตบลงบนไหล่มนหนัก ๆ สองสามทีเชิงบอกให้เพื่อนสาวยอมรับชะตากรรม

"ทำไมมหาลัยมันแคบแบบนี้นะ" ของขวัญฟุบหน้าลงบนหนังสือแล้วโอดครวญออกมาเบา ๆ ที่เพิ่งบอกไปว่ามหาวิทยาลัยกว้างเธอขอถอนคำพูดแล้วกัน

ใจดวงน้อย ๆ ของเธอเริ่มกระหน่ำเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อรับรู้ได้ว่ามีบางคนมานั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ แล้ว

เธอเลือกจะฟุบหน้าอยู่อย่างนั้นเพราะกำลังทำใจ และคิดว่าจะหาเหตุผลอะไรมาอ้างดีเรื่องที่เธอไม่ตอบไลน์เขา

"น้องของขวัญเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" ทว่าเธอก็ต้องสะดุ้งเฮือกเงยหน้าขึ้นอัตโนมัติเมื่อหนุ่มรุ่นพี่วางมือลงบนศีรษะของเธอ

"อะ..เออปะ..เปล่าค่ะ" ริมฝีปากเล็กสีชมพูระเรื่อขยับตอบด้วยน้ำเสียงติด ๆ ขัด ๆ พลางขยับตัวออกห่างรุ่นพี่หนุ่มที่นั่งตัวแทบติดกับเธอจนได้กลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อน ๆ จากตัวเขาทำใหเธอเผลอสูดดมเข้าปอดเฮือกใหญ่

"ครับ" อคินขานรับในลำคอพร้อมระบายยิ้มอบอุ่นให้สาวรุ่นน้อง แต่เพียวนาทีเท่านั้นใบหน้าหล่อเหลาก็แปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าจืดชืดอย่างคาดคั้น "ทำไมไม่ตอบไลน์พี่ครับ"

"คือ.." นัยน์ตาดุดันของรุ่นพี่หนุ่มที่จับจ้องมาบวกกับคำพูดนุ่ม ๆ แต่รับรู้ได้ถึงพลังอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่ในน้ำเสียงทำเอาของขวัญถึงกับตัวเกร็ง รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ลำคอพานแห้งผากจนต้องลอบกลืนน้ำลายเหนี่ยว ๆ ลงลำคออึกใหญ่

ดวงตากลมปรายมองหน้าเพื่อนสาวสื่อสายตาขอความช่วยเหลือ แต่อีกคนกลับก้มหน้าอ่านหนังสือต่อทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธออยากจะกระโดดงับหัวเพื่อนสาวให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ทำได้แค่คิดในใจ

"ว่าไงครับทำไมไม่ตอบไลน์พี่" อคินกดเสียงต่ำถามรุ่นน้องสาวอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเธอเอาแต่มองหน้าเพื่อนแทนที่จะตอบคำถามของเขา ในใจก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากตั้งแต่เรื่องไลน์ที่เธอไม่ยอมตอบเขาแล้วเกิดมาเขาไม่เคยต้องตามตื้อ หรืออดทนกับอะไรมากเท่านี้มาก่อนจริง ๆ

"เออ..พอดีหนูยุ่ง ๆ อยู่กับการอ่านหนังสือนะคะ ขอโทษด้วยนะคะ" ของขวัญดึงสายตากลับมามองรุ่นพี่หนุ่มพร้อมยกข้ออ้างเท่าที่คิดออกในตอนนี้ไม่รู้ว่าอีกคนจะเชื่อหรือเปล่า พลอยที่นั่งก้มหน้าทำเหมือนอ่านหนังสือถึงกับกลอกตามองบนถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่กับข้ออ้างที่ฟังไม่ขึ้นเลยสักนิดของเพื่อนสาว ก่อนตัดสินใจช่วยพูดเสริมเพื่อให้ข้ออ้างดูสมจริงขึ้น "พี่อคินอย่าไปถือสาของขวัญเลยค่ะ เธอก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะ เป็นเด็กเรียนเอามาก ๆ บวกกับที่บ้านเข้มงวดด้วย"

"อ๋อ..แบบนี้นี่เอง" อคินพยักหน้าอย่างเข้าใจพลางตวัดสายตามองรุ่นน้องสาวอย่างใช้ความคิด เขาคงต้องคิดหาวิธีจีบผู้หญิงรักเรียนแบบเธอใหม่แล้วสินะ และดูท่าทางเธอจะตกใจมากที่จู่ ๆ ก็โดนรุกจีบแบบนี้

เดาว่าผู้หญิงอย่างรุ่นน้องสาวน่าจะต้องค่อย ๆ จีบมากกว่าเธอถึงจะโอเคและไม่ปฏิเสธแบบที่เป็นอยู่

"แล้วนี่รอเข้าคลาสเรียน หรือเรียนเสร็จแล้วครับ" เสียงทุ้มเปล่งออกจากริมฝีปากหนาอีกครั้งหลังจากเงียบมานานนับนาที

"เรียนเสร็จแล้วค่ะ" พลอยเอ่ย อคินพยักหน้ารับแล้วยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเมื่อเห็นว่าเที่ยงพอดีจึงถามไถ่ต่อ "ทานข้าวกันหรือยังครับ"

"ยังเลยค่ะ" พลอยตอบส่วนของขวัญนั่งมองเพื่อนสาวคุยกับรุ่นพี่หนุ่มเงียบ ๆ เพราะเธอเป็นคนคุยไม่เก่งเท่าไร

"งั้นไปทานข้าวกันครับ มื้อนี้พี่เลี้ยงเองน้องสองคนคงไม่ใจร้ายปฏิเสธพี่นะครับ" อคินเอ่ยทีเล่นทีจริงพร้อมระบายยิ้มบาง ๆ

"ว่าไงยัยขวัญ" พลอยเลิกคิ้วถามความเห็นจากเพื่อนสาว คนถูกถามรู้สึกลำบากใจไม่น้อยครั้นจะปฏิเสธก็ดูจะใจดำไปหน่อยเพราะรุ่นพี่หนุ่มชวนด้วยความมีน้ำใจสุดท้ายเธอจึงตอบตกลงไป "ก็ได้ค่ะ"

อคินระบายยิ้มกว้างออกมาก่อนหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงผายมือเชื้อเชิญสองสาว "เชิญครับสาว ๆ เดี๋ยวพี่จะพาไปกินอาหารที่อร่อยที่สุดในย่านนี้"

"หนูสองคนกินเยอะนะคะ ระวังกระเป๋าตังแหกแล้วกันค่ะพี่ขอคิน" พลอยพูดหยอกรุ่นพี่หนุ่มขำ ๆ ขณะลุกขึ้นจากเก้าอี้โดยมีของขวัญลุกตามเงียบ ๆ

"ให้พี่เลี้ยงทั้งชีวิตยังได้เลยครับ" อคินหยอดกลับรุ่นน้องสาวขำ ๆ ทว่าสายตากลับมองไปที่ของขวัญอย่างสื่อความหมาย เขาเชื่อว่าสักวันเธอจะต้องหวั่นไหวกับคำพูดหวาน ๆ ของเขาบ้างแหละ

ของขวัญถึงกับต้องรีบแสสายตามองไปทางอื่นเมื่อเผลอสบเข้ากับสายตาหวานเชื่อมของรุ่นพี่หนุ่มพร้อมกับดันให้เพื่อนสาวเดินข้างรุ่นพี่หนุ่มส่วนตัวเองเลือกจะเดินริมขวาสุด

แต่อคินหาได้ยอมไม่ขยับไปเดินเคียงข้างของขวัญจนได้ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าของขวัญเดินตรงกลาง พลอยเดินข้างซ้าย ส่วนอคินเดินข้างขวาระหว่างทางเดินไปขึ้นรถนักศึกษาผู้หญิงที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันมองมาที่ของขวัญกับพลอยเป็นตาเดียวกัน บางก็ซุบซิบนินทาทำให้ของขวัญอึดอัดไม่น้อยรู้สึกตัวหลีบอย่างบอกไม่ถูก