บทที่ 11

พริมาขอโทษเขานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งเรื่องที่เธอเสียมารยาทพูดแทรกและกล่าวหาว่าเขาจัดฉากเรื่องนักข่าว ทว่าอีกฝ่ายกลับทำเพียงยิ้มรับจางๆ ก่อนเดินนำเธอไปยังโต๊ะอาหารในโซนที่มีความเป็นส่วนตัวมากขึ้น

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย สาวใหญ่ที่พริมาสังเกตเห็นว่าที่ยืนมองอยู่นานแล้วก็ย้ายร่างมายืนอยู่ข้างโต๊ะที่เธอกับคุณปุณณ์นั่งอยู่

“ลดาขอโทษนะคะที่มีทางร้านดูแลคุณปุณณ์ได้ไม่ดี มื้อนี้ให้ลดาดูแลคุณนะคะ”

รินลดา ออดอ้อนอย่างมีจริต ไม่แน่ว่าเป็นอุบัติเหตุหรือความบังเอิญที่กระดุมเสื้อเม็ดบนไม่ได้กลัดเอาไว้ให้เรียบร้อย เนินอกอวบน่ามองจึงโดดเด่นอยู่ตรงหน้าของพริมา แทบทิ่มตาเลยทีเดียว

“ผมไม่ได้ลำบากเรื่องเงินและก็ไม่ชอบให้ใครมาจ่ายอะไรให้ ส่วนเรื่องนักข่าวก็ไม่ใช่ความผิดของทางร้าน คุณลดา อาหารที่นี่มีแต่เมนูเดิมๆ ไม่มีอะไรแปลกใหม่ ยังไงลองหาเมนูพิเศษมาเพิ่มนะ ของหวานก็ด้วย เพราะเท่าที่ผมดูไม่มีอะไรน่าสนใจเลย”

“ค่ะ ลดาจะรีบปรับปรุง ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ” รินลดายิ้มเจื่อน ก่อนเดินส่ายสะโพกไปส่งนักธุรกิจหนุ่มสุดฮอตที่เธอเคยขอความช่วยเหลือไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน โดยไม่ลืมขอโทษและขอบคุณอีกครั้งสำหรับความไม่สะดวกในวันนี้

“คุณลดา ผมเคยบอกแล้วนะว่าไม่ชอบฟังคำขอโทษซ้ำซาก การกระทำต่างหากที่สำคัญ ยังไงผมต้องขอตัวก่อนนะครับ พอดีผมกับคู่หมั้นมีธุระ”

“คู่หมั้น… คุณปุณณ์ไม่โสดแล้วเหรอคะ”

รินลดากวาดตามองคนข้างๆ อย่างไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงที่สวมกางเกงสแล็กซ์เข้ารูปและเสื้อเชิ้ตคอปกสีเข้ม มองดูทะมัดทะแมงไม่ต่างจากผู้ชายจะเป็นคู่หมั้นของหนุ่มโสดตลอดกาลอย่างคุณปุณณ์ หากจะมีอะไรที่ทำให้ยังดูมีเสน่ห์อยู่บ้างก็คงเป็นเครื่องสำอางบางเบาที่อยู่บนใบหน้าและรองเท้าส้นเข็มพื้นแดงที่เธอสวมอยู่

“ครับ ไม่โสดแล้ว” ปุณณ์โอบเอวคู่หมั้นสาว ขอตัวจากคนเคยสนิทและพาออกจากร้านทันที

พริมาเดาว่าทั้งคู่เคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อน แต่ไม่กล้าถามเพราะกลัวว่าจะหลุดพูดจาไม่ดีออกไป ทั้งยังไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องอารมณ์เสีย ในเมื่อเธอเองก็เป็นแค่คู่หมั้นชั่วคราว ส่วนคุณปุณณ์เองก็นิ่งเฉยใส่เธอราวกับแกล้ง ไม่ยอมพูดด้วยจนกระทั่งถึงห้องสุดหรูที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกันนานกว่าสามเดือนแล้ว

“พี่เคยให้คำแนะนำเรื่องธุรกิจกับคุณลดา…”

“ไม่ใช่เรื่องของพริม” เธอขัดทันควัน ไม่อยากให้เขาคิดเองว่าเธอสนใจเรื่องส่วนตัว แม้ว่าในใจลึกๆ จะอยากรู้มากก็ตามที

“พี่ไม่เคยนอนกับคุณลดา เคยจูบแล้วไม่ชอบ”

“พี่ปุณณ์!”

“โวยวายแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย”

“พริมไม่พูดด้วยแล้ว” พริมาไม่อยากเถียง จึงกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง แต่กลับถูกอีกฝ่ายทักท้วงทวงสัญญา เรื่องที่เธอทำความผิดแล้วจะชดใช้

“อืม ทำผิดแล้วก็หนี ไม่นึกว่าพริมจะเล่นง่าย…”

“พริมขอโทษแล้วนี่คะ”

“แค่คำขอโทษไม่ทำให้พี่รู้สึกดีขึ้นมาได้หรอกนะคะ มันต้องมีอะไรที่มากกว่านั้น”

“พี่ปุณณ์ก็จ้องแต่จะเอาเปรียบพริม พูดมาตรงๆ เถอะค่ะว่าต้องการอะไร พริมไม่อยากคิด ไม่อยากเดา”

“นอนกับพี่สิ แล้วพี่จะไม่โกรธที่พริมกล่าวหาพี่…”

ปุณณ์พูดราวกับว่าขอให้เธอทำเรื่องง่ายๆ อย่างการขอให้ชงกาแฟ แต่ก่อนที่พริมาจะเหน็บแนมให้คันหัวใจเล่น เขาก็รีบกล่าวดักเอาไว้เสียก่อน

“แค่นอนกอดเฉยๆ”

“พี่ปุณณ์เชื่อไม่ได้”

“พริม ถึงพี่จะเดินทางบ่อยแต่เราก็อยู่ด้วยกันเกือบสามเดือนแล้ว เชื่อเถอะว่าถ้าพี่คิดจะนอนกับพริมจริงๆ คงทำไปนานละค่ะ ไม่ต้องบังคับใจด้วย อยากพิสูจน์ไหมล่ะว่าพี่ทำได้จริงๆ หรือว่าแค่ล้อเล่น”

ดวงตาวาววับของหนุ่มใหญ่ทำหัวใจของพริมาเต้นระรัว อยากเถียงเขาว่าไม่มีทางยอมง่ายๆ แต่รู้ดีเกินกว่าจะปฏิเสธความต้องการเร้นลับที่ซ่อนอยู่ ว่าตัวเธอเองก็มีความปรารถนาไม่ต่างจากผู้หญิงทั่วไป ใฝ่ฝันว่าจะได้กอดจูบกับผู้ชายในอุดมคติ ต่างแค่ตรงที่ว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาทำให้เธอไขว้เขว แต่ไม่ใช่ว่าจะเลิกปลื้มได้เสียทีเดียว

อาการหวั่นไหวเพราะคำหวานก็ต้องมีบ้าง

“ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ พริมเชื่อพี่ก็ได้ ส่วนเรื่องนอนกอดกัน พริมว่ามันคงไม่เหมาะ ใช่ค่ะ เราสองคนหมั้นกันแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้แต่ง แถมพี่ปุณณ์ก็พูดเองว่าไม่ได้นอนกับใครมาตั้งสามเดือน พริมกลัวว่า…”

“อือ กลัวว่าตัวเองจะอดใจไม่ไหว?”

“ไม่ใช่สักหน่อย! อย่าเปลี่ยนเรื่องสิคะ!”