เล่ห์ร้ายซาตาน

‘เข้าบ้านเถอะลูก น้ำค้างลงแล้ว เดี๋ยวไม่สบาย’

‘น้องนิลขอรอแม่ตรงนี้นะยาย เดี๋ยวแม่กลับมาจะไม่เห็นน้องนิล’

เสียงจากเด็กหญิงวัยห้าขวบ พร้อมเจ้าตัวหันดวงหน้าจิ้มลิ้มมายิ้มแย้มไร้เดียงสาให้หญิงชราที่ทรุดนั่งเคียงกันบนเก้าอี้ไม้ตัวยาวที่ผ่านการใช้งานมาหลายปี หน้าเรือนไม้หลังเล็กท่ามกลางร่มเงาของแมกไม้ใหญ่ซึ่งแทรกตัวอยู่ใจกลางเมือง มือเหี่ยวย่นยกขึ้นลูบศีรษะเล็กทุยอย่างเอ็นดู

‘น้องนิลอยู่ที่นี่กับยายได้หรือเปล่าลูก’

‘แล้วแม่อยู่ด้วยไหมคะ’ คำถามนั้นทำให้หญิงชรานิ่งงัน ด้วยกำลังนึกหาคำตอบให้เด็กหญิง

‘หนูอยู่กับยาย แล้วหนูจะได้ไปโรงเรียนอย่างที่อยากไปยังไงล่ะ ได้เล่นตุ๊กตากับคุณแพท ไม่ดีใจหรือ’

‘น้องนิลจะได้ไปโรงเรียนด้วยหรือคะ ดีใจจังเลย’

รอยยิ้มสดใส เปิดฟันขาวซี่เล็กๆ ที่ส่งมาให้นั้น ทำให้หญิงชราต้องเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนน้ำตาที่เอ่อคลอ สักพักหนึ่งถึงหันกลับมา

‘ใครให้ตุ๊กตามาล่ะ’

‘คุณแพทค่ะ สวยไหมยาย’

‘สวยมากลูก ตัวอะไรล่ะเนี่ย’

‘วัวสีฟ้า นุ้มนุ่ม น้องนิลชอบจังเลย ยายกอดสิคะ อุ่นไหม น้องนิลจะเอาไว้นอนกอดกลางคืนด้วย’ เด็กหญิงส่งเสียงหัวเราะคิกคัก เมื่อส่งตุ๊กตาทำด้วยผ้าร่มสีฟ้าให้หญิงชราพร้อมโถมกอดด้วยแขนเล็กๆ

เสียงหัวเราะประสานของสองยายหลาน ทำให้เงาร่างของคนที่หลบหลังไม้ใหญ่ริมรั้วโปร่งของตึกหลังใหญ่ ค่อยๆ ถอยออกห่าง เธอย่างเท้าตามทางเดินของละแวกบ้านหรู เงียบสงบ

อยู่กับคุณท่านนะลูก ท่านจะดูแลหนู ถ้าแม่มีวาสนาพอคงได้กอดลูกอีก