เรียนพิเศษ

มินตรา...

"ขอบคุณนะ" หลังจากที่เขาปฐมพยาบาลฉันจนเสร็จฉันก็ขอบคุณเขา

"ฉันทำเธอเจ็บฉันก็แค่รับผิดชอบไม่ต้องขอบคุณ" พูดจบเขาก็เก็บของแต่ก่อนที่เขาจะลุกออกจากห้องฉันก็นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องจะบอกกับเขา ซึ่งเรื่องนี้ฉันเพิ่งมาคิดตอนที่นั่งซ้อนท้ายเขากลับบ้าน

"เดี๋ยวก่อนวิน คือพี่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย"

"เรื่องอะไรถ้าไม่สำคัญไว้คุยพรุ่งนี้ตอนนี้ฉันง่วงอยากนอน"

"มันคงไม่สำคัญสำหรับวินหรอกแต่พี่ก็อยากจะบอกให้วินรู้ว่าถ้าพี่เรียนจบแล้วพี่จะย้ายไปอยู่กับแม่ วินจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าพี่อีก"

"............."

"พี่คิดว่าพี่ควรจะไปอยู่ในที่ๆพี่ควรจะอยู่ตั้งแต่แรก เมื่อกลางวันพี่ขอโทษนะที่บอกว่าจะฟ้องแม่กับพ่อเรื่องวิน วินพูดถูกพี่เป็นแค่ลูกบุญธรรมพี่ไม่มีสิทธิ์อะไรในบ้านหลังนี้เลยพี่ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวกับคนในบ้านหลังนี้ ที่ผ่านมาวินคงอึดอัดมากที่มีพี่อยู่ด้วย"

"แค่นี้ใช่ไหมที่จะบอก"

"อื้มมม"  เขาไม่ได้พูดอะไรต่อเขาแค่มองหน้าฉันแล้วก็เดินออกไปเลย

เช้าวันต่อมา.....

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหนเพราะเมื่อคืนฉันเอาแต่คิดเรื่องมาวินทั้งคืน 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"มุ่ยตื่นหรือยังลูก" เสียงแม่มลนี่นา แม่กลับมาแล้วเหรอ

"ตื่นแล้วค่าแม่" ฉันตะโกนออกไปและกำลังจะลุกไปเปิดประตูให้แม่แต่แค่เอาเท้าเหยียบพื้นไม่ได้ลงน้ำหนักฉันก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บ ฉันก้มมองดูเท้าตัวเองซึ่งมันยังบวมอยู่เลยแต่ก็บวมน้อยกว่าเมื่อคืนอาจจะเป็นเพราะมาวินเอาน้ำแข็งมาประคบให้เมื่อคืนนี้

"โอ๊ยเจ็บจัง"

"มุ่ยเป็นยังไงบ้างลูก" แม่มลเปิดประตูเข้ามาหน้าตาตื่นด้วยความเป็นห่วง

"มุ่ยปวดเท้าค่ะ"

"ขาหนูบวมมากเลยไปหาหมอดีกว่านะลูก" 

"ค่ะแม่" ถ้าไม่ปวดจริงฉันก็ไม่อยากไปโรงพยาบาลหรอกแต่นี่มันไม่ไหวจริงๆ

หลังจากนั้นแม่เดินออกไปแล้วสักพักมาวินก็เดินตามแม่เข้ามาในห้อง เขามองฉันด้วยสายตาเฉยชาจนกระทั่งแม่สั่งให้เขามาอุ้มฉันลงไปข้างล่างเพื่อขึ้นรถไปหาหมอ

"อุ้มพี่ดีๆนะลูก เดินช้าๆไม่ต้องรีบ วินเดินช้าๆลูก" แม่มลคอยบอกมาวินเพราะมาวินอุ้มฉันลงบันไดมาเร็วมากฉันยังกลัวตัวเองจะตกเลยก็เลยกอดคอเขาแน่น

"ผมไม่ทำหล่นหรอกน่าแม่ก็" 

"วินพี่กลัวเดินช้าๆได้มั้ย" พอฉันบอกเขาเขาถึงยอมเดินช้าลงระหว่างที่เดินลงมาไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่าคือมาวินกอดฉันแน่นมากกอดจนฉนได้ยินเสียงหัวใจของเขา

"ขอบคุณนะ"

"อืม"

มาวิน....

ผมยืนมองยัยพี่สาวนอกไส้ที่ตอนนี้แม่กำลังพอไปหาหมอ ถามว่าทำไมผมไม่ไปด้วยทั้งที่ผมเป็นสาเหตุให้มุ่ยเจ็บ ผมจะไปได้ไงเพราะตอนนี้พ่อกำลังรอคิดบัญชีกับผมอยู่เรื่องที่ผมการเรียนตกในเทอมนี้

ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของพ่อ พ่อมองผมทีมองใบเกรดในมือทีสลับกันไปมาแล้วถอนหายใจเหมือนเบื่อโลก

"อธิบายพ่อมาได้ไหม" พ่อวางใบเกรดไว้บนโต๊ะทำงานตรงหน้าผม ผมก็แค่ชำเลืองมองแบบผ่านๆเพราะเห็นมันมาก่อนแล้วไง

"ไม่มีคำอธิบายครับ"

"วิน วินก็รู้ว่าถ้าวินสอบได้คะแนนต่ำแบบนี้วินจะไม่สามารถไปสอบเข้ามหาลัยที่พ่อหาไว้ให้ได้" มหาลัยที่พ่อว่าก็คือมหาลัยที่พ่อเคยเรียนซึ่งมีชื่อเสียงติดอันดับโลก คือถ้าใครเข้าเรียนที่นั่นได้ถือว่าเก่งมากๆ พ่อหวังให้ผมไปเรียนต่อที่นั่นซึ่งระดับผลการเรียนของผมมันไม่ยากที่จะสอบเข้าเรียนที่นั่นได้แต่เรื่องของเรื่องคือผมไม่อยากไปเรียนต่อไง

"มอสี่มันเรียนยากมากหรือไงพ่อถามหน่อย"

"ครับยาก"  อันที่จริงมันไม่ได้ยากอะไรหรอกแค่ผมไม่ตั้งใจเรียนแค่นั้นเอง ผมเอาแค่พอผ่านแค่นั้น

"ถ้ามันยากพ่อคงต้องให้เราเรียนพิเศษแล้วล่ะ"

"ผมไม่ชอบเรียนพิเศษมันน่าเบื่อ" เพราะพ่อเคยส่งผมเคยไปเรียนตอนจะขึ้นมอหนึ่งมันเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากๆต้องมานั่งฟังอาจารย์พูดๆๆๆแล้วก็พูดพูดจนผมหลับอ่ะคิดดู

"แต่เราต้องเรียน พ่อจะให้พี่มุ่ยสอนเราเอง"

"พ่อว่าไงนะ"

"พ่อจะให้พี่มุ่ยเป็นครูสอนพิเศษให้เรา"

"แต่ตอนนี้ยัยนั่น..." พอผมเรียกมุ่ยว่ายัยนั่นพ่อก็ตวัดสายตาพิฆาตมาให้ผมทันทีผมรีบเปลี่ยนคำเรียกทันที

"เอ่อพี่เค้าติวให้ไอ้ติณณ์อยู่นะพ่อ"

"แล้วทำไมวินไปเรียกติณณ์เค้าแบบนั้นพ่อบอกหลายครั้งแล้วนะติณณ์เค้าอายุมากกว่าเราตั้งหลายปีเค้าเป็นพี่เรานะ"

"เหอะ ผมมีพี่เยอะจังเลยนะ แล้วแต่ละคนก็ไม่ใช่พี่แท้ๆของผมสักคน"

"เห้ออออ วินจะคิดยังไงก็แล้วแต่แต่ที่แน่ๆวินต้องเรียนพิเศษ พ่อจะให้พี่มุ่ยเริ่มสอนวินหลังจากที่พี่เค้าหายดีแล้ว"

"ก็ได้ครับแล้วแต่พ่อละกัน"