ตอนที่ 4 [รับผิดชอบข้าก่อน]

เล่ห์รักพยัคฆ์โลหิต

ตอนที่ 4

[รับผิดชอบข้าก่อน]

"ซ่งเสวี่ยอิง นั่งคร่อมบนตักข้า"

บุรุษหนุ่มเอ่ยหลังจากโลมเลียนางด้วยสายตาจนพอใจ ได้ฟังซ่งเสวี่ยอิงถึงกับเม้มริมฝีปากแน่น ขยับตัวอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ นั่งลงตามคำสั่ง ทำให้บางสิ่งที่แข็งขืนอยู่ใต้ผืนน้ำสัมผัสกับบั้นท้ายกลมกลึงของนาง

สาวน้อยหายใจแรงหลุบนัยน์ตาหวานลงต่ำ มิกล้ามองหน้าคุณชาย ความรู้สึกตอนนี้ราวถูกสายตาคมคุกคามทรามวัยอยู่ตลอดเวลา

ลู่หลิงซีหยัดแผ่นหลังแน่นตึงขึ้นเล็กน้อย ก่อนคว้าท้ายทอยนางให้ขยับเข้ามาใกล้ ช้อนสายตามองดวงหน้าอ่อนใสที่เอาแต่เบือนหน้าหลบ

"ไม่อยากมองข้ารึ" น้ำเสียงเรียบเอ่ยถาม มิได้จริงจังอยากฟังคำตอบ ฝ่ามือใหญ่ไล้ลูบไปบนเรียวขาที่แช่อยู่ในน้ำ มืออีกข้างกอบกุมปทุมถันเต่งตึงคลึงเคล้นแผ่วเบา และค่อย ๆ รุนแรงขึ้น จนสาวน้อยต้องหันมาสบตากับคุณชายในที่สุด

"ไม่พอใจรึ" ลู่หลิงซีถามอีกคำ เมื่อสายตาที่หันมามองสบกันมีแววแข็งกร้าวเคลือบแฝงอยู่จาง ๆ

"บ่าวมิกล้า" เสวี่ยอิงตอบเสียงเบา เพราะขุ่นเคืองเขาในใจจนลืมหางเสียงเสียสนิท ด้วยสถานะตอนนี้นางคือสาวใช้ นางจึงมิอาจต้านทานการรุกรานของคุณชายได้เลย

จู่ ๆ ลู่หลิงซีก็เคล้นบีบอกอิ่มจนสาวน้อยส่งเสียงครางแผ่วก่อนคุณชายจะก้มใบหน้าคมคร้ามลงดูดเลียผลอิงเถาสีสดที่ชูชันขึ้นมา จนเกิดเสียงน่าอายให้นางได้ยกมือขึ้นปิดปากตนเองเพื่อสะกดกลั้นน้ำเสียงครางเครือนั้นไว้

"อ่าส์...คุณชาย!" สาวน้อยส่งเสียงสั่นยกมือกั้นริมฝีปากหยักสวยของชายหนุ่มที่เอาแต่ดูดเลียยอดปทุมคู่งามสลับไปมาจนขึ้นรอยปื้นแดง ทำให้ลู่หลิงซีกดจุมพิตลงบนหลังมือนาง ก่อนใช้ปลายลิ้นชื้นไล้เลียไปตามง้ามนิ้วมือเล็ก ๆ ไล่ดูดเลียนิ้วเรียวไปที่ละนิ้วจนนางมิอาจต้านทานความกระสันเสียวที่แล่นปราดจากปลายนิ้วมือไปทั่วร่างได้ จำต้องรีบดึงมือหนีคุณชายในที่สุด

ชายหนุ่มขยับยิ้มเพียงมุมปาก และอ้าอุ้งปากครอบครองยอดอิงเถางาม ดูดดึงสลับขบกัดเบา ๆ ให้นางได้ผวาเข้ามากอดเขาไว้แน่น ร่างเล็กหายใจอุ่นรดไหล่กว้าง กอดรั้งเขาไว้แน่น หวังเพียงมิให้คุณชายก้มลงโลมเลียยอดอกนางได้อีก ทว่ามันกลับยิ่งทำให้ปทุมคู่งามไปบดเบียดแนบชิดอยู่กับแผ่นอกแกร่งแทนเสียนี่

"ซ่งเสวี่ยอิง"

'น้ำเสียงเรียกขานเช่นนั้นอีกแล้ว หรือเขาจับพิรุธข้าได้แล้ว'

มือใหญ่ลูบไล้ไปบนบั้นท้ายกลมกลึงของร่างเล็กที่โผกอดเขาแผ่วเบา ก่อนนิ้วเรียวยาวจะขยับปาดขึ้นลงบนรอยแยกบุปผาที่ปิดสนิทของนางอย่างเนิบช้า และเสวี่ยอิงมิกล้าขัดขืนต่อการกระทำที่ชวนกระสันเสียวของคุณชาย

"อ๊ะ! คุณชายอย่าเจ้าคะ!" เสวี่ยอิงผวาเยือกรีบร้องห้ามเมื่อเขากดนิ้วเรียวยาวสอดเข้าไปในรอยแยกนั้นครึ่งนิ้วแบบมิบอกกล่าว เรียวแขนที่กอดคุณชายหนุ่มอยู่สั่นระริกมิกล้าขยับกาย น้ำตาอุ่นรินรดหลังไหล่เขา เพราะเจ็บที่คุณชายทำเช่นนั้น

ฉับพลันเมื่อลู่หลิงซีดึงนิ้วของตนออกมา และเห็นว่ามีคราบเลือดติดอยู่บนปลายนิ้วของเขา ชายหนุ่มก้มมองสาวน้อยที่เอาแต่ก้มหน้าซบไหล่เขาร้องไห้เงียบ ๆ

"ถ้ามิคลายกอด ข้าจะสอดใส่เจ้าเดี๋ยวนี้" น้ำเสียงเรียบเอ่ย ทำให้วงแขนเล็กของนางค่อย ๆ คลายออก สาวน้อยเม้มริมฝีปากแน่น ก้มหน้ามิสบตาคุณชาย ท่าทางที่ถูกทำให้ร้องไห้งอแงเช่นนั้นทำให้คุณชายพอใจน้อย ๆ

"ฮึก...บ่าวปล่อยแล้ว" นางเอ่ยย้ำน้ำเสียงสะอื้นแผ่ว เมื่อเขายังยื่นนิ้วมาลากขึ้นลงตามรอยแยกอ่อนนุ่มของนางมิคลาย

"ถ้าเจ็บนักก็ขยับกายเจ้าลงมากลืนกินนิ้วข้าเองเสียสิ"

สิ้นถ้อยคำทำนางเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างมิอยากจะเชื่อในสิ่งที่คุณชายเอ่ยเมื่อครู่ เสวี่ยอิงมองปลายนิ้วเรียวของคุณชายที่ชื้นแฉะและมีคราบโลหิตจางติดอยู่จาง ๆ ก็กัดกรามแน่น

"จะขยับลงนิ้วหรือลำหยกก็เลือกเอา"

คุณชายบอกทางเลือกให้นาง ทำให้สาวน้อยมิเอ่ยอันใด ทำเพียงค่อย ๆ ย่อกายลง ก้มจับข้อมือเขาไว้นิ่ง ๆ น้ำตาใสรินไหลอาบผิวแก้มเนียน ยามปลายนิ้วชายหนุ่มชำแรกผ่านรอยแยกเข้ามา แข้งขานางก็สั่นระริก ลู่หลิงซีเฝ้ามองสีหน้าของนางนิ่งกระทั่งกลีบผกาอวบอูมไร้แพรไหมสัมผัสกับง้ามนิ้วของเขา เสวี่ยอิงเจ็บแปลบอยู่ลึก ๆ แต่มิกล้าส่งเสียง สาวน้อยแช่นิ้วเขาไว้โดยมิรู้จะทำอย่างไร ด้วยไร้ประสบการณ์นัก

"จะขยับเองรึให้ข้าขยับ" เสียงเรียบเอ่ยทางเลือกอีกครั้ง ทำสาวน้อยสะอึกอึ้ง มองสบตากับคุณชายที่ทำเพียงสีหน้าเรียบเฉย

เสวี่ยอิงฝืนยกตัวขึ้นอย่างยากลำบาก เพราะภายในที่คับแน่นเอาแต่บีบรัดท่อนนิ้วของเขาอยู่ ยามเมื่อผนังอ่อนนุ่มภายในร่องหลืบครูดไปกับเรียวนิ้วของคุณชายช้า ๆ มันช่างทรมานยิ่งนัก

"อ๊ะ!" เสียงครางสั้น ๆ ดังขึ้นเมื่อนางขยับตัวขึ้นมาถึงปลายนิ้วและถูกเขาสวนนิ้วกลับเข้าไปจนสุด ตามด้วยการขยับเข้าออกติด ๆ กัน จนสาวน้อยยืนขาสั่นทรุดตัวนั่งลงในน้ำ แต่คุณชายก็รั้งร่างนางมานั่งบนตัก และยังคงขยับนิ้วเข้าออกถี่ ๆ

เสวี่ยอิงได้แต่กลั้นเสียงไว้ในคอ ทั้งยังยกมือปิดปากตนเองแน่น จนกระทั่งร่างนางเกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำหวานปะปนมากับรอยเลือดจาง ๆ ความรู้สึกที่ถูกนิ้วของเขาทำให้เสียดเสียวตื่นเต้นระคนตึงเครียด ทำให้นางแทบจะลมจับเสียให้ได้

"ฮึก...คุณชายใจร้ายเกินไปแล้ว" นางสะอึกสะอื้นร่ำไห้ออกมา เจ็บแปลบที่ร่องบุปผางามยิ่งนัก

"สายตาเจ้าตอนเห็นข้า ก็ก่นด่าข้าเช่นนี้" เขาว่า ตอนที่ลู่หลิงซีไล่สาวใช้นางนั้นออกไป คุณชายหนุ่มก็เห็นนางมองมาที่เขาด้วยสายตาต่อว่าเช่นนี้ ตัวเล็กเพียงนี้ฝีปากช่างกล้าหาญยิ่งนัก

"บ่าวมิกล้า" เสวี่ยอิงปฏิเสธ มิคิดว่าอยู่ห่างเพียงนั้น เขายังสังเกตเห็นความหมายในแววตานางได้

"ช่างกล้าโกหก" คุณชายว่า ขยับปลายนิ้วเขี่ยติ่งกระสันที่สัมผัสได้ว่าบวมเป่งของนางเบา ๆ แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้นางเสียวซ่านจนขยับกายหนีได้แล้ว

"อื้อ! คุณชายพอแล้ว อ่าส์...บ่าวเจ็บเจ้าค่ะ" นางร้องห้ามเมื่อเขาสอดนิ้วเข้ามาในรอยแยกและเริ่มขยับนิ้วเข้าออกอีกครั้ง ลู่หลิงซีคลึงเคล้นเต้าอวบหยุ่นรุนแรงขึ้น พร้อมขยับนิ้วมิหยุดจนนางครางลั่น ร่างสั่นไหวกระตุกเกร็งตอดรัดนิ้วเขาแรงขึ้นเรื่อย ๆ

"แน่นดียิ่งนัก" น้ำเสียงพร่ากระซิบชม ทว่ากลับทำให้คนโดนปรนเปรอหัวใจสั่นไหว และเสียวซ่านมากขึ้น

"อ่าส์...ซี๊ด….คุณชาย! คุณชายบ่าว...บ่าวจะ…" เสวี่ยอิงส่งเสียง พยายามห้ามมือเขาให้หยุดขยับ ร่างนางเกร็งเครียด เพราะจะเสร็จสมด้วยนิ้วร้ายอีกครั้ง จนจิกเล็บลงกับข้อมือเขาแน่น

"เจ้าจะทำไม" เสียงทุ้มกระซิบถามทั้งที่รู้คำตอบดี เร่งขยับนิ้วเข้าออกในร่องของนาง ที่เอาแต่ตอดนิ้วแน่นมิหยุด เสียงยามที่ง้ามนิ้วกระทบกลีบผกางามใต้ผืนน้ำช่างน่าอาย นางส่ายหน้ามิยอมเอ่ยบอกเขา

"อ๊ะ...อ๊า! อ่าส์...คุณชาย!" มิวายเสวี่ยอิงก็ปลดปล่อยน้ำหวานไหลเยิ้มออกมาอีกครั้ง นางหอบหายใจแรง เพราะถูกทำให้เสร็จสมติด ๆ กันจนแข้งขาอ่อน

"แค่ลงโทษเล็กน้อยก็ครางเสียลั่นเรือน" คุณชายที่ดูจะพอใจหน่อยๆเอ่ยขึ้น ก่อนจะจับสะโพกนางให้ลุกจากตัก พาตนเองยืนขึ้นเต็มความสูงจนแท่งหยกที่ขยายใหญ่ยาวเกือบเก้าชุ่นครี่ง และโผล่ขึ้นจากน้ำมาชี้หน้าสาวน้อยที่ได้แต่เบิกตาโตอึ้งกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

"ขะ...ของท่าน...เหตุใดถึง" เสวี่ยอิงที่ใบหน้าร้อนฉ่าหยุดคำพูดไว้แค่นั้น เพราะมือใหญ่ของเขาเข้ามารั้งต้นแขนเล็กให้ลุกขึ้นตาม

"ตกใจมากรึ" คุณชายส่งเสียงถามราวภูมิใจที่ได้อวดความใหญ่โตของตน แล้วดึงนางให้ก้าวออกจากอ่างอาบน้ำด้วยกัน

"จะไปไหนเจ้าคะ มิเอาผ้าเช็ดตัว…" นางเงียบเสียงลงอีกครั้งเมื่อเขาหันมามองนางด้วยสีหน้านิ่ง ๆ

"มารับผิดชอบข้าก่อน"