ตอนที่ 3 ท่านหญิงหนีเที่ยว

“ท่านก็รู้จักหรอกหรือ คิดว่าท่านเป็นถึงราชครูคงจะฝักใฝ่แต่เรื่องการเรียนและเคร่งเรื่องธรรมเนียมตามแบบชาววังเสียอีก นึกไม่ถึงว่าจะรู้จัก เช่นนั้นท่าน…”

“เหตุใดท่านหญิงจึงได้สนใจสถานที่เช่นนั้น ที่นั่นไม่เหมาะกับสตรีสูงศักดิ์เช่นท่าน”

“ข้าก็แค่อยากรู้ว่ามันเป็นอย่างไร ไหน ๆ ก็มีโอกาสได้เข้ามาถึงเมืองหลวง อีกอย่างก็ไม่ต้องวุ่นวายอยู่ในวังข้าเองก็แค่อยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างก็เท่านั้นเอง”

“ข้าคิดว่าท่านหญิงควรเอาเวลาที่คิดจะทำเรื่องเหล่านั้นมาตั้งใจประกอบพิธีที่ทางท่านโหรจัดทำมาให้จะดีกว่า ข้าน้อยจะได้ไปทูลฝ่าบาทได้เรื่องความคืบหน้าเรื่องพิธีล้างความอับโชคของท่าน”

“แต่ท่านก็ไม่ได้ห้ามให้ข้าออกไปข้างนอกนี่จริงหรือไม่”

“เอ่อ เรื่องนั้น…”

“เอาเถอะ ๆ ข้าเองก็ไม่ได้ว่าจะไปวันนี้และไม่อยากทำให้ท่านราชครูต้องลำบากใจนักหรอกเอาเป็นว่าข้ายินดีที่จะตามพิธีการที่ท่านว่ามาทุกอย่างแต่ท่านก็ช่วยข้าสักหน่อย หากว่าข้าอยากจะไปที่ใดท่านก็แค่…”

“หากมิใช่สถานที่ที่ไม่สมควร ข้าน้อยย่อมช่วยเหลือได้อยู่แล้วหากว่าท่านหญิงไม่มีเรื่องใดจะสอบถามเช่นนั้นคืนนี้ก็พักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องสวดมนต์ตอนเช้าครึ่งชั่วยาม”

“แล้วถ้าหากวันไหนที่ต้องเข้าวังเล่า”

“หากว่ามีเรื่องจำเป็นข้าจะเป็นผู้แจ้งท่านล่วงหน้าเพื่อให้เตรียมตัว ท่านหญิงมีสิ่งใดจะถามอีกหรือไม่”

หลินซินเริ่มรู้สึกถึงความไม่ง่ายเมื่อคุยกับท่านราชครูจินผู้นี้ แม้เขาจะดูอายุมากกว่านางไม่กี่ปี แต่ทว่าการพูดจาที่เป็นผู้ใหญ่และคำพูดที่เป็นทางการเช่นนั้น ทำให้หลินซินรู้สึกว่าเขาไม่น่าคบหาสักเท่าไหร่ซึ่งผิดกับหน้าตาและท่าทางที่ดูดีของเขา

“ไม่มีแล้ว ขอบคุณท่านราชครู”

“เช่นนั้นข้าน้อยขอตัวก่อน”

จินอวี้หานเดินออกไปแล้วแต่หงหลินซินที่ยังคงนั่งกอดอกอยู่ที่เดิมและเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย

“มาถึงก็สั่งโน่นสั่งนี่ทำนั่นทำนี่ไม่ถามความเห็นข้าสักคำ ท่านไม่พาไปข้าก็ไม่ง้อหรอก ไปเองก็ได้อย่าหวังว่าจะขัดขวางข้าได้เลย เป็นคนที่มีนิสัยขัดกับหน้าตาจริงหรือนี่ ช่างน่าเสียดายจริง ๆ”

หนึ่งเดือนถัดมา

“ท่านราชครูจิน แย่แล้ว ๆ”

“ใต้เท้าเสิ่นท่านรีบร้อนเข้ามาเช่นนี้มีเรื่องอะไรงั้นหรือ”

“หลังจากสวดมนต์ตอนเช้าท่านหญิงก็ให้สาวใช้ของนางมาเบิกเงินหนึ่งร้อยตำลึงบอกเพียงว่าจะให้ไปซื้อของใช้จำเป็นแต่หนึ่งชั่วยามถัดมาเมื่อถึงเวลาที่จะแช่น้ำศักดิ์สิทธิ์กลับหาตัวท่านหญิงไม่เจอ พบแต่พวกสาวใช้ที่หมดสติอยู่ในเรือนดอกเหมย”

พู่กันถูกวางลงแท่นหมึกในทันทีเมื่อได้รับข่าวจากใต้เท้าเสิ่นผู้ดูแลสถานที่และการเงิน จินอวี้หานคิดว่าท่านหญิงคงรู้สึกอึดอัดเพราะตั้งแต่นางมาถึงก็ต้องทำพิธีติดต่อกัน และนี่ก็เริ่มทำได้เพียงแค่เดือนเดียวแต่เพราะเขาไม่มีเวลาที่จะพานางออกไปข้างนอก วันนี้จึงทำให้ท่านหญิงตัดสินใจหนีออกจากอารามไปเอง

“ใต้เท้าเสิ่นท่านสั่งให้คนเฝ้ารอบ ๆ เอาไว้อย่าให้ใครเข้าออกข้าจะรีบกลับมาก่อนจะถึงเวลาสวดมนต์และอาบน้ำศักดิ์สิทธิ์”

“อีกครึ่งชั่วยามท่านโหรหลวงก็จะเดินทางมาแล้ว วันนี้มีคนของตำหนักเต๋อหนิงของฮองเฮามาด้วยหากว่าไม่พบท่านหญิงละก็ครั้งนี้เห็นทีจะเป็นเรื่องใหญ่นะขอรับ”

“ไม่ต้องห่วง ข้าตามนางเจอก่อนพวกเขาจะมาถึงแน่”

“เช่นนั้นก็ต้องฝากท่านราชครูแล้ว”

จินอวี้หานพร้อมกับองครักษ์รีบออกจากอารามหย่งอันมุ่งหน้าเข้าไปในเมืองทันที เขาพอจะรู้ว่าท่านหญิงจะไปที่ใดแต่เมื่อควบอาชาออกมากับองครักษ์และทหารอารักขาจึงได้สั่งการไป

“แยกกันตามหา หากผู้ใดเจอแล้วให้รีบยิงพลุสัญญาณทันที”

""ขอรับ""

ทหารองครักษ์รับคำสั่งและแยกย้ายกันออกตามหาในทันที จื่อรุ่ยหันมามองราชครูที่ยังนั่งนิ่งอยู่บนหลังอาชาและยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะไปทางใด

“คุณชาย ท่านคิดว่าท่านหญิงจะไปที่ใดหรือขอรับ”

“จื่อรุ่ย สาวใช้ของนางก่อนหน้านี้เคยออกมาข้างนอกหรือไม่”

“เคยออกมาสองครั้งขอรับ มาที่ตลาดเพื่อซื้อยาและขนมบางอย่างกลับไปให้ท่านหญิงแต่ว่าทุกครั้งจะออกมาพร้อมกับทหารและคนของเรา พวกเขาบอกว่านางไม่ได้ออกนอกเส้นทางเพียงแค่มาซื้อของแล้วก็กลับ”

“ท่านหญิงต้องกินยาอะไร”

“เห็นว่าเป็นยาเกี่ยวกับโรคแพ้อากาศหนาวเนื่องจากร่างกายของท่านหญิงมีไอเย็นมาก และจะแพ้อากาศที่เย็นดังนั้นเสื้อผ้าของท่านหญิงจะสวมหนากว่าคนอื่น ๆ แม้ว่าจะเป็นฤดูร้อน แต่ตอนนี้เป็นฤดูสารทคิดว่าหากจะสังเกตการณ์แต่งกายก็คงจะยากขอรับ”

“ข้าก็แค่อยากรู้ว่ามันเป็นอย่างไร ไหน ๆ ก็มีโอกาสได้เข้ามาถึงเมืองหลวง อีกอย่างก็ไม่ต้องวุ่นวายอยู่ในวังข้าเองก็แค่อยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างก็เท่านั้นเอง”

“หอฉินหลัน ต้องเป็นที่นั่นแน่ ๆ”

“อะไรนะขอรับคุณชาย”

“จื่อรุ่ยเจ้าให้คนของเราปิดล้อมท้ายเมืองตามหาท่านหญิง”

“แล้วท่านจะไปไหนขอรับ”

“ไปหอคณิกาชายที่ฝั่งตะวันออก”

“คุณชาย!! สถานที่เช่นนั้นคิดว่าท่านหญิง….”

“รีบไป หากช้าจะไม่ทันการวันนี้ฮองเฮาส่งคนมาเฝ้าดูคิดว่าเรื่องของท่านหญิงคงจะไปถึงหูนางแล้ว”

“ขอรับ”

จินอวี้หานเริ่มควบอาชาผ่านเข้าไปในเมืองและเริ่มเลี้ยวไปตามเส้นทางที่เป็นจุดหมายปลายทางซึ่งเขาเองไม่เคยนึกอยากจะมาที่นี่มาก่อน เมื่อเดินทางจนถึงหอสี่ชั้นที่ตกแต่งอย่างหรูหราด้วยโคมหลากสีพร้อมกับเสียงดนตรีที่ไพเราะซึ่งดังออกมา คนที่ยืนรอต้อนรับมีทั้งชายหนึ่งคนและหญิงอีกหนึ่งคน อวี้หานหยิบหน้ากากสีขาวที่ร้านข้าง ๆ และโยนเงินให้ก่อนจะเดินออกมาและมุ่งหน้าไปที่หอคณิกาชายเลื่องชื่อ

“คุณชายท่านนี้รอเดี๋ยวก่อนเถิดเจ้าค่ะ ท่าน… มาพบผู้ใดหรือ”

ราชครูจินไม่ตอบแต่แค่หันมามองหน้าสตรีที่ยืนยิ้มให้ คุณชายหน้าสวยอีกคนหันมามองเขาเช่นกัน

“ข้ามาที่นี่ครั้งแรกยังไม่รู้ว่าพวกเจ้ามีสิ่งใดที่ทำให้ข้าตื่นเต้นมากกว่าหออวิ๋นฟางที่อยู่ถัดไปอีกสามตรอกบ้าง”

สตรีที่ยืนอยู่เริ่มยิ้มกริ่มเพราะคิดว่าจินอวี้หานคงจะมาหาความสำราญจากยอดชายในหอฉินหลันด้วยเพราะไปที่หอคณิกาสตรีแล้วคงไม่ถูกใจ

“เช่นนั้นคุณชายเชิญตามข้ามาเถอะเจ้าค่ะ”

“อืม”

เขาเดินตามทั้งสองเข้าไป ด้านในมีแต่คณิกาชายที่ถูกรายล้อมด้วยสตรี บางคนก็ร่ำสุราเป็นเพื่อน บางคนก็ดีดพิณเพื่อให้พวกนางได้นั่งฟัง ดู ๆ ไปแล้วก็ไม่ได้ต่างกับหอคณิกาหญิงสักเท่าไหร่เพียงแต่ว่าหอนี้ยังมีชั้นสองซึ่งเขามั่นใจว่าอาจจะพบคนที่ตามหาที่นั่น

“ชั้นสองมีไว้ทำอะไร”

“อ้อ ที่นั่นมีเอาไว้สำหรับสนทนาส่วนตัวกับผู้ที่ถูกเลือกเจ้าค่ะ ซึ่งต้องจ่ายสองตำลึงเพื่อจะได้เลือกท่านชายของเราและอีกสิบตำลึงเพื่อซื้อเวลา แต่ว่า…. คุณชายเดี๋ยวก่อนอย่าพึ่งใจร้อน”

ราชครูจินเดินขึ้นไปทันทีก่อนจะฟังจนจบ ทั้งสองรีบเดินตามเขาขึ้นไปเพราะคิดว่าเขาเป็นคนใจร้อน เมื่อขึ้นไปแล้วจินอวี้หานจึงเริ่มเดินสำรวจไปทีละห้องจนมาหยุดตรงหน้าห้องที่ห้าซึ่งมีเสียงสตรีลอดออกมา

“ไม่รู้จักหรือ ท่านแน่ใจหรือ แล้วเคยได้ยินชื่อของเขาหรือไม่"

ราชครูจินหันไปมองเห็นสตรีนางหนึ่งที่กำลังนั่งคุยกับคณิกาชายในม่านกั้นอีกฝั่ง เขาคิดว่าจำเสียงของนางได้เพียงแต่ว่าไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางจึงมาที่นี่เหมือนกับมาถามหาคน เขาสั่งให้สตรีที่มาด้วยเงียบเสียงก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ ๆ

“คุณหนูเหตุใดท่านจึงต้องการพบคนผู้นั้นมากกว่าพวกข้าที่อุตส่าห์ขับกลอนเสนาะให้ท่านฟัง หรือว่าพวกเราดูแลท่านไม่ดีหรือขอรับ”

“คือว่า…"

ราชครูจินเองก็อยากจะฟังต่อแต่ตอนนี้เวลาเหลือไม่มากแล้ว เขาต้องรีบพานางกลับไปก่อนที่คนในวังหลวงจะไปถึงอารามและพบว่าท่านหญิงแอบหนีออกมา เขาเดินเข้าไปยังม่านกั้นพร้อมกับดึงตัวของนางซึ่งทำเอาสาวใช้ข้าง กายนางตกใจ

“น้องหญิงเจ้าแอบหนีออกมาเที่ยวเช่นนี้อีกแล้ว ข้าในฐานะสามีของเจ้ารู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก กลับไปเราคงต้องคุยกันสักหน่อยแล้วว่าข้าทำให้เจ้าโกรธเรื่องอันใด ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยข้าตามหาภรรยา คงต้องขอตัวพาภรรยาของข้ากลับก่อน”