ตอนที่ 5 นางข้าหลวงของฮองเฮา

หงหลินซินหันไปมองราชครูจินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ และกำลังหันมามองนางเช่นกัน หลินซินกะพริบตาให้เขาข้างหนึ่งก่อนจะพยักพเยิดไปทางสาวใช้ของฮองเฮาที่กำลังก้มหน้าเมื่อพบนาง ราชครูจินที่พึ่งตั้งสติได้ก็หันมาทันที

“ยังไม่รีบคำนับท่านหญิงหงอีก หรือจะต้องให้ข้ารายงานเรื่องนี้กลับไปด้วย”

“ข้าน้อยผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ท่านหญิงโปรดอภัย ข้าน้อยซานหวนชิงคารวะท่านหญิงหง”

“ช่างเถอะ เห็นว่าเจ้าไร้มารยาทต่อขุนนางผู้ใหญ่ก่อนหน้านี้ก็พอรู้ว่าคงคาดหวังมารยาทอะไรมากไม่ได้เพียงแค่นึกแปลกใจอยู่เล็กน้อย นี่ท่านราชครูจิน”

“ขอรับ”

“เดี๋ยวนี้กฎเกณฑ์ในวังหลวงหละหลวมแบบนี้เสมอเลยหรือ รับคนแบบนี้เข้าทำงานถึงในตำหนักเต๋อหนิงที่คุมทั้งวังหลัง ข้าคิดว่าวังหลังของท่านพ่อข้า… ยังจัดการดูแลได้ดีกว่านี้หากว่ามีบ่าวคนใดกล้าเสียมารยาท พวกนางคงถูกแส้ม้าฟาดจนปางตายไปแล้ว”

เสียงขู่ที่เรียบเย็นนั้นทำให้ซานหวนชิงรู้สึกสั่นและกลัวขึ้นมา แม้ว่านางจะพึ่งเคยพบหน้า แต่ก็ไม่คิดว่าท่านหญิงต่างเมืองจะมีท่าทีที่จัดการยากเช่นนี้

“ท่านหญิงโปรดอภัยด้วยเจ้าค่ะ”

“ท่านหญิง ข้าน้อยสั่งลงโทษนางแล้วตอนนี้ท่านโหรก็รอท่านหญิงอยู่ในห้องพิธี เชิญตามข้ามาทางนี้ดีกว่า”

“ท่านสั่งลงโทษนางแบบใด”

“ข้า…”

ซานหวนชิงแอบสั่นเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองทั้งคู่ แม้ว่านางจะกล้าข่มขู่คนทั่วไป แต่ต่อหน้าราชครูจินแม้ว่าเขาจะรูปงามเพียงใดแต่ความโหดเหี้ยมของจินอวี้หาน จะมีผู้ใดในวังไม่รู้บ้าง

“คุกเข่าที่นี่จนกว่าพิธีจะเสร็จ”

“แค่คุกเข่า ไม่โบยงั้นหรือถือว่าโทษเบามาก”

“ท่านหญิง ท่านจะต้องรีบไปเข้าพิธี…”

“เมื่อครู่นางบอกว่าข้ามาที่นี่เพื่อล้างซวย ซึ่งข้าฟังแล้ว… ไม่ค่อยสบายใจเท่าใดนัก”

ที่จริงนางมิได้ได้ยินถนัดนักแต่สาวใช้มาบอกนางจึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น โชคร้ายที่สาวใช้ในวังต่างล้วนไม่ชอบซานหวนชิงผู้นี้ที่มักอวดเบ่งอำนาจกับสตรีและนางกำนัลในวังจนเป็นที่เกลียดชังไปทั่ว

“ขะ ข้า… ข้าปากไม่ดี พลั้งปากพูดออกไปท่านหญิงโปรดอภัยด้วย”

“อภัยงั้นหรือ เจ้าเสียมารยาทกับขุนนางอาวุโสที่ฝ่าบาทส่งมาดูแลข้า อีกอย่างก็กล่าวว่าข้ามาที่นี่เพื่อล้างซวย ความผิดสองครั้งเช่นนี้หากทำบ่อย ๆ มันจะติดเป็นสันดานนะ ทหาร!!”

“ขอรับ!”

“ท่านหญิง… เรื่องนี้ให้ข้าจัดการจะดีกว่า ท่านคงยังไม่อยากมีปัญหากับ “ผู้อื่น" หรอกนะขอรับ"

ราชครูจินส่งสายตาห้ามนางเอาไว้ เขาเองไม่เคยรู้ว่าท่านหญิงจะสั่งลงโทษนางแบบใดแต่หากนางเป็นผู้สั่ง หลังจากนี้อารามหย่งอันอย่าหวังจะได้อยู่อย่างสงบซึ่งเขาเองยังไม่นึกอยากจะปวดหัวเพิ่มขึ้น

“เช่นนั้นก็ฝากท่านราชครูจัดการด้วย ข้าขอตัวก่อน”

“ขอบคุณท่านหญิงที่ปรานี”

“ท่านหญิง เชิญ”

หงหลินซินเดินตามราชครูจินเข้าไปในห้องพิธีแล้ว ข้าหลวงซานที่นั่งคุกเข่าพร้อมกับกำหมัดแน่นและมองนางด้วยความเกลียดชังอย่างสุดซึ้ง

“กล้าทำให้ข้าขายหน้าต่อหน้าท่านราชครู หงหลินซินหลังจากนี้ข้าจะทำให้เจ้าพบกับคำว่านรกบนดิน”

หลินซินเดินตามราชครูจินเข้าไปด้านใน ก่อนที่จะเข้าไปในโถงพิธีเขาก็หยุดโดยที่หลินซินไม่ทันระวังจึงชนเข้ากับแผ่นหลังของเขา

“โอ๊ย! เหตุใดท่านหยุดจึงไม่บอกข้าก่อนเล่าราชครูจิน”

จินอวี้หานมือสั่นไปเล็กน้อยเพราะเขาเองก็ไม่คิดว่านางจะเดินชนเขาเข้าพอดี ท่าทีของนางเมื่อครู่นี้ทำเอาหัวใจเขาปั่นป่วนจนเริ่มทำตัวไม่ถูก แม้เขาจะไม่ชอบสตรีเช่นนางและไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวกับเชื้อพระวงศ์แต่กับนางเขากลับรู้สึกปั่นป่วนแม้จะนึกรำคาญอยู่นิด ๆ ก็ตาม

“ขออภัยท่านหญิง แต่ก่อนจะเข้าไปข้าน้อยขอพูดบางอย่างกับท่านหญิงสักครู่”

เขาหันมาและโบกมือให้สาวใช้อีกสองคนออกจากห้องและปิดประตูทันที ยิ่งมองนางเช่นนี้เขายิ่งรู้สึกว่าหัวใจเริ่มสั่นแรงขึ้น ลำคอแห้งผากและคำพูดที่จะเอ่ยก็แทบจะถูกกลืนหายไปจนหมดสิ้น เขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับสตรีคนใดมาก่อน

“ท่านราชครู ท่านจะพูดอะไรกับข้างั้นหรือ”

“เอ่อ... นางข้าหลวงผู้นั้นเป็นคนของฮองเฮา แม้วันนี้เราจะหาเรื่องเอาผิดนางได้แต่นางรับคำสั่งของฮองเฮามาเพื่อจับตาดูท่านโดยเฉพาะ หลังจากนี้หากไม่มีข้าอยู่ท่านต้องระวังตัวให้มาก”

หงหลินซินเพียงแค่ชำเลืองไปข้าง ๆ ก่อนจะหันมาคุยกับราชครูจินด้วยสีหน้าระแวงเล็กน้อย สีหน้าเช่นนั้นยิ่งทำให้ราชครูหนุ่มรู้สึกอยากปกป้องและอยากเดินออกไปสั่งให้โบยนางข้าหลวงผู้นั้นเพิ่ม โทษฐานที่กล้ากล่าวหาว่าสตรีงดงามไร้เดียงสาตรงหน้าเขาเป็น “ตัวซวย” ซึ่งแค่ได้ยินเขาก็รู้สึกเกลียดนางจนสั่งให้คุกเข่าครึ่งชั่วยาม

“เมื่อครู่ข้ากล้าไปข่มขู่นางเช่นนั้นท่านว่าหลังจากนี้นางจะอาฆาตแค้นข้าหรือไม่”

“ท่านหญิงอย่าได้กังวลเกินไป ขอเพียงท่านไม่ทำเรื่องยุ่งเช่นวันนี้ขึ้นมา แม้ว่านางจะถูกส่งมาจับผิดท่านก็ไม่สามารถทำอะไรท่านได้ แล้วข้าจะรีบเข้าเฝ้าทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทเอง”

“อืม เช่นนั้นข้าเชื่อใจท่านราชครูข้าจะทำตัวดี ๆ ไม่สร้างเรื่องอีกว่าแต่นางจะอยู่อีกกี่วันงั้นหรือ”

ราชครูจินหันมากางพระราชเสาวนีย์ออกมาและดูข้อความที่ลงอักษรในนั้นก่อนจะพับเก็บตามเดิม สีหน้ามิได้บ่งบอกถึงความดีใจแม้แต่น้อย

“นางจะอยู่จนกว่าพิธีการทุกอย่างจะเสร็จสิ้น จนส่งท่านกลับเมืองหยุนหนาน”

“ให้ตายเถอะเช่นนั้นข้าก็ต้องทนอยู่กับสายตาเช่นนั้นตลอดสามเดือนงั้นหรือ ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด”

“ท่านหญิง ตราบใดที่ข้ายังอยู่จะไม่ปล่อยให้นางมาทำร้ายท่านได้”

ชั่วขณะนั้นหลังจากที่จินอวี้หานกล่าวจบ หัวใจของสตรีที่พึ่งพ้นวัยปักปิ่นมาได้เพียงสองปีอย่างหงหลินซินก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ ใบหน้านางร้อนผ่าวอีกทั้งดวงตาเริ่มร้อนแต่มิใช่เพราะอากาศ ดูเหมือนว่าจินอวี้หานเองก็พึ่งรู้สึกเช่นกันว่าเผลอพูดบางอย่างออกไป

“เอ่อ ข้าน้อยหมายถึงข้ารับบัญชาฝ่าบาทมาเพื่อดูแลปกป้องท่านหญิงให้ทำพิธีอย่างราบรื่น ย่อมไม่ยอมให้ผู้ใดเข้ามาทำร้ายหรือคิดร้ายกับท่าน”

แม้คำพูดจะมิได้รุนแรงหรือข่มขู่แต่หลินซินกลับรู้สึกเจ็บวาบไปที่หัวใจแปลก ๆ ก่อนจะหลุดยิ้มประหลาดออกมาและเบือนหน้าหนีเขาทันที

“อ่อ เป็นเช่นนี้เองเช่นนั้นก็รีบเข้าไปเถอะ ท่านโหรหลวงคงรอทำพิธีอยู่นานแล้ว”

“เชิญท่านหญิง”

พิธีสวดมนต์และรดน้ำมงคลในโถงที่จัดขึ้นเป็นพิเศษในอารามด้านในแม้จะมีเพียงใต้เท้าทั้งสองที่คอยอยู่และโหรหลวงผู้ร่วมพิธีกับราชครูจิน แต่เมื่อสวดมนต์จนจบ ใต้เท้าทั้งสองก็ถูกราชครูจินสั่งให้ออกไปรอข้างนอก เหลือเพียงเขา ท่านหญิงและโหรหลวงที่อยู่ในห้อง

“ท่านหญิง พิธีต่อไปท่านหญิงต้องอาบน้ำมงคลที่ผ่านพิธีบวงสรวงจากโหรหลวงเจ็ดคนในคืนจันทราเต็มดวง ท่านหญิงโปรดเข้าไปด้านใน”

“อะไรนะ ต้องทำอย่างไร”

“ท่านหญิงไม่ต้องห่วง กระหม่อมจะทำพิธีอยู่ด้านนอก ด้านในจะมีสาวใช้อยู่และ…เอ่อ..”

โหรหลวงหันมามองราชครูจิน เขาพยักหน้าให้ก่อนจะหันมามองหน้าหงหลินซินที่ยืนอยู่ด้านหน้ากระโจมม่านสีขาวที่มีถังน้ำอยู่ด้านใน

“ท่านหญิง ท่านต้องถอดชุดออกและให้สาวใช้นำน้ำมงคลในถังราดตั้งแต่ศีรษะลงไป ไม่ต้องกังวลเพราะข้าจะรออยู่ด้านนอก หลังจากเสร็จพิธีข้าจะเป็นคนพาท่านไปส่งด้วยตัวเอง”

“อะไรนะราชครูจิน ให้ข้า… ถอดชุดทั้งหมดเลยงั้นหรือ”