บทที่ 1 รอยยิ้มสกุณา 2

เพราะหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบ ทำให้หล่อนจำต้องก้าวตรงไปตามเสียงเรียก แม้ว่าในใจจะไม่อยากเจอผู้ชายหน้าหล่อที่มีดวงตาพราวระยับส่อนัยเจ้าชู้คนนั้นเลยก็ตาม

“มีอะไรคะ”

“ช่วยเข้ามาในนี้หน่อย” เขาบอก เล่นเอาหญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น สัญชาตญาณความระแวงภัยทำให้หล่อนไม่กล้าขยับเท้าเข้าไปตามคำขอร้อง หากแต่กลับย้อนถามเสียงเรียบว่า

“คงไม่เหมาะถ้าจะให้ฉันเข้าไปในห้องลองเสื้อของผู้ชาย มีปัญหาอะไรก็บอกมาตรงนี้เลยดีกว่าค่ะ”

เขาเงียบชั่วอึดใจ ก่อนจะพูดว่า

“ผมยังไม่ได้ถอดกางเกงหรอก สบายใจได้ เข้ามาหน่อย ผมไม่กัดหรอกน่า ลูกน้องในร้านคุณก็มี ใครจะไปกล้าทำอะไรคุณ”

คำพูดเขา ทำให้หล่อนนึกตริตรอง ครั้นเห็นจริงดั่งปากเขาว่า สกุณาจึงค่อยๆแง้มประตูสอดส่องสายตาเข้าไปมอง เห็นร่างสูงยืนนิ่ง ช่วงบนเปลือยเปล่า แต่ช่วงล่างยังนุ่งกางเกงยีนราคาแพงไว้อย่างมิดชิด

ร่างบางแทรกเข้าไปในห้อง รู้สึกร้อนอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกทั้งๆที่อากาศก็เย็นสบาย สายตาคมสีน้ำเงินเข้มจ้องมองหล่อนด้วยประกายพริบพราย…ช่วงอกตึงแน่นด้วยมัดกล้ามของผู้ชายที่ออกกำลังกายอยู่เป็นประจำ

หล่อนหลบตาวูบ ถามเสียงสั่นว่า “ต้องการอะไรคะ”

“รูดซิบออกให้ผมหน่อยเร็ว”

“ซิบ…ซิบอะไรคะ” ถามอย่างระแวดระวัง รู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆจนต้องลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ

“รูดซิบกางเกง มันรูดไม่ลง ช่วยหน่อย ไม่งั้นคงถอดออกไม่ได้แน่ๆ”

“ห๊ะ !” สกุณาอ้าปากค้าง ก่อนจะส่ายหน้าพึ่บพั่บไปมา รีบปฏิเสธเสียงรัว “ไม่เอาเด็ดขาด คุณก็พยายามเองสิคะ”

“แต่คุณต้องรูดซิบให้ผม” คราวนี้น้ำเสียงเข้มเริ่มดุดันขึ้น แต่มีหรือที่คนอย่างหล่อนจะกลัว คางเล็กเชิดขึ้นอย่างท้าทาย

“ต่อให้คุณอยู่ในตำแหน่ง CEOที่ยิ่งใหญ่และรวยขนาดไหน มีอิทธิพลมากเท่าไหร่ คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันนะคะ”

ดวงตาคู่คมหรี่ลงมองคนตัวเล็กที่สูงแค่อกเขานิ่ง ก่อนจะกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“CEOอย่างผมอาจจะไม่มีผลต่อร้านเสื้อผ้าเล็กๆร้านนี้ของคุณ แต่สำหรับคนอีกคน…อาจจะโดนหางเลขไปด้วยได้นะ”

“หมายความว่าไง”

“ตอนนี้คุณไม่จำเป็นต้องรู้ มิสสกุณา…ถึงคุณจะไม่เกรงที่ผมเป็นถึงผู้บริหารระดับ CEO แต่คุณก็ควรให้เกียรติลูกค้า”

“เทโรนี่…” หล่อนส่ายหน้าไปมา ยังคงดึงดันจะเถียงต่อไป “ฉันให้เกียรติคุณในฐานะลูกค้าเหมือนคนทั่วๆไป แต่ถ้าจะให้ฉันรูดซิบกางเกงลงให้ คุณคงต้องรอสักครู่ ฉันจะไปตามผู้ชายมาช่วย”

ฟังน้ำเสียงเด็ดขาดของหล่อน ชายหนุ่มก็ถึงกับอมยิ้ม...นี่น่ะเหรอ…นางแม่มด หล่อนช่างหวงเนื้อหวงตัวและไม่ยอมสัมผัสผู้ชายโดยง่าย ทั้งๆที่รู้ว่าเขารวย ฐานะดี แต่แทนที่จะหาโอกาสใกล้ชิด หล่อนกลับพยายามพาตัวเองออกห่าง

“ไม่ต้อง ถ้าคุณไม่ช่วยผมด้วยตัวเอง ผมก็จะไม่ตัดชุดที่ร้านคุณ ทั้งๆที่คิดว่าหากเข้าพิธีแต่งงาน ผมจะโปรโมทร้านของคุณให้ด้วยแท้ๆ”

คำต่อรองของเขามีผลต่อหล่อนอยู่พอสมควร เพราะหญิงสาวชะงักกึก เม้มปากแน่น…กิจการภายในร้านดูจะย่ำแย่ลงจากเศรษฐกิจที่เริ่มซบเซาและมีร้านตัดเสื้อผ้าอื่นๆผุดขึ้นมาราวกับดอกเห็ดในหน้าฝน ส่งผลให้หล่อนมีคู่แข่งทางการค้ามากขึ้น…ถ้าหากได้เขาช่วยโปรโมตให้ อาจจะทำให้สถานการณ์ในตอนนี้พลิกตัวกลับมาเฟื่องฟูดังเก่าได้

“ว่าไงล่ะ” เขาถามย้ำ

“ก็ได้ค่ะ…”

น่าแปลกที่หล่อนกลับยังคงยิ้มได้ แม้ว่าประกายตาจะวาววับราวนางเสือสาว…นั่นสินะ ความจริงเขาควรฉุกใจตั้งแต่ต้นแล้วว่ารอยยิ้มที่หล่อนโปรยให้ใครๆหลงใหล แท้จริงแล้วเป็นเพียงการเล่นละครตบตาคนอื่นเท่านั้น ความเซ็กซี่ความรัญจวนชวนสัมผัสที่หล่อนชม้ายสายตาเชิญชวนหนุ่มๆในค่ำคืนนั้น…นั่นคงไม่ใช่ตัวจริงแน่ๆ ผู้หญิงคนนี้คงทำได้ทุกอย่างเพียงเพื่อแลกกับเงินก้อนโต

ความคิดเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความกังวล คิ้วเข้มย่นเข้าหากันนิดๆ…หากหล่อนไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ล่ะ เจตนารมย์ที่ตั้งไว้คงพังครืน

ตาคมกวาดมองทั่วร่างระหง หน้าเรียวใสกระจ่างปราศจากเครื่องสำอาง ดวงตาหลังกรอบแว่นใสดูมีชีวิตชีวาราวน้ำเพชร ริมฝีปากสีชมพูอ่อน…น่าจูบ จะผิดไหมนะถ้าเขาอยากลิ้มลองเรียวปากนี้

“เอ่อ…แค่กๆ” สกุณากระแอมในลำคอเสียงดัง รู้สึกชอบกลที่เห็นเขามองด้วยประกายตาประหลาดเหมือนกำลังประเมินราคาตัวหล่อน

ทรุดลงนั่งยองๆแล้วเอื้อมมือรูดซิบให้เขา…แน่นพอสมควร อะไรไม่น่าอายเท่ากับตอนนี้รับรู้ว่าบางสิ่งใต้กางเกงยีนกำลังทักทายหล่อนอย่างคุ้นเคย

แก้มนวลแดงแปร๊ดซึ่งอากัปกิริยาของหล่อนก็ไม่ได้รอดพ้นไปจากสายตาคมกริบ…คราวนี้เป็นความรู้สึกหล่อนจริงๆไม่ใช่เสแสร้ง ท่าทางเขินอายแบบนี้บางทีหล่อนอาจจะยังไม่เคยผ่านผู้ชายคนไหน

“เอ่อ… มัน มันรูดยากจริงๆด้วยค่ะ เนื้อผ้าคงยัดเข้าไปในซิบ” หล่อนบอกเสียงอึดอัด ออกแรงทั้งหมดดึงลงอีกครั้ง คราวนี้ได้ผลเมื่อตัวซิบเลื่อนลงอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับใบหน้าหนึ่งที่แหวกม่านโผล่เข้ามา

“คุณนีน่า…”

ทั้งหมดพากันตกตะลึง สกุณาหันไปมองผู้ที่ก้าวเข้ามาใหม่ ดวงตาเบิกกว้าง ผละออกห่างร่างสูงทันควัน ในขณะที่พศินรีบผลุบหน้ากลับออกไปด้วยอาการงงๆ

“ตายแล้ว…” มือเรียวยกขึ้นปิดปาก ดวงตาตกลงมองพื้น เมื่อครู่นี้พศินเข้ามาเห็นหล่อนกำลังรูดซิบกางเกงลงให้ผู้ชาย…อีกไม่นานคนทั้งร้านคงรู้กันหมดและคงเข้าใจหล่อนผิด แล้วแบบนี้จะมีพนักงานคนไหนนับถือหล่อนอีก !!