ตอนที่ 9 [ความอลังการของคุณชาย]

เล่ห์รักพยัคฆ์โลหิต

ตอนที่ 9

[ความอลังการของคุณชาย]

"คุณชายให้บ่าวนำสิ่งนี้มาเจ้าค่ะ" เสวี่ยอิงเอ่ย พร้อมส่งหยกของคุณชายให้นางกุ้ยเหนียง

หลังจากถูกคุณชายปลุกปั่นและกลั่นแกล้งจนจิตใจแทบมิอยู่กับเนื้อกับตัว ทั้งสาวน้อยยังถูกจับสวมอาภรณ์ของคุณชายลู่ออกมาจากเรือนบงกช

เพียงแค่เดินพ้นสะพานไม้มา นางก็ถูกสายตาของบ่าวไพร่ในเรือนจับจ้องมิวางตา ก่อนคนเหล่านั้นจะพากันหันหลังซุบซิบนินทานางไปต่าง ๆ นานา แต่ถึงกระนั้นสาวน้อยก็หาได้มีตัวเลือกอื่นไม่ เพราะคำสั่งของคุณชายถือเป็นคำขาด นางจึงจำต้องตกเป็นขี้ปากคนอย่างหลีกเลี่ยงมิได้

ทุกการกระทำและคำสั่งของคุณชายหลิงซี นางมิเคยเข้าใจเลย เขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร แค่ต้องการกลั่นแกล้งให้นางอับอายผู้คนเพียงเท่านั้นหรือ

นางกุ้ยเหนียงมองเสวี่ยอิงเล็กน้อย ก่อนรับหยกของคุณชายส่งให้ฮูหยินลู่พิจารณา นานมากแล้วที่มิมีสาวใช้ได้รับหยกบงกชยืนยันจากคุณชายลู่หลิงซี

"คุณชายบอกเจ้ารึไม่ว่าให้นำหยกมาทำไม" นางกุ้ยเหนียงเอ่ยถาม

"คุณชายเพียงให้ข้านำหยกมาที่นี่เท่านั้น มิได้แจ้งเหตุผลเจ้าค่ะ"

แม้ดวงหน้างดงามทว่าสีหน้าสาวน้อยกลับราบเรียบนัก นางมักตอบแค่ที่ถาม และมิเอ่ยความใดให้ยืดยาว

"หยกนี้เป็นเครื่องยืนยันว่าคุณชายอนุญาตให้เจ้าเป็นสาวใช้ประจำเรือนบงกชได้ ต่อไปเจ้าคือสาวใช้ส่วนตัวของคุณชายหลิงซี จงปรนนิบัติรับใช้คุณชายให้ดี" นางกุ้ยเหนียงอธิบายคร่าว ๆ

"ทราบแล้วเจ้าค่ะ" สาวน้อยรับคำ ที่แท้คุณชายก็อนุญาตให้นางอยู่ด้วยแล้ว

"เจ้าคิดว่าอยู่ได้รึไม่" ฮูหยินลู่เอ่ยถาม ขณะนางกุ้ยเหนียงแยกตัวออกไปสั่งงานบ่าวด้านนอก

"ได้เจ้าค่ะ"

หากนางอยู่มิได้ ก็ต้องระเห็จไปอยู่ที่หอเด่นดารามิใช่หรือ อย่างน้อยนอกจากเรื่องที่คุณชายชอบกลั้นแกล้งนางแบบถึงเนื้อถึงตัวแล้ว เรื่องอื่นก็นับว่ายังปกติดี นางคิดว่านางสามารถรับมือกับคุณชายได้

"สิ่งหนึ่งที่เจ้าต้องรู้ คือเจ้าต้องรายงานเรื่องของคุณชายให้ข้าฟังทุกวัน หากเจ้าสามารถโน้มน้าวคุณชายให้ออกมาจากเรือนบงกชได้ ข้าจะมีค่าตอบแทนพิเศษให้เจ้า เพียงเจ้าขยัน หากอยากมีเงินเก็บไว้ไถ่ตัวเองเป็นอิสระ ก็ควรตั้งใจทำงานให้ดี" ฮูหยินลู่มิอ้อมค้อม เพราะเห็นว่านางเป็นเด็กมิเอ่ยมากความ

"บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ" สาวน้อยรับคำ โดยมิเอ่ยถามเหตุผล

เพียงแค่ดูแลคุณชาย รายงานเรื่องต่อฮูหยิน หากโชคดีสามารถโน้มน้าวคุณชายให้ออกมาจากเรือนได้ นางก็จะมีเงินเก็บ ขอเพียงแค่มีความอดทน อิสระก็มิไกลเกินฝัน

เพราะซ่งเสวี่ยอิงมิอยากต้องเป็นทาสผู้อื่นไปตลอดชีวิต!

"นี่ชุดประจำเรือนบงกช เจ้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียใหม่ ฝูกนอนของเจ้าข้าให้บ่าวนำไปส่งที่เรือนแล้ว" นางกุ้ยเหนียงที่เดินกลับมา ส่งเสื้อผ้าสองสามชุดให้นาง ซึ่งเป็นสีขาวทั้งหมด

"ขอบคุณเจ้าค่ะ" เสวี่ยอิงรับของมาถือไว้ เหลือบสายตามองไปยังฮูหยินลู่ที่มิได้มีทีท่าจะเอ่ยสิ่งใดกับนางอีก

"อ่อ! เรื่องอาหารการกิน เจ้ามากินที่โรงครัวเหมือนบ่าวในเรือนได้ทั้งสามมื้อ ที่เรือนบงกชจะมีเพียงสำรับของคุณชายไปส่งเท่านั้น" นางกุ้ยเหนียงว่าต่อ

"เจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะเจ้าคะ" เสวี่ยอิงว่า ค้อมศีรษะให้ฮูหยินลู่ และนางกุ้ยเหนียงที่อาวุโสกว่าใคร

เสวี่ยอิงจำทางไปยังโรงอาบน้ำของสาวใช้ได้ แม้เคยมาเพียงครั้งเดียว เมื่อมิเห็นว่ามีใครอยู่ด้านใน นางจึงถอดอาภรณ์คุณชายออก จัดการอาบน้ำและผลัดเปลี่ยนเป็นอาภรณ์ที่ได้มาแทน

ทว่าพอเดินพ้นโรงอาบน้ำออกมา นางก็พบกับสาวใช้สองคนที่เดินผ่านมาพอดี ยามเห็นสีของชุดที่เสวี่ยอิงสวมใส่ ทั้งสองก็รู้ได้ทันทีว่านางคือสาวใช้คนใหม่ที่บ่าวรับใช้นำมาลือตั้งแต่ช่วงรุ่งสาง ว่านางถูกคุณชายน้อยพาขึ้นเตียงตั้งแต่วันแรก

"เป็นเจ้าเองรึ" หนึ่งในสองสาวใช้เปรยขึ้นมา สายตากวาดมองเสวี่ยอิงตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ข้าทำไมหรือ" สาวน้อยย้อนถาม

"ก็...มิมีอะไร พวกข้าก็แค่ได้ข่าวว่าคุณชายน้อยให้สาวใช้คนใหม่อุ่นเตียง เจ้าคงมีทีเด็ดดีล่ะสิ ถึงสามารถทำให้คุณชายพอใจได้ คุณชายมิได้รุนแรงใส่เจ้าใช่รึไม่" สาวใช้นางเดิมสอบถามด้วยน้ำเสียงเบาลงอย่างใคร่รู้ นั่นทำให้คนถูกถามถึงกับหน้าชา

เสวี่ยอิงเม้มริมฝีปากแน่น สิ่งที่คุณชายกระทำไว้ ทำให้ผู้อื่นเข้าใจผิดจริง ๆ ถึงจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่พอโดนพูดใส่หน้าเช่นนี้ ก็ทำให้ผิวหน้านางร้อนวาบได้มิน้อยเลย

"ข้าแค่ทำตามคุณชายสั่งเท่านั้น" เสวี่ยอิงพึมพำ สีหน้าของนางที่ดูหม่นเศร้าลงทำให้สองสาวใช้ที่ตอนแรกกะจะมาพูดสอดเสียดให้นางได้อับอายรู้สึกหมดอารมณ์ขึ้นมาเสียดื้อ ๆ

ทั้ง ๆ ที่โชคดีได้ขึ้นเตียงกับคุณชาย เหตุใดนางถึงทำสีหน้าราวคนแบกโลกทั้งใบไว้เช่นนั้น

"เป็นสาวใช้ในเรือนก็ยากจะเลี่ยงเรื่องในม่านมุ้ง ขอเพียงหน้าตาดี ถึงมิถูกส่งไปเรือนบงกช ก็ยังมีเรือนบุหลันอีก แต่ถ้าได้รับความเอ็นดูก็อาจจะได้ยกฐานะเป็นอนุ เอาตามตรงใคร ๆ ก็อยากสบายทั้งนั้นแหละ ทั้ง ๆ ที่เจ้าได้ขึ้นเตียงกับคุณชาย เหตุใดถึงทำหน้าอมทุกข์นัก" สาวใช้นางเดิมว่า และเอ่ยถามทิ้งท้าย

"ถ้าเป็นตัวเจ้า เจ้าว่าดีหรือ" เสวี่ยอิงมิตอบ แต่ถามพวกนางแทน เพราะจากที่ฟังมา การที่คุณชายให้สาวใช้อุ่นเตียง หาใช่เรื่องแปลกอะไร

"อะไรกัน! สีหน้าเจ้าดูเสียดายเนื้อตัวยิ่งนัก สำหรับข้านะ ถ้าคุณชายต้องการล่ะก็ ต่อให้ถูกทำทั้งคืนข้าก็ยอม มิได้ยกฐานะก็ช่าง" สาวใช้อีกคนโพล่งออกมาราวขบขันนางนัก

"ใช่ ๆ คุณชายทั้งรูปงามทั้งกำยำ และข้าได้ยินว่าส่วนนั้นของคุณชายก็อลังการนัก ขอแค่สักครั้งข้าจะมิปฏิเสธเลย" น้ำเสียงและสีหน้าเคลิ้มฝันยามเอ่ยถึงคุณชายช่างทำให้เสวี่ยอิงขนอ่อนลุกเกรียว

แต่ที่ว่าส่วนนั้นอลังการ...คือส่วนไหนกัน?

"งั้นรึ...ว่าแต่โรงครัวไปทางไหน พอจะบอกข้าได้หรือไม่" เสวี่ยอิงมิได้ตอบโต้หรือเอ่ยขัดอารมณ์เพ้อฝันของพวกนาง เพราะตอนนี้ท้องนางหิวเสียจนไส้แทบกิ่วแล้ว

"โรงครัวรึ เดินตรงไปเลี้ยวซ้ายสุดทางก็เจอแล้วล่ะ"

"ขอบใจนะ" สาวน้อยเอ่ยขอบคุณ แล้วเดินเลี่ยงสองสาวออกมาเงียบ ๆ