ตอนที่ 2.1

ตอนที่ 2.1

00.00 น.

หลังจากจบงานรมิตาทำหน้าที่ส่งแขกได้เป็นอย่างดี กลุ่มเพื่อนของปราณภพกลับบ้านกันทุกคนแล้ว เหลือแต่เพียงชายหนุ่มที่เดินตรวจตราดูความเรียบร้อยของบาร์น้ำ

นานๆ ทีเขาจะได้ขึ้นมาตรวจ เนื่องจากงานที่บริษัทก็ยิ่งวุ่นวายมากเกินพอแล้ว ในเมื่อแวะมาทั้งทีเขาคงไม่เสียโอกาส

"คุณช่วยไปบอกให้ผู้จัดการเอาบัญชีมาให้ผมดูด้วย" ปราณภพเดินมาบอกกับหญิงสาว ขณะที่เธอกำลังเช็ดทำความสะอาดโต๊ะเก้าอี้เพื่อจบงานสำหรับคืนนี้

รมิตาวางผ้าเช็ดโต๊ะลงในทันที เพราะเธอต้องให้ความสำคัญกับคำสั่งของเจ้าของโรงแรมก่อนสิ่งอื่นเสมอ

"คุณปราณภพจะดูบัญชีตอนนี้หรอคะ? แต่มันดึกแล้วนะคะ" หญิงสาวเผลอแนะอย่าลืมตัว

"ผมอยากดูตอนนี้"

"แล้ว... คุณจะนอนที่โรงแรมไหมคะคืนนี้?"

ปราณภพเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย จู่ๆ ก็โดนสาวเสิร์ฟตั้งคำถามขึ้นแบบนี้ บางทีเขาเองก็คิดว่าเกินหน้าที่ของเธอไปแล้ว

ชายหนุ่มยืนพิจารณาใบหน้าของสารเสิร์ฟคนนี้ เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอคนนี้เคยเป็นเมดเข้าไปทำความสะอาดในห้องส่วนตัวของเขา

ไม่รู้มาก่อนว่าเธอจะมาอยู่แผนกนี้ได้ด้วย ปกติแล้วพนักงานส่วนใหญ่ก็จะทำคนละตำแหน่ง แต่ไม่รู้ว่าฝ่ายบุคคลเขาทำงานกันอย่างไรถึงให้เธอควบสองตำแหน่งในวันเดียวกัน

หรือจะมีคนมาสมัครทำงานที่โรงแรมของเขาไม่พอถึงได้ใช้คนซ้ำหน้าแบบนี้ เขาคิดว่าค่าตอบแทนหรือค่าแรงที่เขาจ้างพนักงานแต่ละคนมันก็มากสมควรอยู่ทั้งยังมีข้าวฟรีค่าเดินทางและค่าที่พักอาศัย เห็นทีว่า... ถ้าหากวันไหนว่างคงต้องคุยกับหัวหน้าฝ่ายบุคคลบ้างเสียแล้ว

รมิตารับคำสั่งของปราณภพ เธอเข้าไปในห้องผู้จัดการก่อนที่จะกลับมาพร้อมแฟ้มใหญ่ 2-3 ใบ

"ตาคิดว่าคุณน่าจะเอากลับไปทำที่ห้องพักดีกว่าไหมคะ เอ่อ... คือ ตอนนี้มันก็ดึกแล้วนะคะ สักพักชั้นนี้ก็จะปิดแล้วด้วย"

สายตาที่การพบมองมาราวกับมีคำถามในใจ อันที่จริงเธอไม่ได้อยากจะจุ้นจ้านเสียมารยาทไป ทว่าเป็นเพราะหวังดีต่างหาก อีกไม่ถึง 10 นาทีที่นี่ก็จะปิดอยู่แล้วพนักงานทุกคนคงกลับบ้าน และปิดไฟหากปานพบจะอยู่ตรวจดูบัญชีต่อที่นี่คงไม่สะดวก

ชายหนุ่มก็คิดได้ว่าสิ่งที่หญิงสาวเสนอมามันก็ถูก ถ้าหากเขาอยู่ต่อพนักงานที่นี่ก็คงรอกลับบ้าน งั้นคงต้องหอบกลับลงไปที่ชั้น 27 ในห้องของเขาแทน

"ก็ดีเหมือนกัน งั้นผมเอากลับไปทำที่ห้องดีกว่า"

"เอ่อ! เดี๋ยวค่ะ ...เดี๋ยวตาถือไปให้ดีกว่านะคะคุณจะได้ไม่เหนื่อย" รมิตาเสนอตัวก่อนที่เขาจะได้แฟ้มไปถือในมือ

ชายหนุ่มเลยตัดความรำคาญไป โดยให้ร่างบางเป็นคนหอบแฟ้มเอกสาร ลงลิฟท์มาถึงชั้น 27 

ขณะที่ตอนนี้ทั้งคู่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง นั่งสูงควรหาคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกง ทว่าเขาลืมไปเสียแล้วว่าวันนี้ตนเองไม่ได้คิดจะมาพักที่โรงแรม แต่เพราะตอนนี้มันดึกมากแล้วต่างหาก

"คุณลืมคีย์การ์ดหรอคะ?" เพราะการกระทำทุกอย่างของเขาอยู่ในสายตาของรมิตา ฉะนั้นจึงจะสังเกตได้ไม่ยากว่าทำไมถึงยังไม่เปิดประตูเข้าห้อง

รมิตายื่นคีย์การ์ดสำรองให้แก่ปราณภพ คราวนี้ชายหนุ่มยิ่งพลันสงสัยเข้าไปกันใหญ่ เหตุใดเธอถึงมีคีย์การ์ดสำรองของห้องเขาได้ "คุณได้มันมายังไง?"

"พอดีว่าเมื่อเช้าตาเข้ามาทำความสะอาดห้องคุณนะคะ ก็เลยลืมคืนคีย์การ์ดให้ผู้จัดการไป เอ่อ... ขอโทษทีนะคะ" หญิงสาวแก้ตัวเอาไว้อย่างนั้น อันที่จริงเธอทำเป็นลืมต่างหาก

"ไม่เป็นไร"

ชายหนุ่มตอบด้วยความสุภาพก่อนจะแตะคีย์การ์ดเข้ากับ smart lock หน้าประตูห้อง ทั้งคู่เดินเข้ามาภายในห้องลลิตาเดินแยกออกไปโซนห้องทำงานของเขาอย่างรู้หน้าที่ ชายหนุ่มยิ่งแปลกใจเข้าไปกันใหญ่เหมือนกับว่ารมิตาจะรู้ทุกอย่างภายในห้องของเขาดีจนเดินคล่องไปทุกมุม

"ตอนผมไม่อยู่ คุณเข้ามาทำความสะอาดห้องนี้บ่อยหรอ?"

"ก็ประมาณนั้นค่ะ ...พอดีว่าเมทคนเก่าเพิ่งลาออก แล้วผู้จัดการก็ให้ตามาทำห้องคุณแทน"

"แต่คุณก็เป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ชั้นบนนี่"

"ใช่ค่ะจริงๆ แล้วตาเข้ามาสมัครในตำแหน่งเด็กเสิร์ฟ แต่พอดีเห็นว่าตำแหน่งเมทก็ขาดคนอยู่ ตาก็เลยขอสมัครค่ะ"

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง "ขยันจังเลยนะครับ นึกว่าฝ่ายบุคคลหาพนักงานใหม่ยาก จนต้องใช้พนักงานซ้ำหน้าซะอีก"

รมิตาทำท่าขบขันให้กับคนตรงหน้าที่เข้าใจไปแบบนั้น "คิกๆ โรงแรมของคุณปราณภพออกจะใหญ่โต มีแต่คนเขาอยากทำงานด้วย คงจะเป็นตาเองล่ะค่ะ ที่ไม่แบ่งตำแหน่งว่างให้ใคร หวังว่าจะไม่ผิดกฎของโรงแรมนะคะ"

"เอาที่คุณสะดวก ผมอยากจะพักผ่อนแล้ว ขอบคุณที่ถือแฟ้มเอกสารมาส่ง"

รมิตาหยุดหัวเราะก่อนทันทีที่ได้ยินประโยคเชิงไล่กายๆ ทำไมเธอถึงไม่อยากออกไปจากห้องของเขาตอนนี้นะ มันเหมือนกับมีแรงดึงดูดที่ทำให้อยากอยู่ต่อ แต่เมื่อเขาพูดมาขนาดนี้เธอจะเสียมารยาทอยู่ต่อก็ไม่ควร

ไม่อยากจะออกไปตอนนี้เลย ควรทำยังไงนะ

ร่างบางยืนคิดหนักอยู่ตรงหน้าเจ้าของห้อง เธอทำพยักหน้าเหมือนเข้าใจในประโยคที่เขาบอก ทั้งที่ในใจตอนนี้พยายามคิดหาทางออกที่จะอยู่ที่นี่ต่อกระทั่งเหมือนมีองค์พระประธานมาช่วยให้คิดได้ทันทีทันใด

"ปวดท้องจังเลยค่ะ ตาขออนุญาตเข้าห้องน้ำคุณหน่อยได้ไหมคะ?" ร่างบางทำท่ายืนบิดเร้ามือรูปหน้าท้องเบาๆ เป็นเชิงแสดงอาการตามที่บอก

การพบเห็นแบบนั้นก็จะยืนใจจืดใจดำไม่ได้ เขาเขาอนุญาตให้เธอใช้ห้องน้ำของเขาได้ จากนั้นเขาก็เดินไปสนใจแฟ้มเอกสารที่เอามาจากชั้นด้านบน