จุดเริ่มต้นของเรื่องราว

หลังจากผ่านขั้นตอนแรกแล้ว ถัดไปคือการตรวจสอบร่างกายอันแสนเข้มงวดและน่าอับอาย ไป๋หลิงก็ถูกพาไปยังห้องโถงใหญ่ ที่ซึ่งเหล่าหญิงสาวที่ผ่านการคัดเลือกขั้นต้นกำลังรอคอยการตัดสินขั้นสุดท้าย

บรรยากาศในห้องโถงเต็มไปด้วยความตึงเครียด หญิงสาวแต่ละคนต่างพยายามรักษาภาพลักษณ์ที่ดีที่สุดของตนเอง แม้แต่เสียงหายใจยังเบาแผ่วแทบไม่ได้ยิน

“ต่อไป ไป๋หลิงแห่งตระกูลไป๋” ขันทีประกาศชื่อของหญิงสาว

ไป๋หลิงสะดุ้งสุดตัว นางสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะก้าวออกไปยืนตรงหน้า

“เหตุใดจึงมาเข้ารับการคัดเลือกในครั้งนี้” หัวหน้านางกำนัลเอ่ยถามหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้า

“ข้า... ข้าอยากทำงานเป็นนางกำนัลในวังหลวงเจ้าค่ะ” ไป๋หลิงตอบตามที่เจ้าของโรงเตี๊ยมบอก

คำตอบของไป๋หลิงทำให้คณะกรรมการมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

“การคัดเลือกนี้จัดขึ้นมาเพื่อเฟ้นหาพระสนม ไม่ใช่นางกำนัล” ขันทีใหญ่พูดเสียงเรียบ

ไป๋หลิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ นางรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงต่อหน้าต่อตา

“มะ... ไม่จริง” นางพึมพำกับตัวเอง “ข้าถูกหลอก”

ท้ายที่สุด ไป๋หลิงไม่ผ่านการคัดเลือก แถมยังเพิ่งมารู้ว่านี่คือการคัดเลือกพระสนม ไม่ใช่การคัดเลือกนางกำนัลอย่างที่เจ้าของโรงเตี๊ยมบอก

สิ่งแรกที่นางอยากจะทำมากที่สุดในตอนนี้คือกลับไปหาเจ้าของโรงเตี๊ยม อยากจะถามให้แน่ใจว่าเขาเข้าใจผิดเรื่องการคัดเลือกนางกำนัล หรือว่าตั้งใจที่จะหลอกลวงนางกันแน่ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวขาออกไปพ้นเขตพระราชวัง

“อ๊ะ!” ไป๋หลิงร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อจู่ ๆ ก็มีผ้าผืนหนึ่งถูกอุดเข้าที่ปากของนาง ร่างของไป๋หลิงถูกอุ้มขึ้นรถม้าคันใหญ่ที่จอดรออยู่ไม่ไกล ก่อนที่รถม้าจะเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงความมืดมิดและความเงียบสงัด

รถม้าที่แล่นไปอย่างรวดเร็วจนไป๋หลิงแทบจะทรงตัวไม่อยู่ ในที่สุดก็หยุดลงอย่างกะทันหัน นางรู้สึกถึงแรงกระแทกจนตัวโยนไปข้างหน้า ก่อนจะถูกมือหยาบกระด้างดึงลงจากรถม้า

“เดินไปข้างหน้า” เสียงห้าวของเหล่าบุรุษที่ใส่ชุดทหารดังขึ้นข้างหู ไป๋หลิงถูกสั่งให้เดินโซเซไปตามทางเดินหินอ่อนที่ทอดยาวไปยังจวนหลังใหญ่เบื้องหน้า

แสงไฟจากโคมแดงนับร้อยดวงส่องสว่างจวนหลังนั้นจนเห็นรายละเอียดชัดเจน กำแพงสูงตระหง่าน ประตูไม้แกะสลักอย่างวิจิตรงดงาม และสวนดอกไม้ที่ได้รับการดูแลอย่างดี ทุกอย่างล้วนบ่งบอกถึงความมั่งคั่งและอำนาจของเจ้าของจวน

ไป๋หลิงถูกพาเข้าไปในจวน ผ่านห้องโถงใหญ่ที่ประดับประดาด้วยของมีค่ามากมาย จนในที่สุดก็มาหยุดอยู่หน้าห้องรับรองที่ตกแต่งอย่างหรูหรา

“รออยู่ตรงนี้” ชายฉกรรจ์คนหนึ่งพูดเสียงห้วน ก่อนจะผลักประตูห้องรับรองเปิดออกแล้วเดินเข้าไปข้างใน ไป๋หลิงยืนรออยู่หน้าห้องด้วยความหวาดกลัว นางไม่รู้ว่าใครเป็นคนลักพาตัวนางมา และพวกเขาต้องการอะไรจากนาง

ไม่นานนัก ชายฉกรรจ์คนเดิมก็เดินกลับออกมาพร้อมกับข้ารับใช้หญิงวัยชราคนหนึ่ง

“เชิญคุณหนูเข้าไปข้างในด้วยเจ้าค่ะ” ข้ารับใช้หญิงพูดกับไป๋หลิงด้วยเสียงที่สุภาพ

ไป๋หลิงนางมองหน้าข้ารับใช้หญิงอย่างลังเล แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินตามนางเข้าไปในห้องรับรอง