ตอนที่ 5 ไวยลักษณ์

“รู้ซิ ก็ตะวันมาปรึกษาพ่อ”

“แล้วพ่อก็ให้ไป หลานเพิ่งจะ 12 เองนะพ่อ ทำไมพ่อไม่ห้าม”

พ่อพฤกพูดเสียงดังใส่คุณปู่ แต่ดูเหมือนลุงจันทร์จะไม่ชอบใจเลยที่พ่อพฤกใช้น้ำเสียงแบบนั้น ลุงจันทร์จึงวางแก้วเสียงทำให้พ่อพฤกต้องสะดุ้งและลดท่าทีโกรธลง ดูท่าพ่อพฤกจะกลัวลุงจันทร์อยู่เยอะเลยะ

“แล้วยังไง หลานฉันเด็กแล้วยังไง แต่หลานฉัน มีความคิดที่จะหาเงินเอง ฉันจะขัดทำไมแกนั่นแหละ สติสตังไม่ดี บังคับลูกตลอด ไม่เคยเข้าใจลูกเลย ฉันก็ต้องคอยดูคอยเอาใจใส่หลานฉันซิ ใช้มั้ย ว่าไงลูกตะวัน ดีมั้ย”

“ครับคุณปู่”

ตะวันยิ้มให้้คุณปู่ นี่ก็เป็นรอยยิ้มที่เห็นได้ไม่บ่อยนักหรือเรียกได้ว่าหายากสุดๆเลยก็ได้ แต่เราจะแอบเห็นตะวันยิ้มแบบนี้กับคุณปู่อยู่บ่อยๆ มันอาจจะเป็นเพราะตะวันไว้ใจคุณปู่ก็ได้ แต่กับเราและเมฆ ตะวันก็ยิ้มนะ แต่ต้องอยู่กันแค่ตามลำพังเท่านั้น

“เฮ้อ เข้ากันเป็นปี่เป็นขุ่ย ผมนี่ใช่พ่อมันมั้ยละครับแบบนี้”

“แกจะคิดแบบนั้นก็ตามใจ ตะวันมาเป็นลูกฉันก็ได้นะ ตกลงมั้ยหนูเนตร”คุณปู่หันไปถามความคิดเห็นคุณแม่

“คุรพ่อใจเย็นก่อนดีกว่านะคะ”

“ก็ดูไอ้ตัวดีมันพูดซิ มันน่าตัดออกจากกองมรดกซะจริงๆ”

“พอเลยครับ ผมไม่เถียงกับคุณพ่อแล้ว แล้วนี่ เรียกผมมามีอะไรรึเปล่าครับ”

พอคุณพ่อถามเข้่เรื่อง พวกเราก็เดินไปนั่งโต๊ะตามตำแหน่งที่ควรจะเป็นทันที

“พ่อมีเรื่องจะคุยกับพวกเราทุกคนนะ”

“เรื่องอะไรครับคุณพ่อ”ลุงจันทร์โผลงถามคุณปู่ขึ้นมาด้วยความสงสัย

“พอดี วันเกิดพ่อปีนี้ พ่อจะจัดงานใหญ่นะ แล้วพ่อ จะลงจากตำแหน่งประธานบริษัท จิราวิวัฒน์กรุ๊ป และส่งต่อให้ทายาท คนที่จัมานั่งแท่นผู้บริหารสูงสุดแทน อย่างจันทร์”

ทุกคนพยักหน้าพร้อมกันแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข เราชอบครอบครัวเราก็ตรงนี้แหละ ตรงที่ไม่เคยแก่งแย่งชิงดีอะไรกันเลย รักกันมาก

“แล้วคุณพ่อจะจัดานวันเกิดเลยมั้ยครับ ผมจะได้สั่งที่โรงแรมให้เตรียมงาน”ลุงพุธวางแก้วเบาๆก้อนจะใช้ทิชชู่เช็ดปากแก้วตามความเคยชิน”

“อืม ตามนั้นเลยพุธ ส่วนหลานๆ ก็เตรียมตัวกันมาให้พร้อมนะ ปู่จะประกาศแต่ตั้ง ยกหุ้นให้ว่าใครจะได้อะไรกันบ้าง”

“ทำไมต้องรีบแบบนี้ครับคุณพ่อ”ลุงอังคาฐเงยหน้าถามคุณปู่

“พ่อก็แก่แล้วนะ จะอยู่ได้อีกกี่วันก็ยังไม่รู้ แบ่งๆไปก็ดี พ่อจะได้พักแบบจริงจังซักที แล้วอย่าลืม บอกเจ้าเสารกับหนูกุลด้วนนะ เพราะเจ้าเสาร์มันติดถ่ายละครที่เกาหลี ส่วนหนูกันยากับเจ้าศุกร์ก็ต้องไปเคลียร์เรื่องแก๊งค์ที่เกาหลีเหมือนกัน จันทร์จัดการให้พ่อด้วยนะ ส่วนอาทิตย์กับลม ช่วยจัดเรื่องวามเรียบร้อย และความสวยงานในงานนะลูก อย่าทำให้อายขายหน้าแขกเหรื่อ เพราะพ่อเชิยแขกรดับวีไอพีทั้งนั้น

“ครับคุณพ่อ”

“ค่ะคุณพ่อ”

แล้วทุกคนก็จัดการอาหารบนโต๊ะและพูดคุยกันอย่างมีความสุข บรรยากาศแบบนี้บ้านเรามีบ่อยมาก แต่จู่ๆระหว่างที่เรากำลังนั่งกินข้าวอยู่ มันก็มีข้อความจากน้ำตาลเข้ามา ว่าให้เราไปหาที่ข้างโรงเรียนพรุ่งนี้ตอนเช้า ทำไมต้องเป็นข้างโรงเรียน เราเลยขอตัวลุกจากโต๊ะอาหารเพื่อโทรหา แต่น้ำตาลไม่ยอมรับสาย ได้แต่ส่งข้อความว่าไม่สะดวก ให้พิมคุยแทน แต่เราต้องอย่าลืมไปเจอกันที่ข้างโรงเรียบ และอย่าบอกใคร น้ำตาลมีเรื่องสำคัญที่จะต้องคุยกับเรา อะไรเนี้ย เกิดอะไรขึ้นกับน้ำตาลกันแน่

ไวยลักษณ์

โลกใบนี้มันมักไม่ค่อยยุติธรรมกับคนจนหรอกครับ ส่วนมาก มันจะทำร้ายมากกว่า และเมื่อเรายิ่งพยายามหนีมันเท่าไหร่ เราก็ยิ่งจมดิ่งมากขึ้นเท่านั้น แะลเราก็ยังคงวนเวียนอยู่ที่เดิม แบบไม่รู้จักสิ้นสุดซักที แล้วชีวิตแบบนี้พวกคนรวยมันมักไม่เข้าใจ แต่ผมก็ไม่ว่าเลยนะที่พวกนั้นจะไม่เข้าใจผม แต่ขออย่างเดียว มึงไม่เข้าใจแต่อย่าเสือกเหยียบย้ำก็พอ

“ไวย พรุ่งนี้เจอกันที่ ม. นะ”

กาน เพื่อนสาวคนสนิทของผมพูดขึ้นหลังจากที่ผมขับมอเตอร์ไซค์คันเก่งมาส่งเธอที่บ้าน พ่อแม่ของกาน ดูไม่ชอบผมเอามากๆ และทุกครั้งที่ผมมาส่ง กานจะโดนแม่หยิกตลอดเวลา และมันจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง เพราะท่านทำให้ผมเห็นแบบจะๆเลย เรียกว่าไม่ต้องอ้อมคอมกันเลยก็ว่าได้ ผมรู้ดีนะว่าเพราะอะไรกานถึงโดนแบบนั้น มันก็คงจะเป็นเพราะฐานะผมนั่นแหละ ผมที่เกิดจากซ่อง ที่คนเขานี้รู้จักกันดี ผมถูกเลี้ยงมาโดยเจ๊เล้ง เจ๊เจ้าของซ่อง "เรือนรับลม" ผมถูกพามาที่ซ่องพร้อมพี่สาวตั้งแต่เด็ก ผมถูกใช้เป็นเด็กเดินยากับเด็กดูแลผู้หญิงในซ่อง บางครั้งเวลาว่าง ก็ไปทวงหนี้ให้เจ๊เล้ง ส่วนพี่สาวผม เธอถูกพาไปขายตัวครับเพราะพี่สาวผมหน้าตาดีเจ๊เล้งจึงบังคับให้ขายเพื่อแลกกับที่อยู่ที่กิน และแลกกับการให้ผมได้เรียนหนังสือ ผมกับพี่สาว อายุห่างกัน 12 ปี ตอนนี้ผม 22 พี่สาวผม ก็ 34แล้ว แต่ผมกับพี่สาวก็ยังคงอยู่ที่ซ่องนี้ เพราะไปไหนไม่ได้ เนื่องจากเจ๊เล้งจะทวงบุญคุณพวกผมทุกครั้งที่คิดจะออกไปเนื่องด้วยพี่สาวผมที่หน้าตาดี แขกติดเยอะ มันเลยสร้างรายได้ให้เจ๊เล้งเป็นกอบเป็นกำ แต่นี่มันเป็นวิถีที่ผมอยากจะหนีไปให้ไกลๆ ผมไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นเด็กซ่อง ผมไม่อยากให้พี่สาวผมต้องถูกไอ้พวกโรคจิตพวกนี้ย่ำยีอีก ซึ่งมันก็เหลือเวลาอีกไม่นาน ผมกะว่าพอเรียนจบผมก็จะพาพี่วิ หนีไปจากที่นี่ให้ได้ และผมจะเป็นคนเลี้ยงพี่วิเอง