ตอนที่ 3.1

ตอนที่ 3.1

"ตาลืมไปว่าตัวเองไม่ได้หยิบกุญแจมาด้วยน่ะค่ะ คงจะลืมไว้ในห้องแล้วก็ล็อคห้องไปแล้ว"

เธอไม่รู้จะสรรหาข้ออ้างไหนที่จะยื้อเวลาเอาไว้ได้ ตอนนี้เธอเพียงต้องการอยากจะมองหน้าปราณภพให้นานที่สุด

"รีบมาขนาดนั้นเลยหรอ ถึงขนาดลืมของสำคัญไม่ได้"

"ทุกคนก็เคยลืมค่ะ ขนาดคุณยังลืมคีย์การ์ดห้องได้เลย เอ่อ... ขอโทษค่ะ แต่ไม่ได้จะยอกย้อนนะคะ"

หญิงสาวหลอกใบหน้าก้มลงต่ำเพียงพอเห็นสายตาคู่คนนั้นจุดจ้องเธออยู่ เขาคงไม่พอใจที่เธอพูดออกไปแบบนั้น ซึ่งเธอเองก็ยอมรับว่าตัวเองพรั้งปากไป หวังว่าชายหนุ่มจะไม่ติดใจเอาความผู้หญิงปากพล่อยแบบเธอ

"คุณอยากอยู่ที่นี่หรอ?" ปราณภพเริ่มเข้าประเด็น ผู้หญิงเข้าหาหนักขวาขนาดนี้ทำไมเขาจะดูไม่ออก ที่ไม่พูดหรือไม่แสดงปฏิกิริยาเป็นเพราะว่าอยากดูชั้นเชิงของเธอมากกว่า

จากเมทและเด็กเสิร์ฟของโรงแรม กำลังจะไต่เต้ามาเป็นเด็กเอ็นเสียแล้ว หากมองเข้าจริงๆแล้วผู้หญิงคนนี้ก็ถือว่าสวยมากเลยทีเดียว ดวงตากลมโตจมูกคมสันรักกลับไปหน้า รวมทั้งริมฝีปากอวบอิ่มนั้นช่างดูครบเครื่องไปหมด หากได้แต่งหน้าแต่งตัวใส่เสื้อผ้าราคาแพง ถือกระเป๋าหนัง birkin ที่เขากำลังฮิตกันอยู่ ถ้าไม่รู้จักเขาก็คงจะคิดว่าเธอเป็นดาราอย่างแน่นอน

แต่ติดตรงที่สภาพของเธอตอนนี้สิ เรากับเด็กสาวฮอร์โมนพึ่งแตกเมื่อวานซืน ผิวหน้ามันวาวราวกับตกถังน้ำมันมาอย่างไงอย่างนั้น แถมผมเพ้าดูยุ่งเหยิงกันไปหมด เข้าใจว่าเธอทำงานตั้งแต่เช้ายันดึกคงจะไม่มีมาดูแลตัวเอง แต่มีสิ่งเดียวที่สะดุดในใจเขาคือกลิ่นน้ำหอมที่ยังติดตัวเธอตั้งแต่ที่เสิร์ฟไว้ให้เขาเมื่อช่วงไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้

"คุณปราณพบหมายความว่ายังไงคะ?" หญิงสาวทำเป็นไขสืออีกครั้ง

"คุณเล่นซะขนาดนี้ ผมก็ไม่ได้โง่นะ" ชายหนุ่มเอื้อมมือมาจับที่ใบหน้าสวยพร้อมๆกับก้าวขาเข้ามาใกล้ 2 ร่างเริ่มเบียดเสียดกัน ก่อนที่ใบหน้าคมจะโน้มมาใกล้ใบหน้าสวย

ทั้งคู่สบตากันอย่างมีนัยยะ รมิตาเล่นสายตายั่วยวนใส่เจ้าของห้องก่อนที่เธอจะยกมือของไปที่ลำคอของเขา

"แล้วคุณคิดว่ายังไงหรอคะ?"

ร่างหนาไม่ตอบคำถาม ก่อนจะเริ่มจู่โจมริมฝีปากหยักเข้าหาริมฝีปากอวบอิ่มนั้นอย่างหนัก ราวกับราชสีห์กำลังจะหาเหยื่ออันโอชะ อาจเป็นเพราะฤทธิ์ของไว้ที่ช่วยกระตุ้นอารมณ์พลุ่งพล่านในร่างกายได้เป็นอย่างดี หรือเป็นเพราะความต้องการของเขาเอง

แต่กระนั้นก็เถอะยิ่งได้สัมผัสเหยื่อ เขายิ่งมีความต้องการเพิ่มมากขึ้น มีเหยื่อมาให้เชื่อถึงที่แล้วมีหรือที่ราชสีห์อย่างเขาจะปล่อยไปง่ายๆ ของฟรีเขามักว่าจะได้เกรดไม่ดี แต่เพราะมันถูกและหาทานง่าย แม้จะไม่เหมาะจริตกับคนอย่างเขาสักเท่าไหร่นัก แต่อย่างน้อยก็พอแก้ขัดได้อยู่

"อื้มมมม" ร่างบางเริ่มครางในลำคอเมื่อคนตัวโตใช้นิ้วเข้ามาสำรวจด้านในกางเกงตัวบาง

เธอไม่ได้ใส่ทั้งบราเซียและเพนตี้เพราะทั้ง 2 ชิ้นได้ถูกถอดซักและตากทิ้งไว้ตรงระเบียงห้องของเขาแล้ว เป็นดั่งใจที่เธอคิดเอาไว้ว่าในค่ำคืนนี้เธอจะยังอยู่ที่นี่กระทั่งรุ่งสาง

ถ้าตาจะเสียตัว จะเป็นคุณที่ได้มัน