ตอนที่ 8 คุยกับหมา

“เดี๋ยวก่อนนะ เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน นายไม่มีสิทธิ์” เธอแหงนหน้ามอง ๆ ด้วยแววตาดุแล้วใช้สายตาสั่งให้เขานั่งลง มาเฟียหนุ่มนั่งลงอย่างว่าง่าย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องยอมเธอด้วย ยอมตั้งแต่แรกเห็น

“เป็นอะไรผีเข้าเหรอ ตอนแรกรับอาสาไปส่งที่โรงแรมอย่างดีตอนนี้ทำไมมาโวยวาย” แพรวาจ้องลึกเข้าในดวงตาคู่ดำนิล

หลังจากนั้นเธอก็เดินสำรวจห้องของชายหนุ่ม ซึ่งเป็นคอนโดหรูย่างใจกลางเมือง รักษาความปลอดภัยระดับสิบมีลิฟต์ส่วนตัว พอเข้ามาภายในห้องเป็นห้องกว้างใหญ่ขนาด 300 ตารางเมตร ดูเหมือนแต่ละชั้นจะมีเพียงไม่กี่ห้อง เธอเดินไปสำรวจที่ละห้องอย่างช้า ๆ

“มองหาอะไรเหรอ” ชายหนุ่มรีบเดินตาม

“เปล่าหรอก แค่เพียงไม่เคยเห็นห้องคนรวยเลยอยากเห็น”

“แพรวา เธอนี้พูดเหมือนคนปกติบ้างก็ได้นะ ยิ่งฟังเธอพูดฉันก็ไม่เข้าใจ”

“แล้วปกตินายไปเอากับผู้หญิงที่ไหนเหรอ ถ้าหากไม่พามาที่นี้” เมื่ออยู่ ๆ ถูกถามเรื่องนี้ก็ทำให้ชายหนุ่มหน้าแดงระเรื่อขึ้น

“ฉันก็ซื้อคอนโดให้กับเด็กของฉันทุกคนอ่ะ ไม่ให้ยุ่งก้าวก่ายกัน”

“โห!! รวยมาก” แพรวาทำตาแป๋ว

“ส่วนเธอถ้าหากเธอแต่งงานกับฉัน ทรัพย์สมบัติของฉันก็จะยกให้เธอครึ่งหนึ่ง”

“ทำไมได้แค่ครึ่งเดียว” เธอรู้สึกสงสัยถึงแม้ว่าในใจอย่างไงก็ไม่มีทางแต่งงานกับมาเฟียขี้เก๊กคนนี้แน่ ๆ

“ก็เผื่อไว้ เพื่อวันไหนเธอไม่รักฉัน ทิ้งฉันไปมีผัวใหม่ไง”

“อ๊า เข้าใจได้”

“แล้วเธอหล่ะ เป็นอะไรกับไอ้นั้น” น้ำเสียงห้วน ๆ

“นายหมายถึง พี่กิตเหรอ”

“ใช่”

“ฮือ คือ” เมื่อไรจะตอบอย่างไรดี จะตอบไปว่าแอบรักพี่ชายเพื่อนสนิทแอบรักมาเป็นสิบปีก็กลัวว่าจะโดนล้อ

“…”

แล้วตอนนี้เหมือนวิญญาณของเธอล่องลอย ไม่รู้จะตกใจอะไรก่อนระหว่าง วันนี้ต้องไปดูตัวแล้วอยู่ ๆ พี่กิตก็โทรหาเธอบอกว่า ตอนนี้อยู่เมืองไทยอยากเจอ ระหว่างนั้นก็โดนคนแอบซุ่มยิง เธอเหนื่อยและสับสนไปหมด หลังจากเดินดูตามห้องต่าง ๆ ทั้งหมด เธอก็เดินมาหยุดที่โชฟาตัวใหญ่ก่อนล้มตัวหลับตาลง

“นี่เธอยังไม่ตอบฉันเลยนะ เมื่อกี้” เขาเดินตามเธอเพื่อรอคำตอบ ไม่ใช่เพราะว่าซ่อนอะไรไว้ในห้อง

“ขอพักแป๊บนะ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล่า

“ครับ ดื่มอะไรเย็น ๆ ไหมเดี๋ยวสั่งมาให้” จากเมื่อกี้ต้องการเค้นถาม แต่เห็นเธอเหนื่อย ก็ไม่อยากคาดคั้น

“ไม่เอาค่ะ จะนอน” ไม่นานหญิงสาวก็หลับไป ขุนศึกเมื่อเห็นแพรวาทำท่าหลับจริง เขาจึงเดินเข้าไปในห้องนอนก่อนจะโทรสั่งงานลูกน้องให้เช็คคนที่มาซุ่มยิงวันนี้ว่าต้องการชีวิตเขาหรือแพรวากันแน่ เพราะถ้าหากคนร้ายมุ่งเป้ามาที่เขา100% ก็จะได้สบายใจ ถ้าหากคนร้ายมุ่งเป้าไปที่แพรวานั้นแสดงว่าตระกูลของธราทิปคงไปขัดแข้งใครเข้าให้ ถึงหมายเอาหัวใจของคนทั้งตระกูลไป

“เราจับไอ้มือปืนได้แล้วใช่ไหม”

“ได้มา 1 ครับนายนอกนั้นมันหนีไปได้”

“อ่อ นั้นเค้นถามมันว่าใครจ้างมันมา แล้วต้องการฆ่าใครได้เรื่องอย่างไรรีบโทรมาแจ้งด้วย” เมื่อกำลังวางสายเขาก็นึกขึ้นได้ว่า

“เอ๋อ อีกอย่างช่วยเช็คให้ทีว่าคนที่โทรให้คุณแพรวาไปหาที่โรงแรมนั้นเป็นใครมีความสัมพันธ์อะไรกับเธอ ลึกซึ้งเพียงใด” เสียงสั่งลูกน้องเรื่องสุดท้ายนั้นเฉียบขาด

“ครับนาย” เขาต้องการเช็คให้ละเอียดเพื่อจะได้ดูแลแพรวาได้

ไม่นานโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

“ได้เรื่องแล้วครับ ไอ้คนรับจ้างวางมันรับสารภาพว่า มันถูกให้จ้างวางฆ่า ลูกสาวคนเล็กของตระกูลธราทิปครับ”

“ฆ่าแพรวาอย่างนั้นเหรอ…แล้วมันบอกไหมว่าใครจ้างวาน

“มันยังไม่ทันพูดครับ มีคนซุ่มยิงมันก่อน” ลูกน้องคนสนิทตอบด้วยน้ำเสียงผิด

“อืมไม่เป็นไร แล้วรถตู้กันกระสุนที่ฉันสั่งพร้อมบอดี้การ์ดเพิ่มอาวุธครบมือมาถึงยัง”

“มาถึงแล้วครับ รอนายอยู่ด้านล่าง”

“ดี”

เมื่อคุยกับลูกน้องเสร็จ ขุนศึกก็เปิดประตูห้องนอนออกมาเห็นหญิงสาวนอนหลับอย่างสลบ จนเขาอดกลั้นขำไม่ได้

“เธอนะเธอ มีคนกำลังจะตามฆ่าแต่กลับมาหลับได้ ฮ่า ๆ” ท่านอนของแพรวานั้นแสนน่ารักเหมือนแมวเหมียวตัวน้อย เมื่อเขายิ่งมองก็ยิ่งเอ็นดูจนอยากเข้าไปหยิกเข้าที่แก้มแดง แต่ถ้าหากทำเธอตื่นขึ้นมาตอนนี้เขาคงโดนเธอกินหัวแน่ ๆ ผู้หญิงคนนี้ดุซะมัด

“ว่าแต่ทำไมตัวกูถึงได้เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้วะ นี่กูงงตัวกูของจริง”

ขุนศึกกดสั่งอาหารมีทั้งสเต็ก พาสต้า สลัด พิซซ่า ชานม น้ำส้ม คิดว่าเมื่อคนตัวเล็กตื่นขึ้นมาต้องหิวแน่ ๆ เพราะอาหารกลางวันพวกเขาก็ยังไม่ได้ทาน ตอนนี้ก็บ่ายแก่ ๆ แล้ว…แล้ว…เมื่อไรจะตื่น

“ตื่นซะทีได้ไหม เฮียหิวข้าว” เขาเดินวนไปวนมารอบโชฟาหลายรอบ

“หรือว่าตายแล้ววะ!” เขาเอานิ้วชี้ยื่นใกล้จมูกดูว่าเธอยังมีหายใจอยู่ไหม

“ก็ยังหายใจอยู่ แต่ทำไมหลับลึกได้ขนาดนี้” เมื่อทนไม่ไหว เขาจึงเปิดกล่องพิซซ่าออก ไม่สามารถต้านทานความหิวได้อีกต่อไป เสียงแกะกล่องพิซซ่าปลุกให้แพรวายันตัวงัยเงียตื่นขึ้น

“ตื่นแล้วเหรอมากินข้าวเร็ว หิวไหมคะ” เขากวักมือเรียก เธอเดินไปตามเสียงเรียกแล้วเลื่อนเก้าอี้นั่งลง

“นายเป็นมาเฟียจริง ๆ ใช่ไหม”

“ทำไมเหรอ” คนถูกถามทำหน้างง

“ก็อ่อนแอแบบนี้” ขุนศึกทำหน้าคิดนิดหน่อย

“เธอหมายถึงอ่อนโยนใช่ไหม”

“อืม!” คนตัวเล็กหยิบกล่องสลัดออก

“ทีหลังจะพูดอะไรก็หัดคิดก่อนพูดซะบ้าง ฉันหล่ะเวียนหัวกับเธอ แปลความหมายไปไกลเลย ฮ่า ๆ”

“ฉันไม่พูดไม่ถูกตรงไหน” แพรวาหยิบช้อนซ้อมพลาสติกขึ้นมาจะตักสลัด

“ไม่รู้ว่าความเป็นคนง่าย ๆ หรือความขี้เกียจของเธอกลับไปขัดตาคุณชายเจ้าระเบียงอย่างเขาจนต้องลุกขึ้นไปหยิบช้อนกับซ้อนสแตนเลสยี่ห้อดีที่ขัดอย่างเงาวับยื่นให้

“อ่ะ เห็นแล้วรำคาญตา” คนน้องจ้องหน้าคนพี่ก่อนหยิบซ้อมมาตักสลัดเข้าปาก

“เป็นไงบ้าง อร่อยไหม”

“ค่ะ อร่อยมาก” คนน้องเคี้ยวตุ้ย ๆ

“นี่นอกจากกินแล้วก็นอนชีวิตนี้ยังมีอะไรอีกไหม” คนพี่ถามประชด

“ก็มีนะ คุยกับหมา”

“ที่บ้านเลี้ยงหมาด้วยเหรอ”

“เปล่า…ก็กำลังคุยอยู่นี้ไง”

“…”