ตอนที่4[อารมณ์ร้าย]

เล่ห์ร้ายของนายณภัทร

ตอนที่4

[อารมณ์ร้าย]

รถของรณพีร์แล่นออกมาจากบ้าน ไม่นานก็มาถึงลานจอดของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง

“คุณพ่อเดินช้าหน่อยก็ได้ครับ เดี๋ยวล้ม” รณพีร์เอ่ยเตือนบิดาด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นบิดาก้าวยาว ๆ แทบจะออกวิ่งกันแล้ว

“เดินช้า ๆ เมื่อไหร่จะถึง พ่อห่วงพี่แกจะแย่”

เมื่อห้ามบิดาไม่ได้ รณพีร์ได้แต่ก้าวเท้ายาว ๆ ตามบิดาไปติด ๆ

หน้าห้องฉุกเฉิน

“ขอสอบถามครับ คนเจ็บที่ประสบอุบัติเหตุ ชื่อณภัทรเป็นไงบ้างครับ” รณพีร์เอ่ยถามเจ้าหน้าที่

“คุณณภัทรอยู่ห้องปลอดเชื้อครับ ตอนนี้หมอห้ามเยี่ยม” บิดาได้ยินเข่าแทบทรุด

“คุณพ่อ! ทำใจดี ๆ นะครับผมว่าพี่ภัทรต้องปลอดภัย” ทว่ารณพีร์ที่หันมาเห็นบิดา จึงเข้าประคองท่านพอดีแล้วพาเดินมานั่งที่เก้าอี้

ไม่นานก็เห็นประตูห้องปลอดเชื้อเปิดออก แล้วร่างสูงของหมอกริชก็ก้าวออกมา

“พี่หมอสวัสดีครับ แล้วพี่ภัทรเป็นไงบ้าง”

“สวัสดีครับคุณพ่อ ตอนนี้ภัทรปลอดภัยแล้วนะครับ แต่ต้องรอให้เขาฟื้นมาก่อน” หมอกริชรีบอธิบายเกรงบิดาของเพื่อนชายจะวิตกกังวลหนัก

“พ่อขอบใจกริชมากนะ ที่ดูแลภัทรเป็นอย่างดี”

“คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลเจ้าภัทรเป็นอย่างดี เพราะผมก็รักมันมากเช่นกัน”

“พ่อได้ยินกริชพูดแบบนี้ พ่อก็สบายใจขึ้นมาหน่อย แต่พ่อขอเข้าไปเยี่ยมภัทรได้ไหม”

“ผมต้องขอโทษจริง ๆ นะครับคุณพ่อ เรายังให้เยี่ยมไม่ได้จนกว่าเจ้าภัทรจะฟื้น”

ณภัทรนอนอยู่ในห้องปลอดเชื้อนานถึงเจ็ดวันเต็ม ทำให้บิดากับน้องชายสลับกันมาเยี่ยมทุกวันเช่นกัน พออาการดีขึ้น หมอกริชจึงย้ายให้ไปอยู่ห้องพักฟื้นชั้นห้า

ห้องพักฟื้น

เคร้ง! เคร้ง!

เสียงถาดใส่อาหารของคนป่วยในห้องของณภัทรดังขึ้นติด ๆ กัน

“ไป…ออกไปให้พ้น…ผมอยากอยู่คนเดียว” เสียงณภัทรตวาดเสียงดุ ใส่คุณประไพที่ได้ผลักประตูเข้ามาเยี่ยมในเช้าของวันถัดมา

“ตาภัทร…ฟังอาก่อนได้ไหม อาเป็นห่วงภัทรนะ”

“ผมบอกให้คุณอาออกไปไง…หูแตกรึไง…ไป…ออกไปสิวะ!” เสียงดังโครมคราม และเสียงดุดันที่ตวาดลั่นห้อง ทำให้พยาบาลรีบแจ้งหมอกริชทันที

คุณประไพยังไม่ทันได้ออกไป แต่หมอกริชก็เข้ามาเสียก่อน

“ภัทรใจเย็น ๆ ก่อนได้ไหม ทำไมนายต้องโวยวายด้วยวะ” หมอกริชที่เข้าไปจนถึงเตียง จึงเอ่ยกับเพื่อนชาย

“มึงไม่ได้เป็นแบบกู มึงไม่เข้าใจหรอก”

“ฉันเข้าใจนายทุกอย่างนะภัทร นายต้องใจเย็นไว้เข้าใจไหม”

“แต่กูกำลังพิการนะเว้ย! ขากู…กูขยับขาไม่ได้…มึงเห็นไหม…มึงไม่เข้าใจหรอก!” เสียงณภัทรเกรี้ยวกราด เขาดุตวาดกับทุกคนที่เข้ามาใกล้เขา

“คุณหมอ ตาภัทรจะหายกลับมาเดินได้ปกติอีกไหม” เสียงคุณประไพเอ่ยถามคุณหมอกริชอย่างอยากรู้ เธอพยายามเข้าใจความรู้สึกของณภัทร คนที่เคยเดินเคยวิ่งได้ปกติ แต่แล้วต้องมานอนอยู่แต่บนเตียง ไม่สามารถไปไหนมาไหนเองได้ เป็นใครบ้างที่ไม่ฟุ้งซ่าน

“ผมต้องดูอาการของภัทร วันต่อวันครับคุณอา ผมยังสรุปไม่ได้ว่าภัทรจะพิการ รึกลับมาเดินได้ตามปกติอีก”

“อาอยากให้หมอช่วยรักษาภัทรให้หายไว ๆ อาสงสารเขา ที่ต้องมาเป็นทุกข์นอนอยู่บนเตียงแบบนี้”

“ออกไป…ไอ้หมอไล่เขาออกไป…หนวกหูกูจะนอน” ว่าจบณภัทรก็หลับตาลง

“ผมว่าวันนี้เชิญคุณอากลับไปก่อนนะครับ ถ้าภัทรดีขึ้นค่อยมาเยี่ยมใหม่นะครับ”

“ก็ได้ อากลับก่อนก็ได้ หมอช่วยดูแลตาภัทรให้ดี ๆ ด้วยนะคะ” ว่าจบคุณประไพก็ก้าวออกไปจากห้อง

“ไอ้ภัทรกูเข้าใจมึงนะ แต่มึงช่วยมีสติหน่อยได้ไหมวะ คนที่มาเยี่ยมเขาต่างก็เป็นห่วงมึงด้วยกันทั้งนั้น”

“เหอะ! ให้กูมีสติ มึงลองมาเป็นแบบกูดูไหม” คนป่วยได้แต่เค้นเสียงหยันใส่เพื่อน

“ก็มึงแบบนี้ไง แล้วใครเขาอยากจะเข้ามาดูแลมึง”

“กูอยู่คนเดียวได้”

“เฮ้ย! ไอ้นี่! ยิ่งคุยยิ่งเครียดวะ เดี๋ยวตอนออกไปอยู่บ้านกูจะหาพยาบาลให้ไปดูแลมึง”

“หาผู้หญิงไปดูแลกูเหรอ…มึงก็เลือกหน่อยนะ…ว่าแบบไหนที่กูชอบไม่ชอบ ไม่ใช่ส่งไปมั่ว” คนป่วยได้แต่หยันเสียงใส่ แล้วหลับตาลงเพราะฤทธิ์ยาที่หมอกริช เพิ่งฉีดลงไปในสายน้ำเกลือคงกำลังจะออกฤทธิ์แน่แล้ว ณภัทรถึงได้สงบสติอารมณ์แล้วเข้าสู่ห้วงนิทรา

“หลับเสียทีนะมึง พอหมดฤทธิ์ยาแล้วอาละวาดฉิบหาย!” หมอกริชได้แต่พึมพำออกมาแผ่วเบา แต่เขาก็เห็นใจเพื่อนไม่น้อย เป็นใครก็ต้องเครียดอยู่แล้ว และยิ่งมันกำลังจะมีอนาคต ที่สวยหรูกับตำแหน่งประธานบริษัท ที่บิดาจะส่งต่อให้ภายในเดือนหน้า ทำให้หมอกริชต้องใช้ความสามารถที่ร่ำเรียนมา รักษาเพื่อนอย่างเต็มที่ เพื่อจะให้ณภัทรกลับมาเดินได้เป็นปกติอีกครั้งหนึ่ง

หมอกริชก้าวออกจากห้องณภัทร พร้อมให้พยาบาลมือดีเข้าไปคอยดูแลณภัทรแทน

หมอกริชรีบเดินออกมาหน้าโรงพยาบาล เมื่อแฟนสาวอย่าง ลลินโทรนัดให้มาเจอกันตอนช่วงพักเที่ยง

“พี่หมอทางนี้ค่ะ”

“ไปทานข้าวก่อนนะ พี่หิวจะแย่แล้ว” ว่าจบหมอกริชก็เดินควงสาวสวย บัณฑิตใหม่จากสถาบันขึ้นชื่อของประเทศ เข้าไปในร้านอาหาร ของโรงพยาบาล

“น้องลินจะกินอะไรครับ วันนี้พี่ตามใจเรา”

“อะไรก็ได้ค่ะ ลินกินง่ายอยู่แล้ว พี่หมอสั่งเองดีกว่า” เพราะเธอเป็นคนง่าย ๆ แบบนี้ไงถึงทำให้หมอกริชรักเธออย่างง่ายดาย

ครั้นอาหารที่หมอกริชสั่งได้เข้ามาเสิร์ฟ หนุ่มสาวทั้งคู่จึงตั้งใจตักอาหารทานแบบเงียบ ๆ ไม่นานทั้งสองคนก็ได้จัดการอาหารบนโต๊ะจนอิ่ม

“พี่อิ่มแล้ว น้องลินมีไรก็ว่ามาเลย”

“ก็เรื่องที่พี่หมอให้ลินหาคนดูแลพี่ภัทรไง ลินหาได้แล้วนะคะ”

“จริงสิ! พี่ลืมไปนี่น้องลินหาได้แล้วเหรอ เป็นใครกัน”

“เธอชื่อ ‘กลีบบัว’ เพิ่งจบพยาบาลมาค่ะ ทั้งสวยทั้งน่ารักเลยนะคะพี่หมอ”

“น้องลินจะมั่นใจได้อย่างไร ว่ากลีบบัวอะไรนั่น จะดูแลไอ้ภัทรได้”

“มั่นใจสิค่ะ กลีบบัวเธอเป็นคนเรียบร้อย และที่สำคัญบัวกำลังต้องการเงินก้อนพอดีค่ะ”

“นี่แปลว่ากลีบบัวร้อนเงินเหรอ!”

“ใช่ค่ะ! บัวต้องการเงินก้อนหนึ่ง เอาไปปิดหนี้ธนาคารที่พ่อเอาไปจำนองเอาไว้”

“อืม…งั้นโอเค เดี๋ยวพี่เก็บไปพิจารณาอีกที”

“แค่พิจารณาเองเหรอคะ พี่หมอไม่รับเธอเลยเหรอ!” ลลินที่ทำสีหน้าออกผิดหวังนิด ๆ ได้แต่งึมงำ

“งั้นพี่จะพิจารณาเป็นพิเศษแล้วกัน ว่าแต่กลีบบัวอะไรนั่น เป็นเพื่อนน้องลินรึไง”

“ไม่ใช่ค่ะ เธอเป็นเพื่อน ของเพื่อนลลินอีกที ทำไมอะ…นี่ถ้าบัวไม่ใช่เพื่อนของลลินพี่หมอจะไม่รับใช่ไหม”

“ก็พี่บอกไปแล้วไงว่า จะรับพิจารณาเป็นกรณีพิเศษ แต่พี่ไม่รับประกันว่ากลีบบัวอะไรนั่น จะทำงานได้ไหม”

“ทำไมเหรอคะ”

“ก็ไอ้ภัทรไง ขี้เหวี่ยงขี้วีนใครเข้าใกล้มันได้เสียที่ไหน มันอาละวาดใส่เขาไปทั่ว มีพี่คนเดียวที่มันยอมฟัง”

“ขนาดนั้นเลย แล้วแบบนี้บัวจะดูแลพี่ภัทรได้ไหมเนี่ย!”

“ก็ต้องดูว่าเธอ จะมีความอดทนสักแค่ไหน”

“งั้นลินจะโทรบอกเรื่องนี้กับเพื่อนก่อนนะคะ ว่ากลีบบัวจะรับมือกับพี่ภัทรไหวไหม” ว่าจบทั้งคู่ก็แยกย้ายกันไป