หายโกรธ

มินตรา....

"อาบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำให้ตัวเองเครียดเพราะอาการมันจะกำเริบ" ฉันทำได้แค่ก้มหน้ารับฟังไม่มีคำแก้ตัวใดๆ 

"มุ่ยจำได้ใช่ไหมว่าใครพามาส่งโรงพยาบาล"  คำถามนี้ทำเอาฉันต้องรีบเงยหน้าขึ้นมองหน้าคุณหมออีกครั้งก่อนจะพยักหน้า ทำไมฉันจะจำไม่ได้ว่าเป็นคนที่ฉันปิดบังเขามาตลอด อยากจะบอกว่าคุณอาหมอเป็นคุณหมอประจำตัวฉันตั้งแต่เด็กเพราะฉะนั้นคุณอาหมอจะรู้ว่าคนที่รู้เรื่องนี้มีใครบ้าง

"อาคิดว่ามุ่ยบอกเรื่องนี้ให้มาวินรู้แล้วซะอีกเพราะเขาไม่ถามเลยว่ามุ่ยป่วยเป็นอะไร"

"แล้วตอนนี้เค้าอยู่ไหนเหรอคะ"

"พอรู้ว่ามุ่ยพ้นขีดอันตรายแล้วมาวินเขาก็กลับไปเลยอาถามว่าไม่เข้ามาดูมุ่ยก่อนเหรอเขาบอกไม่"

"เขาคงโกรธมุ่ยมากเพราะมุ่ยไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเขา"

"งั้นก็ไม่แปลกที่ตาวินจะโกรธขนาดนั้นแต่ถึงเขาจะโกรธมุ่ยแต่อาก็ดูออกว่ามาวินเป็นห่วงมุ่ยมากขนาดไหนเขานั่งรออยู่หน้าห้องจนกระทั่งมุ่ยอาการดีขึ้น"

หลังจากอาหมอออกไปแล้วฉันก็หยิบมือถือที่วางอยู่ข้างตัวโทรหามาวินแต่..เขาไม่รับสาย พอฉันโทรกลับไปอีกรอบเขาก็ปิดเครื่องไปแล้ว เขาคงโกรธและเกลียดฉันมากกว่าเดิม  ฉันวางมือถือไว้บนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะนอนหลับตาพยายามทำให้ตัวเองง่วงจะได้ไม่คิดมากเรื่องมาวินอีกแต่นอนยังไงก็นอนไม่หลับ ฉันพยายามแล้วที่จะไม่คิดมากเพราะกลัวอาการจะกำเริบอีก 

"วิน..พี่ขอโทษ" ฉันทำได้เพียงแค่ขอโทษเขาผ่านสายลมผ่านความมืดบนท้องฟ้า

"ขอโทษทำไมเธอทำอะไรผิด" เสียงมาวินนี่นาหรือฉันคิดถึงเขามากจนเกินไปก็เลยหลอนได้ยินเสียงเขา

"ถามทำไมไม่ตอบ" ฉันรีบลืมตาขึ้นมาเพราะคิดว่าตัวเองไม่ได้หูฝาดแน่ๆ พอลืมตาขึ้นมาก็เจอกับคนที่ฉันกำลังคิดถึง มาวินยืนอยู่ข้างเตียงเอามือล้วงกระเป๋ามองหน้าฉันใบหน้าของเขายังฉายแววความโกรธไม่พอใจอย่างไม่ปิดบัง

"วิน"

"อืมฉันเอง ทำไม หรือคิดว่าเป็นไอ้ติณณ์"

"เปล่า พี่จะคิดว่าเป็นน้องติณณ์ได้ยังไงเขาไม่รู้นี่ว่าพี่เข้าโรงพยาบาล"

"อยากให้มันรู้ก็โทรหามันดิ คร้านมันจะรีบมาเยี่ยมมาให้กำลังใจ"

"พี่ไม่ได้อยากให้น้องติณณ์มาเยี่ยมพี่ซะหน่อย"

"ใครจะไปรู้เห็นสนิทกับมันมากนี่รักมันมากไม่ใช่เหรอ"

"ใช่พี่รักน้องติณณ์"

"หึ"

"แต่พี่รักติณณ์แบบน้องชายไม่เคยคิดเป็นอย่างอื่น"

"อ่องั้นเหรอ แล้วบอกฉันทำไม"

"ก็บอกให้วินรู้ไง วินจะได้ไม่เข้าใจผิดว่าพี่คิดอะไรกับน้องติณณ์"

"ฉันจะเข้าใจผิดหรือเข้าใจถูกมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอ"

"เกี่ยวสิทำไมจะไม่เกี่ยว"

"เกี่ยวตรงไหนบอกมาดิ๊"

"ก็พี่ไม่อยากให้วินเข้าใจพี่ผิดว่าพี่คิดอะไรกับน้องติณณ์ สำหรับน้องติณณ์เป็นได้แค่น้องชายของพี่เท่านั้นไม่มีทางเป็นมากกว่านั้นอย่างแน่นอน" 

"แล้วฉันอ่ะเธอคิดยังไง"

"คิด??เอ่อหมายถึงอะไรเหรอ" ฉันไม่กล้าคิดไปไกลว่าเขาถามแบบนี้เพราะอะไร

"กับฉันเธอคิดแบบไหน แบบที่คิดกับไอ้ติณณ์หรือเปล่าหรือคิดมากกว่านั้น"

"พี่...." ฉันพูดไม่ออกเพราะไม่รู้จะบอกความรู้สึกของฉันกับเขายังไง ฉันกลัวฉันไม่กล้าบอกว่าฉันคิดกับเขาเกินคำว่าพี่น้องมานานแล้ว

"ถามก็ตอบ ตอบตามความรู้สึกของเธอแล้วฉันจะยกโทษให้เรื่องที่เธอปิดบังฉันมาตลอดเรื่องเธอป่วย"

"ยกโทษเหรอ"

"อืม หรือเธอชอบให้ฉันโกรธ" มาวินเดินมาใกล้เอามือค้ำขอบเตียงทั้งสองข้างทำให้ตอนนี้เหมือนกับว่าฉันอยู่ในอ้อมแขนของเขาเขาก้มหน้าลงมาใกล้ใกล้มากทำให้ใบหน้าของฉันกับเขาห่างกันไม่ถึงคืบ ฉันกับเขาตอนนี้เราสบตากันนิ่งไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาจนกระทั่งเขาถามฉันอีกรอบเพราะฉันยังไมไ่ด้ตอบคำถามของเขา

"ว่าไงเธอชอบให้ฉันโกรธใช่ไหม"

"เปล่านะ" ฉันตอบพร้อมกับเบี่ยงหน้าหลบไปอีกทางไม่อยากสบตาเขามากกว่านี้เพราะใจฉันมันเริ่มเต้นแรง

มาวิน....

"แล้วเมื่อไหร่จะตอบฉันรอคำตอบเธอนานแล้วนะ" 

"บอกไปแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร" เธอตอบโดยที่ยังหันหน้าหลบไม่สบตา

"ทำไม" 

"ก็....ถ้าพี่บอกว่าพี่รู้สึกกับวินมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเพราะวินก็มีคนรักอยู่แล้ว"

"คนรัก??" ใครกันที่เธอบอกว่าคือคนรักของผม ผมไม่เคยรักใครผมมีแค่เธอคนเดียวรู้สึกกับเธอแค่คนเดียว หรือเธอหมายถึง

"อื้มม"

"เธอหมายถึงกระแต??"

"ก็...ใช่ไงวินกับกะแตคบกันแล้วมันจะมีประโยชน์อะไรถ้าพี่จะบอกว่าพี่....รักวิน" คนที่นอนอยู่บนเตียงตอบผม แต่เป็นการตอบที่ไม่ยอมสบตาแต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับคำพูดของเธอที่บอกว่า รักผม ผมจับปลายคางของเธอให้หันมาพูดกับผมดีๆแต่เธอก็ไม่ยอมหันมาผมก็เลยตัดสินใจกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง

"น้องวินทำอะไร" มุ่ยทำหน้าตื่นตกใจเมื่อเห็นผมขึ้นมานอนบนเตียงข้างเธอ

"เมื่อกี้เธอบอกว่าเธอ...รักฉันใช่ไหม" 

"ไม่รู้" 

"ไม่รู้ได้ไงฉันได้ยินเต็มสองรูหูเมื่อกี้"

"ถ้าได้ยินแล้วจะถามพี่ทำไมอีก"

"ฉันแค่อยากมั่นใจว่าสิ่งที่ฉันได้ยินฉันไม่ได้หูฝาดหรือคิดไปเอง"

"พี่ยอมรับก็ได้ว่าพี่รักวิน แต่.."

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นถ้าเธอรักฉันเธอห้ามมีคำว่าแต่เข้าใจไหม"

"บังคับพี่เหรอ"

"ใช่"

"คนเอาแต่ใจมีแฟนแล้วยังมาบังคับคนอื่นอีก คนนิสัยไม่ดี"

"รู้ว่านิสัยไม่ดีแล้วรักทำไม"

"ถ้าพี่ห้ามความรู้สึกตัวเองได้พี่คงสั่งให้ตัวเองเลิกรักวินไปนานแล้วแต่..แต่พี่ทำไม่ได้ทั้งที่รู้ว่าวินไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่แล้ว ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าวินมีคนรักแต่พี่ก็ยังรู้สึกกับวินเหมือนเดิม พี่เป็นคนไม่ดีเลยเนอะว่ามั้ย"

"ฉันต่างหากที่ไม่ดี รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองรักใครแต่ก็ยังไปคบกับคนอื่น เพราะอยากทำให้เธอรู้สึกเจ็บ"

"วินรักพี่เหรอ"

"อืมรัก แต่เพราะตอนนั้นเธอไม่ยอมรับว่ารู้สึกยังไงกับฉันชอบทำเหมือนกับว่าฉันเป็นแค่น้องฉันก็เลยคบกับกระแตเพื่อให้เธอหึงยังไงล่ะ"

"อะไรนะ"

"ช่างมันเถอะเรื่องนั้นน่ะ แต่ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้รักกระแตเธอจะเชื่อไหม"

"ไม่เชื่อ วินคบกับกระแตมาตั้งหลายปีไปไหนมาไหนด้วยกันไปนอนค้างด้วยกันอีกถ้าไม่รักจะคบกันทำไมจะมีอะไรกันได้ยังไง" เธอพูดพร้อมกับมองหน้าผมด้วยสายตาผิดหวังเหมืิอนน้ำตากำลังจะไหลออกมาแต่ห้ามเอาไว้

"มีอะไรกัน??เธอหมายถึงเรื่องอย่างว่าเหรอ" 

".........." เธอไม่ตอบพร้อมกับหันหน้าหนีผมไปอีกรอบ 

"ฉันกับกระแตเรา..ไม่เคยมีอะไรกันลึกซึ้ง"

"โกหก"

"ให้ฉันสาบานเลยก็ได้"

"วินไม่เคยมีอะไรกับกระแต่จริงๆเหรอ"

"จริงแต่......"