Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 3
ใบหน้าของศราวินไม่เหลือความเคร่งเครียดอย่างตอนแรกอีกแล้ว ยามนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ จนหล่อนรู้สึกใจคอไม่ดีเลย
“แกไงล่ะ โม”
“ฉัน!”
นิ้วเรียวของโมราชี้เข้าหาตัว ดวงตากลมโตที่ไม่เคยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเลยเบิกกว้าง จนลูกกะตาแทบจะถลนออกมานอกเบ้า
หล่อนตกใจจนหน้าซีดเผือด และไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ตรงกันข้ามกับศราวินที่นั่งอมยิ้มอย่างพึงพอใจไร้ความทุกข์ร้อน
“ถูกต้อง แกนั่นแหละ โมรา”
“ไม่... แกจะบ้าหรือไอ้ศรา” หล่อนส่ายหน้าดิก ปฏิเสธเสียงแข็งทันทีที่สามารถทำได้
“ฉันไม่ได้บ้า แต่แกเหมาะสมที่สุดแล้ว โม”
“ไม่... แกเล่นบ้าๆ ไปคนเดียวเถอะ”
โมราลุกขึ้นจะเดินหนี แต่แขนเรียวถูกอุ้งมือใหญ่ของ
ศราวินตามมาคว้าหมับเอาไว้
“ก็แค่แฟนปลอมๆ เอง”
“แต่ฉันทำไม่ได้ แกเลิกพูดเรื่องนี้กับฉันเลยศรา”
ศราวินโน้มศีรษะต่ำลงมาหา ดวงตาคมกริบของชายหนุ่มกวาดมองไปทั่วใบหน้านวลของโมรา
“ที่แกทำไม่ได้ เพราะแกมีอะไรในใจใช่ไหม”
โมราชะงักกึก ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
ไม่... หล่อนจะยอมให้ศราวินรู้ความรู้สึกที่แท้จริงในใจไม่ได้เด็ดขาด
“เปล่า ฉันไม่ได้มีอะไรในใจสักหน่อย”
“ถ้างั้นแกก็ต้องช่วยฉันสิ”
“ก็ฉันไม่ว่างนี่ ฉันมีงานต้องทำ แกก็รู้ แถมช่วงนี้งานของฉันก็ยุ่งมากด้วย” หล่อนพยายามหาข้ออ้าง แต่ศราวินไม่ยอมแพ้
“ลาออกจากงานนั้นซะ แล้วมาทำงานกับฉัน”
“นี่แกจะบ้าหรือไง”
หล่อนมองเพื่อน และเค้นเสียงสูงใส่หน้า
“แกน่าจะจำได้นะว่ากว่าฉันจะได้งานนี้ ฉันต้องพยายามแค่ไหน”
ศราวินเบ้ปาก ส่ายหน้าไปมา “งานหนักจนแกแทบไม่มีเวลาพัก เงินก็น้อย โอทีก็ไม่ได้ แกสมควรจะลาออกตั้งนานแล้วล่ะ”
“ถ้าฉันลาออก ฉันจะเอาเงินที่ไหนไปเลี้ยงดูยายล่ะ ฉันไม่ได้รวยแบบแกนะโว๊ย ศรา”
หล่อนมองหน้าเพื่อนสนิทที่ตัวเองคิดไม่ซื่อด้วยน้ำตาซึม
“ฉันต้องทำงานจริงๆ แกไปหาคนอื่นเถอะ”
“ไม่...”
ศราวินยังไม่ยอมปล่อยแขนของโมรา
“ต้องเป็นแกเท่านั้น โมรา”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าทำไม่ได้”
“ฉันจ้างแกเดือนละห้าหมื่น สำหรับการแสดงเป็นแฟนปลอมๆ ของฉัน”
“ถึงฉันจะเหมือนคนหิวเงิน แต่ฉันก็หิวเฉพาะเงินที่ฉันได้มาโดยสุจริตนะศรา”
โมรายิ้มเศร้าๆ มองเพื่อนผ่านม่านน้ำตา และพยายามวิงวอนให้เพื่อนเห็นใจ
“อย่าบังคับฉันเลยนะ”
“ฉันไม่สนหรอก ยังไงแกก็ต้องช่วยฉัน เพราะแกเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวของฉันที่แม่ฉันเอ็นดู”
“ศรา...”
หล่อนครางเรียกชื่อเพื่อนรักอย่างอ่อนอกอ่อนใจ
“ให้ฉันช่วยแกวิธีอื่นเถอะนะ”
ศราวินจะรู้บ้างไหมว่าหล่อนจะเจ็บปวดแค่ไหน หากต้องสวมบทแฟนจอมปลอมที่ไม่มีทางเป็นตัวจริงของเขาน่ะ
“ไม่ได้ แกต้องเป็นแฟนปลอมๆ ของฉัน”
“แต่...”
“พรุ่งนี้เธอไปเขียนใบลาออกเลยนะ อ้อ แล้วตอนเย็นฉันจะแวะไปรับเธอมาที่บ้าน”
“ศรา... ฉันว่า...”
“ถ้าเธอเห็นฉันเป็นเพื่อน ห้ามปฏิเสธที่จะช่วยเหลือฉัน เข้าใจไหม”
“แล้วถ้าฉันไม่ช่วยล่ะ” หล่อนถามออกไปด้วยน้ำเสียงเบาหวิว
“เราก็เลิกคบกันไง”
น้ำเสียงของศราวินจริงจังและเคร่งเครียด จนหล่อนไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว
“อืม ตกลง”
“ขอบใจมาก”
แล้วศราวินก็รั้งร่างของหล่อนเข้าไปกอดแนบอก หล่อนยืนตัวแข็งทื่ออยู่ในอ้อมแขนของเขา
รู้ดีว่าเขากอดเพราะดีใจที่หล่อนยอมตกลงเล่นละครเป็นแฟนจอมปลอม แต่หัวใจไม่รักดีก็อดที่จะสั่นสะท้านหวั่นไหวไม่ได้
“แกปล่อยฉันได้แล้วล่ะ คนอื่นมองหมดแล้ว”
หล่อนกัดฟันพูดออกมา และนั่นก็ทำให้ศราวินยอมคลายอ้อมแขนออก เขาอมยิ้มและรั้งหล่อนให้กลับไปนั่งที่โต๊ะอาหารอีกครั้ง
“ขอบใจมากนะเพื่อนรัก”
“ฉันไม่มีทางเลือกนี่น่า”
ศราวินอมยิ้ม ดวงตาคมกล้าที่ทอดมองมามีอะไรบางอย่างที่หล่อนอ่านไม่ออก
“ซีซีจะต้องดีใจมากแน่ หากรู้ว่าฉันไม่ต้องแต่งงานกับคนที่แม่เลือกให้แล้ว”
“อืม”
“งั้นฉันขอตัวไปโทรหาซีซีก่อนนะโม เธอสั่งอาหารและกินล่วงหน้าได้เลย”
หล่อนฝืนยิ้มให้กับศราวิน และมองเรือนร่างสูงใหญ่ของเพื่อนรักที่เดินห่างออกไปจนลับสายตา
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
