CHAPTER 4

"จะมากไปแล้วนะดาวิกา! เธอคิดว่าเธอเป็นใคร?"

"ฉันก็เป็นแค่คนธรรมดาที่ไม่มีวันทำอะไรต่ำๆแบบที่คุณกับแม่เลี้ยงของคุณทำอยู่นั่นไง!"

ความอดทนของร่างหนาขาดผึง เขาตรงเข้าไปจับไหล่ทั้งสองข้างของหญิงสาวทันที ก่อนจะกัดฟันพูดเสียงต่ำอย่างเยือกเย็น

"อะไรที่มันต่ำๆที่เธอว่า... รู้ไหม ฉันทำได้มากกว่านั้นอีก ไม่เชื่อจะลองทำให้ดู"

พูดจบ เขาก็บดริมฝีปากกระจับลงมาจูบเธออย่างรุนแรงไร้ความปราณีทันที ดาวิกาเบิกตากว้างเมื่อถูกจู่โจมอย่างรวดเร็วและกะทันหัน คนตัวเล็กร้องประท้วงอู้อี้นั่นยิ่งเปิดโอกาสให้ชายชำนาญการอย่างภามสอดเรียวลิ้นหนาลงไปสำรวจชอนไชหาความหวานภายในทันที เขาเกี่ยวกระหวัดลิ้นตัวเองพันไปมากับลิ้นเล็กอย่างหยอกล้อปนสั่งสอน ดูดกลืนเอาความหวานจากกลีบปากนุ่มอย่างไม่รู้จักหยุดจักหย่อน ไม่นานเขาก็สามารถกดร่างเล็กลงบนเตียงได้อย่างง่ายดาย แกะน้อยกำลังจะถูกราชสีห์สำเร็จโทษ

มือหนารวบเอาข้อมือเล็กทั้งสองข้างที่พยายามจะทุบแผงอกของเขาขึ้นไปรวบไว้บนหัว ดาวิกาพยายามดิ้นขัดขืนสุดตัวแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของคนตัวใหญ่กว่าได้เลย เธอรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมดทั้งตัวในทุกการสัมผัสของเขา มือหนาอีกข้างที่ว่างเว้นจากพันธนาการมือของหญิงสาว เขาลูบสะเปะสะปะไปทั่วร่างนวลราวกับสำรวจ...

ยอมรับตามตรงว่าเขาเครื่องติดมาจากลินดาด้านล่างนั่น แต่กับผู้หญิงตรงหน้า กลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขารู้สึกได้ว่ามันไม่ใช่แค่เพียงความใคร่แต่เธอกำลังจะทำให้เขาคลั่งไปทั้งตัว

ภามเลื่อนริมฝีปากร้อนๆ ของเขาลงมาถึงลำคอระหงดูดเม้มเป็นรอยแดงไปทั่ว ทุกการสัมผัสของเขาทำให้ร่างบางกระตุกครางออกมาอย่างอดไม่ได้

"อ๊ะ! ปะ ปล่อยนะ ปล่อยฉันสิ อ๊า..."

เพราะร่างหนาของเขายังคงกดเอาไว้อยู่ เธอจึงทำได้แค่เบี่ยงตัวหลบไปมาเท่านั้น ภามยังคงมัวเมาอยู่กับความหอมหวานตรงหน้า กายหอมนุ่มนิ่มในวัยขบเผาะทำให้หัวใจชายหนุ่มวัยสามสิบอย่างเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่นานชุดนอนของเธอก็ถูกถกลงไปกองอยู่ที่เนินหน้าท้องแบนราบ หน้าอกอวบอิ่มสล้างปรากฏแก่สายตาเขาทันที

"คุณภาม..."

แววตาของดาวิกาอ้อนวอนชายหนุ่ม ภามมองภาพตรงหน้าอย่างละลานตาก่อนจะกดใบหน้าลงไปจูบเนินอกพิศวาส

"หอม... หอมที่สุดเลยหนูผิง"

เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเล่นของเธอ ดาวิการู้สึกราวกับถูกกระแสไฟฟ้าแล่นปราดไปทั่วร่างกาย เขาใช้เรียวลิ้นชุ่มๆ นั้นตวัดเลียวนทั่วยอดอกของเธอ สองมือบีบเคล้นไปมาราวกับเด็กๆ

นี่เธอจะไม่รอดจริงๆ หรือ...

ได้โปรด...

"คุณภาม..."

คราวนี้น้ำเสียงของเธอปนสะอื้นจนเขาหยุดชะงัก ภามเงยหน้าขึ้นมาสบตากับดวงตากลมโตที่แก้มเปรอะน้ำตาหยดเล็ก หัวใจของเขาหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีหลั่งไหลเข้ามาในหัวทันควัน

เขาไม่ควรทำให้เธอร้องไห้แบบนี้

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่หรือที่เขาเฝ้าแอบมองเธอมาตั้งแต่ยังเด็ก...

ให้ตายสิไอ้ภาม แกกำลังทำให้เธอเกลียดมือหนาค่อยๆจัดแจงเสื้อผ้าของหญิงสาวให้เข้าที่ดังเดิมก่อนจะใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาหยดน้อยอย่างแผ่วเบา สาวน้อยตรงหน้าคงกำลังตกใจกลัวสุดขีดในการกระทำอันอุกอาจของเขา ร่างหนาค่อยๆทิ้งตัวลงไปนอนข้างๆ ร่างเล็กที่กำลังสั่นเทาไปด้วยความกลัว เขาหักห้ามใจในเรือนร่างนุ่มนิ่มนั้นก่อนจะค่อยๆบรรจงกอดหญิงสาวอย่างอ่อนโยน

"ชู่ว์... เงียบนะ ฉันไม่ทำอะไรเธอแล้ว เลิกร้องไห้เถอะ"

"คุณจะไม่ทำอะไรจริงๆ ใช่ไหม?"

คนตัวเล็กถามเสียงแผ่ว ท่าทีหยิ่งผยองไม่กลัวใครเมื่อสักครู่หายไปหมดสิ้น เธอรู้แล้วว่าเขาเป็นคนเอาจริง น่ากลัวเสียยิ่งกว่าเสืออีก แต่ยามเขาอ่อนโยน... ก็อบอุ่นจนหัวใจของเธอรู้สึกได้

"ใช่... ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก หลับตาลงซะนะ"

เขาทำหน้าที่ราวกับเป็นคุณพ่อที่กล่อมลูกสาวที่สะดุ้งตื่นจากฝันร้ายให้นอนหลับ ร่างเล็กสะอื้นอยู่เพียงครู่สั้นๆ ก่อนจะผล็อยหลับไปด้วยอาการง่วง เหนื่อย ผลข้างเคียงจากความหวาดกลัวเมื่อสักครู่ ภามลอบมองดาวิกาในความมืด เธอช่างน่ารักเหลือเกินยามสงบเป็นลูกแมวเชื่องๆ ผิดกับเด็กดื้อปากร้ายเมื่อสักครู่ไปถนัด อ้อมแขนแกร่งยังคงกอดร่างเล็กภายใต้ผ้าห่มเอาไว้กลิ่นกายของเธอหอมจนเขาแทบจะอดใจไว้ไม่อยู่ แต่สิ่งเดียวที่เขาระลึกได้คือไม่ควรทำให้เธอต้องร้องไห้

ชายหนุ่มข่มตาหลับลงในความมืดสกัดกั้นอารมณ์ความต้องการของตนเองเอาไว้ภายใน

"ราตรีสวัสดิ์นะหนูผิง..."