อ้อนแฟน

มาวิน....

"โถหลานสาวย่าเป็นไงบ้างลูก" ผมชำเลืองมองย่าที่กำลังโอ๋หลานสาวสุดที่รักอยู่หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาล

"คุณหมอให้เข้าเฝือกอ่อนหนึ่งเดือนค่ะคุณแม่" แม่ผมเป็นคนตอบแทน

"แล้วไปเดินอิท่าไหนถึงหกล้มจนขาแพลงแบบนี้ลูก" ย่าก็ยังถามอีก คราวนี้พี่สาวนอกไส้ของผมก็หันมามองหน้าผมทำตาปริบๆ ผมไม่รู้ว่ายัยนี่บอกกับทุกคนยังไง แต่ผมมั่นใจว่าเธอไม่ได้เอ่ยโทษผมอย่างแน่นอนเพราะไม่งั้นผมโดนทุกคนในบ้านรุมด่าแล้ว อยากจะบอกว่าทุกคนในบ้านรักยัยพี่สาวนอกไส้ของผมมากเอาอกเอาใจทุกอย่างอยากได้อะไรก็ได้ ส่วนผมน่ะเหรอทุกคนก็ตามใจนะแต่ไม่เท่ายัยนี่ จนบางครั้งผมก็สงสัยว่าตกลงใครเป็นหลานแท้ๆของย่าเป็นลูกแท้ๆของพ่อกับแม่กันแน่ ยกตัวอย่างเช่นตอนมุ่ยสอบเข้ามหาลัยได้พ่อกับแม่ก็ซื้อรถยนต์ให้เป็นของขวัญ พอผมสอบเข้าโรงเรียนประจำจังหวัดได้แล้วผมขอมอเตอร์ไซค์บ้างพ่อก็ไม่ให้บอกผมอายุยังน้อยจนผมประท้วงไม่กินข้าวสามวันย่าถึงยอมซื้อให้ คิดดูเป็นใครจะไม่น้อยใจบ้าง เรื่องที่ยัยนี่ไม่ใช่พี่สาวแท้ๆผมเพิ่งรู้ไม่นานมานี้เอง พ่อกับแม่แล้วก็ทุกคนเรียกผมไปคุยและบอกความจริง ซึ่งเรื่องนี้ผมยอมรับว่าไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่เพราะผมเองก็เคยสงสัยมานานแล้วว่าทำไมยัยนี่ไม่มีเค้าพ่อกับแม่เลยออกแนวลูกครึ่งมากกว่า ตอนนั้นผมเคยคิดนะว่าพ่อเคยมีเมียมาก่อนหรือเปล่าก่อนจะมาแต่งงานกับแม่แล้วยัยนี่เป็นลูกติดเมียเก่าพ่อ แต่ไปๆมาๆยัยนี่เป็นลูกสาวของแฟนเก่าพ่อ แต่ทุกคนในบ้านรักมุ่ยมากอาจะเป็นเพราะเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด

"คือมุ่ยซุ่มซ่ามเองค่ะเดินไม่ทันระวัง"

"คราวหน้าคราวหลังเดินระวังๆนะลูก"

"ค่ะคุณย่า" 

"วินย่าวานเราให้ช่วยดูแลพี่เค้าด้วยนะลูก"

"ดูแล??ยังไงผมไม่เข้าใจ"

"พี่เค้าใส่เฝือกอยู่จะขึ้นลงบันไดก็ลำบากย่าก็เลยจะขอร้องให้วินช่วยอุ้มพี่เค้าแค่นั้นเอง"

"ไม่เป็นไรค่ะย่า คุณหมอให้ไม้ค้ำมามุ่ยไม่อยากรบกวนวิน"

"ไม่ได้สิลูกเกิดพลาดขึ้นมาตกบันไดอีกคราวนี้หนักเลยนะลูกให้น้องช่วยน่ะดีแล้ว"

มินตรา....

ฉันไม่รู้จะปฏิเสธคุณย่ายังไงก็เลยต้องเอาตามที่ท่านว่า

หลังจากทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้วมาวินก็อุ้มฉันขึ้นมาบนห้อง

"ขอโทษนะที่เป็นภาระ"

"เธอทำไมไม่บอกทุกคนไปตรงๆว่าฉันเป็นคนทำเธอเจ็บ"

"ช่างมันเถอะพี่ผิดเองที่ไปตามวินถ้าพี่ไม่ไปก็คงไม่เจ็บตัวแบบนี้"

"อืมรู้ตัวก็ดี"

"เอ่อวินคือพ่อบอกพี่ว่าจะให้พี่เธอสอนพิเศษวิน"

"อืม" คือก่อนหน้านี้พ่อบอกกับฉันว่าอยากให้ฉันสอนพิเศษให้มาวินเพราะพ่ออยากให้เขาไปเรียนต่อต่างประเทศอย่างที่พ่อหวังเอาไว้

"มุ่ยช่วยน้องได้มั้ยลูกถือว่าพ่อขอร้อง"

"ได้ค่ะแต่วินเค้าจะยอมเรียนเหรอคะ คือวินเค้าไม่ชอบเรียนพิเศษพ่อก็รู้" ฉันยังจำได้ดีตอนที่เขาอยู่ปอหกแล้วพ่อบังคับให้เขาไปเรียนพิเศษเขาแอบหนีกลับบ้านหรือไม่ก็ไปเล่นเกมส์ในห้างแทนจนครูที่โรงเรียนสอนพิเศษต้องโทรมารายงานพ่อกับแม่

"พ่อมั่นใจว่ามุ่ยเอาอยู่"

"ถ้าพ่อมั่นใจแบบนั้นมุ่ยก็จะพยายามค่ะ"

"ขอบใจนะลูก"

"แล้ววินพร้อมเรียนพิเศษเมื่อไหร่เหรอ"

"เธอจะสอน??"

"อื้มมม"

"ถ้าสภาพนี้เธอสอนไหวก็เอาดิ"

วันต่อมา....

จากการใส่เฝือกทำให้ฉันต้องหยุดเรียนหนึ่งเดือนเต็มๆโชคดีที่ได้นุ๊กช่วยส่งงานมาให้ทำให้ฉันเรียนได้ทันเพื่อนคนอื่นๆโชคดีอีกอย่างที่ช่วงนี้ไม่มีสอบฉันก็เลยไม่ต้องกังวลอะไรมากมายเท่าไหร่ ส่วนเรื่องติวให้น้องติณณ์พอเขารู้ว่าฉันเจ็บเขาก็บอกให้ฉันพักผ่อนเยอะๆเรื่องติวยังไม่ต้องติวแม้ฉันจะบอกว่าฉันติวไหวแต่น้องติณณ์ก็บอกว่าเกรงใจให้ฉันหายก่อนก็ได้ ดูสิว่าเขาน่ารักกับฉันแค่ไหนฉันอยากให้มาวินน่ารักแบบนี้บ้างแต่คงเป็นไปไม่ได้

ฟึ่บ!!! หนังสือกองโตถูกโยนลงบนเตียง ฉันเงยหน้าจากจอมือถือที่เพิ่งคุยไลน์กับน้องติณณ์มาวินมองมาที่หน้าจอมือถือของฉันแล้วทำหน้าไม่พอใจ

"โทรไปรายงานมันเหรอหรือโทรไปอ้อนมันล่ะไอ้ติณณ์น่ะ"

"อ้อน??พี่จะโทรไปอ้อนติณณ์ทำไม"

"ใครจะไปรู้เห็นเป็นห่วงเป็นใยกันนี่ทำไมไม่เป็นแฟนกับมันไปซะล่ะ"

"เป็นแฟนติณณ์?? ความคิดไม่เลวเนอะแต่ถ้าพี่เป็นแฟนกับติณณ์พี่ก็คงอ้อนสู้แฟนของวินไม่ได้หรอก"

"แฟน?? อ่อกระแตอ่ะเหรอ หึ ไม่ต้องห่วงหรอกฉันกับกระแตเราเป็นแฟนกันจะอ้อนกันมันก็ไม่แปลกเพราะมากกว่าอ้อนก็ทำมาแล้ว" 

"ไม่ต้องบอกก็รู้"

"รู้อะไร"

"รู้ก็แล้วกัน ทำอะไรมาย่อมรู้อยู่แก่ใจ"

"แล้วทำไมต้องทำหน้าไม่พอใจ"

"ใครไม่พอใจำพี่เปล่าไม่พอใจซะหน่อย"ฉันพูดพร้อมกับหันหน้าไปอีกทาง

"หึ งั้นก็แล้วไปนึกว่าไม่พอใจที่ฉันกับกระแตเรา...." เขาก้าวขาขึ้นมาบนเตียงก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆฉันจะขยับตัวหนีก็ลำบาก

"วินจะทำอะไร" ฉันถามเขาเสียงสั่น

"อยากรู้มั้ยว่าฉันกับกระแตเราทำอะไรกันบ้าง" เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับพูดด้วยเสียงกระเส่าจนฉันขนลุกไปทั่วร่างกาย

"ไม่อยากรู้ แล้วก็ขยับออกไป"

"กลัวอะไรกลัวฉันจะทำอะไรเธอ ฉันไม่ทำอะไรพี่สาวตัวเองหรอกน่า" พูดจบเขาก็ขยับตัวออกห่างก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบหนังสือมาเล่มนึงแล้วล้มตัวลงนอนอ่านอย่างสบายใจ