หึงเหรอ

มินตรา....

"พี่อย่าสำออยได้ป่ะ

"สำออยอะไรพี่ไม่เข้าใจ"

"คิดว่าหนูไม่รู้เหรอ พี่ไม่อยากให้วินไปกับหนูก็เลยสำออยทำเป็นเจ็บน่ะ จะบอกให้นะว่าหนูกับวินเราเป็นแฟนกันแล้วเราก็มีอะไรกันแล้วด้วย" ถามว่าพอได้ยินแบบนี้แล้วฉันรู้สึกยังไง อยากจะบอกว่ามันรู้สึกแปลกๆเจ็บลึกๆโดยไม่ทราบสาเหตุ

"เธอยังเรียนอยู่แค่มอสี่เองนะมันสมควรแล้วเหรอที่มาพูดอะไรแบบนี้"

"แล้วไง สมัยนี้เค้าไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วหนูอายุสิบห้าแล้วเป็นนางสาวแล้วไม่ใช่เด็กหญิงเพราะฉะนั้นการที่หนูจะมีอะไรกับแฟนตัวเองมันไม่ผิด พี่ก็เหมือนกันทำเป็นมาสอนหนูเหอะที่แท้ก็หวงวินให้ตัวเอง กี่ครั้งแล้วที่พี่ทำแบบนี้"

"พี่เปล่าหวง"

"อย่ามาตอแหลเลย พี่เองก็ไม่ได้เป็นพี่สาวแท้ๆของวิน พี่อย่าลืมดิว่าตัวเองอายุมากกว่าวินตั้งหลายปีไม่อายเหรอที่ตามหวงเด็กอ่ะ พี่จำได้ไหมตอนที่พวกเราจบมอสามพวกเราจะไปเที่ยวค้างคืนกันที่ทะเลพี่ก็มาอ้างโน่นอ้างนี้สุดท้ายวินก็ไม่ได้ไปกับพวกเรา ไหนจะงานวันเกิดหนูอีกพอพี่รู้พี่ก็หาข้ออ้างอีกสุดท้ายมาวินก็ไม่ได้มาวันเกิดของหนู จะบอกให้นะว่าตอนนี้พี่ไม่มีสิทธิ์มาหวงวินแล้วเพราะหนูกับวินเราเป็นแฟนกัน"

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งซ้อนท้ายมาวินเพื่อกลับบ้านส่วนเด็กผู้หญิงที่บอกว่าเป็นแฟนของเขามาวินขอให้โก้ไปส่งแทน ฉันยอมรับว่าเก็บเอาคำพูดนั้นมาคิดตลอดทางที่กลับบ้าน ทำไมเด็กคนนั้นถึงพูดว่าฉันหวงมาวินล่ะฉันเปล่าหวงเขาสักหน่อยฉันจะไปหวงเขาได้ยังไงเขาเป็นน้องชายของฉันนะ

"กอดแน่นๆเดี๋ยวก็ตกรถหรอก" มาวินเอื้อมมือมาจับมือฉันไปกอดเอวเขาให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

"วินห่วงพี่ด้วยเหรอ"

"เปล่า"

"นั่นสินะวินจะมาห่วงพี่ทำไมวินเกลียดพี่จะตาย"

"ฉันบอกตอนไหนว่าเกลียดเธอ"

"ไม่บอกก็รู้"

"เดาเก่งเนอะแต่ถ้าเก่งจริงเธอจะไม่พูดแบบนี้"

"หมายความว่าไง"

"ช่างมันเหอะ"

"วินพี่ถามอะไรหน่อยสิ"

"เรื่องอะไร"

"เด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้"

"กระแต??"

"อื้ม"

"ทำไม"

"เธอเป็นแฟนวินเหรอ" ฉันตัดสินใจถามในสิ่งที่คิดและกังวล

"ถามทำไม"

"ก็แค่อยากรู้เฉยๆ"

"ถ้าบอกว่าใช่ล่ะเธอจะทำไม" ใจฉันกระตุกวูบตอนที่ได้ยินแบบนั้น

"ก็....ก็ไม่ทำไมหรอก" ฉันพยายามปรับน้ำเสียงไม่ให้สั่น

"หึงเหรอ"

"ห๊ะอะไรนะ"

"เปล่าไม่มีอะไร"

หลังจากนั้นฉันกับเขาก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย ตอนนี้ใจของฉันมันคิดอะไรฟุ้งซ่านไปหมดไม่รู้เพราะอะไร จนกระทั่งมาวินขับรถมาถึงบ้านซึ่งก็เป็นเวลาเกือบตีสองซึ่งทุกคนในบ้านคงหลับกันหมดแล้ว ฉันพยายามลงจากรถมอเตอร์ไซค์และเดินด้วยตัวเองแต่มันเดินไม่ไหวจริงๆขามันเริ่มบวมแล้วแต่ฉันก็ยังดึงดันที่จะเดินเองเพราะไม่อยากให้เขามาพยุงหรือแตะตัว

"ไม่เป็นไรพี่เดินเองได้" ฉันบอกมาวินพร้อมกับปัดมือเขาออกเมื่อเขาเอามือมาจับ

"งั้นก็ตามใจอวดเก่งเดินไม่ไหวแล้วยังจะฝืนเดินอีก" พูดจบมาวินก็เดินเข้าบ้านไปโดยทิ้งฉันให้ยืนอยู่ตรงนี้เพียงลำพังฉันมองตามหลังเขาด้วยความน้อยใจก่อนจะพยายามเดินทีละก้าวแต่มันไม่ไหวจริงๆฉันทรุดตัวนั่งร้องไห้อยู่กับพื้น 

"ฮือออ ฮืออออ" ฉันนั่งร้องไห้ทั้งเจ็บทั้งน้อยใจความรู้สึกมันปะปนกันไปหมด

ฟึ่บ!!!

"ว๊ายยยย"  ฉันร้องด้วยความตกใจที่จู่ๆร่างของฉันก็ลอยหวือขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอดของมาวิน ฉันไม่รู้เขาเดินกลับมาตอนไหน

"ตัวเล็กแค่นี้ทำไมหนักวะ"

"วินปล่อยพี่นะ" 

"ปล่อยแน่ไม่ต้องกลัวฉันไม่อุ้มเธอไว้ทั้งคืนหรอกหนักก็หนัก" พูดจบเขาก็อุ้มฉันพาเดินเข้าบ้านตรงไปยังชั้นสองซึ่งเป็นห้องนอนของฉัน เขาวางฉันลงบนเตียงก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ฉันคิดว่าเขาคงกลับห้องตัวเองไปแล้วแต่ไม่ถึงสิบนาทีเขาก็เข้ามาพร้อมน้ำแข็งประคบยาทาและยากิน ฉันนั่งมองเขาที่ตอนนี้ขยับขึ้นมานั่งตรงปลายเตียงแล้วจัดการเอายามาทาที่ฝ่ามือของฉันจากนั้นก็ใช้น้ำแข็งประคบที่ข้อเท้าของฉันข้างที่มันเจ็บ เขาทำมันอย่างใจเย็นและค่อยๆทำอย่างอ่อนโยนฉันไม่เคยเห็นมุมนี้ของเขามาก่อนฉันลอบมองหน้าเขาแต่เหมือนเขาจะรู้ว่าตัวเขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันฉันรีบหลบสายตาเขาทันที

"จะมองก็มองแอบมองทำไม"

"เปล่านะ"

"ปฏิเสธเก่งนักนะ"