3. กลัวโดนอุ้ม【1】

เช้าวันที่สองของการพักร้อนที่ภูเก็ต หลังจากที่มีอาทานมื้อเช้าที่บัตเลอร์นำมาเสิร์ฟถึงในห้องแล้ว เธอจึงไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใส่สบาย ๆ กางเกงขาสั้น เสื้อกล้าม รองเท้าเตะ สวมแว่นตากันแดดสีดำอันใหญ่ สวมหมวกสานที่ซื้อมาจากสนามบินและกระเป๋าคล้องไหล่สะพายข้าง เธอเก็บกระเป๋าสตางค์ไว้ที่ตู้เซฟของโรงแรม แยกเอาเงินสดนิดหน่อยและบัตรเครดิตบางใบติดกระเป๋าไป

กรณีพี่อีริคเป็นตัวอย่างที่ดี เมื่อลงลิฟท์มาถึงแผนกต้อนรับ มีอาฝากกุญแจห้องไว้ที่เคาท์เตอร์ หยิบนามบัตรของโรงแรมมาหนึ่งใบ เขียนชื่อและนามสกุลไว้ด้านหลังนามบัตร ยัดใส่ไว้ในกระเป๋าถือ เผื่อเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉิน สิ่งเหล่านี้จะกลายเป็นเครื่องยืนยันตัวตนของเธอ

มีอาเดินเที่ยวไปตามแหล่งช้อปปิ้ง เบื่อช้อปปิ้งก็ไปเข้าสปาตามชายหาด มีอารู้สึกสนุกและได้รับการปลดปล่อย ตกเย็น หญิงสาวเลือกที่จะไปนั่งกินอาหารทะเลที่ร้านริมผาน่านั่งแห่งหนึ่ง

เมื่อไปถึงที่ร้านอาหารที่กำลังคลาคล่ำไปด้วยผู้คน พนักงานเสิร์ฟสาวเดินออกมาต้อนรับมีอาด้วยท่าทางนอบน้อม พลางขอจดเมนูอาหารไปส่งให้กับที่ครัวก่อน เพื่อเมื่อถึงเวลาที่โต๊ะว่าง อาหารจะได้พร้อมรับประทานทันที

“ฉันต้องการที่นั่งที่มองเห็นวิวทะเลได้อย่างชัดเจน” มีอาแจ้งความประสงค์เพิ่มเข้าไปในตอนท้าย ก่อนจะเดินไปนั่งรอตรงจุดที่ทางร้านจัดไว้ให้บริการขณะรอโต๊ะว่าง

ขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งเปิดนิตยสารอ่าน จิบน้ำมะพร้าวจากลูกสด ๆ และรอด้วยความผ่อนคลาย พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่งที่เมื่อเข้ามาถึงหน้าร้าน พนักงานต้อนรับก็รีบพาไปนั่งยังโต๊ะริมระเบียงซึ่งสามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์ได้อย่างชัดเจน

มีอาที่เห็นเหตุการณ์ก็รู้สึกไม่พอไจที่ถูกแซงคิว รีบลุกขึ้นไปหาพนักงานต้อนรับที่กำลังเดินกลับมายังด้านหน้าร้าน

“ฉันมาก่อนแต่ทำไมถึงให้สิทธิ์ผู้หญิงคนนั้นนั่งที่โต๊ะนั้นละ” มีอาถามพนักงานต้อนรับที่ร้านอาหารด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“คุณลูกค้าคะ ต้องขอโทษด้วยค่ะ คุณผู้หญิงท่านนั้นเป็นแขกระดับวีไอพี ทางร้านต้องให้การต้อนรับก่อนน่ะค่ะ เอาอย่างนี้ดีไหมคะ โต๊ะทางนั้นก็วิวดีเหมือนกัน ขอเชิญคุณลูกค้าทางนั้นดีกว่านะคะ” พนักงานต้อนรับพยายามไกล่เกลี่ย

“ทำไมคะ ฉันมีเงินจ่าย คุณควรจะให้สิทธิ์คนที่มาก่อนสิ แบบนี้ฉันไม่ยอมนะคะ ฉันต้องการนั่งที่โต๊ะนั้น” มีอายังยืนยันที่จะนั่งโต๊ะตัวที่เธอคิดว่าจะมองเห็นวิวตอนค่ำคืนได้ดีที่สุด

เสียงของมีอาที่กำลังประท้วงถึงความไม่เท่าเทียมในการบริการค่อนข้างดังพอสมควร ทำให้ปกรณ์ที่เอาอาหารทะเลจากเรือมาส่งที่ร้านอาหารหยุดยืนดู เขาจึงเห็นหญิงสาวเจ้าปัญหาคนเดิมที่มีเรื่องกับโรงแรมของเขาเมื่อวันก่อน กำลังทำสีหน้าไม่พอใจยืนอยู่ด้านหน้าทางเข้าร้านอาหาร

ปกรณ์ตัดสินใจเดินเข้าไปถามพนักงานคนนั้นที่กำลังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ

“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”

“อ้าว นายหัวปกรณ์ สวัสดีค่ะ ก็ฝรั่งคนนี้สิคะ แกยืนยันว่าจะนั่งโต๊ะวิวดีที่สุด เธอมาก่อนก็จริง แต่ว่าคุณใบบัวก็จะนั่งโต๊ะนั้นด้วย หนูเลยเอาโต๊ะนั้นให้คุณใบบัวไป ฝรั่งคนนี้เลยไม่พอใจ คือหนูยังไม่อยากโดนอุ้มนะคะ หนูถึงต้องให้โต๊ะคุณใบบัวไป”

ปกรณ์พยักหน้ารับ ก่อนหันไปทางหญิงสาว ขณะที่เขากำลังจะอ้าปากพูด เธอก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

“นี่ พวกคุณสองคนช่วยพูดภาษาอังกฤษได้ไหม ฉันฟังไม่เข้าใจ” มีอาบอก

“มิส ผมว่าคุณไปนั่งโต๊ะอื่นเถอะ ถ้ายังอยากเที่ยวที่ภูเก็ตให้สนุก หรือไม่งั้นก็ไปกินร้านอื่น ร้านแถวนี้มีเยอะแยะ ผมขอเตือนด้วยความหวังดี” ปกรณ์เอ่ยเตือนเสียงเข้ม

“ทำไม ฉันมีเงินจ่ายนะ”

“ไม่เกี่ยวกับมีเงินจ่ายไหม ถ้าคุณยังดื้อ คุณอาจจะไม่มีชีวิตได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นในวันพรุ่งนี้ คุณเข้าใจที่ผมพูดไหม”

“นี่ พวกนายเห็นฉันมาคนเดียวเลยจะรุมฉันเหรอ ฉันไม่กลัวหรอกนะ ฉันไปขอให้ตำรวจช่วยก็ได้”

“ฮะ ฮะ ฮะ” ปกรณ์หัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของหญิงสาวตรงหน้า

“นายหัวเราะอะไร ฉันพูดผิดตรงไหน” มีอาตะคอกถาม

“ผมกลัวว่าคุณจะไม่มีเวลาแม้แต่จะเดินไปหาตำรวจน่ะสิ อีกอย่าง คุณคิดว่าตำรวจจะช่วยคุณได้เหรอ ผมขอเตือนไว้ก่อนนะ อย่าทำเป็นอวดเก่ง มาเที่ยวก็เที่ยวให้สนุก อย่าได้สร้างเรื่อง แล้วยิ่งมาตัวคนเดียว เกิดหายสาบสูญไป ไม่มีใครตามตัวเจอหรอกนะ”

“ไอ้ ไอ้ ไอ้คนเถื่อน!!!” มีอาชี้หน้าด่าชายหนุ่ม

“เฮ้ คนสวย อย่าหยาบคายสิ ผมอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดีนะ”

มีอาเห็นแบบนั้นจึงเดินกระทืบเท้าออกจากร้านอาหารไป เธอหงุดหงิดเกินกว่าจะมีอารมณ์มานั่งกินข้าว จึงเรียกแท็กซี่กลับโรงแรม

“ขอบคุณนายหัวปกรณ์มากนะคะ นี่ถ้าเขาไปอาละวาดโวยวายถึงโต๊ะคุณบัวคงยิ่งแย่กันไปใหญ่ เอ๊ะ นี่นายหัวเอาอาหารทะเลมาส่งเองเลยเหรอคะ” พนักงานต้อนรับชวนคุยเมื่อเห็นว่าปัญหาคลี่คลายลงแล้ว และลูกค้าก็เริ่มจะบางตาลงบ้าง

“ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ปกรณ์เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว เขาจึงเดินออกจากร้านไป