ตอนที่ 2 เหนื่อยใจจัง

"ขอโทษค่ะพ่อพฤก คุณแม่ พอดีดวงใจ คุยกับเพื่อนดึกไปหน่อยค่ะ เลยตื่นสาย"

เรารีบยกมือไหว้ ขอโทษพ่อพฤกกับคุณแม่ที่รอเราอยู่นานเลยทีเดียว เพราะนี่มันเลยเวลาทานข้าวไปนานพอสมควร แต่คุณแม่กลับยิ้มให้เราเบาๆ ส่วนพ่อพฤกนะเหรอ รายนั้นเล่นใหญ่มากเลยหละ

"พ่อรอจนท้องร้องละนะ หิวจะตายละเนี้ย"

" คุณพฤก เดี๋ยวลูกก็คิดจริงจัง มาดวงใจ มานั่งได้แล้ว"

"ค่ะ"

"โห เนตร พี่ก้จะหยอกลูกนิดหน่อยเอง เนตรอ่ะ แผนพี่แตกหมด"

พ่อพฤกทำเป็นงอนคุณแม่ เห็นละก็อดที่จะขำไม่ได้เลยนะ ทุกวันจะเป็นแบบนี้ตลอดเลย ถามว่าเรามีความสุขมั้ยเราก็ตอบได้อย่างเต็มปากเลยนะว่าเรามีความสุขมาก แต่มันก็เหมือนกับว่าเราขาดอะไรไปอย่างนึงที่รอการมาเติมเต็ม เราก็ไม่รู้นะว่ามันคืออะไร แต่มันรู้สึกเหวงๆอย่างบอกไม่ถูกทั้งๆที่เรามีทุกอย่างครบหมดแบบนี้ คิดแล้วก็เหนื่อยใจจัง

อ้อ!!! ลืมบอกไปเลยว่าตอนนี้ที่บ้านเรามีกัน แค่ 5 คนนะ ทีแรกพวกเราก็อยู่ที่บ้านใหญ่กับคุณปู่นั่นแหละ แต่พอเจ้าแฝดเริ่มโตพ่อพฤกจึงขอคุณปู่แยกตัวออกมา ตอนแรกคุณปู่โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงเลย เพราะไม่อยากให้หลานไปไกลหูไกลตาท่าน แต่พ่อพฤกให้เหตุผลว่า เด็กๆโตขึ้นทุกวัน และแถวนี้ก็ใกล้โรงเรียนของพวกเราด้วย

“วันนี้ เดี๋ยวพ่อไปส่งนะ ทั้ง 3 คนเลย เพราะแม่ติดธุระ คนขับรถก็ลาป่วย ส่วนตอนเย็น เดี๋ยวพ่อจะไปรับ แล้วไปบ้านคุณปู่พร้อมกัน"

" ตอนเย็นผมไม่ว่าง"เหนือตะวันร้องขัดพ่อทันทีเอาอีกแล้ว ขัดพ่ออีกแล้วนะ คนเนี้ยจะเป็นแบบนี้ตลอด พูดอะไรตรงๆ และดื้อสุดๆ ชอบขัดพ่อนี่ที่ 1 เลยแล้วก็มักจะโดนไม้จากมือพ่อพฤกตลอดด้วยเช่นกัน

“ตะวัน ฉันขอเหตุผล ทำไมแกไปไม่ได้ติดธุระอะไรไหนบอกฉันมาซิ”

“ผม จะไปทำงานครับ”

“ทำงาน งานบ้าบออะไรของแกหะ!!ตะวัน ที่บ้านนี่เงินจะทับแกตายแล้วนะ จะไปทำงานทำไม แล้วเนี้ย อายุแค่ 12 มันจะทำงานอะไรได้”

“เด็กเสิรฟร้านอาหารครับ”

คำตอบของตะวันทำเอาพ่อพฤกอึ้งไปเลย แต่เรารู้นะว่าพ่อพฤกโมโหมาก เพราะมือพ่อสั่นไปหมด แล้วเราก็มั่นใจว่าตะวันต้องโดนตีแน่นอน

“ตะวัน!!!!!” พ่อพฤกตะคอกตะวันด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วขว้างจานข้าวใส่ตะวันทันที เราจึงรีบแตะตะวันเพื่อบอกให้พอได้แล้ว เราไม่อยากเห็นตะวันโดนพ่อตีอีก แต่ตะวันก็หันมามองเรานะ แต่ไม่พูดอะไรได้แต่มองอย่างเดียว

“พอได้แล้ว ตะวัน วันนี้ลางานไปก่อนเพราะคุณปู่รอทานข้าวพร้อมกัน พรุ่งนี้ค่อยไปทำนะ” คุณแม่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่นั่นก็ทำให้ตะวันกับพ่อเงียบลงได้ ไม่เกิดศึกกลางโต๊ะอาหารถึงแม่ข้าวจะกระจายไปบ้างก็ตามนะ

"เนตร"

"พอค่ะคุณพฤก ตะวันจะไปทำงานก็ตามใจ ถ้าลูกมั่นใจว่าทำได้"พ่อพฤกถอนหายใจออกมาอย่างไม่พอใจสุดๆ แต่ก็ขัดคุณแม่ไม่ได้ ท่านจึงหันไปหาเหนือเมฆแทน

“แล้วแกละ เมฆ แกว่างมั้ย ติดงานอีกคนรึเปล่า” พ่อพฤกหันไปถามเหนือเมฆด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชัน

" ผมว่างครับ เดี๋ยวผมไปแทนตะวันเองก็ได้นะถ้าตะวันไม่ว่าง" เหนือเมฆ เด็กน้อยยิ้มเก่ง ซึ่งต่างจากเหนือตะวันที่เราไม่ค่อยเห็นรอยยิ้มเท่าไหร่ ยิ้มกว้างบอกกับพ่อ

“เอาตามที่แม่บอก ไปด้วยกัน เข้าใจมั้ยตะวัน”

“ครับแม่”

" แล้วดวงใจละ ว่างใช่มั้ยลูก" พ่อหันมาถามเราบ้าง แต่น้ำเสียงต่างที่ถามเจ้าแฝดเยอะเลย ซึ่งเราก็ไม่ค่อยชอบที่พ่อพฤก 2 มาตฐานแบบนี้เลยนะ

"ว่างค่ะพ่อพฤก"

เราพยักหน้าให้พ่อพฤก ซึ่งมันดูสร้างความพอใจให้พ่อพฤกมาๆ ก่อนที่ทุกคนจะกินข้าวเช้ากัน เฮ้อ กว่าจะผ่านไปได้แต่ละวัน ตะวันกับพ่อพฤกต้องรบกันตลอดซิน่า เหนื่อยใจจัง