ตอนที่ 8 [ปล่อยออกมาอย่าได้ฝืน]

เล่ห์รักพยัคฆ์โลหิต

ตอนที่ 8

[ปล่อยออกมาอย่าได้ฝืน]

เสวี่ยอิงหอบหายใจแรงที่ได้ยินเขาบอกมาเช่นนั้น สาวน้อยขยับกายถอยหนีมิให้คุณชายบดเบียดช่วงล่างแกร่งโดนส่วนหวงแหนนางได้อีก

"ตรงนั้นของเจ้าทำกางเกงข้าเปียก เห็นรึไม่" เขาว่า หลุบสายตาคมลงมองไปที่เป้ากางเกงของตน ยามนางมองตามก็พบว่ามันเปียกชื้นจริง ๆ นั่นยิ่งทำให้สาวน้อยกระดากอายเกินกว่าจะมองหน้าเขา

'ข้าเป็นอะไรไปแล้ว เหตุใดถึงหวั่นไหวตามคุณชายเช่นนี้'

ลู่หลิงซีมองพวงแก้มของนางที่ขึ้นสีระเรื่อจัด ริมฝีปากอิ่มสั่นน้อย ๆ เม้มเข้าหากันแน่นยามนางมิอาจหาถ้อยคำมาโต้แย้งเขา เนินอกอวบที่กระเพื่อมไหวตามแรงหอบหายใจ ทุกอย่างล้วนเกิดจากเขาทั้งสิ้น

'ใช่...ทุกอย่างที่เจ้ารู้สึกได้ ต้องเกิดขึ้นเพราะข้า'

"เหตุใดถึงชอบแกล้งบ่าวเช่นนี้" เสวี่ยอิงมิอยากทรมานเช่นนี้แล้ว

มิมีคำตอบจากคุณชาย มีเพียงมือใหญ่ที่คว้าดึงสายรัดเอวนางออกจนสาบเสื้อทั้งสองคลายออกจากกัน ปทุมอวบอูมที่ไร้เอี๊ยมบดบังปรากฏแก่สายตาชายหนุ่ม ลู่หลิงซีคว้าบีบอกอวบของนางก่อนคลึงเคล้นมิหยุดมือ จนกระทั่งได้ยินเสียงนางครางเครือ

"อ่าส์...คุณชายหยุดเถิดเจ้าคะ"

"ปากบอกหยุด แต่อกแอ่นสู้ ซ่งเสวี่ยอิง...ช่างน่ามิอาย" เสียงเรียบเอ่ยว่า ทำคนฟังกัดฟันแน่น

"อื้อ! คุณชาย...ตรงนั้นมัน"

สาวน้อยหายใจหอบ เมื่อคุณชายก้มลงครอบครองยอดอิงเถาสีสดด้วยปาก พร้อมตวัดปลายลิ้นถี่รัวจนความเสียดเสียวทำปลายเท้านางเกร็งเครียด มือใหญ่สอดอ้อมไปดันแผ่นหลังนางให้อกแอ่นขึ้น ยามถูกโพรงปากอุ่นอ้าดูดกลืนอกอิ่มความต้องการในกายของนางก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นตามแรงขยับของลิ้นเขา เสวี่ยอิงกำเส้นผมยาวสลวยด้านหลังของเขาไว้แน่น กดศีรษะคุณชายลงขณะที่อีกฝ่ายปรนเปรอเรียวลิ้นให้นางมิหยุด...มันช่างวาบหวามจนนางมิอาจต้านทาน

"อ่าส์...คุณชายเจ้าขา" เสียงหวานครางกระเส่า ยามได้ยินเสียงเขาดูดเลีย ใจนางก็ยิ่งสั่นไหว ยามหลุบตาลงมองและเห็นว่าเจ้าของใบหน้าหล่อเหลากระหายสองเต้านางเพียงใด กลางกายสาวก็ยิ่งชื้นแฉะ

ร่างกายช่างขัดกับถ้อยคำยิ่งนัก แม้ปากจะปฏิเสธอย่างไร แต่ทุกครั้งที่ถูกคุณชายสัมผัส นางกลับรู้สึกดีและต้องการให้เขาทำมันมากขึ้น...นางใคร่รู้มากขึ้นเรื่อย ๆ

"ชอบให้ดูดเช่นนี้รึ ถึงกดหัวข้ามิปล่อย" เสียงเรียบเอ่ย เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของนัยน์ตาหวานเยิ้มที่หอบหายใจแรงขึ้นเรื่อย ๆ

"อ๊ะ! อ่าส์…มิไหวเจ้าคะ ขืนยังทำต่อ บ่าวคง..."

เสวี่ยอิงร้องห้ามเมื่อเขาทั้งดูดทั้งขบกัดเบา ๆ จนเนินอกนางเป็นรอยแดงเถือก มืออีกข้างก็สอดเข้าไปลูบไล้รอยแยกของบุปผางาม ก่อนจะสอดปลายนิ้วบดขยี้เกสรเล็ก ๆ จนบวมเป่ง เสวี่ยอิงได้แต่บิดกายเร่าอย่างทรมานไปทั่งร่าง น้ำหวานฉ่ำเยิ้มเประเปื้อนนิ้วมือชายหนุ่มจนชุ่มแฉะ

ลู่หลิงซีขยับยิ้มมุมปาก ถอนนิ้วมือออกช้า ๆ ก่อนจะยกขึ้นมาให้นางดู บนนิ้วเรียวยาวที่มีเมือกใสมันวาวชะโลมจนเยิ้ม บ่งบอกว่าเมื่อครู่นางเสร็จสมเพราะถูกเขาขยี้เกสรตูมเต่งสลับดูดเลียยอดอกนางเท่านั้น

ซ่งเสวี่ยอิงเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกอับอายยิ่งนัก

"เอ๊ะ! นั่นคุณชายทำอะไรเจ้าคะ!!" เสียงหวานร้องอย่างตกใจ เมื่อเห็นเขาแลบลิ้นเลียนิ้วมือตนเอง กลืนกินน้ำหวานของนางที่ชะโลมชุ่มจนแห้ง หัวใจสาวน้อยก็ยิ่งบีบแน่น มือเล็กคว้าข้อมือเขาไว้แล้วส่ายหน้า

"ทำไม…" ชายหนุ่มที่คงสีหน้านิ่งเรียบเอ่ยสั้น ๆ

"นั่น...จะกินได้อย่างไรเจ้าคะ" สาวน้อยกระดากอายที่จะเอ่ยตรง ๆ

"แต่ข้ากลืนไปแล้ว เจ้ามิห้ามช้าไปหน่อยรึ" ชายหนุ่มยอกย้อน นางมองเขาเลียกินน้ำรักของนางจนหมด แต่เพิ่งได้สติห้ามปรามเขา มันมิช้าไปหน่อยรึ

"คุณชายมิต้องทำขนาดนั้นก็ได้เจ้าค่ะ บ่าวเป็นแค่สาวใช้เท่านั้น" พอเอ่ยย้ำสถานะตนเอง น้ำตาก็พาลจะไหล เหตุใดจู่ ๆ ก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจขึ้นมามิรู้

เสวี่ยอิงมองเขา การจะกลืนกินน้ำรักของใครสักคน ทำกันได้ง่าย ๆ เช่นนี้เชียวหรือ สำหรับคุณชายแล้ว เขาคิดเช่นไรกับนางกันแน่ เหตุใดต้องทำเช่นนั้นต่อหน้านาง

"สาวใช้แล้วยังไง?"

"ทำแบบนั้น ต้องทำให้คนที่คู่ควรสิเจ้าคะ เพราะบ่าว…" สาวน้อยมิอาจเอ่ยต่อ ถูกเขาสัมผัสไม่กี่ครั้ง ใจนางก็หวั่นไหวเสียแล้ว ช่างน่ามิอายที่คิดอยากได้ใคร่รู้มากขึ้นเรื่อย ๆ โดยมิดูสถานะตน...นางช่างโลภมากยิ่งนัก

"นอนลง!" คำสั่งสั้น ๆ มาพร้อมกับมือที่ผลักนางให้นอนลง

"ยังมิพอหรือเจ้าคะ ไหนว่าให้บ่าวไปพบนางกุ้ยเหนียง อ๊ะ!"

ลู่หลิงซีมิได้เอ่ยอะไรต่อ ทำเพียงก้มใบหน้าหล่อคมคร้ามแนบลงบนเนินโยนีสวยไร้ไรขนบดบัง ก่อนใช้ปลายลิ้นตวัดดูดกลืนน้ำหวานฉ่ำเยิ้มของนางมาดื่มกินราวคนหิวกระหาย เสียงยามเขาดูดกลืนทำให้คนฟังหายใจติดขัด ยิ่งเขาช้อนสะโพกกลมกลึงดันขึ้นสูง ลิ้นอุ่นก็ยิ่งแยงเข้ามาภายในได้ลึกขึ้น

"อ่าส์...ลึกไปแล้วเจ้าคะ คุณชายบ่าวจะมิไหว อื้อ!" นางครางเครือเนื้อตัวสั่นเมื่อลิ้นร้อนชอนไชเข้าไปกวาดต้อนน้ำรักของนางลึกถึงในหลืบผากด้านใน ทั้งเสียวซ่าน ทั้งวาบหวามไปหมด ขืนคุณชายยังทำต่อไป นางคงจะเสร็จสมเพราะฝีปากอันชำชองของเขาอีกครั้งเป็นแน่

"ภายในเจ้ารัดลิ้นข้ามิหยุด ปล่อยมันออกมาอย่าได้ฝืน คล้อยตามข้าสิ...ซ่งเสวี่ยอิง" เพียงเขาเรียกชื่อนางก็ใจสั่นแล้ว

"คุณชายเจ้าขา อ่าส์...บ่าวเสียวยิ่งนัก ลิ้นของท่านมัน..."

เสวี่ยอิงเสียงพร่าพร่ำพูดมิได้สรรพ เนื้อตัวเกร็งจนชายหนุ่มสัมผัสได้ว่าด้านในของบุปผางามกำลังบีบรัดตัวแน่น เขาจึงตวัดลิ้นรัวมิหยุด กระทั้งนางหลั่งน้ำหวานฉ่ำชื้นออกมาให้เขาดื่มกินอีกครั้ง ชายหนุ่มปาดลิ้นกลืนกินจนหมด ก่อนเงยหน้าขึ้นมองนางที่นอนหอบหายใจแรง นัยน์ตาหวานปรือขึ้นมองเขา

"ลิ้นข้าทำไม?"