บทที่ 4 ผู้ชายเฮงซวย (1)

บทที่ 4

ผู้ชายเฮงซวย

มือเรียวจิกเข้าหากันแน่น ดวงตาแดงก่ำ เคล้นคำพูดลอดไรฟัน

“ฉันไม่เคยคิดจะขายตัว”

“อ้อ…เหรอครับ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูง นัยน์ตาที่หล่อนเคยมองว่ามีเสน่ห์ บัดนี้มันมีแต่แววหยามหยันจนชวนให้อยากตบหน้าลูกค้าหนุ่มเข้าให้สักที “แววตาคุณบ่งบอกว่ากำลังโกรธผม”

“ใช่ ฉันโกรธคุณ”

“ทำไมล่ะ ผมให้เงินคุณน้อยไปเหรอไง หรือว่าละโมภโลภมากเหมือนคนเป็นพ่อ เงินแค่3หมื่นคงไม่เพียงพอสำหรับคุณ อยากโก่งราคาเพิ่มค่าตัวใช่มั้ย” ร่างสูงทรุดลงคุกเข่าเบื้องหน้า เชยคางมนขึ้นสบตาอย่างค้นคว้าแกมผิดหวัง…ทำไมเขาต้องรู้สึกผิดหวังด้วย เพราะอะไรกัน ?

คำถามหนึ่งผุดขึ้นมาในสมอง แต่ทว่ากลับไม่ได้รับคำตอบ หน้าคมกระด้างขึ้นชั่ววูบยามจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

นี่ก็เป็นกลเม็ดอีกหนึ่งวิธีที่หล่อนถนัดไว้ใช้ยามที่ต้องการเรียกคะแนนความสงสารจากเหล่าผู้ชายที่โง่งมใช่มั้ย ?

“เงินสามหมื่นอะไรกัน ฉันไม่รู้เรื่องเลยนะ” หล่อนยืนกรานอย่างงงงัน แต่ในความคิดเขากลับมองว่าหล่อนเล่นละครเก่ง

“จะบอกว่าไม่รู้เรื่องงั้นเหรอ ภราดรบอกว่าถ้ามีเงินให้คุณหลายหมื่น คุณจะยอมขึ้นเตียงด้วยง่ายๆ” จากที่เชยคางก็เปลี่ยนเป็นบีบแน่นจนหล่อนตีหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ

“ฉันไม่รู้เรื่อง ไม่ได้เงินนั่นสักบาทเดียว”

“ยืนกรานเสียงแข็งดีนี่ แต่ผู้หญิงที่ชอบโชว์เนื้อหนังมังสาให้ผู้ชายดูแล้วเกิดอารมณ์ ก็คงไม่ใช่คนดีเท่าไหร่หรอกล่ะมั้ง”

“ค่ะ ฉันมันไม่ใช่คนดี แต่คนที่รวยล้นฟ้าอย่างคุณคงไม่รู้จักความลำบาก”

“คำว่ารวยล้นฟ้านี่มันก็เกินไป แล้วรู้ได้ไงว่าผมไม่เคยเจอความลำบาก”

“คุณคงคาบช้อนเงินช้อนทองมาตั้งแต่เพิ่งเกิด คงไม่รู้หรอกว่ารสชาติน้ำตาและหยาดเหงื่อมันขมมากแค่ไหน”

“พ่อคุณก็เป็นถึงรองCEO ครอบครัวคุณไม่น่าจะลำบากมาก เพราะฉะนั้นเลิกพูดจาให้ผมสงสารได้แล้วล่ะ เพราะนอกจากผมจะไม่สงสารแล้ว ผมยังสมเพชเสียด้วยซ้ำ” น้ำเสียงแค่นๆประกอบกับสายตาดูถูกที่มองมา ทำให้หญิงสาวคอแข็ง หล่อนสะบัดหน้าไปอีกทางพร้อมพูดด้วยเสียงขึ้นจมูกว่า

“ค่ะ…ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน สิ่งที่ฉันทำก็เป็นเรื่องสุจริต”

“การปั่นหัวผู้ชาย เอาตัวเองเข้าแลกนี่น่ะเหรอที่เรียกว่าสุจริต” เขาสบถลั่น ลุกขึ้นยืน ซึ่งหล่อนก็ลุกตาม

“ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายว่าฉันหาเงินมาได้ด้วยวิธีไหน”

“ทำไม” ถามสั้นๆห้วนๆ

“เพราะคุณไม่ใช่แฟนฉัน ไม่ใช่คนพิเศษหรือคนสำคัญของฉัน เป็นเพียงลูกค้าคนหนึ่งเท่านั้น ฉันไม่จำเป็นต้องแก้ตัวเพื่อให้คุณเข้าใจถูกต้องเพราะฉันไม่แคร์คุณ ไม่ได้รักคุณ เข้าใจหรือยังล่ะคะ”

นัยน์ตาสีเข้มสว่างวาบ พยักหน้าขึ้นลงช้าๆพลางยกมุมปากขึ้นข้างหนึ่ง

“เข้าใจพูดดีนี่” แม้คำพูดจะเด็ดเดี่ยวแต่แววตากลับเอ่อล้นด้วยหยาดน้ำใสๆ ภายใต้ท่าทีที่กล้าแกร่งคล้ายซุกซ่อนความอ่อนแอไว้จนเขานึกอยากจับหล่อนกะเทาะเปลือกนอกออก อยากรู้นักว่าเนื้อแท้หล่อนเป็นคนยังไงกันแน่

“หยุดมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น”

“ทำไมจะมองไม่ได้” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ตาคมมองหล่อนอย่างโลมเลียราวจะมองให้ทะลุเข้าไปใต้เนื้อผ้า

“คุณมองเหมือนจะเปลื้องผ้าฉันออกด้วยสายตา” ยกมือขึ้นทาบทับอก ก้าวถอยทีละก้าวเมื่อเขาสาวเท้าเข้ามาหา

“ผมเสียเงินไปตั้งเยอะ ถ้าผมจะถอดชุดคุณ ผมก็ไม่ผิดนะ”

“ยะ อย่า… ได้โปรด” เมื่อไม้แข็งใช้ไม่ได้ผล หล่อนจึงจำยอมใช้ไม้อ่อน แต่เขากลับยังคงยิ้มหน้าเป็น ไม่ใส่ใจสักนิดว่าหล่อนหวาดกลัวมากแค่ไหน

ภาพในอดีตผุดพราย บิดาที่ชอบใช้กำลังและความเป็นผู้ชายทำร้ายแม่ครั้งแล้วครั้งเล่า แม้กระทั่งหล่อนเป็นเด็กยืนมองอยู่ พ่อก็ไม่เคยสนใจ ทั้งตบ เตะ ตี เลือดสีแดงๆที่ไหลออกจากปากและรูจมูกแม่ คราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนแก้มซีดๆไม่เว้นวัน ก่อให้เกิดเป็นความทรงจำที่แสนจะโหดร้าย ฝังใจหล่อนตั้งแต่เริ่มจำความได้จนกระทั่งเติบโตเป็นสาวสะพรั่ง เมล็ดพันธ์แห่งความหวาดกลัวเพศชายได้ผลิดอกออกใบจนบัดนี้…หัวใจหล่อนพยายามวิ่งหนีความรักมาโดยตลอด ไม่เคยเชื่อว่าความรักที่แท้จริงยังมีอยู่บนโลกใบนี้ ซ้ำร้ายเคยคิดเปิดใจให้ผู้ชายอัธยาศัยดี อ่อนโยน มีน้ำใจ แต่แล้วเขากลับทำร้ายหล่อนอย่างร้ายกาจที่สุดด้วยการนอกใจ แถมบอกใครต่อใครว่าหล่อนเป็นเพียงเครื่องมือของเขาเท่านั้น อคติที่มีต่อผู้ชายยิ่งเพิ่มพูน หล่อนปิดประตูหัวใจตัวเอง แล้วก็ได้พบกับเขา…เทโรนี่ ดีน มอนดาโดรี่

หล่อนยิ่งกลัว เขาก็ยิ่งแสดงความป่าเถื่อนออกมาให้หล่อนเห็น ผู้ชายเป็นเพศที่ชอบใช้กำลังและก้าวร้าวที่สุด..

“อย่ามองผมเหมือนผมเป็นสัตว์ป่าที่ไม่มีสำนึกความเป็นคนอย่างนั้นสิ” เทโรนี่ไล่ต้อนจนหญิงสาวจนมุม ยันมือข้างหนึ่งเข้าที่ผนังด้านข้างศีรษะหล่อน โน้มหน้าลงมาใกล้ๆ ห่างกันเพียงคืบ รู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆที่ปะทะผิวหน้าของกันและกัน

“ฉันไม่เคยคิดจะขายตัว ได้โปรดเชื่อฉัน”

“อย่างคุณนี่น่าเชื่อถือด้วยอย่างนั้นเหรอ ผู้จัดการของคุณบอกว่าคุณเน่าและฟอนเฟะ ผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วน ลีลาร้อนแรงยิ่งกว่าโสเภณีคนอื่นๆ”

ภราดรบอกเขาอย่างนั้นหรือ ? สมองหล่อนอื้ออึงไปด้วยคำถามต่างๆมากมาย ภราดรจงใจหลอกใช้หล่อนเป็นเครื่องผลิตเงิน เห็นเทโรนี่เสนอเงินให้มาก เขาก็เห็นแก่ตัวจับหล่อนใส่พานมอบให้ผู้ชายคนนี้ นี่มันอะไรกัน…