บทที่ 12

“มันก็เห็นกันชัดๆ อยู่นะว่าพริมเองก็แอบมองพี่ เอางี้ดีไหมคะ เรามาลองพนันกันดู ถ้าคืนนี้พี่นอนกอดพริมอย่างเดียวจริงๆ พริมจะต้องนอนกับพี่ทุกคืน แต่ถ้าพี่ทำไม่ได้ พี่จะยอมย้ายไปอยู่ที่อื่น เว้นเสียแต่ว่าพริมจะกลัวว่าตัวเองนี่แหละที่ทนไม่ไหว ปล้ำพี่เสียก่อน แต่พี่ไม่ถือว่าขาดทุนหรอกนะคะ พอดีเป็นคนใจกว้าง”

“ตกลงค่ะ! พริมจะยอมนอนด้วย แต่อย่าลืมนะคะว่าถ้ามากกว่ากอด พี่ปุณณ์จะต้องย้ายออกจากคอนโดทันที”

“ค่ะ พี่จะไม่ทำมากกว่ากอด…”

“ห้ามจูบพริม”

“ไม่จูบ” ปุณณ์กลั้นยิ้มสุดความสามารถ นึกไม่ถึงว่าคู่หมั้นคนสวยจะตกลงง่ายขนาดนี้

“หอมก็ไม่ได้นะคะ”

“ไม่หอม ถ้าพี่ทำอะไรที่มากกว่ากอด…”

ปุณณ์ยังไม่ทันได้ยืนยันอีกครั้ง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมาเสียก่อน พอเห็นว่าปลายสายคือก้องภพ เพื่อนของน้องชายคนเล็ก เขาจึงรับสายอย่างไม่เต็มใจนัก

“ว่าไง คืนนี้เหรอ…” ปุณณ์ทำหน้าเบื่อหน่าย คืนนี้เป็นคืนวันศุกร์ นักธุรกิจหนุ่มโสดจึงชวนกันไปสังสรรค์ที่คลับชื่อดัง เขาคงจะยิ้มตอบรับอย่างยินดี หากไม่ได้กำลังหาวิธีปราบพยศคู่หมั้นคนสวย

แต่วิธีปราบมีอีกเยอะแยะ…

“พริมไปพักก่อนนะคะ เดี๋ยวเย็นๆ เราต้องออกไปข้างนอก พอดีนายก้องภพชวนออกไปดื่มน่ะ ปฏิเสธไม่ได้ด้วย ลูกค้าน่าจะมากันเยอะ”

“ได้ค่ะ งั้นพริมขอตัวนะคะ คืนนี้น่าจะยาว”

พริมายอมสงบศึกชั่วคราวเพราะสำหรับเธอแล้วงานคงต้องมาก่อน ส่วนเรื่องนอนกอดหรือไม่นอนกอดนั้นค่อยว่ากันอีกที นอกจากนั้นยังมีอีกเรื่องสำคัญ นั่นคือการออกไปเที่ยวและดื่มสังสรรค์ อาจทำให้แผนกำจัดคุณปุณณ์ง่ายขึ้นอีกหลายเท่าตัว

แค่เขาเผลอหอมแก้มเธอครั้งเดียว พริมาก็จะได้รับอิสรภาพที่โหยหาตลอดสามเดือนที่ผ่านมาแล้ว!

พริมาไม่ทำพลาดให้ท่านประธานสุดฮอตผู้ควบตำแหน่งคู่หมั้นต้องหงุดหงิดอีก เธอนั่งรอให้เขาเปิดประตูรถ แต่คราวนี้คุณปุณณ์กลับยืนนิ่งๆ ไม่แสดงความเป็นสุภาพบุรุษอย่างที่เธอคาดหวัง ซึ่งเธอเองก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่สนใจ และลงจากรถด้วยตัวเอง

“อืม ไม่โป๊เท่าไหร่”

“คะ? คุณปุณณ์ว่ายังไงนะคะ”

“ที่ไม่เปิดประตูให้เพราะอยากรู้ว่าเดรสของพริมสั้นไปหรือเปล่า เมื่อกี้เห็นแค่ต้นขาขาวๆ ไม่มากไปกว่านั้น พี่ก็เลยบอกว่าไม่โป๊ยังไงล่ะ”

ใบหน้าเปื้อนยิ้มของปุณณ์ทำให้คนมองรู้สึกร้อนวูบวาบทั่วแผ่นหลัง ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์เลยสักหยด มือเรียวลูบหัวไหล่ของตัวเองเบาๆ เริ่มรู้ตัวว่าตัดสินใจผิดที่ใส่เดรสเกาะอกสีครีมกับรองเท้าส้นสูงสีเข้าชุดกัน แต่อย่างน้อยเธอก็ปล่อยผมยาวปิดบังไหล่เนียนเอาไว้

“จับแขนพี่ไว้สิคะ รูฟท็อปที่นี่บันไดค่อนข้างชัน เดี๋ยวพริมจะเดินลำบาก”

“ขอบคุณค่ะ” พริมาไม่ปฏิเสธ เธอเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่งแล้ว จึงจำได้ดีว่าบันไดขึ้นไปยังชั้นบนสุดค่อนข้างลำบากสำหรับผู้หญิงใส่ส้นสูง หากรู้ว่าเขาจะพามาที่นี่ เธอคงสวมรองเท้าที่เดินง่ายกว่านี้

“พี่ชอบนะคะเวลาพริมปล่อยผมยาว ดูเซ็กซี่เร้าใจกว่าเวลามวยผมตั้งเยอะ แต่ถ้าใส่แว่นสักนิดก็น่าจะ…”

“พริมไม่ได้สายตาสั้น ทำไมต้องใส่แว่นด้วยล่ะคะ”

“เวลาอยู่บนเตียงพี่ชอบโรลเพลย์ อยากให้พริมสวมแว่นแล้วดุพี่ดังๆ ลงโทษพี่แรงๆ”

“พี่ปุณณ์! มันใช่เวลามาพูดเรื่องแบบนี้ไหมคะ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก!”

พริมาอายจนหน้าแดงไปหมด ไม่คิดมาก่อนว่าเขาจะกล้าพูดจาลามกในขณะที่คนเดินผ่านไปมา หมดมาดนักธุรกิจชื่อดังที่สื่อกำลังให้ความสนใจโดยสิ้นเชิง

“เลิกงานแล้วจะหวานกับว่าที่เมียยังไงก็ได้นี่นา”

“แต่บางเรื่องก็ไม่ควรพูดในที่สาธารณะนะคะ”

พริมาบ่นอุบ ทว่าเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่เห็นคนคุ้นตารออยู่ที่โต๊ะตัวสูง เธอกล่าวทักทายเขาอย่างน่ารัก รอยยิ้มที่หาได้ยากในเวลางาน ประดับเต็มดวงหน้าสวยเก๋ จนคนที่มาด้วยถึงกับกลั้นหายใจไปชั่วขณะ

นอนกอด… จะรอดไหมนะ

“เดี๋ยวพี่สั่งเครื่องดื่มแล้วจะตามไปนะ” ปุณณ์ต้องตกลงเรื่องบางอย่างกับพนักงานเสิร์ฟ เพื่อป้องกันตัวเองไม่ให้สนุกจนทำแผนที่วางเอาไว้พังทลาย จึงขอให้คู่หมั้นคนสวยล่วงหน้าไปที่โต๊ะก่อน

“สวัสดีค่ะคุณก้องภพ สบายดีนะคะ” พริมาทักทายนักธุรกิจหนุ่มนิสัยดี ซึ่งเป็นเพื่อนของเจ้านายที่หนีไปดูแลภรรยา แทบไม่ได้เข้าบริษัทเลยก็ว่าได้

เธอเคยออกมาเที่ยวกับกลุ่มลูกค้าและก้องภพแทนปราชญ์ในช่วงที่คุณปุณณ์ไปดูงานที่เชียงใหม่ จึงรู้จักมักคุ้นกับทุกคนอยู่บ้าน โดยเฉพาะก้องภพและนักธุรกิจหนุ่มใหญ่อย่างคุณมนตรีที่ได้ชื่อว่าปากร้ายที่สุด