ตอนที่ 6 [นั่นแหละที่ข้าต้องการ]

เล่ห์รักพยัคฆ์โลหิต

ตอนที่ 6

[นั่นแหละที่ข้าต้องการ]

อีกด้านหนึ่ง...

บ่าวรับใช้ที่แอบไปสอดส่องเรือนบงกชได้กลับมารายงานฮูหยินลู่ว่าคุณชายลู่หลิงซีได้ให้ซ่งเสวี่ยอิงอุ่นเตียงเสียแล้ว นั่นทำให้ผู้เป็นมารดากึ่งประหลาดใจกึ่งพอใจ เพราะนางเชื่อว่าอย่างน้อยด้วยรูปร่างหน้าตาของซ่งเสวี่ยอิงน่าจะมีแรงดึงดูดมากพอที่จะมิถูกบุตรชายของนางไล่ออกมาตั้งแต่วันแรก

"มิคิดว่าซ่งเสวี่ยอิงจะมาเหนือกว่าสาวใช้นางอื่น แค่วันแรกคุณชายก็ให้นางอุ่นเตียงเสียแล้ว ฮูหยินจะทำอย่างไรต่อเจ้าคะ" นางกุ้ยเหนียงแทบมิอยากจะเชื่อสิ่งที่บ่าวรับใช้นำมารายงาน แต่เมื่อคิดถึงความงามหมดจด และวัยที่ยังเยาว์ของสาวน้อย มิว่าบุรุษใดก็ยากจะเอ่ยปฏิเสธนาง

"รอดูต่อไปก่อน หากนางมีความสามารถทำให้ซีเอ๋อร์ออกมาจากเรือนบงกชได้ ข้าจะให้รางวัลนางอย่างงาม" ฮูหยินเอ่ยด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยแผนการ ก็แค่วันแรกเท่านั้น ยังมิอาจตัดสินอะไรได้หรอก

ตะวันลาลับขอบฟ้าไปนานแล้ว ทว่าเจ้าของดวงหน้างามยังคงหลับตาพริ้มอิงแผ่นอกอุ่นของคุณชายหลิงซีอย่างสบาย นัยน์ตาคมของคนที่ทำหน้าที่ต่างเบาะรองนอนมองทอดออกไปนอกหน้าต่างที่ถูกเปิดม่านทิ้งไว้ อีกไม่นานบ่าวรับใช้จะต้องนำสำรับมาส่งให้เขา ทว่าสาวใช้คนใหม่กลับเอาแต่อู้งานเช่นนี้มันใช้ได้ที่ไหน

"ซ่งเสวี่ยอิง" น้ำเสียงเรียบเอ่ยเรียก ก่อนจะก้มลงกัดริมฝีปากอิ่มของคนที่เอาแต่นอน

"อ๊ะ! เลือด..." เสียงนางครางอย่างตกใจ ก่อนจะแตะนิ้วลงที่ริมฝีปากล่างของตนเอง และพบว่ามันถูกเขากัดจนเลือดไหล ให้ต้องมองค้อนอีกฝ่ายอย่างขุ่นเคือง

"อกข้าสบายนักรึ" ชายหนุ่มเอ่ย แล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่มีเลือดของนางติดอยู่ ท่าทางยียวนเช่นนั้น ทำให้สาวน้อยได้แต่ทำหน้ามุ่ย

"ขอโทษเจ้าค่ะ แต่มิเห็นต้องกัดบ่าวเช่นนี้" นางพึมพำน้ำตาคลอหน่วยเพราะเจ็บยิ่งนัก

'เจ็บชะมัด! ทำไมเขาชอบทำอะไรแบบนี้นักนะ'

"เช่นนั้นจะกัดข้าคืนรึ" ชายหนุ่มย้อนถาม เมื่อปากนางเอ่ยขอโทษ ทว่าสายตากลับแฝงไปด้วยคำตำหนิเขาเช่นเคย

"เสียเปรียบเจ้าค่ะ" นางตอบ แล้วเม้มริมฝีปากแน่น ใครจะไปกล้าทำเขาคืน

นัยน์ตาคมทอดมองสาวน้อยที่เอาแต่ก้มหน้ามิสบตา ก่อนที่ใบหูจะได้ยินเสียงฝีเท้าคนตรงมาที่เรือน

"เปิดคอเสื้อ!"

"เอ๊ะ! ทำไมหรือเจ้าคะ" เสวี่ยอิงเงยหน้าขึ้นมาถาม แต่มือใหญ่กลับดึงคอเสื้อนางออก ก่อนคุณชายจะก้มใบหน้าลงขบเม้มริมฝีปากแรง ๆ ไปตามลำคอนาง มือเล็ก ๆ ได้แต่กำเสื้อเขาแน่นโดยที่มิรู้จะหลบเลี่ยงอย่างไร

"อ่าส์...เจ็บเจ้าค่ะ ตรงนั้นมัน..." เสียงหวานครางแผ่วมองใบหน้าคมคายที่ละริมฝีปากต่ำลงไปถึงเนินอก และยังคงขบเม้มจนเกิดรอยแดงไปทั่วกระทั่งหูนางได้ยินเสียงเคาะประตู

"สำรับเย็นขอรับคุณชาย"

ลู่หลิงซีเงยหน้าขึ้น มือใหญ่ดึงสาบเสื้อนางปิดพร้อมผูกเชือกไว้ดังเดิม ก่อนจะจับนางให้ลุกขึ้นยืน

"ออกไปเอาสำรับ" เขาสั่ง ทั้งๆที่ใจนางยังสั่นมิหยุด

"แต่ชุดนี้" เสวี่ยอิงพึมพำได้แต่มองเขาอย่างเว้าวอน

อาภรณ์สั้นเพียงนี้จะให้นางออกไปเจอบ่าวรับใช้หรือ มิใช่ว่าคอของนางจะมีแต่รอยจูบที่เขาเพิ่งทำไปหรือไง หากถูกบ่าวคนนั้นเห็น และเอาไปพูดเสีย ๆ หาย ๆ จะว่าอย่างไร

"ออกไป" ทว่าเขากลับตอบสั้น ๆ

"บ่าวมิอยากจะเชื่อเลย คุณชายทำเกินไปแล้ว" นางพึมพำต่อว่าเขา แต่ก็จำต้องเดินไปที่ประตู

'แค่อยากแกล้งให้ข้าอับอายหรือ คุณชายเป็นคนเช่นนี้หรือ'

ยามบานประตูเลื่อนออกสายตาของบ่าวรับใช้เบิกกว้างเมื่อเห็นว่าที่ลำคอขาวๆของนางมีรอยจูบแดงเต็มไปหมด ครั้นจะมองลงต่ำ มือใหญ่ของคนด้านในที่คว้าร่างนางเข้าไป ทำให้บ่าวรับใช้รีบเงยหน้าขึ้นทันที ในใจได้แต่ร้องว่า...เกือบไปแล้ว!

"อ๊ะ!.คุณชาย" เสวี่ยอิงส่งเสียง เมื่อเอวนางถูกรั้งเข้ามาสู่อ้อมกอดเขา ทำให้ร่างเล็ก ๆ ถูกชายหนุ่มบดบังจนมิด ก่อนที่บานประตูจะถูกเลื่อนปิดลง

"ข้าบอกว่ายังมิเสร็จ เหตุใดเจ้าถึงยังลงจากเตียง" เสียงพร่ากระซิบให้เพียงแค่คนหน้าประตูได้ยิน

"แต่ว่าสำรับ…" เสวี่ยอิงมึนงงกับการกระทำและคำพูดของเขาเป็นอย่างมาก เขาสั่งให้นางออกมา แต่กลับตามมาพูดอะไรชวนให้ผู้อื่นเข้าใจผิดเช่นนี้

"สำรับวางไว้ ตอนนี้ให้ข้ากินเจ้าจนพอใจเสียก่อน" ถ้อยคำนั้นทำสาวน้อยเงยหน้ามองชายหนุ่ม นางทั้งเหวอทั้งอายในขณะเดียวกัน ด้วยมิรู้เขาพูดเช่นนี้ทำไม

"อ๊ะ...แน่นไปแล้วเจ้าค่ะคุณชาย บ่าวหายใจมิออก"

น้ำเสียงครางหลังบานประตูทำบ่าวรับใช้ลอบกลืนน้ำลายหัวใจเต้นแรง เพราะมิรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ในขณะที่ซ่งเสวี่ยอิงกำลังพยายามดึงมือเขาที่กำคอเสื้อนางแน่นจนแทบหายใจมิออก ทำให้ลู่หลิงซีพอใจในเสียงตอบของนางยิ่งนัก

"เจ้าต่างหากที่รัดแน่น" เสียงพร่ากระซิบถ้อยคำสองแง่สองง่ามอีกครั้ง เมื่อคลายมือออกจากคอเสื้อนาง

"เอ่อ...ชะ...เช่นนั้นข้าน้อยวางสำรับไว้ที่โต๊ะนะขอรับ"

บ่าวรับใช้ส่งเสียงบอก ก่อนจะรีบก้าวฉับ ๆ กลับไปรายงานฮูหยินทันที

"มิคิดว่าฟ้ามืดแล้ว คุณชายก็ยังมิปล่อยนางลงจากเตียงอีก ซ่งเสวี่ยอิงตายแน่คืนนี้"

เสียงบ่าวรับใช้ที่เดินไปมิถึงหนึ่งจั้งลอยมาให้ชายหนุ่มได้ยิน ทำให้เขายกยิ้มมองสาวน้อยที่เอาแต่ยืนผิวแก้มระเรื่อมิหาย

"บ่าวคนนั้นต้องคิดว่าคุณชาย...เอ่อ...ต้องคิดไปในทางเสื่อมเสียเป็นแน่เจ้าค่ะ"

เสวี่ยอิงกระดากปากที่จะเอ่ยว่าบ่าวคนนั้นคงคิดว่าเขาและนางต้องกำลังทำเรื่องบนเตียงกันเป็นแน่

"นั่นแหละที่ข้าต้องการ" ทว่าเขากลับยอมรับหน้าตาเฉย