5.ต้องเอาตัวรอด

รถม้ากำลังเคลื่อนเข้าเมืองหลวง มันใช้เวลาไม่นานเหมือนยามที่สตรีสองนางหลบหนีออกไป เพราะมีแต่คนที่อ่อนกำลังทั้งนั้น แต่ยังถือว่ามู่เหนียงมีความอดทนมาก ที่พานายของตนออกห่างเมืองได้หลายลี้

“นายน้อยพาสตรีผู้นี้กลับมาด้วยเพราะเหตุใดกัน มิหนำซ้ำยังกล่าวว่านางเป็นคนของนายน้อยอีก หน้าตามอมแมมราวกับขอทานก็มิปาน” จางเหว่ยเอ่ยในสิ่งที่ตนสงสัย จึงหันมากระซิบกับสหายอย่างจ้าวเฟย ที่บังคับม้าอยู่ด้านหลังไม่ต่างจากเขา

“ข้าก็อยู่กับเจ้าทุกวัน จะรู้ได้เช่นไรว่านายน้อยไปมีสัมพันธ์กับนางตั้งแต่เมื่อใด” คนไม่รู้ตอบกลับตามจริง อีกฝ่ายจึงได้แต่มองก่อนจะหลับตาค้อนส่งไปหนึ่งที

โจวเยว่หันกลับมาเหลือบมองคนสนิททั้งสองเล็กน้อย เขาพอจะมองออกว่าทั้งคู่พูดคุยอันใดกัน ใครบ้างจะไม่สงสัยความสัมพันธ์ระหว่างเขากับสตรีในรถม้า ในเมื่อคืนนั้นตนแอบหาข่าวเพียงลำพัง คนสนิทไม่ได้ติดตามไปแม้แต่คนเดียว จึงไม่แปลกที่พวกเขาจะไม่รู้

“นายน้อยสตรีผู้นี้คือคุณหนูถงหรือขอรับ นางมิได้ตายไปแล้วหรอกหรือ” ลั่วเฟยเอ่ยถามผู้เป็นนาย ซึ่งบังคับม้าอยู่ข้างกันทางด้านหน้า ยามนี้พวกเขาเหมือนองครักษ์คุ้มกันผู้ที่อยู่ในรถม้า ซึ่งนางก็แค่สตรีธรรมดา

“ข้าเองก็อยากรู้ว่าเหตุใดนางถึงยังมีชีวิตอยู่ หรือสกุลถงเล่นตลกอันใดอีก” เอ่ยในสิ่งที่ตนคิด เพราะคนของเขาไม่มีทางสืบข่าวผิดส่งมาให้เป็นแน่

ในรายงานบอกว่าถงอวี้หรูกระโดดบึงน้ำในจวน เป็นสาเหตุให้สิ้นใจตายในวันนั้นเอง เพียงแต่สกุลถงปิดข่าวไว้ เพราะยังอยู่ในช่วงของงานมงคลของบุตรสาวคนโต คาดว่ายามนี้คงวุ่นวายตามหาอวี้หรูอยู่กระมัง

“แล้วนายน้อยกับนางไปมีสัมพันธ์กันตั้งแต่เมื่อใดขอรับ หรือว่าบุรุษที่อยู่กับนางในคืนนั้นคือ” เมื่อนึกถึงข่าวที่ได้ยินเมื่อหลายวันก่อน องครักษ์หนุ่มก็ตาโตทันที

โจวเยว่หันมามองเล็กน้อย ก่อนจะเผยยิ้มที่มุมปาก เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นไม่มีใครรู้ว่าเป็นเขา พอได้ยินเสียงผู้คนเอะอะด้านนอก ตนก็รีบแต่งกายหลบออกไปทางหน้าต่าง จำต้องทิ้งสตรีตัวน้อยที่ร่วมเตียงกัน เพราะต้องรีบเอาหลักฐานออกมาก่อนคนสกุลเผยจะรู้

“นายน้อย นายท่านจะยอมรับนางหรือขอรับ สตรีที่มีมลทินเช่นนี้” คนสนิทเอ่ยในสิ่งที่เป็นกังวล เกรงบิดาของผู้เป็นนายจะคัดค้าน ไม่ยอมให้เอานางเข้าจวน

“ข้าเป็นคนสร้างมลทินให้นางเอง ท่านพ่อไม่ยอมก็ต้องยอม อีกอย่างข้าจะใช้นางกันการแต่งงานกับท่านหญิงจินจูด้วย เช่นนี้ท่านพ่อก็ปฎิเสธฝ่ายนั้นได้เต็มปากเด็มคำแล้ว” บอกคนของตนที่ดูสงสัยยิ่งนัก ลั่วเฟยจึงได้แต่ยิ้ม เพราะเขาเองก็ยังมีเรื่องคาใจ

ผู้เป็นนายนั้นครองตัวเป็นโสดมานาน จนยามนี้อายุยี่สิบเจ็ดแล้ว กลับไม่ยอมรับสตรีใดเข้าจวนแม้แต่อนุ แต่ยามนี้กลับบอกจะแต่งสตรีที่ชื่อเสียงมีมลทิน แม้จะเป็นเพราะนายตนเป็นผู้กระทำก็เถอะ

สองนายบ่าวพูดคุยกันอยู่ด้านหน้า ไม่ต่างจากคู่ด้านหลัง ทว่าคนในรถม้านั้นหลับไปแล้ว หลังจากกินอิ่ม หนังตาก็หย่อนทันที และร่างกายก็เหนื่อยล้าจนเผลอหลับไป จนกระทั่งมาถึงจวนอันใหญ่โตของสกุลหลิน

“พานางไปเข้าประตูหลัง พักห้องด้านหลังเรือนข้า” สั่งคนของตนเสร็จ โจวเยว่ก็เดินเข้าประตูหน้า

สตรีทั้งสองนางถูกปลุกแล้วพาเข้าจวนตามที่ได้รับคำสั่ง ซูซูมองสำรวจไปทั่วบริเวณก็ยิ่งใจหาย เวลาผ่านไปเกือบวันแล้วที่ตนเกิดใหม่ในร่างนี้

‘คิดว่าหลับไปแล้ว ตื่นขึ้นมาจะอยู่ในยุคปัจจุุบันซะอีก ไม่ใช่ฝันสินะ’ นึกในใจ แววตาบ่งบอกว่ายามนี้นางเศร้าใจเพียงใด มู่เหนียงเห็นแล้วก็รีบยื่นมือมากุม

“คุณหนู กลัวหรือเจ้าคะ” ถามพร้อมกับลูบเบา ๆ ผู้เป็นนายหันมายิ้มบางส่งให้ ไม่คิดว่าสาวใช้เจ้าของร่างจะจงรักภักดีกับอวี้หรูเพียงนี้

“อืม ชีวิตข้ายามนี้ก็เหมือนไร้ครอบครัว ตัวคนเดียว ดีที่มีพี่อยู่ด้วย ขอบใจนะ” เอ่ยแล้วก็ยิ้มบางส่งให้อีกฝ่าย

“อย่ามัวแต่คุยจนไม่เดิน รีบไปอาบน้ำแต่งตัวให้ดี นายน้อยจะพาไปพบนายท่าน” จางเหว่ยตำหนิทันที เมื่อทั้งสองยังคงชักช้า และมองสำรวจภายใน และยังหยุดยืนคุยกันราวกับเป็นบ้านของตนอีก

“เช่นนั้นพี่ก็นำไปสิ ข้าไม่รู้ทางก็ต้องยืนรอเป็นธรรมดา ลืมไปแล้วหรือว่าข้าพึ่งมาครั้งแรกนะ” ตอบกลับเสียงหวาน ซึ่งมันก็จริงเช่นที่อวี้หรูเอ่ย พวกเขาเดินตาม ถ้าตนไม่หยุดรอจะรู้ได้เยี่ยงไรว่าต้องไปทางไหน

“ตามมา” เอ่ยอย่างหัวเสีย เมื่อถูกย้อนเข้าให้ สหายที่เดินตามจึงได้แต่นึกขำ คนที่หมายจะวางอำนาจกลับถูกสตรีตัวน้อยดักทางถูก จนต้องเดินนำลิ่วไปยังเรือนผู้เป็นนาย ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองคนด้านหลังเลย

‘ผู้ชายคนนั้นเขาไปไหนแล้ว ทำไมถึงเหลือแค่สองคน’ นึกในใจพร้อมกับมองสำรวจไปด้วย ‘บ้านหลังนี้ใหญ่มาก เจ้าของคงรวยระดับแคว้นเลยมั้ง หรือว่าตาคนนั้นจะเป็นลูกน้องเจ้าของบ้าน ไม่สิ สมัยนี้ต้องเรียกจวน แต่ทำไมเพื่อนเขาพาเราเดินมาที่หลังใหญ่นี้ล่ะ’ คิดไปทั่วเมื่อเห็นสิ่งปลูกสร้างใหญ่โต เพราะเรือนนี้เป็นแบบยกสูงดูโอ่อ่าอลังการมาก ด้านหน้าก็เป็นสวนที่ตบแต่งสวยงาม

“นายน้อยบอกให้พานางไปพักห้องด้านหลัง” จ้าวเฟยเอ่ยจบแล้วก็เดินผละไป ทิ้งให้สหายรับหน้าที่คนเดียว

‘นายน้อยเหรอ ตานั่นเป็นนายน้อยงั้นเหรอ’ นึกไปถึงคนที่พาตนมา ก่อนที่องครักษ์หนุ่มจะเอ่ยเรียกอีกรอบ สตรีสองนางจึงเดินตามอีกฝ่ายไปเงียบ ๆ ซึ่งต้องขึ้นบันไดห้าขั้นเพราะเรือนยกสูง ก่อนจะพาอ้อมไปตามทางเดินด้านในซึ่งเป็นระเบียงทอดยาวจนถึงห้องพักด้านหลัง

“ถึงแล้ว รีบไปอาบน้ำให้เรียบร้อย ใส่ชุดของสาวใช้ไปก่อน รอคำสั่งนายน้อยอีกทีว่าเจ้าจะได้อยู่ที่นี่ในฐานะใด รีบจัดการตนเองให้แล้วเสร็จ อีกครึ่งชั่วยามข้าจะมารับไปพบนายท่านและนายน้อย” เอ่ยจบก็หมุนตัวออกไปทันที ไม่ยอมฟังคำถามของคนที่กำลังอ้าปากเลย

“อืม ไปเถอะ ขอบใจ” ประโยคสั้น ๆ ดังตามหลัง เมื่อเห็นว่าผู้มาส่งไม่สนใจจะพูดด้วยเลย มือที่ยกค้างไว้ก็เอาลง ก่อนจะเดินเข้าห้องที่คนสนิทเปิดให้

“โอ้วแม่เจ้า ทำไมหรูหราขนาดนี้ล่ะ อีตานั่นเป็นลูกเจ้าหรือไง ของตบแต่งแต่ละอย่างถึงได้ดูแพงนัก” ร้องออกมาอย่างลืมตัว มิหนำซ้ำยังใช้คำพูดของยุคปัจจุบันอีก ทำเอามู่เหนียงถึงกับยืนงงกับถ้อยคำที่ไม่คุ้นหู

“คุณหนู เอ่ยวาจาประหลาดอีกแล้วนะเจ้าคะ” เอ่ยเบา ๆ ยามนี้นึกกลัวผู้เป็นนายอย่างไรไม่รู้ คุณหนูที่พูดน้อยและอ่อนหวานผู้นั้นไม่รู้หายไปไหน การกระทำแต่ละอย่างดูต่างออกไปราวกับว่ามิใช่คนเดิม

“โทษที ข้าแค่ตื่นเต้น ไม่คิดว่าจะได้มาเห็นข้าวของอันล้ำค่าเช่นนี้ พี่คิดว่าแจกันนี้ราคาเท่าไหร่” ไม่ถามเปล่า ทว่ายังยกแจกันหยกเขียวขึ้นมาถือด้วย

“คุณหนูวางลงเถอะเจ้าค่ะ ถ้าแตกขึ้นมาเราไม่มีเงินชดใช้แน่” บอกพร้อมกับช่วยกันจับไปวางที่เดิม

“อืม ก็น่าจะจริง ตอนนี้เราตัวเปล่าซะด้วยสิ” สิ้นคำ ก็ยิ้มแห้งใส่จนน่าเอ็นดู

“รีบไปอาบน้ำเถอะเจ้าค่ะ” ว่าแล้วก็ดันผู้เป็นนายไปยังฉากกั้นที่อยู่อีกมุมห้อง คนพึ่งได้สัมผัสอ่างจากุซซี่สมัยโบราณถึงกับตาโต เพราะมันเป็นบ่อน้ำขนาดเล็ก มีไอน้ำลอยคละคลุ้ง มองแล้วก็เหมือนฉากในซีรี่ย์ที่เคยดู

“พี่ว่าจวนนี้เป็นของใคร” หันมาถามสาวใช้ของตนอีกครั้ง มู่เหนียงผู้ไม่ค่อยได้ออกไปไหนจึงได้แต่ยิ้มแห้ง

“หากเดาไม่ผิด จวนทางเหนือของเมือง ก็มีอยู่ไม่กี่สกุลเจ้าค่ะ” เอ่ยมาเช่นนี้ คนที่กำลังปลดอาภรณ์ก็ชะงักมือทันที ก่อนจะทำตาใสใส่สาวใช้ของตน

“จวนใครหรือ?” ถามอย่างใคร่รู้

“หากเดาไม่ผิด คาดว่าน่าจะเป็นจวนกั๋วกงเจ้าค่ะ พระปิตุลาของฮ่องเต้” บอกสิ่งที่เคยได้ยินมา

“ละ ลุงของฮ่องเต้นะหรือ”

*******************************************