บทที่ 10 เกินจะรับไหว

เช้าวันเสาร์วันหยุดสุดสัปดาห์ นลินดาลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆ ก่อนจะเดินลงมายังชั้นล่างเพื่อร่วมโต๊ะกับมารดาในอาหารมื้อเช้าดังเช่นที่ทำเป็นประจำทุกวัน

“คุณแม่ คุณแม่เป็นอะไรคะ?” คำถามมาพร้อมกับฝีเท้าที่แทบจะกระโดดลงมาจากบันไดเมื่อเห็นร่างของมารดานอนฟุบอยู่บริเวณโต๊ะตัวเล็ก

“แม่ปวดหัวจังเลยลูก ปวดมาก” อัญมณีบอกกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงพร้อมกับเอามือกุมศีรษะไว้

“ฮือ...คุณแม่อย่าเป็นอะไรนะคะ” นลินดาร้องไห้โฮออกมาด้วยความตกใจจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก หลังจากเห็นอาการของมารดา บ้านหลังนี้มีเพียงเธอกับมารดาอาศัยอยู่ด้วยกันตามลำพังสองคน กระนั้นหญิงสาวก็พยายามตั้งสติแล้ววิ่งไปกดโทรศัพท์เพื่อเรียกรถพยาบาลมารับ ระหว่างนั้นก็กลับมาดูอาการของผู้ให้กำเนิดไม่ห่าง

“นานา”

“คุณแม่อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยนะคะ” หญิงสาวบอกกับมารดา จนกระทั่งรถพยาบาลมาถึงพร้อมกับพยาบาลและบุรุษพยาบาลที่มาช่วยกันเคลื่อนย้ายร่างของมารดาขึ้นไปบริเวณด้านหลังรถ ในขณะที่เจ้าตัวเองก็รีบตามไปนั่งอยู่ข้างๆ ท่านทันที

“เจมส์ ลงไปดูซิว่ารถพยาบาลที่เพิ่งออกไปเมื่อกี้มารับใคร” มาร์ตินมองเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ จึงสั่งให้ลูกน้องคนสนิทลงไปสอบถามชาวบ้านที่อยู่ละแวกนั้น หลังจากคุยโทรศัพท์กับคนเป็นลูกหนี้เมื่อคืน เขายังรู้สึกค้างคาใจที่เธอกล้าวางหูใส่ อีกอย่างก็อยากมาดูชีวิตความเป็นไปในแต่ละวันของสองแม่ลูกคู่นี้

เจมส์ทำตามคำสั่งของเจ้านาย ก่อนจะเดินกลับมาด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

“ว่าไง”

“รถพยาบาลเมื่อกี้นี้มารับคุณอัญมณีครับนาย”

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไร?”

“เห็นคนข้างบ้านบอกว่าโรคประจำตัวกำเริบครับ”

“ขับรถไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” มาร์ตินสั่งลูกน้องอีกครั้ง ระหว่างทางก็อดคิดไปถึงบิดาผู้ให้กำเนิดของหญิงสาวไม่ได้ เพราะความโลภของคนเป็นพ่อ จนทำให้คนในครอบครัวต้องเผชิญชะตากรรมแบบนี้

บุรุษพยาบาลเข็นรถของหญิงสูงวัยเข้าไปด้านในห้องไอ.ซี.ยู. โดยแพทย์ที่วินิจฉัยอาการเบื้องต้นได้ให้ข้อมูลกับคนเป็นลูกสาวว่ามารดาเธออาการหนัก เป็นตายเท่ากัน ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น นลินดาก็ยิ่งปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายสายตาใคร

“รู้สึกแล้วหรือยังว่าเวลาเจ็บปวดเจียนตายมันเป็นยังไง” น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลัง หญิงสาวหันกลับไปมองทางต้นเสียงก็พบกับเจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่ ก่อนที่ดวงตากลมจะฉายแววแห่งความไม่พอใจชัดเจน เขามีสิทธิ์อะไรมาพูดจาตอกย้ำเธอ

“ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับฉัน”

“เธอนี่น่าสมเพชจริงๆ” มาร์ตินแสยะยิ้มบอกอย่างไม่สะทกสะท้านใดๆ

“สะใจคุณแล้วสินะ!” นลินดาแหวใส่ผู้ชายใจร้าย ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

“มากเลยล่ะ” ชายหนุ่มยังคงบอกเสียงเย้ยหยัน ไม่แสดงความรู้สึกสงสารหญิงสาวตรงหน้าออกมาสักนิดเดียว

“ขอคุยกับญาติคนไข้หน่อยครับ” เจ้าของร่างในชุดกาวน์พูดขึ้นหลังเดินออกมาจากห้องไอ.ซี.ยู.

“ค่ะคุณหมอ” หญิงสาวรับคำพร้อมกับเดินตรงเข้าไปหาแพทย์เจ้าของไข้

“ตอนนี้อาการคนไข้อยู่ในขั้นวิกฤติ มีภาวะสมอง บวม หมอต้องทำการผ่าตัด และญาติต้องเซ็นเอกสารยินยอมให้กับทางโรงพยาบาลนะครับ” นายแพทย์หนุ่มอธิบายอาการของผู้ให้กำเนิด ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นตายเท่ากัน

“คุณแม่” สิ่งที่ได้ยินทำเอาสมองของนลินดามีแต่ความว่างเปล่า เธอไม่เคยตั้งตัวกับเรื่องนี้มาก่อน

“ถ้ายังไงญาติลองตัดสินใจดูนะครับ” แม้แพทย์ผู้เป็นเจ้าของไข้จะเดินออกไปแล้ว หญิงสาวยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม จนคนที่ยืนแอบฟังบทสนทนาอยู่ห่างๆ มาสักพักหนึ่งอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆ ร่างบางเพื่อเรียกสติ

“การผ่าตัดน่ะ มีค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะ” ชายหนุ่มเลือดผสมตอกย้ำเข้าไปในหัวใจคนฟัง ทว่านลินดากลับรู้สึกไม่อยากตอบโต้อะไรนอกจากคิดหาทางออก

“ฉันมีข้อเสนอดีๆ จะให้ แต่อยู่ที่เธอว่าจะรับหรือเปล่า” เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังคงเงียบเขาจึงพูดต่ออย่างคนถือไพ่เหนือกว่า

“จะมากวนประสาทอะไรฉันอีก” คราวนี้หญิงสาวนิ่วหน้า ถามอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ มารดาเธอกำลังอาการหนัก ทำไมเขาต้องเอาเรื่องนี้มาเป็นข้อต่อรองและบีบบังคับเธอ

“ฉันจะช่วยออกค่ารักษาให้แม่เธอทุกบาททุกสตางค์ แถมจะยกหนี้ที่พ่อเธอก่อไว้ด้วย ถ้าเธอยอม...เอาตัวเองเข้าแลก” มาร์ตินยื่นข้อเสนอที่คนฟังได้ยินแล้วกัดฟันกรอดด้วยความโมโห เขากำลังดูถูกเธออีกแล้ว ใบหน้าหล่อเหลายามมองเธอมันมีแต่ความเหยียดหยามยามที่ได้เห็นเธอตกต่ำถึงขีดสุดจนต้องยอมเอาตัวเข้าแลก นับเป็นหนทางการแก้แค้นที่เขาคิดว่าสะใจเหลือเกิน

“ไม่...ฉันไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด โดยเฉพาะกับผู้ชายอย่างคุณ” นลินดาปฏิเสธเสียงแข็ง มองคนตรงหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“รักศักดิ์ศรีตัวเองน่าดู ก็ตามใจ...ถ้าเธอคิดว่ามีปัญญาหาเงินได้ แต่เมื่อกี้หมอก็พูดแล้วนี่ว่าให้ตัดสินใจเร็วๆ หน่อย” มาร์ตินยกสองแขนขึ้นมาปรบมือแปะๆ สามครั้งเสมือนจะชื่นชมในความรักตัวเองของเธอ แต่เขายังมีวิธีอีกมากที่จะใช้บีบบังคับลูกหนี้ผู้หยิ่งทะนงคนนี้ ข้อเสนอที่จะทำให้เธอดูไร้ค่าในสายตาของเขา