3. กลัวโดนอุ้ม【2】

เช้าวันนี้เป็นวันที่สามที่มีอามาพักร้อนที่ประเทศไทย ในแต่ละวัน ไม่มีวันไหนที่หญิงสาวไม่ได้เจอกับอุปสรรคที่กวนใจเธอ

เริ่มจากวันแรกกับปัญหาเรื่องห้องพักของพี่อีริค วันที่สองก็ดันมาเจอเรื่องอำนาจมืด และในวันนี้เธอยังต้องมาตกรถไปเที่ยวเสียอีก

มีอากำลังวิ่งกระหืดกระหอบไปที่แผนกต้อนรับ เมื่อไปถึง หญิงสาวถามหาคนของทัวร์ที่จะมารับเธอไปเที่ยวเกาะไข่ เธอหาข้อมูลมาว่าเกาะไข่สวยและยังสามารถให้อาหารปลากับมือได้ด้วย

แต่เมื่อคืนหลังจากที่ไม่ได้กินอาหารทะเลในโต๊ะที่ตัวเองต้องการ หญิงสาวโมโหมากจนกินอะไรไม่ลง เรียกแท็กซี่กลับมาที่โรงแรมก่อนที่จะไปนั่งจิบเครื่องดื่มดับความขุ่นเคืองที่บาร์ข้างโรงแรม เธอสั่งเครื่องดื่มไปหลายแก้ว และเพราะไม่ได้กินอาหารรองท้อง จึงทำให้เธอเมาแล้วตื่นสายจนพลาดคนทัวร์ที่มารับในเช้าวันนี้

มีอาเดินไปที่โต๊ะขายทัวร์ของทางโรงแรมที่มีไว้เพื่อให้บริการแก่ลูกค้า

“สวัสดีค่ะ ฉันพลาดทัวร์เกาะไข่ของเช้าวันนี้ พอจะมีวิธีไหนที่จะพาฉันไปส่งให้ทันเรือออกไหมคะ” มีอาสอบถามพนักงานที่นั่งประจำเคาท์เตอร์

“เสียใจด้วยนะคะมิส ถ้าพลาดคนรับส่งคงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะค่ะเพราะว่ามันมีตั้งหลายบริษัท ถึงแม้ว่าจะหารถแท็กซี่ตามไปทีหลังได้ ก็ไม่รู้ว่าเป็นเรือลำไหนอยู่ดี คงต้องทำใจเพราะทำอะไรไม่ได้เลยคะ”

“พลีสสสส มันน่าจะมีวิธีนี่คะ ฉันยินดีจ่ายส่วนต่างนะคะ” มีอาพยายามต่อรอง

“ขอโทษด้วยค่ะมิส เราทำอะไรไม่ได้จริง ๆ ค่ะ ดิฉันแนะนำให้ซื้อทัวร์แล้วไปใหม่วันพรุ่งนี้ดีกว่านะคะ”

“แต่ฉันอยากไปวันนี้นี่คะ พรุ่งนี้ฉันมีแพลนอย่างอื่นแล้ว” มีอายังคงยืนยันความตั้งใจเดิมของตนเอง

“ต้องขอโทษด้วยนะคะมิส ดิฉันช่วยไม่ได้จริง ๆ”

“เกิดอะไรขึ้น” ปกรณ์ที่เช้านี้เข้ามาที่โรงแรม เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวเจ้าปัญหาคนเดิมที่เขาเจอมาสองครั้ง ทำไมกันนะ เจอแต่ละครั้ง หล่อนถึงมีปัญหาทุกที

“ท่านรองฯ คะ ลูกค้าคนนี้เธอตกรถค่ะ ไปทัวร์เกาะไข่ไม่ทัน เธอพยายามให้เรียกแท็กซี่ไปที่ท่าเรือ แต่ดิฉันบอกไปแล้วว่ามันทำไม่ได้ ให้ซื้อทัวร์ใหม่แล้วไปพรุ่งนี้แทน แต่เธอไม่ยอมค่ะ”

“เฮ้ ทั้งสองคนช่วยพูดภาษาอังกฤษได้ไหม ตกลงช่วยฉันได้รึเปล่า อ้าว นายคนเถื่อนนี่นา”

มีอาถามพนักงานขายทัวร์ก่อนจะมองไปที่นายคนเถื่อน ฉายาที่ตนเองถือวิสาสะมอบให้กับชายหนุ่ม ก็ดูการแต่งตัวและหนวดเคราที่รกรุงรังพวกนั้นสิ โจรสลัดดี ๆ นี่เอง

“มิส ระวังปากหน่อย ผมไม่ใช่คนเถื่อน และคุณคงต้องไปพรุ่งนี้แล้วล่ะ” ปกรณ์เป็นคนตอบหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ซวย วันมหาซวย ทริปนี้ทำไมมันติดขัดไปหมด ไม่ไปก็ได้” มีอาสบถออกมาเป็นภาษาอังกฤษรัวพรืดด้วยความฉุนเฉียว ก่อนจะหันหลังกลับออกไปจากเคาท์เตอร์ทัวร์ ไม่แม้แต่จะกล่าวลาพนักงานขายทัวร์ตามมารยาทที่ผู้ดีอังกฤษพึงกระทำ เธอโมโหเกินกว่าจะมาสนใจเรื่องพรรค์นี้

ปกรณ์ส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะเดินขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้นบนสุดของโรงแรม ซึ่งเป็นห้องทำงานของฝ่ายบริหาร

“อ้าว ไอ้น้องชาย วันนี้ออกจากเกาะได้แล้วเหรอฮะ สงสัยพระอาทิตย์ที่แหลมพรหมเทพคงขึ้นทางทิศตะวันตกแหง ๆ” ปวิชเอ่ยแซวน้องชายที่เขาไม่ได้เจอหน้าในรอบหลายวัน

“เฮีย ไม่ต้องแซว ใครล่ะทำให้ผมไม่อยากขึ้นฝั่ง ก็รู้ว่าผมไม่ชอบที่เฮียคอยหาสาว ๆ มาให้ เมียคนเดียวผมหาเองได้ แค่ยังไม่อยากมีภาระเท่านั้น”

ปกรณ์บ่นให้พี่ชายก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตนเอง

แต่ยังไม่ทันที่ก้นของชายหนุ่มจะแตะเก้าอี้ เลขาฯ หน้าห้องก็รีบเอาเอกสารที่ท่านรองฯ ต้องเซ็นมาวางไว้ให้อย่างรวดเร็วและเป็นระเบียบ เพราะกว่าที่ท่านรองฯ จะเข้ามาที่โรงแรมอีกครั้ง ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเมื่อไหร่ซึ่งค่อนข้างนาน ๆ ที เลขาฯ จึงต้องรีบฉวยโอกาสทันทีเมื่อท่านรองฯ มาถึง

ในที่สุด ปกรณ์ก็ลุกจากโต๊ะทำงานเมื่อเขาเซ็นเอกสารทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย มองนาฬิกาบนผนังบอกเวลาเกือบห้าโมงเย็นแล้ว

“แล้ววันนี้จะเข้าไปบ้านใหญ่ไหม มัมคิดถึงนายนะ มัมถามหาทุกวันเลย” ปวิชบอกน้องชาย

“ไม่ละเฮีย วันนี้จะกลับแล้ว เจอหน้าก็บ่นอยู่นั่นแหละ ไม่รู้ทำไมไม่เบื่อสักที” ปกรณ์ตอบพลางบิดขี้เกียจหลังจากที่นั่งหลังแข็งเซ็นเอกสารจนครบ

“ผมไปละนะเฮีย กะจะขนเสบียงไปไว้ที่เกาะด้วย” ปกรณ์หันหลังเดินออกจากห้องไปโดยไม่รอฟังต่อว่าพี่ชายจะพูดอะไรอีกหรือไม่

เมื่อมาถึงลานที่จอดรถ ชายหนุ่มก็หันไปถามลูกน้องคนสนิททันที

“ลุงเที่ยง ซื้อของเสร็จแล้วใช่ไหมครับ เอาไปใส่ไว้ในเรือได้เลยนะ ลุงไปส่งผมที่ผับไอ้แบงค์ก่อน แล้วลุงจะไปไหนก็ตามใจ สี่ทุ่มลุงไปรับผมที่ผับ เราค่อยกลับไปเกาะกันตอนนั้น” ปกรณ์บอกลุงเที่ยง

เขาไม่จำเป็นต้องมาที่โรงแรมอีกสองอาทิตย์ เขาอยากจะพักยาว ๆ บนเกาะอย่างสงบ

“เรียบร้อยแล้วครับนายหัว ผมว่าจะไปหาเพื่อนเก่าสักหน่อย ไม่เจอมันหลายเดือนแล้ว เดี๋ยวสี่ทุ่มผมไปรับที่ผับคุณแบงค์เหมือนเดิมนะครับ” ลุงเที่ยงตอบพร้อมกับสตาร์ทรถยนต์พาเจ้านายไปส่งที่ผับเดอะร็อก ผับขนาดใหญ่ของเมืองภูเก็ต