ตอนที่ 2.2

ตอนที่ 2.2

@ห้องน้ำ

10 นาทีผ่านไป

"กรี๊ดดดด!"

ซ่า~~~

ปึก!

"ช่วยด้วยค่ะ!"

เสียงตะโกนร้องขอความช่วยเหลือดังออกมาจากในห้องน้ำ ประจวบเหมาะกับบ้านประตูที่เปิดออกมาเสียงดัง

ชายหนุ่มละสายตาจากแฟ้มเอกสารที่กำลังตรวจงานอยู่ ก่อนจะเดินมายังโซนหน้าห้องน้ำ เผื่อหาสาเหตุ

"มีอะไรหรือเปล่า? คุณเป็นอะไรไหม?"

แม้ว่าคนด้านในจะยอมเปิดประตูแล้วก็จริง ทว่าเธอยังติดอยู่อยู่ข้างในนั้น เขาเองก็ไม่กล้าเดินสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไป เลยได้แต่ยืนตะโกนถามอยู่หน้าประตู

"ก๊อกน้ำแตกค่ะ คุณช่วยเข้ามาดูหน่อยได้ไหมคะ?"

"เอ่อ..." ปราณภพเหมือนจะกำลังลังเล

"ตาทำธุระเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ"

เมื่อคนด้านในพูดแบบนั้นเขาก็สบายใจ ก่อนจะเดินเปิดประตูเข้าไปแล้วเห็นเธอในสภาพที่ตัวเปลี่ยนโชคอยู่ตรงซิงค์ล้างหน้า พร้อมกันกับน้ำที่ไหลแตกออกมาจากก๊อก โดยไม่ทีท่าว่าจะหยุด

15 นาทีผ่านไป...

เป็นเพราะว่าช่างประจำโรงแรมกะดึกมีจำนวนอยู่ไม่ได้ และยังติดดูแลลูกค้าห้องอื่นอยู่ ปราณภพก็เลยต้องเคลียร์ปัญหากับก๊อกน้ำในห้องตนเองอย่างเลี่ยงไม่ได้

ทุกอย่างถูกจัดการโดยชายหนุ่มจนเรียบร้อยดีแล้ว เขาถือผ้าเช็ดตัวในห้องมายื่นให้ผู้หญิงตรงหน้า

"เช็ดตัวก่อนเถอะ คุณเปียกไปหมดแล้ว"

รมิตาใจเต้นขึ้นรัวๆ เมื่อชายหนุ่มยื่นผ้าเช็ดตัวมาให้ น้ำเสียงและการกระทำของเขาดูสุขุมและใจดี มันทำให้เธออดคิดไปไกลต่างๆนานาไม่ได้

"ขอบคุณค่ะ"

มือบังหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาเช็ดตามตัว ก่อนจะค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวลงไปจนเห็นร่องเนินอกอวบอิ่ม เธอแสร้งทำเป็นไม่รู้ตัวว่าตนทำอะไรอยู่ ก่อนจะเช็ดไปตามร่องอวบๆ นั้นอย่างยั่วยวน

"ขอโทษนะคะที่ทำให้คุณวุ่นวาย ตาไม่น่าซุ่มซ่ามเลยค่ะ"

"มันเป็นอุบัติเหตุ ผมไม่ถือสาหรอก แต่คงต้องติงช่างของโรงแรมบ้าง ก๊อกน้ำใช้พังง่ายขนาดนี้ไม่ได้มาตรฐานเอาซะเลย"

ปราณภพทำท่าหัวเสียเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคู่ขนาดห้องของเขายังโดนแบบนี้แล้วห้องของลูกค้าคนอื่นจะเป็นเช่นไร อุปกรณ์ทุกอย่างของโรงแรมเขาซื้อมาตั้งแพง แต่โดนงานประกอบของช่างทำเละไปหมด แบบนี้ไม่ได้มาตรฐานเลยสักนิด โรงแรมของเขามันเป็นโรงแรมระดับ 5 ดาวเลยนะ หากมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นในห้องของลูกค้า แล้วโดนลูกค้าคอมเพลน คงไม่ดีต่อภาพลักษณ์อย่างแน่นอน

"แล้วนี่บ้านคุณอยู่ไกลไหม? กลับดึกแบบนี้ไม่อันตรายหรอ?"

ขณะพูดถามไถ่แต่สายตากลับไม่มองใบหน้าหญิงสาว ปราณภพแอบเผลอมองตรงเนื้ออวบอิ่มที่เธอกำลังตั้งใจเช็ดมันให้แห้งอยู่ ไม่เพียงแต่เสื้อเชิ้ตด้านนอกที่เปลี่ยน ทว่ายังลามไปถึงบราเซียสีดำด้านในที่เธอสวมใส่อยู่

เสื้อเชิ้ตพนักงานสีขาวที่เขาสั่งตัดเป็นพิเศษไม่คิดว่าตอนโดนน้ำแล้วมันจะบานแบบนี้ เห็นทีควรจะพิจารณาแบบฟอร์มพนักงานใหม่เสียแล้ว

"อยู่หอใกล้ๆ โรงแรมเองค่ะ พอดีตาเป็นคนต่างจังหวัดไม่มีบ้านอยู่กรุงเทพฯ หรอกค่ะ"

ทำไมรมิตาจะไม่รู้ว่าตอนนี้ แม้หูของเขาจะตั้งใจฟังแต่สายตาของเขากลับมองมาที่ส่วนสำคัญบนเรือนร่างของเธอแทน

กระทั่งเธอทำทีขยับกระดุมลงอีกเม็ดพร้อมกับเผยไหล่ขาว แล้วแสร้งทำเป็นเอาผ้าเช็ดให้หายเปียก เพื่อดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย

"ชุดตาเปียกแล้ว รู้สึกคันจังเลยค่ะ"

"เอ่อ ...ผมน่าจะมีชุด ที่คุณน่าจะใส่ได้อยู่" การพบเดินเข้าไปใน walk in closet อีกห้องหนึ่งก่อนจะกลับออกมาพร้อมกับเสื้อยืดและกางเกงขายาวลายสก๊อต ชุดนี้มันเป็นชุดของผู้หญิงที่เธอรัก แพรพลอยเคยมาค้างที่นี่บ่อยครั้งแล้วทิ้งเสื้อผ้าเอาไว้หลายชุด เขาคิดว่าสาวเสริฟคนนี้น่าจะหุ่นพอๆ กับแพรพลอย และคงจะใส่ได้

"นี่ชุดของใครหรอคะ?" หญิงสาวแสร้งถามทั้งๆ ที่ในใจก็รู้ดีชุดเล็กขนาดนี้คงไม่ใช่ของเจ้าตัวเป็นแน่

"ของแฟนผมเอง คิดว่าคุณน่าจะใส่ได้นะ"

"เอ่อ ...ขอบคุณค่ะ งั้นตาเข้าไปเปลี่ยนเลยนะคะ"

ไม่นานหญิงสาวก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าตัวใหม่ที่เจ้าของห้องนำมาให้ ในตอนแรกปราณภพคิดว่าจะเรียบร้อยดีแล้วทว่ากลับไม่ใช่อย่างที่เขาคิด

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่แล้วก็จริง แต่สิ่งที่ทำให้เขาอึ้งคือเธอไม่ได้ใส่บราเซียอยู่ข้างใน 2 เต้าเต่งตึงกำลังชี้หน้าของเขาอยู่ในตอนนี้ ไม่รู้ว่าเธอตั้งใจหรือเพราะเหตุใด 

"เอ่อ... คือว่าชุดตามันเปียกไปหมดแล้วตาก็คันตัวนะคะ"

หากจะให้เธอใส่บราเซียตัวที่เปียกชุ่มน้ำคงจะไม่ดีแน่ ก็เลยต้องถอดมันทิ้งแล้วใส่โล่งๆแบบนี้แทน ยังจะดีกว่า

แต่ที่ไม่ดีก็คงจะเป็นคนตรงหน้านี่แหละ ปราณภพกวดสายตามองเรือนร่างเธออีกครั้งด้วยความอึดอัดใจ

พอเห็นสายตาแบบนี้ของเขาแล้วรมิตาก็เริ่มไม่มีความมั่นใจ และคิดว่าเขาคม่ชอบให้ทำแบบนี้

ผู้ชายทุกคนก็ต้องแพ้แบบนี้สิ ทำไมเขาถึงทำสีหน้าแบบนั้นกันนะ