ตามกลับบ้าน

มินตรา...

"ถ้าป้าอยากได้มันเป็นหลานมากก็เชิญตามสบายเลยผมจะออกไปข้างนอก" พูดจบมาวินก็เดินไปหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์แล้วก็เดินหน้าตึงออกไปจากบ้านทันที

"เห้อเจ้าหลานชายคนนี้เอาแต่ใจซะจริงๆ โดนตามใจซะเคยตัวน้องติณณ์อย่าถือสาหลานชายป้าเลยนะลูก"

"ครับ" หลังจากนั้นฉันก็ติวหนังสือให้น้องติณณ์ต่อโดยที่ใจก็ยังอดห่วงมาวินไม่ได้ ไม่รู้ว่าเขาออกไปไหนแล้วจะกลับมาตอนไหน

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วแต่มาวินยังไม่กลับบ้านฉันรู้สึกเป็นห่วงเขาก็เลยโทรหาแต่เขาก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ หรือฉันจะลองโทรไปถามเพื่อนของเขาดู ฉันกดหาเบอร์ของโก้เพื่อนสนิทของมาวินฉันหวังว่ามาวินจะอยู่กับโก้ กดโทรออกไม่ถึงสิยวิโก้ก็รับสาย

"ฮัลโหล"

"โก้เหรอนี่พี่มุ่ยนะ"

"อ่อพี่สาวไอ้วิน มีอะไรพี่"

"วินอยู่กับโก้หรือเปล่า"

"อยู่ครับ" ฉันรู้สึกโล่งใจทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

"พี่ขอคุยกับวินหน่อยสิพี่โทรหาเค้าแล้วเค้าไม่รับโทรศัพท์พี่เลยโทรหาตั้งหลายสายแล้ว"

"มันจะเอาเวลาที่ไหนรับพี่ตอนนี้มันกำลังนัวเนียอยู่กับผู้หญิงของมันในห้องนอนผม"

"นัวเนียกับผู้หญิงงั้นเหรอ??" ทำไมฉันจะไม่รู้ว่านัวเนียหมายถึงอะไร

"ครับไม่รู้มันไปตายอดตายอยากมาจากไหนมาถึงห้องก็ลากยัยนั่นเข้าห้องเลย" ฉันพูดอะไรไม่ออกไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงต้องรู้สึกหน่วงใจแปลกๆ

"พี่จะคุยกับมันมั้ยมันออกมาแล้ว"

"มะ.." ฉันกำลังจะบอกว่าไม่แต่

("เห้ยไอ้วิน")

("ฮัลโหลมีอะไรโทรมาทำไม") มาวินแย่งมือถือของโก้มาแล้วพูดมาตามสายด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"พี่..พี่แค่เป็นห่วง"

("ห่วง??ห่วงทำไมไปห่วงไอ้ติณณ์โน่นดิ") ฉันถอนหายใจก่อนจะถามเขาด้วยน้ำเสียงใจเย็น

"วินจะกลับบ้านกี่โมง"

("ไม่กลับจบนะ")

"ไม่ได้นะวินต้องกลับ"

("มีสิทธิ์อะไรมาสั่งเป็นแม่อ่อหรือเป็นเมีย")

"วิน"

("แค่นี้ใช้ไหมที่โทรมาไม่ต้องโทรมาอีกเข้าใจนะ")

ตู๊ดดดดด เขาตัดสายไปแล้ว ฉันมองมือถือในมือตัวเองก่อนจะตัดสินใจขึ้นไปเปลี่ยนชุดแล้วขับรถไปตามมาวินกกลับบ้าน โชคดีที่ฉันรู้ที่อยู่ของโก้เพราะเคยมาส่งมาวินติวหนังสือ ฉันไปโดยที่ไม่ได้บอกให้มาวินหรือโก้รู้ ฉันใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงหอพักของโก้ พอมาถึงฉันก็มองหารถมอเตอร์ไซค์ของมาวินแล้วก็เจอจริงๆฉันโล่งใจมากที่เขายังอยู่ แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะเดินเข้าไปข้างในฉันก็เจอกับมาวินที่เดินออกมาจากลิฟท์พร้อมเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ในชุดนักเรียนซึ่งฉันก็พอคุ้นหน้าเพราะเธอเป็นเพื่อนห้องเดียวกับมาวินแต่ชื่ออะไรฉันก็จำไม่ได้

"วิน!!!" ฉันเรียกชื่อเขาพอเขาเห็นหน้าฉันเขาก็ทำหน้าตกใจ เขาคงไม่คิดว่าฉันจะตามมาถึงที่นี่

"มุ่ย??"

"กลับบ้านเถอะดึกแล้ว"

"ไม่เอานะแตไม่ให้กลับบ้านนะวินสัญญาแล้วไงว่าจะไปนอนกับแตที่ห้องแตอ่ะ" ฉันฟังไม่ผิดใช่ไหมที่ได้ยินแบบนั้น อะไรคือไปนอนที่ห้องพวกเขาอายุแค่สิบห้าเองนะ

"ใครบอกว่าฉันจะกลับบ้าน" มาวินพูดกับคนข้างๆก่อนจะหันมามองหน้าฉันพร้อมกับเดินมาใกล้

"ฉันไม่กลับ จบนะ"

"แต่วินต้องกลับ" ฉันจับแขนของมาวินก่อนจะดึงตัวเขาไปที่รถ

"ก็บอกว่าไม่กลับไงวะ!!!" เขาผลักฉันออกแม้จะไม่ได้ผลักแรงแต่ด้วยความที่ฉันไม่ทันระวังตัวฉันก็เลยล้มมือไถลไปกับพื้นจนรู้สึกแสบไปทั่วฝ่ามือพอพลิกดูปรากฏว่ามันเป็นแผลถลอกเลือดซิบๆเต็มฝ่ามือ

"โอ๊ยเจ็บ" ฉันร้องด้วยความเจ็บและแสบจนน้ำตาแทบไหล

"มุ่ย!!!" มาวินตรงเข้ามาจับมือฉันไปดูพอเขาเห็นแผลของฉันเขาก็ทำหน้าเหวอเล็กน้อยด้วยความตกใจ

"ฉันขอโทษเจ็บมากมั้ย" น้ำเสียงของเขาบ่งบอกได้ว่าเขาเป็นห่วงฉันจริงๆ

"เจ็บ" ฉันบอกไปตามความจริงเพราะฉันเจ็บจริงๆ

"ลุกไหวไหม" เขาพยุงตัวฉันให้ลุกขึ้นแต่พอฉันยืนฉันรู้สึกเจ็บข้อเท้าอีกจนต้องจับแขนเขาไว้ไม่งั้นฉันล้มลงไปอีกแน่

"ไม่ไหวพี่เจ็บขาสงสัยขาแพลง" 

"แบบนี้เธอจะขับรถกลับยังไงวะ เห้อ งั้นเอางี้เธอซ้อนมอไซค์ไหวไหม"

"ไม่รู้เหมือนกันแต่น่าจะไหว"

"งั้นเธอนั่งรอฉันตรงนี้เดี๋ยวฉันไปเอามอไซค์มา"

"อื้มม" ฉันพยักหน้าจากนั้นมาวินก็เดินไปที่ลานจอดรถมอเตอร์ไซค์ซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนักทำให้ตอนนี้ฉันอยู่กับเพื่อนของมาวินแค่สองคน เธอยืนกอดอกจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง

"พี่อย่าสำออยได้ป่ะ

"สำออยอะไรพี่ไม่เข้าใจ"

"คิดว่าหนูไม่รู้เหรอ พี่ไม่อยากให้วินไปกับหนูก็เลยสำออยทำเป็นเจ็บน่ะ จะบอกให้นะว่าหนูกับวินเราเป็นแฟนกันแล้วเราก็มีอะไรกันแล้วด้วย"