บทที่ 29 ค่ายกลตาข่ายฟ้า (4)

บทที่ 29 ค่ายกลตาข่ายฟ้า (4)

ครืดดดด

เสียงที่ไม่ได้ยินมาสักพักดังขึ้นอีกครั้ง จากนั้นสองร่างก็พุ่งทะยานไปด้านหน้าด้วยความเร็วเมื่อใบเลื่อยวงเดือนขนาดใหญ่กว่าตัวเขาสองเท่าพุ่งเข้ามาหา สองร่างพลิ้วไหวตีลังกาหลบและแล้วเอนกายหลบคมใบเลื่อยวงเดือนไปได้อย่างเฉียดฉิว จิวชงหยวนเบิกตากว้างเมื่อเส้นผมถูกตัดออกไปปอยใหญ่

แฮ่กๆๆ

จิวชงหยวนถึงกับหอบแฮ่กสองมือจับเข่าค้ำไว้ด้วยความเหนื่อย สายตากวาดมองอาวุธสังหารที่ตาแก่สร้างขึ้นมาแล้วกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างหวาดเสียว วันนี้เขาเสี่ยงตายมาหลายครั้งจนไม่น่าเชื่อว่าจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้

พรึบ!

แต่แล้วร่างของทั้งคู่ก็ร่วงตกอย่างไม่ทันตั้งตัว ลู่เฟยอาศัยความเร็วตวัดอุ้มร่างโปร่งบางไว้ พร้อมใช้ร่างตัวเองรับแรงกระแทกจากเบื้องล่าง จิวชงหยวนเบิกตากว้างมองคนที่เอาตัวเองเป็นฐานด้วยความตกใจ

ตุ้บ!

เสียงกระแทกลงพื้นเมื่อสิ้นสุดหลุมที่ดึงสองร่างลงมา จิวชงหยวนรีบลุกขึ้นจากร่างหนาด้วยความเร็ว มือเรียวพยายามฉุดลู่เฟยให้ลุกขึ้นตาม ดีที่มันไม่ลึกมากแต่คนที่เป็นฐานคงจุกไม่น้อย

“เป็นไงบ้าง ตายหรือยัง” จิวชงหยวนเอ่ยถามอย่างร้อนรน มือเรียวสำรวจร่างหนาอย่างถือวิสาสะ จนคนจุกต้องจับมือเอาไว้

“เจ้าไม่ต้องรีบแช่งข้าให้ตายหรอก ตราบใดที่ข้ายังไม่ได้เจ้าเป็นเมีย ข้าจะไม่ยอมตายง่ายๆ แน่” แม้คนพูดจะมีสีหน้าซีดเผือด แต่เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก ทว่าใบหน้ากลับแดงระเรื่อเมื่อคำพูดชวนให้คิดของลู่เฟยทำให้เขาเก้อเขิน

“แล้วเอาไงต่อ” จิวชงหยวนเอ่ยถามแก้เก้อเขิน ลู่เฟยเองก็กวาดตามองรอบกายคบเพลิงในนี้ยังสว่างไสวหมายถึงกลไกบางอย่างเชื่อมมาหากันได้

“ไปทางนั้นก่อนแล้วกัน” ลู่เฟยบอกพร้อมลุกขึ้นตามแรงฉุดของคนตัวเล็ก ก่อนเดินนำทางไปเช่นเดิมเพราะไม่ว่าอย่างไรเขาจะต้องปกป้องคนรักเอาไว้ให้ได้

ทั้งคู่เดินเข้าไปด้านในอย่างระวัง ความเงียบในนี้ทำให้พวกเขาไม่ไว้ใจ เมื่อผ่านมาได้สักพักก็ได้ยินเสียงขู่จากสัตว์บางชนิด หัวใจเต้นระทึกเมื่อสังเกตเห็นที่มาของเสียงก็เผลอเบียดเข้าหาร่างหนาอย่างลืมตัว

ฟ่อ ฟ่อออ ~

เสียงขู่ฟ่อๆ ของสัตว์เลื้อยคลาน หากมีแค่ตัวสองตัวจิวชงหยวนจะไม่กลัวเลย แต่นี่มันเล่นอยู่กันเป็นกลุ่มก้อนนับร้อยตัวล้วนแล้วแต่เป็นอสรพิษที่มีพิษร้ายกันทั้งสิ้น

ลู่เฟยมองคนเกาะแขนตัวเองอย่างเข้าใจ แม้แต่ตัวเขาเองยังรู้สึกขยะแขยง

“เจ้ามียาอะไรทำให้มันตายหรือไม่ก็สลบไหม” จิวชงหยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะฉีกยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงระเบิดควันที่ผสมยานอนหลับชนิดรุนแรงไว้ มันน่าจะได้ผลกับอสรพิษพวกนี้ ลู่เฟยมองตามรอยยิ้มนั้นก็พานให้รู้สึกหวาดระแวง

“ปิดจมูกไว้ดีๆ ล่ะ ห้ามสลบไปก่อนอสรพิษพวกนี้หล่ะ” จิวชงหยวนหันไปบอกคนข้างกายที่เขาเบียดเข้าหาจนจะรวมร่างกันอยู่แล้ว แต่ช่วยไม่ได้จริงๆ ก็เขาขยะแขยงจนไม่กล้าขยับเดินไปต่อกลัวว่าจะไปเหยียบมันเข้า

พรึบ!

ตูม!

ระเบิดควันลูกแรกถูกโยนเข้ากลางกลุ่มของอสรพิษ เมื่อควันฟุ้งเลือนหายไปจำนวนอสรพิษก็นอนทับถมกันเต็มทางเดินไปหมด ลู่เฟยมองตามแล้วยกยิ้มบางเมื่อเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของจิวชงหยวน มือหนาตวัดอุ้มร่างโปร่งบางก่อนจะสะกิดปลายเท้าพุ่งออกไปข้างหน้าด้วยความเร็ว จนพ้นเขตของอสรพิษจึงยอมปล่อยอีกฝ่ายที่ตอนนี้สองข้างแก้มแดงเรื่อ

โครกกก

จิวชงหยวนหน้าแดงก่ำมากขึ้นเมื่อท้องร้องประท้วงความหิวที่เวลานี้พลบค่ำมากแล้ว หลังจากที่เผชิญกับดักร้อยแปดของค่ายกลตาข่ายฟ้าและค่ายกลวิญญาณพิษหลังจากตกลงมาเบื้องล่าง ลู่เฟยยิ้มบางหยิบหมั่นโถวที่ซื้อติดตัวมาไว้ให้จิวชงหยวนโดยเฉพาะ

ทั้งคู่นั่งกินหมั่นโถวเงียบๆ แต่สายตากลับกวาดมองรอบกายด้วยความหวาดระแวงเพราะไม่รู้ว่าจะเจออะไรอีก เบื้องหน้าตอนนี้เป็นห้องโล่งที่สิ้นสุดเส้นทาง ทว่าจิวชงหยวนและลู่เฟยก็ไม่ได้รีบร้อนเข้าไปเพราะด่านสุดท้ายอาจมีลูกเล่นอะไรอีก