CHAPTER 5

แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดเข้ามาภายในห้องนอนสี่เหลี่ยมแห่งนี้ บนเตียงกว้างมีร่างสองร่างที่ยังคงหลับใหลอยู่ในนิทรา ร่างหนากอดช้อนร่างบางที่นอนหันหลังให้ภายใต้ผ้าห่ม ดูแล้วเป็นภาพที่หวานและประทับใจ

แต่ผิดตรงที่ว่า... พวกเขายังไม่ได้เป็นอะไรกัน! เสียงนกน้อยร้องปลุกให้คนตัวเล็กกว่าค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น เธอพบว่าตัวเองอยู่ภายใต้อาณัติของอ้อมแขนแกร่งที่กำลังสวมกอดเธอเอาไว้ ดาวิกาค่อยๆ พลิกตัวกลับมาเผชิญกับภาค

เขายังหลับตาพริ้มราวกับว่ากำลังฝันหวานอยู่สภาพของเขาและเธอยามนี้มันช่างล่อแหลมเหลือเกิน...

ตื่นได้แล้วพ่อคุณ เกิดใครมาเห็นเข้า เธอจะทำยังไงระหว่างนั้นเอง ดาวิกาได้มีโอกาสสังเกตมองสำรวจไปทั่วใบหน้าหล่อคมของชายตรงหน้า ขนคิ้วเข้มที่เรียงตัวกันเป็นแพอย่างสวยงามเข้ากับจมูกโด่งเป็นสันราวกับพระเจ้ารังสรรค์ขึ้น ผิวสีขาวเนียนราวกับเปลือกไข่ตามแบบฉบับลูกชายชาวจีน เขาดูดีจนเธอแอบชื่นชมในใจไม่ได้

หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะยามจ้องมองเขาใกล้ๆแบบนี้...

"แอบมองฉันแบบนี้ คิดอะไรรึเปล่า..."

คำพูดของคนที่ยังคงหลับตาอยู่นั้นทำให้ร่างเล็กสะดุ้งเขาไม่ได้หลับอยู่อย่างที่เธอคิด เพียงแค่แกล้งหลับก็เท่านั้น

"นี่คุณแกล้งหลับ!?"

ภามลืมตาขึ้นมาก่อนจะอมยิ้มเมื่อถูกจับได้ อ้อมแขนแกร่งยังคงกอดคนตัวเล็กไว้ไม่ห่างตัว

"ถ้าไม่แกล้งหลับ ใครบางคนก็ไม่ได้แอบมองหน้าหล่อๆ ของฉันน่ะสิ"

คำพูดของเขาเป็นจริงจนดาวิกาหน้าแดงก่ำ ความรู้สึกตอนนี้ราวกับว่ากำลังถูกจับผิดอยู่อย่างไรอย่างนั้น

"ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว ฉันยังไม่ได้คาดโทษเลยนะที่คุณอยู่ที่นี่ไม่ยอมกลับห้องไป"

หญิงสาวเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่อง เธอดิ้นขลุกขลักอยู่ภายใต้ผ้าห่มซึ่งมีวงแขนแกร่งกอดเอาไว้อีกชั้นหนึ่ง อยู่ในสภาพแบบนี้แล้วอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

"เมื่อคืนไม่เห็นปากเก่งแบบนี้เลย เธอยังอ้อนวอนฉันอยู่..."

"เงียบไปเลยนะ! ถ้าเจ้าสัวรู้ คุณแย่แน่!"

ดาวิกาทั้งอายทั้งหน้าแดงเมื่อเขารื้อฟื้นเรื่องราวเมื่อคืนเธอยังจำได้ดีในทุกสัมผัสของเขา รอยจูบจากริมฝีปากร้อนๆ กลิ่นกายและอ้อมกอดของเขา เธอยังจำได้ดี มันน่าอายมากแค่ไหนหากเขารู้ว่าเพียงแค่คิดถึงก็ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงได้มากมายขนาดนี้

บ้าน่า... ยายผิง นี่เธอคิดอะไรอยู่!?

"แย่เหรอ... ใครกันแน่ที่จะแย่ โอเค ฉันยอมรับฉันทำผิดอยากให้รับผิดชอบไหมล่ะ ฉันเต็มใจนะ ถ้าป๊ารู้ ป๊าคงโกรธมาก ไม่ผิดจากที่เธอพูดเลยละ ... และที่สำคัญคงให้ฉันรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับเธอ"

เขาพูดไปยิ้มไปอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า ดาวิกาคิดตามที่เขาพูดแล้วก็ต้องย่นจมูกราวกับเด็กถูกขัดใจ เขากำลังยียวนและขู่เธออยู่

"คุณกำลังขู่ฉัน..."

"เปล่าสักหน่อย ฉันพูดอะไรแล้วทำจริง ไม่เชื่องั้นฉันลงไปบอกป๊าตอนนี้เลยก็ได้ดีไหม"

พูดจบเขาก็ผละออกไปทำท่าจะลุกเดินออกไปนอกห้องดาวิกาผวารีบคว้าแขนคนตัวใหญ่กว่าดึงให้กลับมาทันที และนั่นเป็นผลให้ภามถูกดึงกลับมานอนแอ้งแม้งจ้องตาหญิงสาวอยู่ด้วยท่าทีกวนอารมณ์เป็นที่สุด

"สรุป... จะให้ฉันนอนเล่นต่ออีกนิดแล้วค่อยไปบอก”

ดูเขาสิ... ท่าทีของเขานั่นมันทำให้เธอหมั่นไส้เหลือเกิน ผู้ชายบ้าอะไรกันนะ!

"คุณนี่มัน....! "

"ฉัน... ฉันมันอะไรงั้นเหรอ"

เขาถามพร้อมจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตนั้น แววตาของเขาซุกซนราวกับอารมณ์ดีที่กวนประสาทเธอได้

"คุณมันแย่ที่สุดเลย! ทุกคนในบ้านรักคุณกันเข้าไปได้ยังไงกันนะ"

คำพูดของหญิงสาวทำเอาภามชะงัก รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าหายไปทันที

"ทุกคนในบ้าน แต่ก็ยกเว้นเธอสินะ"

น้ำเสียงน้อยใจของภามนั่นทำเอาดาวิกานิ่งงุนงงไปหมด เขาหมายความว่าอย่างไรกัน? แววตาเมื่อสักครู่ทำให้เธอไม่เข้าใจเขา แววตาตัดพ้อที่เขาส่งมาให้