บทที่ 5 เล่ห์รักในรอยทราย

“...คนบ้า...ถือดียังไงมาจูบเค้า...” เสียงบ่นดังมาหลังจากขว้างหมอนใบแรกออกไป

“...บ้านัก...ถือว่าเป็นเจ้าชายแล้วจะทำอะไรก็ได้รึไง...” เจ้าของเสียงบ่นพึมคว้าหมอนอีกใบปาตามไป

เสียงหมอนใบที่สองกระทบบานประตูอีกครั้ง ทำให้ผู้ออกมายืนข่มอารมณ์นอกห้องที่ยังยืนพิงประตูอยู่ยิ้มกว้างขวาง ทำให้ทาซิมที่กำลังมองกิริยาอาการของเจ้าชายหนุ่มอย่างงวยงงสงสัยแกมใคร่รู้ต้องขมวดคิ้วมุ่น

เขาได้ยินเสียงพูดโต้ตอบระหว่างเจ้าชายกับผู้หญิง และ อยากรู้จริงๆว่าเกิดอะไร หลังจากเสียงเงียบหายไป แล้วทำให้ เจ้าชายคริสติน ฮัสซัน นาวีฟ อัล-มาร์วาน ที่ได้ชื่อว่า บุรุษผู้เคร่งขรึมเข้มงวดและเจ้าระเบียบเปล่งเสียงหัวเราะขลุกขลักอยู่ในลำคอและเปิดยิ้มกว้างขวางออกมาให้ผู้ติดตามส่วนพระองค์ตะลึงมองตาค้าง เจ้านายเขาต้องกำลังขบขันอะไรสักอย่างที่อยู่หลังประตูนั่น

“ผู้จัดการของโรงแรมมารออยู่แล้วพระเจ้าข้า“

ทาซิมรอจังหวะที่เจ้านายมองสบตา กราบทูลรายงานสิ่งที่ได้รับมอบหมาย แม้จะอยากถามถึงหญิงสาวที่อยู่ข้างในแต่ก็ไม่กล้า และคิดว่าคนที่จะให้คำตอบความสงสัยของเขาได้ก็คงเป็นผู้จัดการใหญ่ของโรงแรมที่นั่งรออยู่ในห้องรับรองนั่น

“...อื้อ...ดี...“

คำรับสั่งสั้นๆที่เจือเสียงหัวเราะและใบหน้าเกลื่อนยิ้มอย่างคนอารมณ์ดีของเจ้าชายคริสตินพาให้ทาซิมนายทหารองครักษ์คู่พระทัยผู้ติดตามไปไหนมาไหนทุกหนทุกแห่งต้องยิ้มตามร่างสูงที่เดินนำเข้าไปยังห้องรับรอง

“...เอ้อ...ฝ่าบาท”

ผู้มารอยืนขึ้นค้อมศีรษะต่ำทำความเคารพทันทีที่เห็นบุรุษทั้งสองเดินเข้ามา

“กระหม่อม ขอประทานอภัยอย่างสูง“

คุณศักดิ์ชายผู้จัดการใหญ่ของโรงแรมกระวนกระวายใจแทบจะนั่งไม่ติด เขารีบกล่าวขอโทษและอธิบายยืดยาว

“เป็นความผิดของกระหม่อมเอง ที่ไม่ทันได้แจ้งให้ทางคุณมินทราภารับทราบว่าจะมีแขกสำคัญเข้าพักในห้องชุดทางด้านนี้ เธอเพิ่งมาถึงตอนที่กระหม่อมกำลังต้อนรับฝ่าบาท จึงเกิดการผิดพลาดขึ้น“

“ไม่เป็นไร เธอคงเป็นแขกสำคัญของทางโรงแรมเหมือนกัน”

คริสตินพยักหน้าพร้อมคำตอบรับเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้าม แล้วผายมือเชื้อเชิญให้ผู้มารอนั่งตาม

“...เอ้อ... เธอเป็นหลานสาว คุณมารุต สุรารักษ์ เจ้าของโรงแรมที่เดินทางด่วนมาจากออสเตรเลีย ตามปกติเธอมาเข้าพักห้องทางด้านนี้อยู่ประจำ เป็นความผิดพลาดของกระหม่อมเอง กระหม่อมต้องขอประทานอภัยจริงๆ“

คริสตินฟังคำอธิบายละล่ำละลักอย่างนึกเห็นเป็นเรื่องขบขัน เขาอาจโกรธเป็นฟืนเป็นไฟก็ได้ ถ้าคนที่ตนโถมตัวลงไปทับเป็นผู้ชายตัวอ้วนใหญ่พุงพลุ้ยหรือผู้หญิงแก่อ้วนอุ้ยอ้ายหน้าตาเหี่ยวย่นที่ส่งเสียงร้องเอะอะโวกเวกโวยวาย แต่เขากลับพอใจที่เป็นหญิงสาวสวยน่ารักน่าปรารถนาอย่างมินทราภา จะนับเป็นโชคดีของเขาก็ว่าได้ที่มาเจอเธออย่างบังเอิญอย่างนี้

“ไม่เป็นไร ผมพอจะเข้าใจ แต่คุณพอจะมีห้องชุดใหม่บนชั้นนี้ ให้ผมพักสักห้องไหม“

คริสตินไม่คิดจะถือสา ยิ่งนึกไปถึงเจ้าของริมฝีปากนุ่มกับรสจูบหวานหอมก็ยอมจะทำทุกอย่างให้เธอสบายใจ

“ทางเราได้จัดห้องชุดทางปีกซ้ายให้แล้วกระหม่อม เป็นห้องชุดที่กว้างใหญ่เท่าชุดนี้ ปกติหากแขกสำคัญไม่เจาะจงหรือมีความประสงค์จะจองส่วนหนึ่งส่วนใด ทางโรงแรมก็จะจัดส่วนทางปีกซ้ายไว้ต้อนรับ ขอประทานอภัยที่ทางเราผิดพลาดทำให้ ฝ่าบาทระคายเคืองพระทัยและเสียเวลา“

“ไม่เป็นไร ผมไม่ถือสา การทำงานก็ต้องมีผิดพลาดบ้าง ผมก็บอกคุณมินทราภาแล้วว่าให้เธอใช้ห้องชุดนี้ต่อไป ยินดีเสียอีกที่มีเธอเป็นเพื่อนร่วมพักชั้นเดียวกัน เธอคงจะมาร่วมงานสัมมนาวันพรุ่งนี้สินะ”

คริสตินได้โอกาสเลียบเคียงถามให้แน่ใจว่าจะได้อยู่ร่วมชั้นกับเธออีกหลายวัน

“ใช่กระหม่อม เธอเป็นตัวแทนหนึ่งในสมาชิกคนสำคัญของโครงการหลวง ในตำแหน่งผู้จัดการไร่สุรารักษ์ที่เข้าร่วมสนับสนุนโครงการนี้มาหลายปี”

“อ้อ เป็นผู้จัดการไร่สุรารักษ์นี่เอง”

คริสตินพยักหน้า แต่ก็เข้าใจอย่างนึกไม่ถึงว่า ผู้หญิงสาวสวยจัดที่มีรูปร่างบอบบางอ้อนแอ้นน่าทะนุถนอมและดูอ่อนวัยอย่างมินทราภาจะทำงานเป็นผู้จัดการไร่และเป็นตัวแทนสมาชิกเข้าร่วมโครงการใหญ่ระดับประเทศ แต่คนที่จะให้ข้อมูลเขาได้ดีน่าจะเป็นดอกเตอร์สุรยุทธ์ผู้ร่วมจัดงานสัมมนาครั้งนี้

“อย่างนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปพักสักที“

เจ้าชายหนุ่มลุกขึ้นเดินนำออกมาจากห้องรับรองพระเนตรคมยังแลชำเลืองมองไปยังประตูห้องพักของแม่เสือสาวคนงามที่เพิ่งดำเนินออกมาด้วยพระอารมณ์กึ่งอาวรณ์กึ่งเสียดาย ในพระทัยนึกภาพเห็นสาวงามร่างอรชรนอนหลับตาพริ้มก็ยิ้มอยู่ในหน้า และปรารถนาจะเข้าไปกู้ดไนท์คิสบอกลาเธอยิ่งนัก

“เชิญฝ่าบาท“

ศักดิ์ชายกระวีกระวาดนำแขกคนสำคัญออกไปส่งที่ห้องชุดทางปีกซ้ายที่จัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย แล้วรีบกลับเข้ามาที่ห้องรับรองทางปีกขวาตามคำบอกของผู้ช่วยที่ยืนรออยู่ด้วยสีหน้าไม่ดีนัก พอเข้าไปถึงก็พบเจ้าของห้องยืนรออยู่ในอาการที่แสดงว่าไม่สบายใจด้วยเช่นกัน